Volle glazen- wasser.

.

[flyaway]

Ik heb het idee dat de regelafbreking meer op lengte is gedaan dan om andere redenen. Als je midden in een zin afbreekt is dat meestal zo bedoeld, anders kun je net zo goed alles gewoon naast elkaar plakken. Vind ik dan.
Verder vind ik de titel leuk, alleen zie ik niet hoe het terugkomt in het gedicht.

[Fayelinde.]

Ik las flyaways reactie nog vóór jouw gedicht, en dat was eigenlijk slecht van me. Daardoor lette ik heel erg op die regelafbreking, en het viel me ook op. Je zinnen lopen niet zo lekker. Volgens mij krijgt je gedicht een heel andere vorm als je de regels 'juist' gaat zetten, terwijl dit dan weer een mooie vorm is.

Jij hebt het wel een beetje van titels met een dubbele bodem, is het niet? Dat blijft me altijd bij van je vorige gedichten (ik herinner me 'Ik maak je van keuken-kant of zoiets, kan dat?). Haha, een dubbele bodem. Dat is wel van toepassing bij dit gedicht trouwens.

Ik vind het niet slecht, maar echt boeien doet je gedicht me niet. Dat laatste was zeker het zinnetje waar je iets rond gebreeën (gebreid? help) hebt, als ik me goed herinner uit het 'Dichtmoment'-topic. Een beetje jammer, want ik vind dat het niet geheel opgenomen wordt in het gedicht. Eerst gaat het voornamelijk uit het ik-standpunt, de laatste strofe is dan weer een heel ander standpunt. Dat zou ik in eerste instantie helemaal niet erg vinden, maar wel omdat ik het gevoel niet echt vind kloppen. Het lijkt in de tweede strofe alsof de protagonist heimwee heeft naar het vroeger, naar het drinken, terwijl hij/zij in de derde strofe heel erg uit de hoogte praat over dronkelappen, en ja, dat klopt gewoon niet in mijn ogen, meer kan ik het niet uitleggen. Al heb ik nu het gevoel dat ik heel erg aan het muggenziften ben. Toch heb ik dit 'probleem' nog nooit bij een ander gedicht gekend, dus ik wilde het even uitleggen. Waarschijnlijk ligt het heeelemaal aan mij hoor, nu even wachten tot nog een paar anderen reageren.

AHUM dus.

[Reem]

Nou, ik kan niet echt zeggen dat de regelafbreking me stoort. Het is meer dat ik sommige verwoordingen een beetje 'saai' vind en ze een extra waarde lijken te krijgen door ze op een bepaalde manier af te breken, terwijl die waardetoevoeging eigenlijk op niets berust. Goed afbreken is heel lastig, maar ik denk dat het gemakkelijker is als je zinnen op zich gewoon goed zijn. Ik kan niet goed uitleggen waarom, maar dat vind ik hier niet altijd het geval: je woordgebruik en het schetsen van beelden spreken me niet zo aan.
Ik vind we worden oud, of ziek.
Of sober, zoals ik.
wel leuk.
Het interessante aan het idee achter je gedicht vind ik dat je het op meerdere manieren kunt interpreteren: waarvan neem je nou afscheid? Van je alcoholverslaving? Van de jongen/man aan wie je verslaafd was en die je door je verliefdheid als het ware benevelde? Van je alcoholistische vriend? Dat vind ik leuk, maar de uitwerking dus wat minder.
Verder kan ik me ook wel een beetje vinden in wat Fayelinde zegt, maar ik denk dat ik het uiteindelijk wel vind kloppen. Dronken zijn, of zijn bij degene van wie je houdt, kan heel fijn zijn dus heimwee daarnaar is niet meer dan logisch. Daarna echter blijkt dat het allemaal niet zo mooi is als het lijkt: er kleven heel wat vervelende nadelen aan en daarom is het beter om er afscheid van te nemen. Klopt dat een beetje?