Eerlijk zijn?

[ikkuh15]

Hoe eerlijk moet je zijn over je "verleden?"
Ik studeer nu weer, nadat ik 2 jaar therapie heb gehad. Maar wat zeg ik wel en wat niet? Dat is nogal een punt waar ik vaak tegenaan loop...
Vaak praat ik er wat omheen met bijv sollicitaties, of met werken. Maar ik merk dat dat soms best lastig is en het altijd ineens kan uitkomen.
Er werd tegen mij ook vaak gezegd dat ik eerlijker hierover moest zijn en dat dat een stukje acceptatie is. Maar in hoeverre is dat nodig?
Morgen moet ik namelijk een onderwijsautobiografie inleveren. (dus over school, van peuterspeelzaal tot hbo opleiding) Ik zou eerlijk kunnen zijn en vertellen over pesten op school, stoppen met studie door opname etc. Maar in hoeverre gaat hun dit iets aan? Is het beter om er gewoon niks over te zeggen? (gestopt met studie, omdat ik het niet leuk vond bijvoorbeeld.) Aan de andere kant is het wel lastig en kan ik veel eerlijker zijn als ik het wel vertel.

Hoe doen jullie dit?? Misschien ervaringen tips etc?

[light fighter]

studeer je sph in groningen? aangezien ik daar mwd heb gedaan en ook een dergelijke autobiografie heb moeten maken. Ik zou wel eerlijk zijn over het feit dat je bent gestopt met een studie doordat je in opname ging. Maar het gaat er ook om wat jij kwijt wil. Zelf zat ik er tijdens het schrijven van die autobio ook mee, van wat vertel ik wel van m'n hulpverleningsverleden en wat niet. Uiteindelijk ben ik daar heel vaag over gebleven. Hopelijk kan je er wat mee?

Dit is precies waar ik ook vaak tegenaan loop. Ik wil niet liegen, maar ook niet de waarheid vertellen, dus leg ik het ergens in het midden. Ik houd het vaag door te zeggen dat ik ziek ben (geweest). Pas als ik mensen wat beter leer kennen begin ik stukjes van het verhaal te vertellen.

Bedenk goed wat je motivatie zou zijn om dingen wel of niet te vertellen. Als ik volgend jaar weer ga studeren ga ik dat bijvoorbeeld wel goed met de decaan bespreken, zodat ik goed begeleid kan worden. Niet leuk om zo je entree te maken, maar het kan me wel erg helpen. Klasgenoten ga ik echter niet mijn hele verhaal aan hun neus hangen. Als ik een paar intensievere contacten heb gelegd zal ik het met hen er wel over hebben, dat geeft ook een beetje steun in de klas. Zo kun je elke keer overwegen wat je eraan zult hebben als je het vertelt.

Ik ben wel benieuwd hoe je het aanpakt en hoe dat gaat! Laat je ons nog iets weten?

[ikkuh15]

-Gewijzigd!-
Thanx voor jullie snelle reacties!

Light Fighter: Studeer geen sph, maar studeer wel in groningen
Zo heb ik 't idd ook wel eens gedaan. Maar ik vind dat ook weer best lastig, moet altijd oppassen met wat ik zeg enz.

Lentekriebel: Zeggen dat ik ziek ben geweest is idd ook een optie. Alleen is ziek zo'n vaag begrip...komen er weer allemaal vragen denk ik.
Voor mij voelt het idd ook als "hele verhaal aan hun neus hangen" en dat klinkt best negatief.
Ik moet inderdaad eens kijken naar waarom ik het wel en waarom ik het niet wil vertellen. Tot nu toe heb ik alleen het volgende opgeschreven:
klas 1: Ik zag er tegenop om naar school te gaan, omdat ik werd gepest.
klas 1 vervolgopleiding: Gestopt om aan mezelf te gaan werken.
Denk dat dit wel goed is! Zeg er wel iets over, maar vertel niet alles...

Bedankt iig voor jullie reacties, ik kan er wel wat mee!

Meer ervaringen/tips zijn natuurlijk welkom

[Morri]

Ik ben zelf net begonnen aan een nieuwe opleiding. Voor mijn gevoel heb ik ook wel een 'verleden' hoewel ik nooit opgenomen ben geweest en geen vertraging heb op gelopen. Het is voor mij veel makkelijker om niets te vertellen dus, maar toch heb ik het gevoel dat ik op mijn woorden moet letten. Ik heb het uiteindelijk verteld aan een meisje waar ik veel mee optrek.

Een vriendin van mij zit in dezelfde situatie als jij, zij heeft ook een jaar 'vertraging' opgelopen door opname. Zij vertelde mij al snel dat ze ziek was geweest en voor mij was dat geen reden om door te vragen, zeker als je iemand niet goed kent. Uiteindelijk heeft ze het me wel verteld en natuurlijk ook aan de studiecoordinator, dat is wel belangrijk denk ik. Maar bij je klasgenootjes kan je best volstaan met 'ziek zijn', als ze al doorvragen kan je toch gewoon zeggen dat je het daar liever niet over wilt hebben? Ik denk dat je je verhaal alleen moet vertellen tegen die mensen waaraan je het wel wilt vertellen.

Eigenlijk vind ik wel dat er een verschil is tussen wat je verteld voor een schoolopdracht en wat je verteld bij een sollicitatie of aan de decaan/mentor.
Hoe belangrijk is het voor de opdracht, de docent en jezelf dat je het daarin vermeld?
Voor goede begeleiding bij de opleiding (maar daarvoor ga je naar de decaan/mentor) of aan het begin van je stage/werk (als het invloed zal hebben) zou ik het wel eerlijk vertellen.

Zo heb ik het althans gedaan. Voor 'zomaar' een schoolopdracht ga ik niet alles zeggen. Bij mn stage heb ik wel verteld dat ik een ES heb en therapie heb (ik kon daardoor minder stagelopen) en dat betekende wel dat ik bij één plek ben afgewezen. Maar het was wel fijn dat de stage en de stagedocent van school het wist.

Dus misschien moet je vooral bedenken wat voor jóu het fijnste is.

Mijn ervaring is dat 'liegen' altijd uitkomt en als je niets vertelt, kweek je onbegrip als je bepaald gedrag vertoont dat voor anderen moeilijk te plaatsen is. Ik zou wel vertellen dat je in therapie hebt gezeten, maar de reden daarvoor hoeven ze niet te weten. Wanneer ze daar naar vragen, moet je heel duidelijk je grenzen aangeven in wat je wel en niet wil vertellen.

[Fantôme]

Ik denk dat er een verschil zit tussen iets niet (willen) vertellen en liegen.
Misschien is het voor jou een optie om dus niet te liegen over je situatie, maar wel zelf heel goed te weten wat je kwijt wilt. welk nut heeft het voor jóu om iets met anderen te delen. En dat er dan allemaal vragen komen omdat het niet precies duidelijk is wat er dan met jou aan de hand is. jammer dan. het gaat niet om hen, maar om wat jou nodig hebt. Dit kun je misschien wel aangeven door te zeggen dat je het niet nodig vind daar nu verder op in te gaan. Volgens mij accepteren mensen dat over het algemeen wel.

Bij die schoolopdracht moet je dus ook goed voor jezelf afwegen wat jij eraan hebt dat degene voor wie het is bestemd dit van jou weet. zij het klasgenoten? zo ja; wat heb jij er dan aan, als zíj het weten. Als je hun steun nodig hebt, kun je het doen, als je dat niet nodig hebt, kun je ervoor kiezen om het te laten zonder dat je er een ander verhaal van maakt. Bewaak hierin je eigen grenzen, luister naar jezelf, gebruik de mogelijkheid het te delen als jij dat wilt en anders niet. Denk ik.

ik heb dat ook gehad in mijn SPH jaren. Je moet niet liegen, je moet niks wegdrukken en het toch wel gaan noemen. Je hoeft geen details te geven, maar...ervaring leert dat het beter is, ook voor jezelf dat je er toch enig aandacht aangeeft. Die opdrachten zijn er namelijk voor om ook je eigen ik stabiel te krijgen, te leren kennen en te accepteren. (want je kan geen hulpverlener zijn als je je eigen shit nog hebt.) en dat kan ff klote zijn, maar uiteindelijk heeft het een doel. Nogmaals: je hoeft niet tot in detail te gaan, maar noem de dingen wel gewoon zoals ze zijn.

[Fantôme]

Nattigheid schreef:

ik heb dat ook gehad in mijn SPH jaren. Je moet niet liegen, je moet niks wegdrukken en het toch wel gaan noemen. Je hoeft geen details te geven, maar...ervaring leert dat het beter is, ook voor jezelf dat je er toch enig aandacht aangeeft. Die opdrachten zijn er namelijk voor om ook je eigen ik stabiel te krijgen, te leren kennen en te accepteren. (want je kan geen hulpverlener zijn als je je eigen shit nog hebt.) en dat kan ff klote zijn, maar uiteindelijk heeft het een doel. Nogmaals: je hoeft niet tot in detail te gaan, maar noem de dingen wel gewoon zoals ze zijn.

ik ben het wel met je eens dat je het jezelf wel erg moeilijk maakt als hulpverlener als je nog met je eigen shit te dealen hebt, om het zo even te zeggen. Ik denk dat het je des te meer een goede hulpverlener kan maken als je je eigen shit verwerkt hebt en het begríjpt. Maar dit betekend niet dat je het meteen met iedereen moet delen. je moet doen wat goed is voor jezelf, niet wat goed is voor anderen. en als het je dan helpt dat in een verslag te schrijven, het te delen met je klasgenoten, supervisiegenoten, mentor, decaan of weet ik veel wie, dan moet je dat zeker doen. maar niet alleen maar omdat het een opdracht is, denk ik...

~~Fantôme~~ schreef:

ik ben het wel met je eens dat je het jezelf wel erg moeilijk maakt als hulpverlener als je nog met je eigen shit te dealen hebt, om het zo even te zeggen. Ik denk dat het je des te meer een goede hulpverlener kan maken als je je eigen shit verwerkt hebt en het begríjpt. Maar dit betekend niet dat je het meteen met iedereen moet delen. je moet doen wat goed is voor jezelf, niet wat goed is voor anderen. en als het je dan helpt dat in een verslag te schrijven, het te delen met je klasgenoten, supervisiegenoten, mentor, decaan of weet ik veel wie, dan moet je dat zeker doen. maar niet alleen maar omdat het een opdracht is, denk ik...

ja precies. dus gwoon niet liegen, niets verdraaien, maar gewoon niet tot detail gaan. ik denk dat je dan wel de gouden tussenweg hebt.