Vervloekt

Vervloekt

Kort heb ik in het stralend licht der liefde mogen baden,
nu ben ik voor altijd naakt in de duisternis gehuld.
Ik weet niet meer hoe anders is, niets is meer hetzelfde:
alles verbleekt bij die ene ervaring van het Hoogste.
Voorheen was ik me nooit bewust van mijn eigen incompleetheid,
nu kan niets het gat vullen van het dagelijkse gemis dat ik voel.

Ik wou dat je bij me was en ik de zielenrust kon vinden in jouw armen,
maar je bent ver weg en ik ben het laatste waar je aan denkt.
Dat is mijn eigen schuld; ik had je niet de rug mogen toekeren.
Verraden heb ik je toen ik dat deed, maar tegelijkertijd
bleef ik trouw omdat het me het beste leek voor jou:
bij een besmeurde ziel kan men immers het geluk niet vinden.

Herinneringen zijn nu alles wat ik nog heb, de goede nog kwellender dan de slechte.
Ook in dromen verschijn je soms, altijd minachtend en nooit liefdevol.
Je laat me maar niet los, of ik kan jou maar niet loslaten.
Een molensteen aan mijn nek, die ik haat maar tegelijkertijd liefheb.

Er bestaat niets bitters of pijnlijkers dan spijt en vervlogen kansen;
kon ik maar weer teruggaan in de tijd en het juiste doen.

Ik weet niet waarom dit allemaal heeft moeten gebeuren, waarom juist jíj het moest zijn.
Laat staan dat ik weet welke levensles ik hieruit moet trekken:
ik wou gewoon dat het over was en jij niet langer meer één van mijn vele plaaggeesten bent.

Vervloekt ben ik dat ik dit al zo jong heb moeten meemaken,
vervloekt is de liefde.

Laat me maar weten of het überhaupt iets is. Ik dicht niet zo vaak en houd er eerlijk gezegd niet zo van om me aan de regels der poëzie te houden (ik vind dat die belemmerend werken voor de creativiteit)....

Wat zijn de regels der poëzie?

Mutant schreef:

Wat zijn de regels der poëzie?

Alles moet bijvoorbeeld altijd een ritme hebben, een bepaalde structuur. Niet alle gedichten hoeven te rijmen, maar bij bijvoorbeeld sonnetten zijn er duidelijke regels: altijd 14 regels met een bepaald rijmschema en dergelijke. Van dat soort dingen houd ik dus niet zo.

[Sketch]

Persoonlijk lijkt het me meer geschikt als proza.
Wat is de reden dat je het als gedicht hebt gemaakt?

[Alwien]

Dit gedicht doet mij eerlijk gezegd niet zoveel.

Je schrijft niet zo beeldend, iets wat ik zelf wel een voorwaarde vind voor een gedicht. "Ik wou dat je bij me was" schrijf je dan bijvoorbeeld, dat moet je laten zien, beschrijven waaruit dat blijkt, niet zomaar opschrijven.

Verder is het onderwerp nogal cliché, "o , ik wil je zo graag, maar jij bent er niet". Dat hoeft geen probleem te zijn, maar je loopt wel sneller het risico dat het saai wordt, het is moeilijker om er op een originele manier over te schrijven. Ik vind dan ook niet dat je dat hier gedaan hebt.

Laatste puntje: je schrijft vrij verheven, met woorden als 'zielenrust', 'levensles', 'vervloekt', 'liefde'. Ik weet niet of dat een keuze is of dat je denkt dat poëzie nu eenmaal zo hoort, maar dat soort woorden heb je helemaal niet nodig om iets over te brengen. Sterker nog: vaak doet het - zoals in jouw gedicht - nogal gekunsteld en cliché aan en op die manier zal het de lezer ook minder snel raken.

[Porcelain]

Ik vind dit ook meer proza dan poëzie.

Ik wilde ook nog even opmerken dat ik denk dat je dit forum niet echt volgt, want hier worden nauwelijks sonnetten geplaatst of gedichten waarbij men zich bewust aan bepaalde regeltjes houdt. Volgens mij schrijft men hier vooral op gevoel en zo onstaat het ritme en rijm en alliteratie vanzelf.

Dat jij niet op die dingen hebt gelet maakt misschien dat dit meer als proza 'voelt'. Ik vind dat wel jammer, wat ik lees niet vaak gedichten met taalgebruik als het jouwe en ik hou er wel van, lekker dramatisch. De eerste vier regels vond ik ook tof om te lezen, daarna val je terug in het neerpennen van gedachten en wordt het meer een verhaaltje. Daarmee ook wat cliché, met woorden als liefde en verraden en zo.

Tot zover mijn mening.