alweer de moed verloren.

[bruudruuster]

Hoi

Ik ben een student, en ben bezig met mijn masterjaar. Maar op studievlak ben ik volledig de moed verloren. Ik zit in een studentenhuis en heb precies al 3 weken amper iets gedaan terwijl ik echt wel veel zou moeten werken. We moesten een tijdje terug een paper indienen en ik heb dit gewoon niet gedaan omdat ik me nooit kon motiveren tot het schrijven eraan en nadenken erover.
Vorig jaar heb ik een tijdje antidepressivia genomen (efexor) maar ben ermee gestopt na 2 maanden omdat ik het totaal niets vond om je beter te moeten voelen door pillen en ik anderzijds niet meer naar de dokter durfde want dan moest ik weeral uitleggen aan mn ouders dat je je nog altijd ongelukkig voelt durfde ik niet en trouwens het ging al veel beter. En ik kan veel beter relativeren ondertussen.
Over mijn studie ben ik echt ontgoocheld dat het zo saai is en de jobs staan me niet aan. Ik wil later geen leven vol stress Ik ben eigenlijk volledig afgehaakt met studeren en weet eigenlijk niet meer wat te doen nu... Het lijkt me een zinloos leven om te moeten zitten achter een bureau
Tegenover mijn omgeving blijf ik me wel meer dan ooit enorm enthousiast gedragen omdat ik niet meer depressief wil overkomen maar ik voel me toch niet zo overdreven goed.
Het is precies of ik continu een stressgevoel voel.
Ik ben ook zwaar ontgoocheld over de anderen en kom meer en meer tot de conclusie dat iedereen enkel met zichzelf bezig is. Ik ben altijd veel te naief geweest. Zelf vind ik van mezelf dat ik altijd heel veel moeite doe voor anderen. Bijvoorbeeld een pannenkoekenavond organiseren in mijn studentenhuis enzo.
Om de werkelijkheid te ontvluchten waag ik me heel geregeld wel eens aan een teveel alcohol met een film of gewoon overdag terwijl ik niet naar de lessen ga...
Ik zou het liefst ergens ver ver weg vluchten van al die anderen met hun egoïstische ideeën ... Ik zie wel nog de mooie kanten het leven in ook maar het negatieve neemt de overhand.
Ik vind mezelf echt slecht bezig Als ik niet meer zou leven ben ik er vanaf maar dat is dan weer egoistisch tegenover mensen die ik daarmee veel verdriet zou aandoen...

Je diploma halen betekend niet automatisch dat je ook een baan in de richting moet zoeken. Probeer je diploma te halen, dan heb je dat in ieder geval, dan kan je daarna kijken wat je wel leuk lijkt.

Probeer ook eerlijk te zijn tegen je omgeving. Je hoeft heus niet bij iedereen uit te huilen of alles tot in details te vertellen, maar je hoeft ook niet te doen alsof alles zo vreselijk leuk is ed. Net doen alsof, zorgt voor zo enorm veel stress...dat zal het er niet beter op maken. En als je continu doet alsof alles goed gaat, dan geef je anderen ook niet de kans te laten zien dat ze niet alleen maar met zichzelf bezig zijn. En doordat de negatieve dingen de overhand nemen, is het ook mogelijk dat je heel veel goede dingen van anderen ook gewoon niet meer ziet. Je houdt je eigen ontgoocheldheid misschien wel in stand.

Praat er met mensen over, mensen in je omgeving en eventueel een professioneel iemand. Veel universiteiten hebben psychologen 'in dienst' voor hun studenten. Misschien dat je daar eens heen zou kunnen gaan als je niet naar je huisarts terug wil? (Al vraag ik me af of je ouders er iets van hoeven te weten als je naar de huisarts gaat...je bent 21?)

[Daboman]

Waarom zou je je in godsnaam voordoen dat het geweldig gaat als het dat niet gaat? Okee je hoeft mensen niet mee de put in te sleuren, maar even praten over je problemen kan toch geen kwaad? Zeker niet bij vrienden, die zijn er toch ook om je te helpen? Als je niet laat zien dat er iets is gaan anderen er ook vanuit dat er niets is en zullen ze zich ook gedragen alsof er niets is.

[the unknown 1]

herkenbare situatie..
Ik zit in laatstejaar van middelbaar, maar, denk er ongeveer exact hetzelfde over als jij..
Als het leven zo boeiend blijft als het nu is, is het maar triestig
Er zijn een paar zaken die 'k heb gevonden om het toch al wat aangenamer te maken..
Alcohol is er een van, maar dat is mar een tijdelijke oplossing die een weg naar escapisme vormt..
Sport is een van myn grote uitdagingen gwst al in dit leven, iets waar 'k me goed kon in uitleven, iets wat 'k tegelijkertijd ook redelijk goed kon.
Er altijd zijn voor je vrienden is heel leuk, maar je moet ze ook laten beseffen dat die hulp jouw ook moeite kost, ..
Indien je er eens een keertje over wilt praten, pm me en voeg me daarna gerust toe op msn, misschien kan 'k nog advies geve ofzo

regards

Als ik het goed begrijp, heb je ook een beetje last van uitstelgedrag. Weet wel dat dat niet per se hoeft samen te vallen met die negatieve gedachten. Een donkerwolk in je kop vertroebelt natuurlijk alles, ook je motivatie. Maar, om mij als voorbeeld te nemen, ik heb de laatste jaren hard gewerkt aan mijn 'depressie', maar mijn uitstelgedrag is nog geen haar veranderd. Misschien kan je daar ook aan werken, faalangsttrainingen ofzo (al ben ik daar zelf een beetje van teruggekomen)? Als je beter presteert op werk/studie, straalt dat vaak ook af op je algemene gemoed.

Zo ervaar ik het toch. Ik hoop alvast dat je je een weg door die master slaat. Ik zit nu ook in mijn laatste jaar en dik in de knoei met mijn verhandeling, dus mijn medeleven . Succes!

[bruudruuster]

Merci voor jullie antwoorden allemaal !!!
@the unknown 1 mss zend ik nog een PM, moest jij willen praten mag je ook altijd eentje sturen hé. We zien wel :-)

Ik denk dat secho een beetje de nagel op de kop slaat. Ik heb ook hard gewerkt aan mijn depressie maar zit nu met een enorm uitstelgedrag... Ondanks het feit dat ik dat vroeger wel niet had en het er bij mij dus bijgekomen is
Ik had extreme goede resultaten in eerste bachelor en die resultaten gingen altijd achteruit. Depressie is gekomen en gegaan. Levensinzicht en geluk zijn er gelukkig heel goed op vooruit gegaan Faalangst is gebleven En denk ook dat slechtere studieprestaties werken op je gemoed.

En ja, de oplossing kan misschien simpel lijken. Gewoon werken, niet teveel denken. Maar ik verval altijd...

[Daboman]

Dafith schreef:

En ja, de oplossing kan misschien simpel lijken. Gewoon werken, niet teveel denken. Maar ik verval altijd...

Dat is dus opkroppen...

Om maar s een voorbeeld te geven, het was vast al een opluchting dat je het uberhaupt hier vertelde. Dat alleen al geeft toch aan dat je er juist beter wel over kunt praten?

[bruudruuster]

Daboman schreef:

Dat is dus opkroppen...

Om maar s een voorbeeld te geven, het was vast al een opluchting dat je het uberhaupt hier vertelde. Dat alleen al geeft toch aan dat je er juist beter wel over kunt praten?

Klopt, op forum gaat dit makkelijk

In realiteit heb ik nogal moeite om het er met mijn ouders over te hebben. heb jammer genoeg niet direct een vriend met wie ik uitgebreide gesprekken kan voeren.

Het is heel normaal dat het op een forum makkelijker gaat dan irl, maar juist de mensen irl kunnen je er vaak het beste mee helpen. Ik zou dus toch proberen ook irl iets meer van jezelf te laten zien.