Allereerst: sterkte! Ik weet niet wie je hebt verloren, maar weet wel dat dat 't kut is...
Pfoe...toen ik in oktober een hele goede vriendin van me verloor aan suïcide heb ik eigenlijk dat gedaan wat op dat moment een goed idee leek.
De eerste paar dagen ben ik sowieso compleet van de wereld geweest door slaapgebrek, constant huilen en een totaal lamgeslagen gevoel. Dit werd gevolgd door het regelen van dingen die ineens "moesten": mensen inlichten, precies dát jurkje in díe kleur kopen voor de crematie, samen met díe lippenstift, want ik had bedacht dat lipgloss op een crematie echt NIET kon (super nutteloos, maar dat leek toen ineens belangrijk

), bloemen regelen, vervoer regelen naar de crematie (we gingen met een hele groep)... Gewoon de dingen om me maar bezig te houden.
Wat mij heel erg heeft geholpen is dat ik voor mijn gevoel echt persoonlijk afscheid van haar heb genomen: ze werkte in dezelfde kroeg als ik, en op de avond van haar crematie (het was een dinsdagavond en dan is er altijd een jamsessie) heb ik een praatje gehouden over wat ze voor mij als vriendin betekende, samen met een collega een kaarsje op 'n kruk op 't podium aangestoken, en een liedje voor haar gespeeld en gezongen.
De bottom line is, is dat ik denk dat je bij het verlies van een dierbare vooral niet moet denken aan wat andere mensen denken dat goed voor je is, maar echt moet doen wat voor jou op dat moment goed voelt.
Een rouwproces is een vrij universeel proces, en uiteindelijk moet iedereen die iemand verliest eraan geloven, maar laat het op jouw eigen tempo gebeuren en doe (cliché, cliché) wat je hart je ingeeft, dan zit je vrijwel nooit verkeerd.