Jagen

[Luego]

Tnx dat je de moeite neemt dit te lezen alvast ..... Het is een beetje een lang verhaal geworden.


Ik word echt gek van mezelf!

Ben in een beetje een gecompliceerde situatie terechtgekomen m.b.t. 2 jongens, ik zal ze even B en V noemen.
Eigenlijk al sinds ik in de stad waar ik nu studeer ben komen wonen, ben ik aan het scharrelen met B; lieve, superintelligente, bijzondere jongen met bindingsangst, soms een enorme klootzak, zit zichzelf ook vaak in de weg, studeert zo goed als niet, beetje fout, maar om de eoa reden toch ontzettend aantrekkelijk. Voor mij dan.
Rationeel weet ik echt niet wat ik in hem zie, ik weet alleen zeker dat ik 2 jaar later, zonder dat het ooit echt iets is geweest en zou kunnen worden, nog steeds heel veel voor hem voel. Zo veel overeenkomsten.... heb altijd het gevoel gehad dat ik hen door en door kende, zonder te praten, we voelen elkaar zo goed aan.... ik heb me nog nooit zo op mijn gemak gevoeld bij iemand, hij ook niet, en er zijn vast ontzettend mensen om minder een relatie begonnen, maar kort door de bocht wou/durfde hij het niet.
In een periode dat het van mij ook niet meer hoefde heeft hij me ook wel eens 's nachts half in paniek opgebeld met de vraag waarom hij niet verliefd op me was en dat hij bang was dat hij dat pas zou worden als het te laat was, en na een lang gesprek werd de uitkomst iets van als het zo moet zijn, dan komt het ooit wel goed.
We hebben inmiddels (fysiek) wat meer afstand genomen, ik probeer alleen zijn met hem te vermijden en er echt helemaal overheen te komen, maar we zijn lid bij dezelfde vereniging en elkaar niet zien is geen optie. Daarbij hebben we veel dezelfde vrienden, en nouja, zoals het nu gaat, gewoon als goede vrienden, is het allemaal wel wat ontspannener en is er beter met hem te praten dan daarvoor (goede gesprekken, en langzaam maar zeker over de puinhoop die hij van z'n leven aan het maken is), waarschijnlijk omdat ik niet meer bang ben iets verkeerds te zeggen tegen hem.
Ik heb echt alles geprobeerd om over hem heen te komen, we hebben elkaar soms maanden niet ('echt') gesproken, heb tientallen keren opgeschreven waarom hij niet leuk is, meerdere keren heb ik hem voor het blok gezet, helemaal of helemaal niet, soms heeft hij het aangegeven, dat hij het niet meer trok, ik heb met meerdere mensen gezoend en meer in de tussentijd, hij ook, maar toch blijven we bij elkaar terug komen.

En dan is er dus V. Intens lieve jongen, intelligent, wel hard studerend, wat nuchterder en praktischer dan de onmogelijke B, altijd grappig, grote bek, maar naar vrouwen heel onzeker, lichamelijk naar 'standaard-idealen' aantrekkelijker dan B, maar voor mij, tja, uhh niet. Ik heb een jaar geleden een keer in behoorlijk beschonken toestand met hem gezoend, achteraf niet zo slim, waarna hij me weken niet aan heeft durven kijken en ik niet echt de behoefde had nog meer verwachtingen bij hem te kweken en dat dus ook maar niet deed, achteraf ook niet zo slim. Woont samen met een van m'n beste vrienden, beide zijn ook min of meer bevriend met B, en die vriend maakt eventuele toenaderingen er niet echt makkelijker op, met niet zo heel subtiele opmerkingen waarna V compleet dichtklapt, in onze buurt zeggen dat hij ons niet snapt en dat we bij elkaar horen, en ik kan me ook heel goed voorstellen dat ik gelukkig zou kunnen worden met V en ik voel me ook heel relaxt bij hem, maar dat is dus net een beetje het punt, ik voel me gewoon niet extreem aangetrokken tot hem.
Een paar weken geleden was ik met nog een ander bij hen, en die andere vriend had besloten irritant zijn naar een nieuw niveau te verheffen, wij hadden allebei 2 flessen wijn op, vriend manoeuvreerde zich de kamer uit, B probeerde me te zoenen, en ik heb hem half huilend verteld dat ik het niet wou. Zie ook puntje 3. Waar hij wederom ontzettend lief en begripvol op reageerde, tijdje op z'n schouder gelegen, maar niet gezoend en een uurtje later nog verwarder dan daarvoor naar huis gegaan.

Puntje 3 is dat de situatie tussen mijn ouders op het moment niet zo stabiel is en ik er een beetje tussen sta/tussen ben komen te staan. Niet voor het eerst, is in het verleden ook eea gebeurd, en ik voel me er niet heel prettig onder.


Maar punt is ook een beetje dat alle jongens met wie ik in meer dan 1x gezoend heb/echt wat in heb gezien(een echt serieuze relatie heb ik nog nooit gehad), 1 duidelijke overeenkomst hadden: ze waren allemaal onbereikbaar. Altijd heb ik gejaagd, niet op de mooisten, niet op de leuksten, maar altijd hadden ze een soort aantrekking (alleen nooit zo extreem als bij B). Maar kwamen ze dan 'binnen bereik', dan was alle spanning weg en vond ik ze niet leuk meer.
Ook los van mannen word ik soms gek van mezelf, ik wil altijd beter, altijd meer dan wat ik heb, en met hard werken krijg ik het ook altijd. Van de buitenkant ziet mijn leventje eruit alsof ik altijd alles in de schoot geworpen heb gekregen, en natuurlijk is dat ook een resultaat van dat vrijwel niemand wist van de ellende thuis, en iedereen me ziet als slim en meegaand, ipv hoogbegaafd en een hsp, wat ze niet weten; een schijn die ik zelf met reden graag ophoud zo, maar, (niet bedoeld als melodramatisch zelfmedelijden) ze moesten eens weten.
En B is daar nog extremer in.... hij trekt me aan en stoot me af, soms bewust, soms onbewust, geeft signalen dat hij wel meer voelt, soms bewust, soms onbewust, maar hij zal altijd onbereikbaar zijn.

Kortom, ik snap mezelf niet meer!

Ben ik gewoon (nog) niet toe aan een relatie?
Of juist wel, ben ik te hard op zoek naar iemand in wiens armen ik even weg kan kruipen?
Kan verlangen groeien? Ik ben nog nooit ergens alleen geweest, gewoon met V, zonder anderen, is dat een optie? Gewoon een keertje daten? Of schep ik dan teveel verwachtingen (en voor de duidelijkheid, ik zou soms willen dat ik me niets aantrok van anderen, maar, op een relatief kleine studentenvereniging.... alle 3 genoemde jongens en ik zijn zeg maar 'bekend' genoeg om sociale blunders niet zomaar te kunnen maken, en ik wil het V een mogelijke mislukking gewoon ook niet 'aandoen' zolang ik er niet zelf over uit ben wat ik nou wil).
Wat is er nou echt, en wat een illusie? Dat B ooit echt verliefd op me wordt? Of werkt hij echt in alle opzichten net zo als ik en wil hij me pas als hij me niet kan 'krijgen? Of is de illusie dat ik V ooit echt leuk ga vinden?
Vind ik pas 'rust' als ik me 'gewoon' voor V zou gaan? Of probeer ik mezelf dat alleen maar voor te houden? Of is de jacht, de drukte in m'n hoofd dan pas over?
Kan ik pas 'gewoon' verliefd worden en van iemand gaan houden als hij eerst ook echt van mij houdt?
Die andere vriend heeft me al zo vaak beter doorzien dan ik dat zelf deed.... Heeft hij weer gelijk? Staat degene die bij me hoort zo dichtbij dat ik over hem heen kijk?
Ze zeggen toch wel eens dat je pas weet dat je echt verliefd bent als je je iemand probeert voor te stellen op het toilet of dat je zijn sokken moet wassen? Bij B zou het me niets, helemaal niets kunnen schelen, maar bij V
Kan verliefdheid komen? Of ben ik te wanhopig op zoek naar een vervanging voor B?
Is de enige manier om helemaal over B heen te komen, helemaal voor iemand anders gaan en hem definitief als gewone, 'niet interessante', goede vriend gaan zien?
Zou, ookal denk ik van niet, alles wat ik voor B voel niet ook in 1 klap over zijn als we wel wat zouden krijgen?
Heb ik me zo voor anderen dan B afgesloten, dat ik V, en alle andere mannen, onbewust niet eens een kans geef nu?



Als je helemaal tot hier hebt gelezen, !
En ik begin zo onderhand toch wel echt wanhopig van mezelf te worden, alle tips/ervaringen/digitale schoppen onder m'n kont/oplossingen zijn welkom....

sjemig.. wat een lang verhaal met een hoop vragen. Ik hoop dat ik het snap zoals jij bedoeld heb en je vragen proberen te beantwoorden.

Door een aantal dingen geef jij mij het gevoel dat je B veel leuker vind dan V. Dan is mijn eerste advies: waarom voor een jongen gaan waar je minder voor voelt dan voor iemand anders? Misschien is hij wel erg leuk, maar ik heb het idee dat je hoofd meer bij B is, hoe moeilijk hij af en toe ook kan zijn. Is het dan ook wel eerlijk om iets met V te beginnen terwijl je dus niet helemaal voor hem gaat?En over samen uitgaan. Misschien wel een goed idee. Als je bang bent dat je hem afschrikt, ga dan eerst als vrienden. Dan heb je ook het probleem niet met roddels e.d.



Verder... B. Ik heb ook ervaring met moeilijke mannen..er is altijd wel wat. Misschien is het tijd om niet te zoeken naar een ander soort man, maar er een oplossing/compromis in te vinden. B is misschien wel moeilijk, maar als hij zich al een stuk opener naar jou gedraagt..kan dat zich niet verder ontwikkelen dan?

Ben ik gewoon (nog) niet toe aan een relatie?
Of juist wel, ben ik te hard op zoek naar iemand in wiens armen ik even weg kan kruipen?
Kan verlangen groeien?

Misschien ben jij er wel aan toe maar de mannen die jij uitkiest niet. En misschien zegt jouw keuze ook wel wat over je eigen 'toestand' in hoeverre jij klaar bent voor een relatie. Het is niet raar om naade dingen te verlangen die jij noemt. MAAR ik denk dat verlangen wel kan groeien, maar alleen de eerste tijd. De basis moet er liggen, anders werkt het niet.

Ik ben nog nooit ergens alleen geweest, gewoon met V, zonder anderen, is dat een optie? Gewoon een keertje daten? Of schep ik dan teveel verwachtingen (en voor de duidelijkheid, ik zou soms willen dat ik me niets aantrok van anderen, maar, op een relatief kleine studentenvereniging.... alle 3 genoemde jongens en ik zijn zeg maar 'bekend' genoeg om sociale blunders niet zomaar te kunnen maken, en ik wil het V een mogelijke mislukking gewoon ook niet 'aandoen' zolang ik er niet zelf over uit ben wat ik nou wil).

Zie eerder antwoord. Waarom moeten het blunders worden?

Wat is er nou echt, en wat een illusie? Dat B ooit echt verliefd op me wordt? Of werkt hij echt in alle opzichten net zo als ik en wil hij me pas als hij me niet kan 'krijgen? Of is de illusie dat ik V ooit echt leuk ga vinden?
Vind ik pas 'rust' als ik me 'gewoon' voor V zou gaan? Of probeer ik mezelf dat alleen maar voor te houden?

Wat ik al eerder zei; persoonlijk denk ik niet dat je met V aan moet pappen als je nog zo met B in je hoofd zit. Is niet eerlijk tegenover V en jezelf.

Of is de jacht, de drukte in m'n hoofd dan pas over?
Kan ik pas 'gewoon' verliefd worden en van iemand gaan houden als hij eerst ook echt van mij houdt?

Ik heb geen idee waarom je na de jacht niet meer geinteresseerd bent in diegene. Misschien vind je de jacht en het iemand proberen te krijgen leuker dan de persoon zelf?

Kan verliefdheid komen?

Persoonlijk denk ik van niet (uit eigen ervaring), het is er of het is er niet. Maar is de basis er kan het echt wel groeien.

Of ben ik te wanhopig op zoek naar een vervanging voor B?
Is de enige manier om helemaal over B heen te komen, helemaal voor iemand anders gaan en hem definitief als gewone, 'niet interessante', goede vriend gaan zien?

Als je toch niets met B wilt, om welke reden dan ook, is het voor jou denk ik verstandig een tidjje helemaal geen contact met hem te hebben. Gebruik die alleen tijd dan ook om je eigen leven een beetje op orde te krijgen (punt 3). Uiteindelijk kun je terwijl je zelf sterker in je schoenen staat beter een andere relatie aan.

Zou, ookal denk ik van niet, alles wat ik voor B voel niet ook in 1 klap over zijn als we wel wat zouden krijgen?

There's only one way to find out.

Heb ik me zo voor anderen dan B afgesloten, dat ik V, en alle andere mannen, onbewust niet eens een kans geef nu?

Het zou best kunnen dat ej nu zo met B en V bezig bent dat je anderen niet ziet staan.

Hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen. Tis een moeilijke kwestie..ik hoop dat ej dr uit komt! Sterkte!

[x-spekkie-x]

Je vindt V niet aantrekkelijk, kortom je bent niet verliefd (genoeg). Dus daar zou ik sowieso niets meer mee doen
En kun je niet proberen een relatie aan te gaan met B? Of is hij de enige die dat tegenhoudt?

[Smokin']

Jij denkt heel veel na en plakt heel veel labels, maar jou rationele spinsels loslaten hierop heeft geen enkele zin. Dat jij je zelf door 'denken' met iemand anders gelukkig kan zien in een bepaalde toekomst betekent niks. Het enige wat daaruit blijkt is dat je een ideaalbeeld hebt van wie je leuk vind (zoals iedereen) en wie je leuk zou moeten vinden. Je bent zo in de war omdat je de eigenschappen die jij in jezelf en anderen ziet als de realiteit.

[Armoed]

O mijn god, Debora?

[Southtown]

Armoed schreef:

O mijn god, Debora?

Ken je de TS persoonlijk?

[Luego]

Armoed schreef:

O mijn god, Debora?

Charlesworth999 schreef:

Ken je de TS persoonlijk?

Uh, nee?

Maar als dat iemand met een vergelijkbare situatie is houd ik me aanbevolen voor haar oplossing

[Armoed]

Uh, nee?

Ok, thank god. Is inderdaad iemand met een vergelijkbare situatie maar is ook nog geen oplossing voor. Tip:

met bindingsangst

Bullshit :')

[Luego]

En Get Psycho, x-spekkie-x en Smokin' bedankt voor de reacties tot nu toe!
Nee, het zou ook niet eerlijk zijn om iets met V te beginnen, maar juist omdat ik weet dat ik vaak te rationeel ben denk ik soms, moet ik het niet gewoon een kans geven?
En B, nouja, ik ben het gewoon zat. We kunnen inmiddels ook prima vrienden zijn, en misschien zou ik dat inderdaad wel niet moeten willen en een tijdje voor mezelf kiezen en hem helemaal niet zien, maar dat gaat dan praktisch wel een lastige situatie opleveren, omdat we op de sociëteit gewoon niet echt om elkaar heen kunnen. En alle keren dat ik dat geprobeerd heb was hij degene die terugkrabbelde.
Maar het allerlaatste kleine stukje over-hem-heen-komen lukt niet helemaal, nog steeds is er iets van 'wat nou als'.

@ Armoed: Wat bedoel je?

En ook @ Smokin': Denk dat je daar inderdaad wel gelijk in hebt, maar hoe zou ik het dan moeten zien?

[Kommunist]

tsja hebt t hele verhaal gelezen en t is wel aardig herkenbaar ( en ik denk zo ook voor een hoop andere mensen)

in mijn geval, ben ik al n stap verder in t verhaal, ik heb iets gehad met zowel de V persoon als daarna de B persoon.
V vond ik wel leuk en intressant, maar vooral rationeel gezien zeg maar, n verstandige keuze voor mezelf.
uiteindelijk bleek hij de grootste ramp van mn leven, maar dat even terzijde

b werd voordat dat met V begon al leuk, maar het begon als iets voornamelijks lichamelijks. we werden dus eerst soort van fuckbuddy's, maar er ontstond zeker wel een diepere band tusen ons, een zeer mooie vriendschap ernaast.
ik was door de combinatie van deze 2 zaken in de war over mijn gevoelens, ik wist niet meer wat ik nu liefde/ verliefdheid moest noemen, of dat ik dat nu met B had bereikt, of dat ik het uberhaupt ooit in mijn leven ooit wel bereikt had...
wel wist ik dat B geen relatie met mij zou willen ( niet dat we dat ooit serieus besproken hadden maar tog)
toen kwam V mijn leven in, ik zag de 'voordelen' van hem voor mij in, en besloot maar iets met hem, te beginnen. tijdens de relatie met hem, heb ik me vaak gerealiseerd dat hij meer van mij als ik van hem hield en tog heb ik me door hem laten kwetsen ( verlies/verlies situatie zullen we maar zeggen)
tijdens de relatie werd de vriendschap met B alleen maar dieper en de (seksuele) aantrekkinskracht ook alleen maar sterker. ik heb me ondanks zijn verschrikkelijke verleidingspogingen wel altijd weten te beheersen....
de relatie met V liep stuk en met B was alles weer meteen hezelfde en werd zelfs
steeds sterker...
dit bouwde zich steeds verder op en ik had het gevoel me nooit zo compleet en vertrouwt met iemand te hebben gevoeld, en durfde toen ook pas eigenlijk toe te geven tegenover mezelf dat ik werkelijk verliefd was op hem. kort daarna kregen we een relatie...

en nu komt de clou van deze veel te lange post....
de reklatie heeft 2 luttele maandjes geduurd, al snel merkete ik zelf al dat mijn fysiek drang naar hem erg was afgenomen, de gesprekken werden beduidend minder en ik begon me zelfs te ergeren aan dingen die helemaal niet nieuw waren.
zoals ook bij jou is hij erg laks, ineens deed dit ertoe.. alsof het ook mijn succesvolle toekomstplannen in gevaar kon brengen ofzo...
dat hij zich neit echt aanpastte en gewoon zijn eiegn zin deed en eiegn dingetejes ( zoals nachtelang chillen/bierdrinken/slapouwehoeren met onze gezamelijke vrienden) had ik altijd ideaal gevonden, het gaf mij de gelegenheid om me te concentreren op mijn eigen dingen zoals studie bijv. en gaf aan dat hij een iegen leven heeft.
nu vond ik het ineens vervelend dat hij zich niet aanpastte aan mijn ( op dat moment nogal drukke) levn.
na de genoemnde 2 maanden maakte hij het uit, omdat hij de goede gesprekken mistte ... eigenlijk te behoeve van de vriendschap dus
punt is alleen dat ik niet echt veel van mijn "goede vriend" hoor en ook niet van onze "gezamelijke vrienden" , beetje jammer dus...

mijn eindconclusie die denk ik voor ons allebei geldt is dat iemand n ultieme uitdaging moet zijn en anders niet intressant is...
niet echt leuk om achter te komen over jezelf...

[Luego]

Jeetje, wat herkenbaar.... Zou bijna willen vragen of jij dan die Deborah bent , maar als Armoed dat na mijn verhaal vroeg is dat vast niet zo.
Bij mij was het dus precies zo begonnen, van beetje vrienden via fuckbuddies naar goede vrienden en fuckbuddies en hem steeds leuker gaan vinden hoe duidelijker hij is dat hij niets serieus wil . En dit is dus ook ongeveer exact waar ik bang voor ben. Iets met V beginnen, dat hij dan meer van mij houdt dan ik van hem, hem kwetsen en kwijtraken, dat B uiteraard wel voor me valt als ik buiten bereik ben, dan toch maar en dat het dan niet werkt, want dat gaat het ook gewoon niet; dan ga ik hem ook precies zo zien als jij 'jouw B', en die dan ook kwijtraken
Kut dat het zo gelopen is bij jou, maar je bent er iig wel wijzer uitgekomen zo te zien.

En met je eindconclusie kan ik het niet anders dan eens zijn. Waarom zijn (sommige) vrouwen toch zo? En waarom kunnen (sommige/de meeste) mannen seks hebben zonder verliefd te zijn en vrouwen dan zo aantrekken?

[Smokin']

Luego..Wat ik dus bedoel uit zich met name in dit soort beschrijvingen:

"ben ik aan het scharrelen met B; ...., superintelligente, bijzondere jongen."
"dan is er dus V. Intens lieve jongen, intelligent, wel hard studerend."

Denk na over wat je hier feitelijk opschrijft, en waarom? Zijn dit eigenschappen die jongens aantrekkelijk maken, of zijn het filters die je gebruikt? Zijn het niet eerder eigenschappen op basis waarvan jongens in jou ideaalbeeld aantrekkelijk zouden moeten zijn? Ik denk dat dit bij veel meisjes zo is. Vanuit een bepaald milieu opgegroeid, welk milieu dan ook, hebben ze een bepaald idee over hoe een jongen zich zou moeten gedragen en wat een jongen aantrekkelijk maakt. Dit zorgt ervoor dat ze erg in de war kunnen raken als ze jongens leuk vinden die de ideaal-eigenschappen niet bezitten. Nog veel meer raken meisjes in de war als ze een jongen ontmoeten die alle ideaal-eigenschappen heeft maar niet aantrekkelijk is. "Hoe kan dat toch" vragen ze zich af.. "hij is knap, studeert goed, is grappig, is erg lief.. maar ik voel me niet tot hem aangetrokken".

En inderdaad Luego, je bent veel te rationeel. Die V klinkt als een ideale jongen, maar hij is niet geschikt voor je. Hij zal heus een goede vader zijn, en een toegewijde echtgenoot, maar hij is niet geschikt voor je omdat hij niks in je los maakt. 'Iets beginnen' is niks, helemaal niks, als je er eerst diep over na moet denken en je rationele voor en tegen argumenten tegen elkaar af moet strepen.

Luego schreef... 'Maar punt is ook een beetje dat alle jongens met wie ik in meer dan 1x gezoend heb/echt wat in heb gezien(een echt serieuze relatie heb ik nog nooit gehad), 1 duidelijke overeenkomst hadden: ze waren allemaal onbereikbaar. Altijd heb ik gejaagd, niet op de mooisten, niet op de leuksten, maar altijd hadden ze een soort aantrekking (alleen nooit zo extreem als bij B). Maar kwamen ze dan 'binnen bereik', dan was alle spanning weg en vond ik ze niet leuk meer."

Als je zo'n type bent maar ook zulke ideaalbeelden koestert is het lastig om een 'goede' jongen te vinden. De meeste studerende jongens zijn geen types die dingen goed spannend kunnen houden. De aantrekkingskracht verdwijnt snel doordat die jongen op jou interesse toehappen. Misschien niet direct, maar als ze het doen doen ze het direct te veel. Ze doden met hun gedrag elke spanning , omdat hun ideeën over wat een meisje aantrekkelijk en leuk vind gebasseerd zijn op waanbeelden.

[Luego]

Whoeps.... dat was V, typfoutje.

[Smokin']

Luego schreef:

Whoeps.... dat was V, typfoutje.

Oke..leek me al wat vreemd.

[Kommunist]

Luego schreef:

Jeetje, wat herkenbaar.... Zou bijna willen vragen of jij dan die Deborah bent , maar als Armoed dat na mijn verhaal vroeg is dat vast niet zo.
Bij mij was het dus precies zo begonnen, van beetje vrienden via fuckbuddies naar goede vrienden en fuckbuddies en hem steeds leuker gaan vinden hoe duidelijker hij is dat hij niets serieus wil . En dit is dus ook ongeveer exact waar ik bang voor ben. Iets met V beginnen, dat hij dan meer van mij houdt dan ik van hem, hem kwetsen en kwijtraken, dat B uiteraard wel voor me valt als ik buiten bereik ben, dan toch maar en dat het dan niet werkt, want dat gaat het ook gewoon niet; dan ga ik hem ook precies zo zien als jij 'jouw B', en die dan ook kwijtraken
Kut dat het zo gelopen is bij jou, maar je bent er iig wel wijzer uitgekomen zo te zien.

En met je eindconclusie kan ik het niet anders dan eens zijn. Waarom zijn (sommige) vrouwen toch zo? En waarom kunnen (sommige/de meeste) mannen seks hebben zonder verliefd te zijn en vrouwen dan zo aantrekken?

nope ben geen Deborah
maar opzich is t iets wat denk ik veel om ons heen gebeurd, waarom is t onbereikbare idd altijd zo verdomd aantrekkelijk?
opzich elke gozer die ik op die manier ( zij het dan wel in beduidend mindere mate) aantrekklijk/leuk heb gevonden was onbereikbaar, de meest vreemde waar ik mezelf op betrapt heb was n paar jaar jongere gozer met n vriendin, en uit n zwaar christelijk gezin, dit heeft verder neit tot drama's geleid oid, aangezien t niet zo erg was en k er niets mee wilde doen ( n kalverliefde om zeep helpen, omwille van mijn smerige hormonen is tegen mijn principes) maar t idee is gewoon gek...

op zich hebben de heren waarop mijn oog tot dusver is gevallen wel bepaalde overeenkomsten, behalve t feit "uitdaging", t is is (nog) niet zo dat ik op alles val wat moeilijk is zeg maar haha

je zegt dat ik er wel wijzer van ben geworden, naja dank je voor je optimisme, waar ik duidelijk nog wat aan twijfel
ik heb de afgelopen paar jaar al zo vaak gezegd dat ik ( iig voor een tijdje) stop met relaties/verliefdheden, maar helaas....
ook nu roep ik t uiteraard weer vollop, maar ja, daar kan ik over, pak m beet, hou m vast, n half jaartje pas meer over zeggen

t is nu ook wel dat ik (mijn) B niet echt zo erg mis ofzo als ik niet bij hem ben, het is alleen als ik hem zie dat alle gevoelens er weer zijn...
dit leidde er zelfs toe dat ik na de eerste keer ( en tot duver laatste) dat ik hem heb gezien sinds t uit is, ook tot de de conlusie kwam dat hij iemand intressant vind wanneer die onbeireikbaar is ( zie zijn gedrag toen ik met V had) en op t meesterlijke idee kwam om n nieuwe vlam te verzinnen, om hem weer in zijn oude patroon te doen laten vervallen.
ik speel nu nog wel n beetje met de gedachte maar meer als n soort experiment
ik weet wel dat ik t neit moet doen, want ook al begin ik r met de beste bedoelingen aan, er komen dat tog weer vlinders opzetten, die t allemaal n stuk minder makkelijk gaan maken...

stiekem weten wij allebeu drommelsgoed wat we moeten doen, uit onze over gerationaliseerde posts blijkt tog dat we niet helemaal achterlijk kunnen zijn, we mioeten allebei de B uit ons leven schoppen, maar ja, makkelijk is anders..