Onzeker

[Mariposa]

In heel veel situaties ben ik bang dat mensen negatief over me denken of mij beoordelen op mijn gedrag, houding of dat ik misschien wat verkeerd heb gezegd. Het is zelfs zo erg dat ik uren daarna nog zit te piekeren en me heel onzeker voel.

Wat kun je doen aan deze onzekerheid?

[AzN]

Een psycholoog overwegen, om samen uit te vinden wat de oorzaak is van je onzekerheid.

[Mariposa]

Ik heb al een psycholoog en die zegt dat het met vroeger te maken heeft en dat het ook een beetje in mijn aard zit...

[AzN]

Is 'n soort groepstherapie geen optie? Waarbij je dus met andere mensen erover praat, die zelf hetzelfde probleem hebben.

Er zijn wel tips die ik kan bedenken (zoals: denk in zo'n situatie meteen aan al je goeie eigenschappen en alle mensen die van je houden), maar das gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.

[Fantôme]

hoi
kun je een paar voorbeelden noemen waarin je zo onzeker bent?
heb je ook situaties waarin je dit niet bent? welke situaties zijn dit?
Wat heb je al geprobeerd om eraan te doen (zelf, of evt. met proff. hulp)? wat ging daaraan goed en wat miste je daaraan. Wat heb je dus nog nodig?
xxx

[Skilly]

Ik heb daar ook ontzettend veel last van, vooral nu met me nieuwe stage..

Mijn eigen tip: ik probeer steeds te denken dat hun ook mensen zijn en datz e vast niet de heletijd denken wat ik allemaal doet en laat....
Het help heel af en toe. Ik ben benieuwd van de tips van de andere,

Wanneer heb je dat vooral?

[Mariposa]

Ik heb daar last van als ik met andere mensen ben, iets voor andere mensen doe...

Ik pas regelmatig op, dan ben ik bang dat ik iets heb gedaan wat het kind aan de ouders zal vertellen. Ik ben ook bang dat de kinderen het niet leuk genoeg met mij vinden of dat de ouders niet tevreden genoeg zijn. Iedere keer bellen ze toch weer, dus het is niet waar wat ik denk.

Op school ben ik bang dat mensen me uit het groepje zetten, omdat ik niet hard genoeg mee zou werken (terwijl ik echt wel mijn best doe). Het is nog nooit gebeurd, maar eens moet de eerste keer zijn, denk ik dan...

Als ik bij mijn ouders ben, heb ik daar bijna geen last van.

[Smokin']

Met betrekking tot onzekerheid kan ik je wel advies geven. Onzekerheid is deels zelf aangepraat door mensen en deels is het een resultaat van gebeurtenissen uit het verleden. Je kan onzekerheid van je af schudden door een combinatie van succes in de dingen die je doet, en het maken van rationele en relativerende analyses van je specifieke onzekerheden. Dat soort analyses moeten je over langere periode maken en voortdurend voor jezelf herhalen. je moet jezelf in die zin overtuigen van het feit dat iets zo is, en je angsten dus systematisch kapot argumenteren. je was niet altijd zo bang, dat heb je jezelf deels aangepraat.

Hierbij zeg ik meteen dat zoiets de eerste keer niet werkt.. je zal dat gevoel waarschijnlijk nog wel houden. maar je moet het keer op keer herhalen.. pak desnoods een schrift waarin je allemaal cvan dergelijke analyses maakt..gewoon lijstjes met redenen waarom angst niet noodzakelijk is, en herhaal ze keer op keer. Natuurlijk is dit maar op een deel van je onzekerheden van toepassing.. maar veel angst is eenvoudig weg irrationeel..

Kijk. Zelfs al zouden de oppaskinderen je een keertje niet leuk vinden, of andere mensen, wat dan nog? Ze zullen niet overgaan tot urenlange martelingen of iets echt ergs. Tuurlijk ben je een heel lieve oppas voor de kinderen. Immers; je bent zo bezorgd om slecht over te komen dat je waarschijnlijk je taak harstikke goed vervuld.

Je moet goed begrijpen dat wanneer mensen in groepsverband iemand uitlachen omdat deze persoon een fout maakt ofzo, dat zelden te maken heeft met hoe erg de fout is. In bijvoorbeeld een schoolklas waar de leraar af en toe een leerling de beurt geeft zie je steeds dat mensen angstig zijn om iets te zeggen. Hoe fijn is het dan als iemand de beurt krijgt en het verprutst. Dit is fijn voor anderen omdat het hun eigen gebrek aan kwaliteit relativeert; men is opgelucht vanwege het feit dat er tenminste niet om hun gelachen wordt. Wat ik hiermee wil aangeven is dat de meeste mensen bepaalde onzekerheden kennen, en dat bovendien de meeste mensen in de eerste plaats met zichzelf bezig zijn.

Dat groepje waar je op school in zit, het is toch niet realistisch om te denken dat je groepsgenoten allemaal hun messen zitten te slijpen om mensen die niet hard werken aan te pakken? Als jij je best doet dan merken ze dat heus wel, en als ze dat niet merken dan ligt dat eerder aan het feit dat je dat niet weet over te brengen dan dat je daadwerkelijk niet hard werkt. Voorlopig is het nog niet gebeurt, dus waarom zou het in de toekomst wel gebeuren? Hanteren je groepsgenoten ineens strictere standaarden zonder jou te informeren? Compleet onwaarschijnlijk.

Waarom zouden mensen zich eindeloos met jou bezig houden? Tuurlijk zijn er altijd een aantal zeikende types, maar de meeste mensen zijn met zichzelf bezig en willen een zo aangenaam leven zonder al te veel negativiteit. Het is daarom ook heel onwaarschijnlijk dat men zich lang over jou eventuele fouten drukmaakt, tenzij ze heel extreem zijn, maar dat zijn ze niet.

Wat je kan doen is jezelf kleine opdrachten geven die betrekking hebben op je onzekerheid. Bijvoorbeeld, je gaat een keer iets zeggen in de groep, ook al durf je dat niet(ik weet niet of dat zo is maar het is een voorbeeld). De eerste keer is zoiets heel eng en moet je veel moed verzamelen. Als je het hebt gedaan en je leeft na afloop nog steeds, schrijf het dan voor jezelf op. Dat je iets engs deed, maar dat het meeviel. Zo kan je steeds opdrachtjes verzinnen waarbij je over je angst heen stapt en het toch doet. De succesvolle houd je bij, en je houd ook bij waarom je angst zo onlogisch was. Dit werkt. Echt.

[Fantôme]

Mariposa schreef:

Ik heb daar last van als ik met andere mensen ben, iets voor andere mensen doe...

Ik pas regelmatig op, dan ben ik bang dat ik iets heb gedaan wat het kind aan de ouders zal vertellen. Ik ben ook bang dat de kinderen het niet leuk genoeg met mij vinden of dat de ouders niet tevreden genoeg zijn. Iedere keer bellen ze toch weer, dus het is niet waar wat ik denk.

Op school ben ik bang dat mensen me uit het groepje zetten, omdat ik niet hard genoeg mee zou werken (terwijl ik echt wel mijn best doe). Het is nog nooit gebeurd, maar eens moet de eerste keer zijn, denk ik dan...

Als ik bij mijn ouders ben, heb ik daar bijna geen last van.

hm-m... dus eigenlijk denk je een beetje voor anderen (wat anderen over jou denken) en maken die gedachten jou onzeker terwijl er een grote kans is dat deze niet realistisch zijn? of zie ik dat verkeerd?

[Mariposa]

Bedankt voor al jullie reacties! Erg lief!

Ik ga ze de komende tijd nog vaak doorlezen, zodat ik ervan kan leren en het hopelijk minder wordt...

Ja ik denk constant voor anderen en dat is zeer vermoeiend Ik hoorde ooit een mooi gezegde: 9 van de 10 dingen waar je je zorgen over maakt zullen nooit gebeuren (ofzoiets)

[Fantôme]

Mariposa schreef:

Bedankt voor al jullie reacties! Erg lief!

Ik ga ze de komende tijd nog vaak doorlezen, zodat ik ervan kan leren en het hopelijk minder wordt...

Ja ik denk constant voor anderen en dat is zeer vermoeiend Ik hoorde ooit een mooi gezegde: 9 van de 10 dingen waar je je zorgen over maakt zullen nooit gebeuren (ofzoiets)

dat is idd zeer vermoeiend ja!! en vaak genoeg klopt het ook helemaal niet.
Misschien moet je anders eens wat vaker vragen wat iemand ergens mee bedoeld of hoe iets bedoeld is, ipv het zelf bedenken...

De meeste mensen zijn imo ook niet onzeker dóór een situatie maar door wat zij zelf denken over een situatie (of over wat iemand heeft gezegd/gedaan in jouw geval).

maar volgens mij merk je wel bij jezelf wanneer je onzeker bent en ook wel hoe dat komt? Lukt het je dan ook wel eens om dit gevoel om te zetten?

[Mariposa]

~~Fantôme~~ schreef:

dat is idd zeer vermoeiend ja!! en vaak genoeg klopt het ook helemaal niet.
Misschien moet je anders eens wat vaker vragen wat iemand ergens mee bedoeld of hoe iets bedoeld is, ipv het zelf bedenken...

maar volgens mij merk je wel bij jezelf wanneer je onzeker bent en ook wel hoe dat komt? Lukt het je dan ook wel eens om dit gevoel om te zetten?

Als ik mijn onzekerheid ga bevestigen door veel te vragen, dan wordt het erger heb ik gemerkt. Sommige mensen vinden dat ook vervelende en zeggen dan: waarom vraag je zoveel?

Als ik echt onzeker ben kan ik heel goed redeneren waarom het niet hoeft, maar het sterke gevoel blijft. Het zit diep van binnen ofzo...

[eatdrumseatcym_]

Ik heb dit ook. Da's eigenlijk wat wat ik hierover kan zeggen. Ik heb vaak gedacht dat ik wellicht teveel lette op de kleine dingetjes. Seintjes in het gedrag van anderen naar mij toe en die uitvergrote. "Echoen". En ondanks dit kom ik er nog niet vanaf. Mischien kan ik er helemaal niets aan doen.

Ik ben ook erg onzeker. Alleen heb ik niet het idee dat dat in de loop der jaren zo is gekomen, want als kind was ik ook al erg onzeker en timide zonder dat daar echt een aanleiding voor was. Ik heb geen tips dus eigenlijk is dit een nutteloze post, maar ik dacht ik laat het even weten.