zelfverwonding

[framboosje]

pffffff... ik verwond mezel nu iets langer dan een jaar. ik voel me er vaak beter door en beleef er eigenlijk veel plezier aan. ik probeer er iets aan te doen, maar het is best moeilijk. het is nu 27 dagen geleden dat ik mezelf nog verwond heb en ik heb het gevoel dat het een stuk beter gaat met me. toch ben ik bang dat ik opnieuw zal beginnen. ik zeg nu wel dat het beter met me gaat, maar alle kleine dingetjes waar ik mee zit hou ik voor mezelf. ik weet dat ik erover moet praten omdat ik anders opnieuw zal beginnen. maar dat is nu net het probleem, ik praat er met niemand over, omdat mijn "probleempjes" zo klein en dom lijken in mijn ogen. pfffff... weet iemand wat te doen? ik weet dat ik er niet over zal praten, maar toch wil ik niet opnieuw beginnen.

ja, dan zit je in een cirkeltje..

dr is geen andere mogelijkheid dan uit dat cirkeltje breken.. en waarom helpt jezelf verwonden dan? Wat is het gevoel dat dat je geeft, waardoor je er dan niet over hoeft te praten.. Want denk je niet dat er dan nog andere manieren dan praten en zelfverwonding zijn om die dingetjes te uiten? Schrijf erover in gedichten, of maak er schilderijtjes over.. Schrijf erover in een brief aan jezelf, waardoor je er dus met niemand over hoeft te praten maar het wel ff opschrijft.. Of start uberhaupt gwoon een dagboek..

Ik denk dat er vast nog wel andere alternatieven zijn dan zelfverwonding en praten

[framboosje]

nou ja, ik hou een dagboek bij en schrijf vaak gedichten... ik uit het dus wel allemaal, maar op een of andere manier blijkt dat niet genoeg te zijn...
voor het verwonden zelf heb ik eigenlijk niet direct meer ene duidelijke reden nodig, gewoon verdrietig of gewoon een slechte dag is al genoeg...
hoe dan ook, ik moet er uit, niet?!

[raafje]

Ja, eigenlijk moet je er wel uit, want wat je doet is niet goed. Dat zie je geloof ik zelf ook. Probleem is alleen dat ik geen idee heb hoe je dat zou kunnen doen.
Ja, de cirkel doorbreken, maar hoe doe je dat?

Ik heb mezelf een tijdlang gesneden en dat werd steeds erger. Op een avond ben ik toen helemaal door het rooie gegaan en heb beide armen opengesneden. De volgende ochtend werd ik wakker en zag ik wat ik gedaan had. Ik zei tegen mezelf dat het zo niet langer kon. Ik walgde van wat ik had gedaan en hoe ik eruit zag. Dit is nu een half jaar geleden en ik heb sindsdien niet meer gesneden! Het is soms nog erg moeilijk, heb nog heel vaak de drang om dat mes weer te pakken, als ik het bij iemand anders zie of iemand er over hoor. Dan mis ik het ofzo, heel vreemd.
Ik weet dus niet hoe ik er precies vanaf gekomen ben, maar je ziet wel dat het dus wel kan!

Wat je problemen betreft. Ik weet niks van je problemen en kan er dus ook niet over oordelen of je problemen groot of klein zijn. De grootte van een probleem is volgens mij ook subjectief, want wat voor jou een groot probleem is, kan voor iemand anders wel een klein probleem zijn. Het is inderdaad meestal het samenspel van problemen wat het groot maakt en dat je je snijdt zegt al dat het probleem voor jou te groot is om er goed mee om te kunnen gaan.
Het beste is om er inderdaad met iemand over te gaan praten. Dat hoeft inderdaad niet meteen een psych te zijn, zoals Fre@ky Michelle al zei, maar zoek een goede vriendin ofzo, iemand die je vertrouwt. Misschien helpt dat al om de cirkel te doorbreken.

Cerr

framboosje schreef:
nou ja, ik hou een dagboek bij en schrijf vaak gedichten... ik uit het dus wel allemaal, maar op een of andere manier blijkt dat niet genoeg te zijn...
voor het verwonden zelf heb ik eigenlijk niet direct meer ene duidelijke reden nodig, gewoon verdrietig of gewoon een slechte dag is al genoeg...
hoe dan ook, ik moet er uit, niet?!

ja je moet eruit..

maar jijzelf geeft als enige oplossing praten aan.. en dus vraag ik me af.. waarom zorgt snijden er dan voor dat praten niet meer nodig is? Wat is het gevoel dat dat je dan geeft waardoor je het dan daardoor kwijt bent..

want dan moet je dus op zoek naar iets dat je dit zelfde gevoel geeft

snappie?

[framboosje]

Dusjcrib schreef:


ja je moet eruit..

maar jijzelf geeft als enige oplossing praten aan.. en dus vraag ik me af.. waarom zorgt snijden er dan voor dat praten niet meer nodig is? Wat is het gevoel dat dat je dan geeft waardoor je het dan daardoor kwijt bent..

want dan moet je dus op zoek naar iets dat je dit zelfde gevoel geeft

snappie?

wel, ik heb het gevoel, dat wanneer ik snij, alles gezegd is, dat ik het kwijt ben door het bloed dat er uit loopt/drupt. op de een of andere manier moet het dus echt uit mijn lichaam. ik heb al vanalles anders geprobeerd ook, maar alleen het snijden hielp/helpt. de dingen die ik probeerde zijn zeker niet beter (denk aan pillen, niet eten, ....)

framboosje schreef:


wel, ik heb het gevoel, dat wanneer ik snij, alles gezegd is, dat ik het kwijt ben door het bloed dat er uit loopt/drupt. op de een of andere manier moet het dus echt uit mijn lichaam. ik heb al vanalles anders geprobeerd ook, maar alleen het snijden hielp/helpt. de dingen die ik probeerde zijn zeker niet beter (denk aan pillen, niet eten, ....)

het geeft je dus het gevoel dat je een opening creeert waardoor de slechte gevoelens uit je lichaam kunnen verdwijnen.. dan helpt de volgende tip jou misschien:

wanneer je die drang weer zo sterk hebt.. teken dan een zwart kruis op je arm.. een dik zwart kruis.. Concentreer je vervolgens op dat kruis en leidt al je pijn naar dat kruis toe.. stuur het me je geestkracht dus daarheen.. alsof daar een wondje zit waar de pijn via bloed uit kan.. maar nu gaat het in dat kruis zitten.. Vervolgens kun je wanneer je er klaar voor bent dat kruis van je arm wassen, en daarmee dus die pijn die je kwijt moet.. als je er nooit echt klaar voor bent, zal het kruis vanzelf van je arm slijten, zoals dat een wondje geneest.. waarmee de pijn dus mee zal verdwijnen met het kruis..

wie weet werkt het