Na jaren van ontdekkingsreizen ontdekte ik eindelijk
een moedere om mijn eskimozoentjes mee te delen
Zo hoopte ik. Ik fluisterde het zinnen in opdat het zou groeien,
tot ik groot genoeg was om te weten dat het geen zin had.
Weg met die hoop hoop!
Ik scheurde hem aan stukken, wurgde hem met stalen draad,
en, als niets wilde lukken, begroef]tot het de aarde uitkroop,
maakte alles kapot.
Ik gooide met woorden en borden
tot we aten van karton,
ik mokte zodat ik nooit zoals zij zou worden.
Ze mocht me niet verlaten.
Haar kwaadheid vulde alle gaten
van mijn leegte van weleer.
Het werd meer en meer tot we met de neuzen tegen elkaar
stonden te schreeuwen omdat we niet langer anders konden.
Hou van me.
Je dochter
met al haar zonden
-
Probeerseltje met de tekstopmaak, dat heb ik even heel impulsief gedaan toen ik het hier aan het neerschrijven was. Daarover wil ik dus ook graag jullie mening horen!
Laatst gewijzigd op 17-12-2008 om 10:42.
|