Wat Vangelis Al Niet Met Je Inspiratie Kan Doen

[Metal-Hoofd]

Hieronder staat een klein verhaaltje (eerder weblogstijl, maar dat moeten jullie me maar vergeven) dat ik heb geschreven, al luisterend naar het nummer Chariots Of Fire van Vangelis.

Ik zou graag van jullie horen wat jullie ervan vinden. En ik wil eerlijkheid

Twaalf jaar geleden trok ik weg. Weg uit de velden van geluk en zaligheid. Eenzaam trekkend door de wereld van onwetendheid, vergezeld door mijn drang naar nieuwsgierigheid. De tranen die toen vloeiden , hebben me uiteindelijk doen verlangen naar mijn ware thuis. Mijn thuis, dat ik twaalf jaar geleden met zoveel minachting achter me liet. En de vrijheid die ik toen zó romantiseerde, is nu veranderd in een waarheid die me kennis heeft laten maken met waar het verlangen naar vrijheid werkelijk om draait: het grenzeloos gaan waarderen van datgene dat je toen vastketende en dat je meetrok in de sleur van het moment. Het verlangen naar vrijheid zoals men die vroeger had, bestaat nu niet meer. Vrijheid is niet meer dat stukje zelfbeschikkingsrecht of het leven in de wereld waarmee men zich zó verbonden voelt. Het is niet meer het verlangen om samen in een paradijs te wonen. Het is niet meer het streven naar een veilige en laatste haven, niet meer het genoegen van de laatste rustplaats, niet meer de gelukzaligheid van het verhevene. Niets meer van wat toen vrijheid was, staat nu nog op z’n fundamenten. Vrijheid is datgene geworden dat de mens van dit tijdperk siert: egoïsme.

De wereld van lang geleden, stond sterk dankzij vertrouwen in de mens en het vertrouwen in samenwerking. Maar het moraal dat vroeger over de wereld zwierf, heeft jammerlijk zijn rustplaats gevonden in zij die ‘collaboreren’ om de wereld van nu te weerstaan. Ooit was vrijheid een paradijs voor allen samen, nu lijkt er een wereld voor individuen overheen te evolueren. Het belang om zelf iets te betekenen, gaat steeds vaker voor de betekenis van samenwerking en samenhang. De mens is mysterieus geworden in een wereld die vroeger zo rijkelijk werd gesierd door bovennatuurlijke verklaringen voor al dat niet met het verstand verklaart kon worden. De mens zelf is het grootste mysterie ooit geworden; zelfs Hij heeft er geen verklaring voor. En met het ontstaan van het grootste mysterie ooit, rijst ook de vraag wat vrijheid nu nog betekent. Het streven naar een eigen plekje op deze wereld? Boven anderen komen te staan in aanzien en rijkdom? Misschien is het wel het verlangen om herkent en herinnert te worden als een individu van het moment en niet als een groep van een tijdperk. Één ding is zeker: de vrijheid van toen, zal nimmer meer de vrijheid van nu worden.

Met weemoed sla het pad in dat gesierd wordt door de mooiste bloemen der aarde. Niet de bloemen met de mooiste kleuren of de bloemen met de mooiste bladeren. Het zijn slechts de bloemen de bij het rijzen van de dag mijn kamer kleurden en deze voorzagen van een geur van zaligheid en weemoed. De woudreuzen waken over hen als een herder over zijn kudde. De vogels zingen hun welkomstlied en het woud lijkt mij meer dan eens te omarmen. Hier is waar ik me thuis voelde, dit is waar ik me thuis voel. De zonnestralen versterken de sfeer en de laaghangende mist wijst mij de weg naar het open veld.

De zon staat hoog aan het machtige gewelf, ooit zo bekoren om zijn mystiek en geheimzinnigheid. Nu slechts een plekje in het immense archief der wetenschap. Zonnestralen verlichten m’n pad en de wind waait rustiek over de graslanden. Het almachtige bos achter me latend, stap ik in de wereld waar ik me eens zo thuis voelde. Een herinnering in de tijd dat ik ergens anders mijn thuis dacht te hebben gevonden, is nu weer daagse realiteit. Nooit zal dit meer een herinnering zijn, het is mijn ziel en zaligheid geworden. Nimmer zal ik verlangen naar vrijheid, omdat het vrijheid is waar ik hier in vertoef. Ik verlangde ooit naar vrijheid en vrijheid is wat ik heb gekregen. Vrijheid die ik heb gevonden in datgene dat ik ooit als sleur bestempelde en dat ik ooit zo minachtte. Datgene dat ooit de drang naar vrijheid ontwikkeld is uiteindelijk de bestemming van het vrijheidsverlangen geworden. Dit is mijn thuis, dit is mijn haven.

Euforisch laat ik me neervallen in het grasveld dat door niemand geëigend is en dat nog puur op deze wereld mag staan en groeien. In extase sluit ik mijn ogen en langzaam neem ik de wereld in me op. De geluiden van rust, geluk en zaligheid vloeien langzaam door mijn oren om tot rust te komen in mijn hoofd. De geuren die de wereld versieren en kenmerken, laten me verlangen naar een laatste rustplaats. Nimmer zal ik daadwerkelijk de dood zelf ontketenen, maar het gevoel overmand vaak het moment. De wereld lijkt stil te staan op een moment van pure kosmische perfectie. Geen beter moment om het leven meer dan ooit te waarderen. Ik sta op en ik loop de horizon tegemoet. De horizon kleurt langzaam rood en de maan glimlacht in de verte. Nooit geweten dat er maar één waar paradijs bestond…

Ik haak halverwege de eerste alinea af. Naar mijn smaak teveel 'grootse' woorden.

[Southtown]

Dito alluman. Doe eens wat aan al die adjectieven, adverben en overdreven vergezochte woorden. Of wordt dichter.

[Metal-Hoofd]

Ik waardeer jullie eerlijkheid, maar zo is hoe het eruit kwam en meer kan ik niet van maken

[Southtown]

Metal-Hoofd schreef op 09-08-2007 @ 18:37 :
Ik waardeer jullie eerlijkheid, maar zo is hoe het eruit kwam en meer kan ik niet van maken

Ik hoop dat je geen ambities hebt auteur te worden als je niet durft je eigen teksten na te kijken en aan te passen waar nodig.

[Metal-Hoofd]

Aanpassen? Waarom zou ik? Dit heeft overigens niks met arrogantie te maken, maar ik vind niet dat het resultaat, dat in mijn ogen goed is zo, moet veranderen voor anderen. Het was een uitlating, geen poging tot uitschrijven van eventuele ambitie.

Stel ik je daarmee gerust ?

[Ymir]

Haha knaapje...

[Metal-Hoofd]

what's up ?

Metal-Hoofd schreef op 09-08-2007 @ 18:58 :
Aanpassen? Waarom zou ik? Dit heeft overigens niks met arrogantie te maken, maar ik vind niet dat het resultaat, dat in mijn ogen goed is zo, moet veranderen voor anderen. Het was een uitlating, geen poging tot uitschrijven van eventuele ambitie.

Stel ik je daarmee gerust ?

Ik snap het. Ik zie het ook niet als arrogantie. Het is goed om kritiek te vragen. Het is daarna aan jou om te beslissen of je er iets mee kunt.

Ik vertel altijd mijn afhaakmoment om aan te geven hoe snel ik als lezer afhaak. Maar weinig lezers komen tot het eind van een tekst. En dan bedoel: erg weinig. Als schrijver wil je - neem ik aan - toch wel dat je lezers doorlezen, dus je ontkomt er niet aan om daar rekening mee te houden. Gezien mijn afhaakmoment is deze tekst toch niet goed genoeg en zul je het voor anderen moeten veranderen. Tenzij je de tekst echt alleen maar voor jezelf hebt geschreven. Maar dan vraag ik me af waarom je het hier post. Maar goed, het is en blijft een goed bedoeld advies.

[Tonsillitis]

ik haakte af na 'drang naar nieuwsgierigheid'. een drang naar nieuwsgierigheid... mmmmkay.

[Uice]

Ja, die idd. 'Drang naar nieuwsgierigheid', 'de sleur van het moment'... weet je zelf wel wat je bedoelt?

Verder zitten er ook wat taalkundige fouten in, omdat je complexe zinnen bouwt maar blijkbaar zelf daarin een beetje de draad kwijtraakt.

[Uice]

Oh, en:

Met weemoed sla ik het pad in dat gesierd wordt door de mooiste bloemen der aarde.

Gást.

[Piet Retief]

Metal-Hoofd schreef op 09-08-2007 @ 18:58 :
Aanpassen? Waarom zou ik? Dit heeft overigens niks met arrogantie te maken, maar ik vind niet dat het resultaat, dat in mijn ogen goed is zo, moet veranderen voor anderen. Het was een uitlating, geen poging tot uitschrijven van eventuele ambitie.

Stel ik je daarmee gerust ?

Hou dit soort onzin dan lekker voor jezelf in plaats van dat je het op internet gooit

[Changshan]

Piet Retief schreef op 10-08-2007 @ 14:03 :
Hou dit soort onzin dan lekker voor jezelf in plaats van dat je het op internet gooit

Ik denk dat ie wilde checken of iedereen inderdaad niet veel verder kwam dan de eerste alinea of dat zo'n privé stukje toch ook al wel goed is voor anderen.

[Magican]

Ik heb het niet helemaal gelezen, maar ik weet zeker dat ik als ik dat wel deed, ik bij de volgende zin:

Metal-Hoofd schreef op 09-08-2007 @ 16:13 :
Nooit geweten dat er maar één waar paradijs bestond…

over mijn nek gegaan zou zijn.

[Metal-Hoofd]

Jullie hebben allemaa punten waarvan ik denk: daar zit wat in. En ja ik raak soms de draad ook kwijt en ik geef toe dat niet echt een toegankelijk iets is of iets dat goed in elkaar zit. Maar dit is wat eruit kwam op het moment zelf.

En ja, ik snap zelf alles wat ik heb geschreven:

Ja, die idd. 'Drang naar nieuwsgierigheid', 'de sleur van het moment'... weet je zelf wel wat je bedoelt?

Maar ik ben blij dat jullie de moeite hebben genomen dit van een ''oordeel'' te voorzien. Kijken of ik keer iets kan schrijven dat alle positieve en opbouwende kritiek kan doorstaan

[Roosje]

Metal-Hoofd schreef op 11-08-2007 @ 13:07 :
Maar ik ben blij dat jullie de moeite hebben genomen dit van een ''oordeel'' te voorzien. Kijken of ik keer iets kan schrijven dat alle positieve en opbouwende kritiek kan doorstaan

Hmmm, ik denk niet dat er echt veel verhalen bestaan die álle kritiek kunnen weerstaan. Kritiek blijft tenslotte iets wat van de menselijke smaak afhangt, en die is bij iedereen verschillend. Maar goed, een beetje kritiek doorstaan is natuurlijk ook al heel leuk. Succes met schrijven iig. (:

Metal-Hoofd schreef op 11-08-2007 @ 13:07 :
Maar ik ben blij dat jullie de moeite hebben genomen dit van een ''oordeel'' te voorzien. Kijken of ik keer iets kan schrijven dat alle positieve en opbouwende kritiek kan doorstaan

Laat je ook weer niet van de wijs brengen, hoor. Blijf vooral schrijven.

[Uice]

Ja, voor een achttienjarige metalhead is het natuurlijk wel bovengemiddeld.

[Metal-Hoofd]

Ach, in iedereen schuilt soms een uiting van bovengemiddeld niveau

[Southtown]

Juice schreef op 12-08-2007 @ 23:17 :
Ja, voor een achttienjarige metalhead is het natuurlijk wel bovengemiddeld.

Vreemd toch hoe mensen op basis van leeftijd neer kunnen kijken op iemand, terwijl het leeftijdsverschil slechts 2 jaar is.

[Uice]

Charlesworth999 schreef op 13-08-2007 @ 19:48 :
Vreemd toch hoe mensen op basis van leeftijd neer kunnen kijken op iemand, terwijl het leeftijdsverschil slechts 2 jaar is.

Je hebt mijn post totaal verkeerd begrepen en dat heeft niet met mij te maken.

[Southtown]

Juice schreef op 13-08-2007 @ 21:28 :
Je hebt mijn post totaal verkeerd begrepen

Als je communiceert, riskeer je je inderdaad dat iemand je zal verkeerd begrijpen. Misschien kan je je even verduidelijken?

[Uice]

Charlesworth999 schreef op 13-08-2007 @ 22:31 :
Als je communiceert, riskeer je je inderdaad dat iemand je zal verkeerd begrijpen. Misschien kan je je even verduidelijken?

Ik zei dat zijn werk voor iemand van zijn leeftijd bovengemiddeld was. Dat is alles. Ik zie daarin geen enkel teken dat ik neerkijk op mensen van zijn leeftijd. Als hij twintig was had ik ook gezegd dat het bovengemiddeld was voor iemand van zijn leeftijd.

[Metal-Hoofd]

Ik snap het punt, en daar gaat het om