Gewoon onzeker?

[LEUGEN]

Hallo,
Ik ben een meisje van 15 en ik zou graag even mijn verhaal doen;
Na een relatie van 8 maanden heb ik het uitgemaakt met mijn vriend [hij is 18][gisteren uitgemaakt]. Oke, prima zou je zeggen, maar dit is al de 4e keer in 2 maanden tijd. De laatste 3 keer waren zelfs binnen 3 weken. Ik snap niet helemaal wat er met me aan de hand is.. De ene keer wil ik hem niet meer zien en de andere keer wil ik het zo graag goedmaken en mis ik hem verschrikkelijk veel. Daarnaast komt nog dat we nooit echt goed konden praten, al het serieuze ging via msn. Dat is misschien zo omdat we ver uit elkaar wonen en ik bel nooit want dat vind ik al van jongs af aan erg eng. Natuurlijk wist ik wel dat het zo verkeerd was, maar ik besteedde er niet veel aandacht aan.
Hij is nu verschrikkelijk boos op mij omdat ik hem zoveel pijn heb gedaan. Hij hield echt verschrikkelijk veel van me, maar nu ''is er niets over dan pure haat''. Van mijn kant is het nooit zó serieus geweest. Op een of andere manier kan ik niet omgaan met liefde, ik duw mensen weg, trek ze naar me toe, doe ze alleen maar pijn. Waarom weet ik nooit wat ik wil en wat goed voor me is? Toen hij kwaad werd moest ik eerst lachen, geen idee waarom. Hij zegt dat ik ziek ben in m'n hoofd, maar volgens mij is dit niet zo.. wat ik wel weet is dat er toch iets niet klopt, en ik zou graag weten wat.
Verder nog wat dingen over mij die mee kunnen spelen;
Ik voel me echt heel snel alleen, als ik met m'n vrienden in de kantine zit op school lol te hebben kan het ineens zo zijn dat er een gevoel van eenzaamheid over me heen daalt. Dan wil ik echt zo snel mogelijk weg en loop ik wat doelloos door de school kijken naar mensen die lol hebben. Een minuut later zegt iemand iets grappigs tegen me en is het weer goed. 's Avonds heb ik altijd dat ik niet in slaap kan komen omdat ik alleen ben. Ik heb vrienden die ik alleen via msn ken, die ik al zo vaak heb laten beloven me niet in de steek te laten, maar uiteindelijk ben ik zelf degene die ze verwijderd uit m'n lijst. En toch wil ik nog met ze praten en het goedmaken.
Ik praatte eerst wel met een maatschappelijk werkster op mijn school over am probleem en thuissituatie. [ouders gescheiden vanwege drankprobleem vader, woon bij moeder en onhandelbaar broertje, net uit bijstand] Dit is nu ook afgerond omdat ik het zogenaamd niet meer doe. Dus ik lieg tegen iedereen, over hoe ik me voel, of dat ik me alleen op dat moment zo voel en een minuut later niet meer, is het dan nog steeds liegen? Mensen snappen het niet en eerlijk gezegd snap ik het zelf ook niet. Soms heb ik zomaar uit het niets verschrikkelijke vreetbuien omdat ik me kut voel, en dan eet ik weer een paar dagen niets om dezelfde reden. Ze zeggen dat ik onvoorzichtig omspring met andere mensen en geen rekening kan houden met andermans gevoelens. Dat ik zelf emotieloos ben, of toch weer niet, in ieder geval huil ik nooit.
Mensen die ik niet ken kunnen me 1 seconde aankijken en ik denk al dat ze me niet mogen. Als de buurjongen hoi roept denk ik dat hij iets tegen me heeft. Ben een keer 4 kilometer omgefietst om zo'n drukke groep jongens niet te hoeven inhalen.
Ondanks het drankprobleem van m'n vader drink ik graag mee op feesten [ookal ben ik nog geen 16]. Dronken al vaak genoeg geweest, het is leuk, maar het is verkeerd, ik zou beter moeten weten. Mijn moeder waarschuwd me ook telkens, ze zou me vermoorden als ze er achter komt. [soms mix ik zelf thuis cola berenburg. als ik me kut voel. slecht ja ik weet het.] Verder drink ik natuurlijk verschrikkelijk veel energydrink, maar volgens mij is dat normaal tegenwoordig. Wel jammer dat m'n zakgeld er zo aangaat want ik heb nooit geld over..
Heb het gevoel dat ik af begin te dwalen.

Het spijt me overigens voor de grote lap tekst. Wat ik wil weten is, wat zou er met me aan de hand kunnen zijn, of is dit gewoon weer de pubertijd? En op watvoor manier zou ik beter om kunnen gaan met dingen? In ieder geval luchtte het al op om dit even te kunnen schrijven, maar dat is natuurlijk geen oplossing voor het ''probleem''. [dat ik het gevoel heb dat ik vreemd ben]

in ieder geval alvast bedankt voor de reacties =)

Het is makkelijk om het op de puberteit af te schuiven, want niet iedereen in de puberteit voelt zich eenzaam, en doet aan automutilatie. Maar het heeft natuurlijk wel invloed erop met hoe je met dingen omgaat, en hoe je handelt. Misschien is het verstandig om weer naar de maatschappelijk werkster te gaan op school, en anders even kijken in je eigen omgeving bij wie je terecht kunt. Probeer tegen diegene die jou wil helpen wel eerlijk te zijn anders kunnen ze zo weinig voor je doen. Dus de eerste stap is zoek iemand die je vertrouwt, en die je kan helpen. Waar je je ei bij kunt, en dan kun je verder kijken.

Succes,

[*oma*]

Ik denk dat het de goede keuze is, dat jij het uitgemaakt hebt met je vriend. Als je zo met jezelf in de knoop zit, kun je dat naar mijn idee beter eerst met jezelf uitvechten en verder wat Queasy zegt.

[JustADreamer]

Ik herken jouw verhaal wel gedeeltelijk, zelf nooit in mezelf gesneden, maar wel een periode gehad waarin alles kut ging. Ook mijn vader was aan de drank, en thuis had ik supervaak ruzie, want ik kon niets goed doen in zijn ogen en verder gaf ie heel makkelijk geld weg zodat ie van 'het gezeur' af zou zijn. Ik had in die tijd ook een vriendje en duwde hem steeds weg en trok hem weer aan, en hij mij net zo goed. Ook ik dronk superveel energydrink en had een niet echt gezond eetpatroon, dan weer wel veel eten, dan weer helemaal niet. Ondertussen probeer ik zo gezond mogelijk te eten, fruit en groente en vooral niet teveel suikers. En al helemaaaaal géén energydrink, of iig niet als ik die energie vervolgens niet heel hard ga verbranden. Want ik merk dat ik van al die suikers en chemische rotzooi een soort van vage bui kreeg, veeeel gevoeliger voor dingen zoals blikken van anderen. En idd ook dat je je ineens midden in een groep gezellige mensen eenzaam kan voelen, dat is nu ik gezond eet allemaal een stuk minder. Ook is mijn thuissituatie op dit moment een stuk stabieler en ben ik de puberteit uit, wat er denk ik ook wel aan heeft meegeholpen dat ik me toen zo voelde. Al met al is de puberteit al een vrij heftige fase en als je dan ook al geen stabiele basis hebt om op terug te vallen dan maakt het die fase alleen maar moeilijker.

[LEUGEN]

vorige week van 's avonds 10 uur tot 's ochtends half 11 aan een stuk door liggen huilen, omdat ik hem zo miste. En ik huil nooit, like 2 jaar niet ofzo. En nu zit het er aan te komen dat het voor de 4e keer goedkomt met mn vriendje. Verder nog wel een leuke avond gehad de 30e, alleen ik sliep bij een goede vriend van mij die z'n handjes niet thuis kon houden, dus daar weer moeilijkheden mee. En toen heb ik gisteren weer een voorraadje slammers ingeslagen, na 2 blikjes eindelijk mijn eerste blije bui in tijden. Ik word er niet druk van, het werkt gewoon goed voor m'n humeur en eerlijk gezegd waren vrienden van mij daar wel blij om. Verder had ik nog ineens het rare idee om die maatschappelijk werkster alles aan m'n moeder te laten vertellen. [Ik moet er nog 1x heen voor evaluatiegesprek ofzo]. Zodat ik de volgende zomer niet de hele tijd mezelf hoef te verstoppen. Want littekens van een jaar geleden zijn bij mij witte strepen met donkerroze er omheen, en van een half jaar geled gewoon rood. Dus dat valt nog wel op en ik wil niet dat m'n moeder er achter komt doordat ze het ziet. Aan de andere kant ben ik bang dat als ze het weet dat het dan helemaal misgaat. Want ik kan er niet over praten, en zou dan gewoon willen dat ze haar mond er over houdt maarja.. Dilemma =(

edit: en daar wil ik nog iets aan toevoegen;
aan het begin van die avond met wat vrienden, vroeg die ene vriend of ik misschien m'n ex heel erg miste want dat dacht hij. en daarom voelde hij zich zo kut want hij was al heel lang verliefd op mij. En dat wist ik. Maar ik zei dat ik hem niet miste, en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Dus ik loog, omdat ik hem gerust wilde stellen.. Wat me ook lukte. En later op de avond heeft hij me gevraagd of ik ''officieel verkering'' met hem wilde, maar toen heb ik hem afgewezen met een ''daar ben ik nu nog even niet aan toe'', en hij accepteerde dat en zei dat hij geduld zou hebben. Vervolgens rond 4 uur gingen we slapen, na 20 minuten werd ik wakker en zat zijn had in m'n slipje. Dat was niet zo leuk..