praten met je ouders?

[weetweinig]

Ik vraag mij het volgende af:
In hoeverre praten jullie met je ouders over vertrouwelijke dingen of problemen? Aan wie durf je het meest te vertellen: je ouders, je vrienden/vriendinnen of je broer/zus?
Als je met je ouders praat, en dan heb ik het over een echt gesprek en niet over geklets zonder inhoud, waar gaat het dan over? Zeuren je ouders te veel of te weinig?
Hoe oud zijn jullie? Praatten jullie vroeger meer/minder inhoudelijk met je ouders?

Of zijn dit vragen die ik beter niet kan stellen, omdat jullie dit niet aan een vreemde willen vertellen?

(Ik ben 17 en heb zelf het gevoel dat ik te veel met mijn ouders praat en me te veel door hen laat beinvloeden. Toch word ik om een een of andere reden niet zelfstandiger. Misschien door gemakzucht. Is dit erg?)

[darkfairy]

ik vertel me ouders niks over persoonlijke dingen.
en ook geen vertrouwelijke dingen.
ik vertel meer tegen vrienden/vriendinnen/me vriend.

[justhanna]

M'n broer spreek ik praktisch niet. M'n ouders spreek ik zo nu en dan maar dat is vreselijk oppervlakkig. Met m'n vriend bespreek ik denk ik nog het meest.

[rare kwast]

ik bespreek niets met mn ouders, ze weten dan ook 0,0
mn broers en schoonzussen idem..
het meeste vertel ik tegen 2 vriendinnen, die weten dan ook bijna alles.

[Sens.]

Tot en met vorig jaar had ik het moeilijk om over iets persoonlijk te beginnen tegen mijn moeder... Maar dit jaar zijn mijn broers op kot en daardoor heb ik gewoon meer kans om echt te zeggen wat er scheelt;...
Ik kan gewoon niet direct over iets heel persoonlijk beginnen, dus nu begin ik eerst over iets anders en uiteindelijk kan ik dan toch zeggen wat ik wil zeggen...
ik heb ook met mijn moeder afgesproken dat als er iets is wat ikhaar niet persoonlijk kan zeggen... we dan samen op msn gaan Het klinkt belachelijk, maar het werkt... en ik heb sindsdien we dat hebben afgesproken nooit meer moeten vragen...

Met mijn vader kan ik ook goed praten, dat doe ik dan wanneer ik alleen ben met hem... maar ik heb ook al gemerkt dat mijn vader soms verlegen wordt van sommige dingen... Maar toen het uit was met mijn vorige vriendje was ik zo verbaasd over zoveel bezorgdheid...

Ook al ben ik 18... ik vind het heel goed dat het mij lukt om over persoonlijke dingen te praten... heel mijn middelbaar vertelde ik alles aan vriendinnen... En nu doe ik dat nog... Maar nu zijn mijn ouders op de hoogte van wat er in mij omgaat en dat maakt alles toch gemakkelijker

De meeste dingen bespreek ik met mijn man, wat naar mijn idee niet meer dan logisch is. Wat betreft mijn ouders, sinds ik ouder word, praat ik daar op een bepaalde manier meer en op een bepaalde manier minder mee. Ik woon al jaren niet meer thuis, daardoor spreken we elkaar minder, maar ik heb het idee dat mijn ouders enorm veranderd zijn en ik ook, wat het praten over bepaalde dingen vaak makkelijker maakt.

Zelfstandig worden gebeurt over het algemeen vanzelf als je daar aan toe bent, denk ik.

[LEUGEN]

Boh ik praat helemaal niks met niemand, iedereen bij ons thuis loopt een beetje langs elkaar heen. Aan vrienden vertrouw ik ook niet egt goed, er wordt erg veel geroddeld..

[zeep007]

Ik zat me dat zelf ook weleens af te vragen.
Ik praat niet veel met mijn vader. Met mijn moeder bespreek ik heel veel, en ik heb het idee dat ik daar ook teveel afhankelijk van ben. Van haar advies bedoel ik dan.
Ik merk nu ik ouder word het daar niet altijd mee eens ben, en dat ik meer mijn eigen weg moet gaan.
Met mijn zus bespreek ik veel op een vriendinnen manier.
Maar het meest praat ik met mijn vriend. Hij weet alles, kent alles, steunt me in alles.

[Nona]

Ik bespreek niet alles met mijn ouders, maar ik woon dan ook op kamers en zie ze niet elke dag. Maar als ik problemen heb waarbij ik hun advies kan gebruiken zal ik ze zeker bellen, e-mailen of gewoon langskomen. Ik bespreek in ieder geval mijn studie en alle aanverwante probleempjes en ook leuke dingen met ze.
Meer persoonlijke gesprekken komen meestal ongedwongen, als ik met één van mijn ouders alleen ben. Gewoon, 's avonds op de bank met een drankje erbij. Dan is er niet de directe noodzaak om over die dingen te praten, maar gewoon dingen uitwisselen uit interesse kan ook heel prettig zijn. Met mijn moeder praat ik dan anders dan met mijn vader, maar het zijn dan ook heel verschillende personen en de verstandhouding is met beiden goed, maar simpelweg anders.

Met mijn vriend bespreek ik nog meer; ook dingen die kortstondig van aard zijn (stress over een enkele opdracht, dat soort dingen) komen bij hem boven tafel. Hij weet zo'n beetje alles van me, en dat mag ook. Ook de dingen die ik met mijn ouders niet goed kan bespreken, zoals onzekerheid over mijn lichaam en waar dat vandaan zou kunnen komen.

Beïnvloeding door je ouders is niet zo erg, er zijn meestal vervelendere mensen door wie je beïnvloed kunt worden. Als je denkt dat de invloed te veel is (meer dan goed voor jou is) kun je je misschien eens bedenken op welke punten je anders denkt dan je ouders. Dingen die jij belangrijker of minder belangrijk vindt, andere dingen die jij leuk of lekker vindt, andere doelen in je leven. Wat denk je dat er zou gebeuren als je er met hen over in gesprek zou gaan? Denk je dat ze er afwijzend tegenover zouden staan, of zouden ze het leuk en interessant vinden dat jij op je eigen manier over dingen (ook al zijn het maar kleine dingen) nadenkt? Zouden ze er positief op reageren, dan is dat misschien een basis om wat meer te gaan verkennen.

[akumabito]

Ik heb het overal over met mijn moeder.. Sinds het eind van mijn pubertijd heb ik echt een superband met haar. (daarvoor aanmerkelijk minder )

"It's amazing how fast parents can learn.. when I was 14, they were complete fucking idiots. By the time I turned 20, they were some of the smartest people I knew!"

Ik bespreek nu vrij veel met mijn ouders. Ik woon op kamers, maar bel hun regelmatig om gewoon bij te kletsen of om advies te vragen of over belangrijke gebeurtenissen te vertellen. Daarnaast ga ik bijna elk weekend naar hen toe. Aleen over sex praat ik niet met hen, dat is echt not done, maar volgens mij is dat niet zo gek.

Vroeger praatte ik nergens over met hen. Ik zat op slot en was (onterecht) bang voor hun reacties. Mijn ouders wisten het eerste jaar ook niet dat ik ontzettend depressief was.

Met mijn broer begint het contact nu pas een beetje op gang te komen. Het jaar dat ik ziek werd zat hij in Ierland en daarna ging hij op kamers. We spraken elkaar gewoon niet zo veel. Ons contact was wel goed hoor, maar we hadden niet zo'n diepgaande gesprekken. Nu woon ik in de zelfde stad als hij en spreken we elkaar veel regelmatiger en is hij ook meer betrokken bij mijn "ziekteproces" om het zo maar even te noemen. Hij is nu degene die het dichts bij mij woont en mij opvangt als het helemaal uit de hand dreigt te lopen.

Ik praat eigenlijk helemaal niet met mijn vader, wij zijn vrijwel identiek in karakter... en we zijn dus beiden niet echt praters. Ik ben een mannelijke versie van hem.
Met mijn moeder praat het laatste jaar meer dan voorheen.

Hiervoor praatte ik niet met mijn ouders, over niets. Nu spui ik af en toe gal over dingen als mijn moeder ergens over begint, maar ik praat nog steeds niet met haar op de manier dat ik hier op het forum alles van me afzeik.

Ik denk niet dat dat een goed iets is. Ik ben een heel gesloten en introvert persoon, en al komt daar langzaam verandering in, en ik ben nu ook lang niet zo verlegen meer als voorheen... ik denk dat ik toch wat spontaner en meer open zou kunnen en moeten zijn tegenover mijn ouders.

Dit is voor mij dus altijd al zo geweest, mijn zusjes praten wel meer met mijn ouders dan ik. En mijn omgang op mijn zusjes is eigenlijk hetzelfde als die met mijn ouders. Voor mij zit er niet echt een reden achter, dat ik dingen verborgen wil houden o.i.d. ik doe het onbewust en het komt meer doordat ik dingen liever binnen houd.

tijden lang nooit met mijn ouders gepraat. Wel met vrienden, maar ook nooit alles. Dat heeft dan weer met die muurtjes te maken waar ook een topic over is. En toen ging het mis met me, en nu zit ik in het andere uiterste: alles vertellen. Nou ja, dat komt ook door de situatie waar ik zat, en door het feit dat alles door de telefoon moest omdat ik nou eenmaal niet om de hoek zat. Dus nu ben ik een emotionele lellebel, en als ik daar weer mee klaar ben, dan ga ik de middenweg zoeken. Met mijn ouders praten doe ik liever niet, maar soms is het nu eenmaal noodzakelijk. En bij bepaalde vrienden besluit ik zelf wat ik wel en niet tegen wie zeg.

[Shikamaru]

Ik bespreek persoonlijke dingen gewoon helemaal niet. Ik houd het liever voor mezelf dan dat ik anderen met mijn problemen opzadel, en ik wil ook geen medelijden opwekken bij anderen.

[HybridTheory]

Met mijn moeder kan ik heel goed praten. We zitten wat de meeste belangrijke dingen betreft bijna altijd op 1 lijn. Met m'n vader kan ik over de meeste ook goed praten, hoewel ik dat wat minder doe omdat ik niet bij hem woon. Ik vind het alleen wel jammer dat ik over de echte belangrijke dingen in het leven niet met hem kan praten, omdat hij Christelijk is, en bepaalde dingen gewoonweg heel anders ziet dan ik.
Verder heb ik een paar vriendinnen waarmee ik heel goed kan praten over eigenlijk alles. Ik heb ook een broertje, ik denk dat ik met hem nog het beste kan praten, omdat hij me supergoed begrijpt.

[HybridTheory]

Shikamaru schreef:

Ik bespreek persoonlijke dingen gewoon helemaal niet. Ik houd het liever voor mezelf dan dat ik anderen met mijn problemen opzadel, en ik wil ook geen medelijden opwekken bij anderen.

Ik wil me er niet mee bemoeien, omdat ik je niet ken, maar het is goed om zo af en toe je hart te luchten bij iemand. Zeker als je ergens echt mee zit. Tenzij je het zelf gewoon niet wil natuurlijk.

[Dexter_M]

Ik vertel me moeder geen persoonlijke dingen.
Doe ik ook niet tegen vrienden/vriendinnen en ook niet als ik in een relatie zit.
Dit tot grote ergernis van sommige mensen, maar ik weet niet beter en ook nooit behoefte om me hart te luchten

^Dexter Morgan?

[Rob]

Shikamaru schreef:

Ik bespreek persoonlijke dingen gewoon helemaal niet. Ik houd het liever voor mezelf dan dat ik anderen met mijn problemen opzadel, en ik wil ook geen medelijden opwekken bij anderen.

Dat. Maar toch lucht ik best wel eens als het écht moet. En dan voornamelijk hier.
Met mijn ouders bespreek ik niet zoveel. Ik woon dan ook 250km van ze af. Mijn vader vertel ik eigenlijk niet zo snel iets, mijn moeder meestal wel, maar ook lang niet alles.

En tsja. Ik heb niet één vast persoon aan wie ik dingen kwijt moet. Als het moet, pak ik de eerste de beste waar ik redelijk mee op kan schieten.

Arenda schreef:

^Dexter Morgan?

Daar moest ik ook al aan denken. Echt een hele gave serie is dat. <3

Ik ben heel open naar mijn ouders toe. Toen ik een jaar of 9 was ofzo kwam ik tot de conclusie dat ik wel kon proberen te liegen tegen ze, maar dat ze me zo goed kennen dat ze het meteen door hebben. Dus dan maar openheid Er is geen onderwerp dat ik bedenken kan wat ik niet met ze bespreken kan. Relaties, seks, persoonlijke problemen, maar ook de luchtige verhalen. Over het algemeen bespreek ik meer dingen met mijn moeder dan met mijn vader, mijn vader is niet zo'n prater. Maar ik weet wel dat het kan, dat is fijn.
De mening van mijn ouders is ook enorm belangrijk voor me. Als ik ergens onzeker over heb hang ik binnen no time met mijn moeder of vader aan de lijn. Ik heb wel eens keuzes gemaakt door blind op hun advies af te gaan.
En mijn ouders zeuren nooit. Ik kan het niet altijd even leuk vinden om te horen, maar ik weet wel dat er altijd een kern van waarheid in zit.

Maar ik bedacht me dat ik in relaties sowieso vrij open ben. Als ik het idee heb dat ik dat niet kan, ga ik ook geen vertrouwensrelatie met ze aan zoals een vriendschap of partner. Ik praat heel open met mijn man (gelukkig maar!) en alles bespreek ik in eerste instantie met hem. Maar ik bespreek ook persoonlijke zaken met mijn vrienden, omdat ik ze daarmee vertrouw.
En ik heb het getroffen met een hele lading broers en zussen bij wie ik allemaal terecht kan. Mijn ouders hebben ons heel erg opgevoed met het idee dat we voor elkaar klaar moeten staan en dat is goed gelukt Met de ene heb ik wat meer dan met de andere, maar als het nodig zou zijn dan kan ik met alle 5 dingen bespreken.

Beinvloeding door je ouders hoeft niet per definitie slecht te zijn. Ligt voornamelijk aan wat voor een ouders je hebt denk ik dan
En zelfstandigheid, wat versta je daar onder? Want ik denk dat je tot op zekere hoogte altijd je ouders wel nodig zou hebben en/of hun mening ergens over wilt. Ik weet dat mijn moeder nu ze 50 is, nog steeds haar ouders mist nu ze overleden zijn en dingen met ze zou willen bespreken omdat ze ergens niet uit komt. Maar dat wil niet zeggen dat ze niet zelfstandig is.
Probeer eens duidelijk te krijgen op welke punten je wel of niet zelfstandig bent en hoe 'erg' je dat eigenlijk vind. Laat je alles aan je ouders over, of ben je ook in staat om zelf belangrijke beslissingen te nemen? En heb je er in je dagelijks leven ook last van?

[Stefanie]

Vroeger sprak ik heel weinig met mijn moeder, maar dat kwam door de situatie. Tegenwoordig is dat heel anders. Ik vertel wel de dingen die mij dwars zitten, maar niet als ik weet dat zij er last van zal hebben.

Met mijn vrienden en vooral vriend daarentegen bespreek ik wel alles.

[Armoed]

Ik vertrouw liever op mijn eigen inzicht.

[Shikamaru]

HybridTheory schreef:

Ik wil me er niet mee bemoeien, omdat ik je niet ken, maar het is goed om zo af en toe je hart te luchten bij iemand. Zeker als je ergens echt mee zit. Tenzij je het zelf gewoon niet wil natuurlijk.

Nee, dat wil ik inderdaad niet, zolang het niet nodig is houd ik dingen voor mezelf

[Fingon]

Met m'n moeder, niet met m'n vader.

[Makaveli]

Ik kan goed met mijn ouders praten, over eigenlijk alles wel. Hoewel de gesprekonderwerpen vaak wel verschillen, bij 1op1 gesprekken.

En sowieso bespreek ik ook niet alles, ik heb nou niet zoiets van "laat ik dit eens vertellen!" of "dit moet ik echt vertellen", etc. en dit dan over alle onderwerpen.
Het is dus ook wel logisch dat ik dan ook niet echt alles vertel, maar dat hoeft ook niet.

Echte problemen heb ik niet, en kleine dingetjes kan ik bij anderen en/of mijn ouders kwijt.

Ik kan heel goed met mijn ouders praten, over alles eignelijk. Ze zijn ook oprecht geïnteresseerd, elke keer weer. Ook als ik dingen al duisent keer verteld heb. Het punt is alleen dat ik dat vaak niet doe. Dingen die me écht bezighouden, die me dwars zitten, waar ik last van heb, vertel ik tegen niemand. Maar dan ook echt niemand. Ik ben op de goede weg en word langzamerhand steeds een stukje opener, maar hte kost me wel tijd. Zo heb ik vorig jaar mijns tage niet gehaald, iets wat ik al eind september wist. Toch heb ik het pas dertig december tegen mijno uders vertelt. En toen moesten ze het er nog uit trekken. Vraag me niet waarom ik dat doe, maar het is wel zo. Toch weet ik adt ik alles bij ze kwijt kan, en als dat echt nodig is, doe ik dat ook wel. Het gaat de laatste tijd best goed, vindi k zelf.

[Makaveli]

Secret Agent schreef:

Ik kan heel goed met mijn ouders praten, over alles eignelijk. Ze zijn ook oprecht geïnteresseerd, elke keer weer. Ook als ik dingen al duisent keer verteld heb. Het punt is alleen dat ik dat vaak niet doe. Dingen die me écht bezighouden, die me dwars zitten, waar ik last van heb, vertel ik tegen niemand. Maar dan ook echt niemand. Ik ben op de goede weg en word langzamerhand steeds een stukje opener, maar hte kost me wel tijd. Zo heb ik vorig jaar mijns tage niet gehaald, iets wat ik al eind september wist. Toch heb ik het pas dertig december tegen mijno uders vertelt. En toen moesten ze het er nog uit trekken. Vraag me niet waarom ik dat doe, maar het is wel zo. Toch weet ik adt ik alles bij ze kwijt kan, en als dat echt nodig is, doe ik dat ook wel. Het gaat de laatste tijd best goed, vindi k zelf.

Wil je je ouders niet teleurstellen, speelt dit een rol?

[Dice94]

Ik praat met mijn moeder soms wel over problemen die ik heb, maar zei is niet de enige, met me moeder bespreek ik een paar dingen zeg maar heel veel en tegen goeie vrienden of vriendinnen zeg ik juist weer meer maar geef ik minder details enzo

Makaveli schreef:

Wil je je ouders niet teleurstellen, speelt dit een rol?

Ik denk ergens van wel. Maar aan de andere kant weet ik dat ik ze meer pijn doe wanneer ik ze dit soort dingen niet vertel, dan dat ik het gewoon eerlijk zeg.

[duivelaartje]

Secret Agent schreef:

Ik denk ergens van wel. Maar aan de andere kant weet ik dat ik ze meer pijn doe wanneer ik ze dit soort dingen niet vertel, dan dat ik het gewoon eerlijk zeg.

Ik herken het. Niet in zo'n 'extreme' vorm misschien, maar ik ben ergens ook ben ze teleur te stellen. Ze kunnen dan ook zo bot reageren, waarvan ik echt denk: "Wtf, ik ben tien keer slimmer dan jullie en dan gaan jullie nog zeuren dat m'n cijfers niet hoog genoeg zijn." Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar ik krijg dan echt haatgevoelens. Sjonge, ik leef ook om te leven en niet alleen om te presteren.

Met mijn moeder kan ik over het algemeen wel goed praten ja, ook over dingen die mij eigenlijk niks aangaan. Bijvoorbeeld dat ze er over denkt om bij mijn vader weg te gaan terwijl hij daar zelf niet van op de hoogte is, of dat ze zich zorgen maakt over mijn broer die ouder is dan ik, terwijl ze dat niet met hem zelf bespreekt. Haar vertel ik ook best veel, maar dingen die echt heel diep zitten houd ik voor mezelf. Dus praten gaat goed, tot op zekere hoogte. Als ik er zo over nadenk heb ik nog nooit een inhoudelijk gesprek gevoerd met mijn vader en dat wil ik ook niet, sterker nog, ik zou liever hebben dat hij er gewoon niet was (en zulke foute dingen bespreek ik dan ook weer met mijn moeder, die me vaak ook nog eens gelijk geeft). En met mijn broer probeer(de) ik wel eens een gesprek te voeren, maar dat verloopt erg moeizaam want uit zichzelf zegt ie niks, dus dat heb ik opgegeven.

duivelaartje schreef:

Ik herken het. Niet in zo'n 'extreme' vorm misschien, maar ik ben ergens ook ben ze teleur te stellen. Ze kunnen dan ook zo bot reageren, waarvan ik echt denk: "Wtf, ik ben tien keer slimmer dan jullie en dan gaan jullie nog zeuren dat m'n cijfers niet hoog genoeg zijn." Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar ik krijg dan echt haatgevoelens. Sjonge, ik leef ook om te leven en niet alleen om te presteren.

Ja! Het gaat hiet niet om punten, maar om andere dingen. Zo had ik het er laatst nog met mam over, ik was naar een open dag van een opleiding geweest met mijn vader en ik was, toen ik thuiskwam, enigszins bang om aan mijn moeder te vertellen wat er allemaal gebeurd was. Ze kan heel kritisch naar dingen kijken en vragen stellen in de trant van 'Heb je bluhbluh niet gevraagd?' En het stomme is dan dat ik altijd denk 'Ja! Dat had ik moeten vragen!' Vaak doe ik dat niet. Niet eens omdat ik te lui ben, maar gewoon omdat ik er niet aan denk. Ik vind het wel eens moeilijk dat ze kritisch kijkt. Dan heb ik het idee dat ik het niet goed doe, of dat ik afdoe in haar ogen. Ik weet wel dat dat onzin, maar toch.
Mijn ouders zijn echt geen enge mensen, ze zijn ontzettend lief en zorgzaam. Ik kan er een heel boek over schrijven, maar dat doe ik maar inet.

[Daboman]

Ik kan alles met m'n ouders bespreken. Maar als er iets is pak ik net als Rob over het algemeen de eerste de beste waar ik goed genoeg mee op kan schieten. Als het echt dwars zit horen m'n ouders er over het algemeen alsnog wel van, want ik kan gewoon ook goed met allebei opschieten.

[Cherry Springs]

Ik vertel mijn ouders weinig vertrouwelijke dingen. Niet omdat ze het niet goed zouden vinden, maar ik praat liever met mijn vrienden. Soms vind ik het wel stom van mezelf, want als ik nou morgen dood zou gaan zouden zij nog denken dat ik net zo was als vroeger, en nergens tegen kan. Vooral mijn vrienden weten hoe ik tegenwoordig in elkaar zit. En ik vind het ook wel stom dat als ik nu opeens zou beginnen met met ze praten, ze het gevoel zouden hebben dat ze met heel iemand anders praten. Soms lijkt het alsof ze belachelijk weinig van me verwachten wat emotionele intelligentie betreft en ik heb geen zin om mezelf te confronteren met hoe ze me zien, omdat ze echt niet zullen verwachten dat ik over zo veel dingen zo veel nadenk.

[Morri]

Secret Agent schreef:

Ja! Het gaat hiet niet om punten, maar om andere dingen. Zo had ik het er laatst nog met mam over, ik was naar een open dag van een opleiding geweest met mijn vader en ik was, toen ik thuiskwam, enigszins bang om aan mijn moeder te vertellen wat er allemaal gebeurd was. Ze kan heel kritisch naar dingen kijken en vragen stellen in de trant van 'Heb je bluhbluh niet gevraagd?' En het stomme is dan dat ik altijd denk 'Ja! Dat had ik moeten vragen!' Vaak doe ik dat niet. Niet eens omdat ik te lui ben, maar gewoon omdat ik er niet aan denk. Ik vind het wel eens moeilijk dat ze kritisch kijkt. Dan heb ik het idee dat ik het niet goed doe, of dat ik afdoe in haar ogen. Ik weet wel dat dat onzin, maar toch.
Mijn ouders zijn echt geen enge mensen, ze zijn ontzettend lief en zorgzaam. Ik kan er een heel boek over schrijven, maar dat doe ik maar inet.

Ik heb echt precies hetzelfde. Met als gevolg dat ik dus nauwelijks met mijn moeder praat en ze vervolgens denkt dat alles haar schuld is en dat ze het niet goed doet als moeder... Ze bedoelt die vragen helemaal niet als kritiek en dat weet ik ook wel, maar toch voel ik me altijd een faler daarna.

[duivelaartje]

Cherry Springs schreef:

Ik vertel mijn ouders weinig vertrouwelijke dingen. Niet omdat ze het niet goed zouden vinden, maar ik praat liever met mijn vrienden. Soms vind ik het wel stom van mezelf, want als ik nou morgen dood zou gaan zouden zij nog denken dat ik net zo was als vroeger, en nergens tegen kan. Vooral mijn vrienden weten hoe ik tegenwoordig in elkaar zit. En ik vind het ook wel stom dat als ik nu opeens zou beginnen met met ze praten, ze het gevoel zouden hebben dat ze met heel iemand anders praten. Soms lijkt het alsof ze belachelijk weinig van me verwachten wat emotionele intelligentie betreft en ik heb geen zin om mezelf te confronteren met hoe ze me zien, omdat ze echt niet zullen verwachten dat ik over zo veel dingen zo veel nadenk.

Haha, ja, dat denk ik nou ook vaak. Wat nou als ik morgen dood ben? Dan komen ze er achter dat ik toch wel iets anders ben geworden in vergelijking met vroeger. Nou begin ik wel vlotter te praten, omdat ik überhaupt nóg meer een prater ben geworden bij vrienden. En ik zie ze nou weinig, dus ik vind dat ik ze wel een beetje bij moet praten. Maar het is best slecht eigenlijk. Het ligt ook wel aan hen, want ze hebben me veel te beschermend opgevoed, terwijl ik als jong meisje al best zelfstandig was.

nee, ik 'praat' niet met mijn ouders, ook niet met mijn echte familie, mijn vrienden zijn mijn gekozen familie

Morri schreef:

Ik heb echt precies hetzelfde. Met als gevolg dat ik dus nauwelijks met mijn moeder praat en ze vervolgens denkt dat alles haar schuld is en dat ze het niet goed doet als moeder... Ze bedoelt die vragen helemaal niet als kritiek en dat weet ik ook wel, maar toch voel ik me altijd een faler daarna.

Ik heb laatst eens tegen mijn moeder gezegd. Ze snapte precies wat ik bedoelde en toen moest ik janken. Dat is zó fijn aan mijn ouders, ik kan alles tegen ze zeggen, ook al is het niet in hun voordeel (als je snapt wat ik bedoel).
Ik heb dan de neiging om altijd maar heel groot te gaan lullen, om heel ingewikkelde zinnen te maken en me er onder uit te lullen, terwijl ik eigenlijk wil zeggen dat ik het niet weet. Mam heeft dat in de gaten en reageert daar op. Toen heb ik aangegeven dat ik het wel eens moeilijk vind dat ze zo kritisch kan zijn en dat ik me dan een beetje verloren of lullig of nietgoedgenoeg voel omdat ik dan dingen vergeten ben. Ze moest daar een beetje mee lachen en zei dat ze zelf ook wel wist dat ze écht niet de makkelijkste is en dat ze af en toe te kritisch kan kijken. Maar dat ik geen moment aan mezelf moet twijfelen omdat ik goed ben zoals ik ben en nog wat lieve dingen.
Ik weet niet of het een idee is, maar bij mij was het het proberen waard.

[Morri]

Mijn moeder weet het ook wel, maar ze vindt dat ik niet tegen kritiek kan (wat op zich af en toe ook wel zo is ) en dat kan ze zelf ook niet. Ze betrekt het dan op zichzelf, vindt zichzelf dan geen goede moeder etc.. en dat is nu ook weer niet de bedoeling. In dit opzicht lijken we gewoon teveel op elkaar en dat maakt het zo moeilijk. Wat dat betreft is het goed als ik op kamers ga volgend jaar denk ik, dat zal het contact een stuk makkelijker denk ik, dan kan ze me wat loslaten.

[duivelaartje]

Morri schreef:

Mijn moeder weet het ook wel, maar ze vindt dat ik niet tegen kritiek kan (wat op zich af en toe ook wel zo is ) en dat kan ze zelf ook niet. Ze betrekt het dan op zichzelf, vindt zichzelf dan geen goede moeder etc.. en dat is nu ook weer niet de bedoeling. In dit opzicht lijken we gewoon teveel op elkaar en dat maakt het zo moeilijk. Wat dat betreft is het goed als ik op kamers ga volgend jaar denk ik, dat zal het contact een stuk makkelijker denk ik, dan kan ze me wat loslaten.

Ja, ik lijk ook teveel op m'n moeder. We kunnen allebei niet tegen kritiek en willen allebei gelijk hebben en kunnen ons dan echt ontzettend opwinden. Alleen doet m'n moeder dat tegen iedereen en ik alleen tegen m'n moeder.

Op kamers gaan werkt wel. M'n moeder doet nu wel relaxt en rustiger, ook al gaat ze ook nog meer betuttelen. Omdat ze me mist doordeweeks denk ik. En daar kan ik dus echt niet tegen, en begin ik ook weer te flippen. Ach. Ze laat me wel wat meer los en ik mocht zelfs uitgaan tot wanneer ik wilde, wut?