Het spijt me

[Poezel]

Het spijt me dat ik niet meer geloof in dromen op papier want
buiten rolde de wereld door, er zat een scheur in het leer op de bank,
op de vensterbank groene flessen waarin er licht leefde,
de barman had al een glas laten vallen het spatte uiteen als stiltes op de vloer,
soms denderde er een tram over fluweelharde kasseien voorbij,
paraplus waaierden open met eronder mensen die liepen,
zo ver weg van


hier hielden we elkaar dan voor hoe jij zo ik en ik zo jij niet was
in wakker worden met alleen opstaan, de deur achter me dichtslaan
en gewoon weggaan ca-dans ik in één, twee, drie
er is geen symmetrie in zorgvuldig afgetelde scheurkalenderdagen


komt verdriet met vertraging op het perron stuift het haar van een meisje
op door de wind in een beeld zonder zon zijn er ondertitels op de radio
zo “E40 richting kust” van een zee die vonkt als het licht over het strand
gulpt en er door elke golfslag flessen opdoken in de kamer tussen


onze handen, is er geen mens die boodschappen verstaat uit groene flessen
waarin licht leeft op de vensterbank dat buigt als zeewier in getijden,
wil ik schreeuwen hoe mooi je woorden waren toen je ze over
mijn monderhoeken morste, ze openspatten in stiltes op de vloer
maar er is nergens een dweil te bekennen.

<3
ik ga nog wel even een keer mierenneuken, maar dat doe ik een andere keer.

[Reynaert]

Als ik die eer dan even mag, Ave?

Allereerst snap ik de overgangen tussen v.t. en t.t. niet zo goed. Zeker in de eerste paar regels komt het op mij wat raar over; iets spijt je omdat de wereld doorrolde?
En zo zitten er nog een paar vreemde dingen in je gedicht, bijvoorbeeld beeldspraak die dubieus klinkt of ontspoort. "Glazen die als stiltes op de vloer uiteen spatten" klinkt erg gemaakt en ik kan me er ook niet echt een voorstelling bij maken. Stiltes spatten toch niet uiteen? Natuurlijk snap ik wel welk poëtisch effect je wil bereiken, maar die eerste gedachte dat het eigenlijk heel raar is kruimelt daar niet bij weg. Nog een paar voorbeelden, de uitleg zal je er zelf wel bij kunnen bedenken: "fluweelharde", "een zee die vonkt als het licht over het strand gulpt".
Verder viel het me op dat je paraplu's zonder ' schrijft en dat ik het zinnetje 'zijn er ondertitels op de radio' een prachtige vondst vond. Tot slot: er zitten mooie dingen in, maar ook stukken die je makkelijk weg zou kunnen laten omdat ze het niet halen bij de mooie vondsten of omdat ze gewoon overkomen als opvulling ("een scheur in het leer van de bank", bijvoorbeeld). Je kan vast nog bijschaven.