Eeuwigheid na de dood

[GozerT]

Zit met een slopend probleem. Soms als ik 'savonds alleen zit op me kamer, meestal als ik ga slapen, ga ik nadenken over de dood Nu gaat het soms zo ver dat ik echt bang wordt... ik ga zweten en wordt misselijk, ik denk dan voornamelijk over de eeuwigheid die daarna komt, dat alles gewoon maar voor altijd en altijd door blijft gaan... Op een gegeven moment snappen me hersenen dat gewoon niet meer ofzo, dan knapt er iets lijkt het wel, dan begint het echte bang worden... Ik ben veel te jong hiervoor en moet nog genieten van dit leven, overdag heb ik er gelukkig weinig last van. Ik moet dit gewoon ff kwijt en wil reacties krijgen, als je niets zinnigs te zeggen hebt, doe dat dan aub niet...
Zijn er hier mensen met hetzelfde probleem? Moet ik hiervoor hulp zoeken? Ben zelfs al 4,5 jaar gelukkig met m'n vriendin, maar zelfs dit helpt niet

[*oma*]

Ik ben zelf ook weleens bang voor de dood. Ik probeer er dan gewoon zo min mogelijk aan te denken. Zelf geloof ik er niet zo zeer in dat er nog iets is na dit leven en als dat wel zo is, zul je dat waarschijnlijk ook niet met het bewustzijn mee maken die je nu hebt. Je weet immers ook niets meer van de periode voordat je geboren werd (als het een cirkel is).
Over "bijna dood ervaringen" hoor ik juist positieve dingen. Dat die mensen eigenlijk wel willen sterven omdat het heel vredig is. Ik heb verder zelf nog nooit zoiets mee gemaakt, maar ik denk dat het voelt als in slaap vallen.
Iemand hier op het forum had ook eens gepost: "Als ik er ben is de dood er niet en als de dood er is, ben ik er niet (meer)". Dat vind ik zelf wel een fijne gedachte.

[Myuki]

Dat is een uitspraak van de filosoof Epicurus.

[Alyssia]

Misschien zou je je eens in het boeddhisme moeten verdiepen. Dat vind ik de meest prettige gedachte als het gaat over de dood.

[T_ID]

Alyssia schreef:

Misschien zou je je eens in het boeddhisme moeten verdiepen. Dat vind ik de meest prettige gedachte als het gaat over de dood.

Nee. Je kunt vragen nu eenmaal niet beantwoorden met leugens of verzinsels. Het antwoord moet dan zijn 'dat weet ik nog niet'.

[Nona]

T_ID schreef:

Nee. Je kunt vragen nu eenmaal niet beantwoorden met leugens of verzinsels. Het antwoord moet dan zijn 'dat weet ik nog niet'.

Ochja, in dat opzicht vraag ik me altijd af hoeveel je kunt aanvoelen. Net zoals wanneer je het gevoel hebt dat er iemand achter je staat en dat vervolgens ook echt zo blijkt te zijn, zelfs als je diegene niet kunt zien, horen of voor mijn part ruiken. Door de zintuigen is zoiets niet verklaarbaar, en hoe wetenschappelijk je er ook naar gaat kijken, je kunt niet met zekerheid zeggen hoe het komt dat je zoiets aanvoelt.
Met betrekking tot leven na de dood zou het weleens hetzelfde kunnen zijn. Je voelt iets aan, net als diegene die achter je staat, maar in dit geval kun je je niet omdraaien om het te bevestigen. Zeker weten zul je het dus nooit, maar vermoedens hebben mag zeker.

OT: bewust niet over iets nadenken zal niet werken, bewust aan iets anders denken wellicht wel. Dat kun je proberen. Verschillende visies op leven na de dood kun je best doornemen, wellicht dat je iets vindt dat bij jou past. Maar ga in ieder geval niet piekeren over oneindigheid. Dat is iets wat de menselijke hersenen kunnen omschrijven, maar niet volledig bevatten. Daar zul je dus nooit ergens mee komen.

[=zwart wit=]

op zich is het logisch dat eeuwigheid hooguit een vorm zou kunnen zijn waarin jij er niet bent, omdat je er voor je geboorte ook niet was, of daar nu in ieder geval geen last meer van lijkt te hebben. zonder bewustzijn en lichaam is zo'n periode waar alleen abstracte begrippen rondzweven (mocht je er vanuit willen gaan dat je uit delen bestaat die inderdaad eeuwig zijn en dat de dingen er niet alleen zijn als/met dat jij er bent) ook vrij identiteitsloos en in iets wat dus volledig buiten een "jou" omgaat is weinig benauwends te ontdekken. bang voor je eigen ophouden kan wel, maar dan komt het toch weer net op dat moment van omschakeling aan waarna het over is. het feit dat je er niet meer bent is absurd, omdat alles in je zijn behelst wordt door er te zijn. maar daarna is het ook niet vreemd aan te nemen dat ook dat alles in één identiteitsbegrip weg zal zijn.
het begrip eeuwig is onvoorstelbaar, maar ik denk persoonlijk niet dat het voor iets als "jou" of wij ooit relevant zal zijn. niet dat het afdoet aan je angsten, maar dergelijke dingen voor jezelf ordenen, zonder het overbodig te rationaliseren, kan misschien wel helpen?