Schrijf een kwartier en post!

[flyaway]

Het wordt hoog tijd dat we weer eens lekker gaan schrijven! En om dat te promoten is dit topic. Het idee is naar iets wat al eerder op Letteren is geweest. De bedoeling is dat je precies een kwartier gaat typen en het daarna hier post. Kijken wat er van komt!

Zet geen gedachten neer als 'wat moet ik nu schrijven', behalve als dat in het verhaal hoort natuurlijk. En probeer er een rond verhaal van te maken, dat je niet ergens middenin zit als de tijd om is.

[Velma]

Freewheelen dus, denken aan schrijven en dan alles dat in je in komt? Gedachten er ook bij noemen? "O wat moet ik nu schrijven", dat soort?

[Jeuk]

http://forum.scholieren.com/showthread.php?t=918411

Gewoon schrijven. Fuck it.

[flyaway]

Nee zonder gedachten, probeer een echt verhaal te schrijven. Ik zal het in de beginpost zetten

En Jeuk: je hóeft natuurlijk niet mee te doen als je niet wil.

[Vogelvrij]

Ik vind het wel een leuk idee

[flyaway]

Het mag ook hierin gepost hoor

[Vogelvrij]

Dan moet ik eerst een kwartier tijd hebben hé! Ik zit nu juist ijverig te lezen voor mijn bachelorwerkstuk

[edit]

15:26

“Mijn liefde is als het licht wat weerkaatst in mijn ogen: het komt overal vandaan. Kijk eens naar boven, zie je al die sterren? Ik voel me altijd zo nietig als ik naar ze kijk, en tegelijkertijd zo speciaal. Net alsof ik verliefd ben. En zij, zij zou dan de avondster zijn.”
“De avondster is een planeet.”
“Ja, ze neemt een speciale plek in.”
“Wil je me nu vertellen dat je op een ander verliefd bent? Mijn hemel, wat wil je nou?”
“Nee, niet echt verliefd! Ik wilde juist zeggen dat jij de zon voorstelde. Jouw licht weerkaatst via haar weer op mij. Zonder jou zou ik enkel kleine, onbeduidende verliefdheden kennen.”
“Dus je gebruikt mij als excuus om op haar te kunnen geilen. Het moet maar eens afgelopen zijn met dat gelul in de ruimte van je.”
“Je bent als een zonsverduistering vandaag.”
“Jouw avondster is meer dan vierhonderd graden, wist je dat? Ik zou maar oppassen als ik jou was, dat je niet verbrandt.”
“Als ik naar jou kijk, raak ik verblind. Mijn lieve zonnetje.”
“Ja ja, ik houd ook van jou.”

15:41

[Jeuk]

flyaway schreef:

Nee zonder gedachten, probeer een echt verhaal te schrijven. Ik zal het in de beginpost zetten

En Jeuk: je hóeft natuurlijk niet mee te doen als je niet wil.

Het 'fuck it' ging over dat men zich niet zo'n zorgen hoeft te maken wat men schrijft. Ik erken: misschien was dat niet helemaal duidelijk.

[Velma]

Ah, oké!

[appelsap13]

Vogelvrij schreef:

Dan moet ik eerst een kwartier tijd hebben hé! Ik zit nu juist ijverig te lezen voor mijn bachelorwerkstuk

[edit]

15:26

“Mijn liefde is als het licht wat weerkaatst in mijn ogen: het komt overal vandaan. Kijk eens naar boven, zie je al die sterren? Ik voel me altijd zo nietig als ik naar ze kijk, en tegelijkertijd zo speciaal. Net alsof ik verliefd ben. En zij, zij zou dan de avondster zijn.”
“De avondster is een planeet.”
“Ja, ze neemt een speciale plek in.”
“Wil je me nu vertellen dat je op een ander verliefd bent? Mijn hemel, wat wil je nou?”
“Nee, niet echt verliefd! Ik wilde juist zeggen dat jij de zon voorstelde. Jouw licht weerkaatst via haar weer op mij. Zonder jou zou ik enkel kleine, onbeduidende verliefdheden kennen.”
“Dus je gebruikt mij als excuus om op haar te kunnen geilen. Het moet maar eens afgelopen zijn met dat gelul in de ruimte van je.”
“Je bent als een zonsverduistering vandaag.”
“Jouw avondster is meer dan vierhonderd graden, wist je dat? Ik zou maar oppassen als ik jou was, dat je niet verbrandt.”
“Als ik naar jou kijk, raak ik verblind. Mijn lieve zonnetje.”
“Ja ja, ik houd ook van jou.”

15:41

Ik vind het een mooi stukje. Best grappig

[Vogelvrij]

Dank je (dit maakt je opmerking over Per Nilsson weer een beetje goed Komaan, Zweedse jeugdliteratuur<3)

[appelsap13]

Vogelvrij schreef:

Dank je (dit maakt je opmerking over Per Nilsson weer een beetje goed Komaan, Zweedse jeugdliteratuur<3)

Ja ok. het gedeelte met dat Göran poep uit het raampje gooide, omdat het niet lukte zn dikke drol door te spoelen, was wel lachen. Maar aan de andere kant begint de herhaaldelijke zin "Hier zijn we nu, tot hier zijn we gekomen" toch wel een beetje te vervelen

[Roosje]

appelsap13 schreef:

Ja ok. het gedeelte met dat Göran poep uit het raampje gooide, omdat het niet lukte zn dikke drol door te spoelen, was wel lachen. Maar aan de andere kant begint de herhaaldelijke zin "Hier zijn we nu, tot hier zijn we gekomen" toch wel een beetje te vervelen

Ga je diep, diep schamen! (a)

[xxChange]

19:18

Ik ben bar, maar dan ook bar slecht in het verzinnen van een verhaal. Het komt bij mij meestal neer op het standaard gebeuren. Als er al wat in me opkomt. Dus ik zal hier ook niet een leuk gezellig voorleesverhaaltje neer typen maar iets waar ik wél goed in ben. M'n Frustraties weg schrijven, of in dit geval, typen. Frustraties schrijf ik met een hoofdlette F omdat ik er nogal vol van zit.

Kortzichtigheid.
Naar aanleiding van het 'wicca vs. christen-topic' op Religie, een topic over homoseksualiteit en geloof elders en de jacht op Gregorius Nekschot.

Als eerste wil ik even melden dat ik niets tegen religie heb, ik heb gewoon iets tegen kortzichtigheid en helaas pindakaas is dit veel voorkomend bij religie.
Mijn Frustraties draaien in dit geval vooral om het onvermogen van het begrijpen WAAROM mensen zo kortzichtig kunnen zijn. Neem nou dat hele wicca gebeuren. De meeste christenen zien wicca als iets slechts, iets van de duivel, het verloochenen van God. Maar, waar is die duivel dan te vinden? Ik ben hem namelijk nog nooit tegen gekomen! Naar mijn weten draait wicca, of hekserij om het wat algemener te houden, om de natuur. Puur en alleen het aanbidden van de natuur, de krachten van de natuur leren kennen het vermogen van jezelf leren kennen. Sinds wanneer is dat duivelswerk?
Waarom kunnen mensen hun ogen niet openen om de waarheid te ontdekken? Eens een keertje iets in twijfel trekken. Is dat wat ik denk wel écht zo? Is het niet mogelijk dat wat ik denk een vooroordeel is dat ik ergens heb opgepikt en voor waar heb aangenomen?
Hetzelfde geldt voor homoseksualiteit. Kan iemand mij uitleggen waarom dat slecht is? Ik zou het graag willen weten namelijk. Voor zover het mij verteld is, draait God om liefde, is Jezus hét voorbeeld wanneer het om vergeven aankomt, gaat het om acceptatie en vrede. Waarom mag iemand dan niet homoseksueel zijn? Waarom mag die gene niet nét even wat anders voelen dan jij? Anders zijn dan jij? Wat is er nou zo fout aan? God hield toch van iedereen? Waarom laat hij mensen die homoseksueel zijn dan in de steek?
Gregorius Nekschot dan als laatst. Eerlijk gezegd vind ik zijn tekeningen heel gevat. Zijn tekeningen laten naar mijn mening precies dát zien wat we nu constant, 24/7 als je er echt zin in hebt, zien in het nieuws. Zijn tekeningen zijn eigenlijk exact hetzelde als wat wij te zien krijgen in het nieuws, maar dan kun je erom lachen. Ik vind dat je er ook om mág lachen.
Neem jezelf toch niet zo serieus.

Shit, tijd is op. Een tekort aan tijd. Nog zo'n Frustratie

[WolterB]

15 minuten, één kwartier.

Als ik naar buiten kijk zie ik de maan hoog aan de hemel staan. Deze heeft geen kwartier aan, maar is bijna vol. Tijdens de avonden en nachten van de afgelopen weken is het zo heerlijk om naar de maan te kijken, te genieten van de duisternis die enkel en alleen verlicht wordt door de maan en de sterren.
’s Avonds laat naar buiten gaan en lopen, staan, kijken naar dat wat miljoenen kilometers boven ons bevindt. Genieten van de sterrenhemel die ons zo vertrouwd voorkomt, maar die tevens de aanblik is van het onbekende. Het onbekende dat door ons zo begeerd wordt.

De nacht is sowieso iets bijzonders. Het maakt dingen in mensen los, die overdag amper zullen gebeuren. Zo vinden de meeste goede gesprekken die in de nacht plaats en komt het waarschijnlijk door het gebrek aan licht dat mensen veel opener durven te zijn dan wanneer er meer licht is. De donkerte van de nacht brengt ook mysterie met zich mee. Wat zit er achter het zwarte, waar komt die schaduw vandaan. Alles kan vertekend lijken, enkel en alleen omdat er een gebrek aan lichtbronnen is. Maar het prikkelt ook onze fantasie. Van de delen die je wel kan zien vormt zich één geheel in je hoofd en dat beeld is dan jouw werkelijkheid.

De nacht is de periode van de dag waarin ik de meeste verhalen heb geschreven. Minimale lichtbronnen, soms een schrift enkel verlicht door één kaarsje en voor de ultieme belevenis naar buiten toe, een stukje het bos inlopen en puur op de tast schrijven. Je gedachtes op het papier laten vloeien zonder dat je terug kan lezen wat je eigenlijk geschreven hebt. Soms gaat alles dan zo vanzelf dat je je eigen gedachten los kan laten en bijna op intuïtie schrijft. Het levert soms ongeordende, verwarde zinnen op, maar hierin zit de basis van een pracht van een verhaal. Zo’n verhaal waar je, als je daar overdag aan gaat verderschrijven, totaal in vastloopt.

Ik kijk weer naar buiten en zie de nacht steeds verder invallen. De maan diffuus door de vocht die nog steeds in de lucht hangt na alle regen van vandaag. De regen die het einde heeft ingeluid van de eerste warme periode van dit jaar. Ik heb genoten van de heldere nachten, de sterrenhemel, de goede gesprekken waarvan ik er al een aantal gehad heb en hoop dat er dit jaar nog veel meer van deze nachten zullen volgen. Nachten die ik met mijn beste vrienden kan delen. Nachten waarin openlijk over alles gepraat kan worden, liggend in het gras onder een heldere maan.

Het kwartier, de 15 minuten zijn bijna voorbij. Een kleine periode waarin de gedachten die verschijnen in verhaalvorm op papier zijn gezet. Waarin ik mijn gedachten de vrije loop het gelaten en waarin in even alles waar ik mij normaal druk om kan maken achter me heb gelaten. 15 minuten.

[Oezem]

De regen ranselde zijn lichaam. Zijn knokkels waren rode eilandjes in een witte zee van hand. De huid van zijn wangen voelde gemangeld, het ene oor deed pijn van de koude wind, het andere gloeide van de inspanning die het verplaatsen van de fiets eiste. Zijn haar werd afgerukt door de wind, als het niet vast had gezeten in zijn hoofdhuid. Een stem schreeuwde in zijn oor, maar hij verstond hem niet. Auto's suisden voorbij, hoge muren van water over hem heen gooiend. Hijreed door, hij had geen tijd om stil te staan bij wat er om hem heen gebeurde. Door de harde, lawaaierige wind werden ook alle fladderende gedachten uit zijn hoofd geblazen.

Hij dwong zijn vermoeide ledematen door te gaan. Uit het niets wist hij nog wat kracht op te roepen waardoor hij zelfs iets versnelde. Na een paar seconden had hij pijn in zijn benen, maarhij drukte zich erdoor heen. De rand van het dorp was al in zicht. Of nou ja, hij zag door de regen heen wat lampjes en maakte daaruit op dat hij bijna in het dorp was. Deze gedachte gaf hem moed en hij zette nogmaals aan. Weer die versnelling, weer die tegensputterende benen, maar hij
zou het halen. De kwelling was bijna voorbij.

Drijfnat reed hij het pad langs het huis op, zette de fiets in de stalling en liep naar binnen. In de hal hing hij zijn jas over de verwarming en trok de schreeuwende man uit zijn oor. Klossend in zijn natte schoenen liep hij naar de keuken. Hij zette een kop koffie en ging ermee aan tafel zitten. Hij had het gehaald. Koffie. Eindelijk.

[Hardcore_MF]

zitten leuke bij

[Roosje]

Zeventien uur vierenveertig.

De ongedorde blaadjes buiten wapperen in de wind. Waar ben je gebleven? Heb je jezelf weg laten voeren op diezelfde wind, de lentewind, die de geuren uit Azië aanvoert? Ruik je de saffraan nog, de saffraan die ik ooit voor je meebracht van mijlen ver weg?
Je was mijn liefje, mijn mooitje, mijn lekkertje, mijn snoepje met wie ik als een klein bloot ding kon rollebollen door het zand als de zon niet meer scheen terwijl de ezels slaperig naar ons keken zonder te merken wat we daadwerkelijk deden. De geur van je lijf bleef altijd aan mijn handen te plakken zodat ik je ook rook als je niet meer bij me was, zodat de hele wereld om me heen goudkleurig was als ik mijn lippen proefde. Het zand stoof op als mijn zusje aan kwam rennen wanneer haar opgedragen was ons Belangrijke Dingen mede te delen. Je keek naar haar alsof ze een vreemde was die ons stoorde in Veel Belangrijker Dingen en dat was ze misschien ook wel maar soms haatte ik je er om, omdat zij mijn zusje was en jij alleen maar mijn liefje en mooitje en lekkertje en snoepje.

Maar nu zit ik hier en wapperen de blaadjes op de wind alsof ze weggerukt willen worden en ik wacht, wacht op jou of de wijsheid van de wereld om me heen en ik wacht vooral op alles wat al geweest is. Ik wil, ik verlang en begeer de hitte van vroeger toen je handen me streelden en mijn handen jou, toen ik in je oorlelletje kon bijten en ik per ongeluk de zwarte krullen uit je hoofd trok omdat ik zo onhandig was. Ik heb het geleerd, weet je dat? Ik sla niet meer, ik bijt niet meer, ik ben een geciviliseerd meisje geworden - dat zeggen ze tegen me maar het is voor mij niet waar al weet ik niet precies wat het betekent. Ze bedoelen dat ik me aan hen heb aangepast maar ik mis je en ik mis het zand en de ezels en mijn zusje en alles wat er was voordat ik opgehaald werd door het grote schip en door de grote mensen die meters langer waren dan ik. Een beetje van je geur zit nog altijd onder de nagel van de kleine vinger van mijn ene hand en die was ik nooit, omdat ik jou wil bewaren. Het was vroeger, weet je nog?

Vroeger is drie jaar geleden, is toen ik nog klein mocht zijn en met je mocht vechten in het zand zonder dat je me ooit pijn deed. Vroeger is achtergebleven waar geen blaadjes waren om de wind te storen en daarom mis ik je, omdat je niet alleen jij bent - liefjemooitjelekkertjesnoepje - maar ook omdat je het zand bent en de ezels en de hekken die omgeblazen werden door de grote storm en mijn huis dat nu verwoest is omdat er niemand meer is om voor te zorgen, omdat mijn zusje is meegesleurd door de grote storm en de mensen die haar dingen opdroegen ook.

En nu zit ik hier en wacht ik, met de geur van saffraan en een beetje van jouw geur in mijn neus en het gevoel van zandkorrels op mijn huid, mijn huid die wacht op jouw aanraking die nooit meer komen zal. Ik ben verdord.

Zeventien uur negenenvijftig.

[Roosje]

@ xChange: frustratie is altijd fijn om van je af te schrijven.
en @ Oezem: mwaah, ik vind het niet zo.. het begin klinkt alsof er iets heel spectaculairs gaat gebeuren en ik vind je anticlimax niet anticlimaxerig genoeg, als je begrijpt wat ik bedoel.

[Isengrim]

Roosje schreef:

en @ Oezem: mwaah, ik vind het niet zo.. het begin klinkt alsof er iets heel spectaculairs gaat gebeuren en ik vind je anticlimax niet anticlimaxerig genoeg, als je begrijpt wat ik bedoel.

Dat eerste stuk had ik al in mijn hoofd zitten maar een vervolg wil dan nooit zo komen, dus vandaar dat het uiteindelijk een beetje suf werd.

[Roosje]

Isengrim schreef:

Dat eerste stuk had ik al in mijn hoofd zitten maar een vervolg wil dan nooit zo komen, dus vandaar dat het uiteindelijk een beetje suf werd.

Haha nee, snap ik. Heb je je nick veranderd? Gaaf!

Roosje schreef:

Zeventien uur vierenveertig.

verhaal

Zeventien uur negenenvijftig.

Prachtigmooi.

[Isengrim]

Roosje schreef:

Haha nee, snap ik. Heb je je nick veranderd? Gaaf!

Haha, nee ik heb er twee.

10.53

Ik wist helemaal niets. Waar moest ik het ook van weten? Van de tv die dag en nacht aan stond? Van de krant die mijn vader meteen weggooide? Van de pubertijdschriften die mijn zusje las, van de gebeurtenissen waarover mijn vriendinnen spraken? Ik wist het niet.
En om eerlijk te zijn, ik weet het nog steeds niet. Zolang je jezelf maar overschreeuwt, niet toegeeft dat je het niet weet. Niet toegeven, jezelf niet laten zien. Waarom ook? Ze zijn het niet waard. Niemand.
Niemand verdient het om te weten dat ik het niet weet. Want iets niet-weten is een zwakte. Alles, alles, alles. Nu. Hier. Meer weet ik niet.
Meer hoef ik niet te weten. Ik heb er genoeg aan. Wie zegt eigenlijk dat dat niet genoeg is? Handelen vanuit je gevoel, vanuit hoe jij denkt dat het moet.
Ervaring is een illusie.
Het is allemaal maar scheef. De een zegt ja en doet nee. De ander zegt nee en doet ja. Wanneer gaan mensen eens handelen naar wat ze zeggen? Wanneer gaan ze zichzelf houden aan het idee dat zich in hun hoofd heeft genesteld.
Niets zeggen. Zeg niets. Hou je mond, ik wil het niet horen.
Ik wil niet horen dat ik niets weet, dat ik schreeuw maar niet gehoord word. Dat je het ziet, maar niet wil zien. Dat iedereen het weet, maar ik niet.
Iedereen is beter dan ik. Iedereen kan iets. Iedereen kan zingen, dansen, lachen, houden van, huilen, vertellen. Iedereen kan iets. Het punt is dat ik niet kan zingen, dansen, lachen, houden van, huilen of vertellen. Ik kan het niet. Want stel nou dat mensen er achter komen dat ik het niet weet?
En als mensen daar achter komen, zien ze wie ik ben. En dat is doodeng. Zometeen ben ik niet leuk genoeg, niet mooi genoeg, niet gezellig genoeg, niet dun genoeg. En dan laten ze me vallen. Daarom doe ik maar alsof ik ben wie ik ben.
Dat ik van binnen schreeuw maar niemand het hoort, dat is dan maar zo. Ik vind het allemaal maar moeilijk. Want wie is nou te vertrouwen en wie niet? Bij wie kan ik terecht met mijn gezeur, gelach en gehuil? En wie is degene die dan ook écht luistert. Die me aankijkt en niets zegt.
Wat zei ik je? Hou je mond, ik wil het niet horen.
Ik ben uitgeschreven, denk ik. Want als ik doorschrijf zien mensen wie ik ben en dat moeten we niet hebben.
Hoe moet het nu verder met mij? Wie ziet mij ooit, wie zal er ooit door mijn muur heen komen? Wie vind mij de moeite waard en loopt niet weg als ik spastisch begin te bewegen met mijn geest?
'Ik hou van je.'
'Hou je mond.'
11.02

Dus. Nu ik het teruglees, is het best wel een stuk over hoe ik me atm voel. Tis goed om gedachten op papier te zetten. Verstand op nul en schrijven. Meningen zijn meer dan welkom, alstublieft!

[Roosje]

Medúlla schreef:

Prachtigmooi.

Dankje!

@ SA: Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet zeggen... ik heb het gelezen en weer gelezen en de inhoud raakt me, maar je stijl doet me verder niet zoveel. Ik vind wel dat je het heel - helder overbrengt, helder is niet het goede woord, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.

[flyaway]

17:19

Het liefst klim ik door gordijnen. Nog liever in de jouwe dan de mijne. Die ruiken naar de kast waar we ons vroeger in verstopten en giechelend kusjes gaven op elkaars pink. Pink, dat vonden we zo'n grappig woord! Pink pink pink... later werd het de duim. Ik glimlach door de koude wind heen die door mij giert, elke keer als ik langs jouw huis loop. Ik steek mijn duim dan op en voel jouw pink die raken. Mijn zonnestraaltje. Elke week had je een andere kleur nagel, maar ook een tijdlang zette je met dunne naald een klein zwart stipje op het goud-roze streepjespatroon van je nagel voor elke kus die het topje van jouw pink ontving.
Mijn gordijnen zijn nu goud en roze. En elke dag dat ik je niet gezien heb zet ik er een zwart stipje op. Je bent nu vast gelukkig. Wat voor gordijnen zou jij hebben? Ik gok dat je ze elke maand vervangt. Jij kan nooit lang hetzelfde uithouden, dat had ik eigenlijk moeten weten. Ik was, en ben nog steeds, naief. Nog steeds verwacht ik je weer te zien. Draai me om als ik iemand zie lopen die op jou lijkt.
Soms staat je naam in een boek, Zonne. dan zet ik er een stipje bij. Je bent nooit de hoofdpersoon. Zou je ook niet willen, glimlach ik dan. Waarom zouden schrijvers jou uitkiezen? Waarom heb ik jou ooit uitgekozen? En vooral, waarom koos jij mij? En daarna niet meer? Als je niet wil dat ik je hand vasthoud, dan doe ik dat niet. Maar had ik dat maar gedaan, misschien had ik je kunnen tegenhouden. Had ik je maar voor altijd, in mijn boomhut met de watgaanwespelentafel en het psychedelisch-ingewikkelde tafelkleedpatroon. Je kon er uren naar staren. Op een dag, herinner ik me nu weer, had je overal gouden sterren op geschilderd. Paste totaal niet bij de omabehangachtige bloemen, maar dat maakte jou niet uit zei je. En dan maakt het mij ook niet uit, zei ik toen nog.
Lieve Zonne, ik hoop dat je heel veel gordijntjes hebt waar je nu bent. Zodat we daar straks samen achter kunnen staan, de muffe geur van langnietgewassen opsnuiven, woordenplak spelen.
Mijn gordijnen worden zwart, al die stipjes verstoren het patroon.
Maar het zal jou vast niet uitmaken. Mij dan ook niet.

17:34

[Giles]

22:44

"Kapitein Sant! Kapitein S-!"
"Houd je kop dicht, debiel!" De blonde vrouw schopte de matroos tegen zijn schenen. "Het is Sairo, onthoud dat nu eens. Kapitein Saigo."
"Denkt u nu echt dat dat nu nog nodig is?", vroeg haar matroos twijfelend.
Kapitein Sant/Sairo keek om haar heen. "Ja, nou ja.. ik wil niet dat ze mijn naam weten en er mee gaan patsen dat ze mijn dood op hun geweten hebben! En je doet gewoon wat ik zeg, matroos!"
"Dacht je dat ik jou ooit zou kunnen vergeten, de zandkorrel op zee?" De man die nu aan kwam lopen was niet zenuwachtig en bezweet, maar liep over het dek alsof hij over een laan in het park liep. Een laan in zijn éigen park. "O wat een bitter lot dat ons bij elkaar brengt. Waarom zal je ni-"
De kapitein spoog op een heel mannelijke manier in zijn gezicht. "Houd toch je mond, opgeblazen gifpad! Als je nog langer zo tegen me praat gooi ik me over de boeg!"
De man veegde de spuugklodder uit zijn gezicht en knikte. "Daar zeg je iets. Bind de kapitein alstublieft vast aan een mast voordat ze mij dat plezier ontneemt."
De vrouw stribbelde flink tegen, maar werd meegetrokken en aan de paal vastgebonden.
"Maar er zijn natuurlijk ook andere mogelijkheden..", vervolgde de man. "Het verhaal gaat dat je de weg naar het legendarische apeneiland kan vinden. Als gids heb ik je natuurlijk levend nodig."
"Doe het niet kapitein!" De matroos gooide zich aan haar voeten en probeerde onopvallend haar zijn dolk toe te schuiven.
"Ik ga liever dood matroos, dus dat zit wel goed." De kapitein keek naar haar tegenstander. "Thijssen, geef het op. Ik zal jou nooit tevreden kunnen stellen. En jij mij ook niet, maar ja, daar ging het dan ook op fout."
Thijssen gromde iets en een van zijn handlangers sloeg de kapitein bewusteloos. "Matroos.. jij weet vast ook wel de weg, niet waar?"
"Ja heer, natuurlijk heer." Uit zijn ooghoek zag de matroos hoe zijn kapitein langzaam los kwam en zijn dolk op het kruis van Thijssen richtte. "We kunnen meteen op weg gaan heer!"
"Prima." Thijssen draaide zich om en pakte de matroos vast. "Bind Sant los en leg haar in mijn kajuit. Ik zal haar tonen hoe tevreden ik kan haar maken."

22:59

En ja, niet echt afgehandeld en in elkaar gepropt maar ik ben met piraten bezig

[Nienna*]

flyaway schreef:

Nog steeds als ik langs jouw huis loop glimlach ik door de koude wind die door mij giert heen, mijn zonnestraaltje, ik steek mijn duim dan op.

Vreemde zin, loopt niet lekker.

Draai me om als ik iemand zie lopen die op jouw lijkt.

op jou

Verder: echt een heel mooi stukje, melancholisch en herkenbaar <3.

[flyaway]

Dankjewel!!
En ook bedankt voor de edit-dingen, dat 'jou/jouw' typ ik altijd verkeerd en heb er al minstens drie aangepast, hehe.
Hoe zou ik die eerste zin nog kunnen aanpassen?
O en het is niet autobiografisch trouwens, knap dat het dan toch herkenbaar is *trots*

[Nienna*]

flyaway schreef:

Dankjewel!!
En ook bedankt voor de edit-dingen, dat 'jou/jouw' typ ik altijd verkeerd en heb er al minstens drie aangepast, hehe.
Hoe zou ik die eerste zin nog kunnen aanpassen?
O en het is niet autobiografisch trouwens, knap dat het dan toch herkenbaar is *trots*

. Overigens bedoel ik niet dat het echt voor míj herkenbaar was, ik ken zo'n situatie niet echt. Maar ik kan me voorstellen hoe zoiets moet zijn door jouw stukje; het had herkenbaar kúnnen zijn.
Oh en daar mag je ook best trots op zijn hoor

Die eerste zin, tsja, lastig, want ik weet niet heel precies wat je er mee wilde zeggen. Met meer komma's wordt het in ieder geval leesbaarder.

Nog steeds, als ik langs jouw huis loop, glimlach ik door de koude wind die door mij giert heen, mijn zonnestraaltje, ik steek mijn duim dan op.

Maar het blijft raar: ik glimlach door de koude wind heen, maar omdat daar "die door mij giert" staat, ziet dat er vreemd uit. Daarnaast staat "mijn zonnestraaltje" daar vrij plotseling, en "dan" in de zin ernaast staat er een beetje plompverloren.

Ach ik weet het ook niet, sorry.

[flyaway]

Dankjewel! Ik snap wat je bedoelt, zat er al eindeloos aan te prutten. Heb 'm nu maar omgegooid.

[Reynaert]

+/- 12:10

Hij staat te wachten bij het spoor en kijkt hoe stof over de steppe waait, tegen de heuvels op. De tijd lijkt zo langzaam te gaan als het kruipen van die bergen zand bij hem vandaan. Boven hem hangt de stationsklok, geruisloos haalt de grote wijzer de kleine in. Dat zal altijd een ongelijke strijd blijven.
De man zet zijn hoed af en wrijft het zweet uit zijn gezicht. Ze zal zo wel komen. De drukkende stilte wordt even onderbroken door het geblaf van een prairiehond. Hij voelt nog eens in zijn zak. De ring zit er nog steeds in. Als ze ja zegt zijn ze over een week getrouwd. Hij laat de ring door zijn vingers glijden, hij past net om zijn pink. Zijn handen zijn te groot voor zijn karakter; hij heeft zich altijd wat onhandig gevoeld.
Aan de horizon lijkt een zwarte stip te verschijnen, of is het de trillende lucht die vroegtijdig zijn hoop aanwakkert? Nee, het is toch echt de trein. Het lijkt alsof de locomotief zo langzaam gaat doordat hij een langgerekte roetwolk mee moet slepen. De man gaat nog dichter bij het spoor staan. Als de trein bijna tot stilstand is gekomen rent hij langs de beslagen raampjes, zijn ogen drijvend van gezicht naar gezicht.
Dan stapt ze uit de wagon achter de locomotief. Hij was haar voorbij gelopen. Ze is nog even mooi, maar de schrik slaat hem in zijn knieholten. Hij voelt niets meer. Het is alsof hij nu pas beseft hoe onvermijdelijk dit moment was, zo onvermijdelijk als het slepen van haar jurk door het zand. Ze zwaait naar hem. Hij zet zijn hoed op en graait met zijn andere hand in zijn zak. De ring zit er nog steeds in. Hij schuift hem over zijn pink. Dan pas zwaait hij aarzelend terug. De ring valt in het zand.

12:25

[Vogelvrij]

“Wil de waarheid zich hier melden” stond er
op haar t-shirt met een pijl naar boven gericht-
het ging om haar ogen, het ging om haar mond
die toegang gaf tot haarzelf. Geen leugens
mochten meer naar binnen. Het gras is niet groen
en zij was niet lief. Laten we ons bij de feiten houden.
De waarheid diende zich aan, kroop over haar tong
naar binnen en gleed tot in haar maag waar ze
als een blok beton bleef liggen.
Ze trok haar t-shirt uit en huilde.
--------

Maar hier mag nog wel wat aan gebeuren, want zo is het niets

[flyaway]

12:12

De muren van haar kamer zijn behangen met herinneringen aan de tijd die nog rest. Verjaardagen hangen in lange slingers dwars over het plafond, op de grond liggen wat snippers van de dagen dat ze vrijnam en lekker naar het strand ging. Onder haar bed bewaart ze de verscheurde pamfletten die schreeuwend haar angsten verkondigen. Een schoenendoosje vol ligt tussen de grote stukken uit haar dagboek - elke dag een paar minder - waarin ze haar poezieboekje aan liefdesflarden koestert.
Vroeger was het een enorme magnetrondoos, maar na een paar fijne vakanties leken de kleine stapeltjes te vervallen in de grote verzameling lucht, bijeengepakt tussen het karton. Inmiddels is deze grote doos in partjes verdwenen.
Op slechte dagen kleurde ze met krijtjes wat dagen erbij, maar soms verfde ze een hele muur zwart. Nog steeds weet ze niet of het uitmaakt.
De muren zijn nu zo goed als kaal. De berg angsten onder haar bed is gereduceerd tot een hoopje stof. Ze plant dagjes, soms groeien ze uit tot een stamboom aan jaren. Sinds ze weduwe is doet ze dat nog maar nauwelijks. De kleuren zijn verdwenen, ze merkt het niet meer.

Een paar blaadjes dwarrelen naar beneden van het dak. Ze voelt het niet meer.

Waar zijn de angsten gebleven,

waar is de poezie, waar...

De kamer is zo donker, zo donker

zo donker

[Diary of Dreams]

Met zijn tweeen liepen we langs trotse bloemen en onder gemoedelijke bomen. De blauwe lucht fluisterde af en toe koude woorden tussen de takken door en liet de haren op mijn arm naar de hemel gereikt; of misschien van mij weg? De bomen gluurde en de bloemen waren giftig.
Ze was al een vrouw maar wou graag nog een meisje zijn, want stiekem wandelen met wolven is toch best wel spannend. De man naast haar herkende ik alleen op eenzame nachten, de rest van tijd was hij een vreemde. "Wie ben ik niet?"

Begeleid door de muziek van drie vogels kwamen we bij het meer aan. Door de kringen aan het het oppervlak leek het water te leven; maar het water liegt want eigenlijk is het dood. "Waarom lopen die beestjes over het water als ze ook kunnen vliegen ?"
Vier druppels druppelde van een tak; afvalproducten van de bijna vergaande ochtendauw.

Omdat we toch alleen maar konden liegen, spraken we allebei maar niet. Vijf minuten geleden had ik haar nog gehaat, maar nu hield ik van haar omdat ze het zo simpel hield.

Als ik door zou schrijven, zouden ik net kunnen doen alsof we met zijn zessen zijn, maar uiteindelijk blijf je toch alleen.

Tenzij je jezelf ook niet kent.

[Reynaert]

Dat zijn wel erg losse flodders allemaal (de drie hierboven).

[flyaway]

Vind ik niet.

[Vogelvrij]

Flyaway, dat kan beter! Maar het idee vind ik superleuk, dus het is tegelijkertijd een compliment. Het idee is de moeite waard, kleurtjes zijn leuk, maar ik denk dat je er nog meer van kan maken.

[flyaway]

Dankjewel Kwartiertje he Maar ik ga er nog aan werken dan, dankjewel!

[Reynaert]

flyaway schreef:

Vind ik niet.

Maar jij hebt er dan ook geen verstand van.

[flyaway]

Het is eindig wat je in een kwartier kunt doen.

[Reynaert]

flyaway schreef:

Het is eindig wat je in een kwartier kunt doen.

Qua kwantiteit misschien, maar gelukkig hoeft de lengte van een stuk tekst weinig uit te maken voor de coherentie. Wat ik alleen maar zeggen wilde is dat ik dacht dat het de bedoeling was om er een geheel van te maken in een kwartier, en ik vermoedde dat de schrijvers daar niet genoeg aandacht aan besteed hadden.

[Diary of Dreams]

Ik vind het trouwens ook wat fragmentarisch, maar zoals flyaway al zei kan je in een kwartier maar weinig doen.
Het eerste gedeelte van wat ik dan ook schrijf is altijd fragmentarisch, daarna kan en ga ik er pas een vloeiend verhaal van maken. Daar was ik ook mee bezig met mijn stukje, maar toen was de tijd helaas al op.

En ach, het is maar een spelletje. Dat de kwaliteit niet zo bijzonder is, is niet zo vreemd lijkt me. Helemaal niet als iemand (zoals ik) uit zichzelf al een langzaam schrijft (niet zozeer qua stijl, maar het schrijven zelf).

Volgende keer ga ik proberen mijn tijd beter in te delen.

[Reynaert]

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een leuk topic hoor. Het was gewoon iets wat me opviel en waar je in het vervolg misschien wat meer aandacht aan kan besteden. Maar ik lees dat je dat al gaat doen, prima zo.

[flyaway]

O nu snap ik wat je bedoelt, daar heb je wel gelijk in dat de opdracht was om er een geheel van te maken. Zal er op letten

[Vogelvrij]

12:43

Stel je voor dat je mee hebt gedaan aan die rubriek in de Viva waarbij je naakt gefotografeerd wordt. Je hoofd is eraf geknipt- daar valt toch niets meer aan te redden, maar de rest is maar al te goed zichtbaar. Er staat ook nog een interview bij waarin je zegt dat je blij bent met je borsten, maar minder met je benen. Honderden mensen zullen zich erover verbazen dat je tevreden bent met die A-cup, maar ermee instemmen dat je inderdaad alle reden hebt om je benen te verafschuwen. Daar had je van tevoren niet over nagedacht, het leek je gewoon geinig om mee te doen en omdat je hoofd niet zichtbaar was, kon toch niemand je herkennen. Dacht je. Want nu je bij de kapper zit en de vrouw naast je je steeds steelse blikken toewerpt, begin je toch te twijfelen.

Stel je voor dat je op de bus wacht en dat er vlak voor je een auto stopt. Het raampje wordt open gedaan en een man zegt dat vandaag de bussen staken, maar als je wilt, mag je wel met hem meerijden. Even flitsen je gedachtes naar je moeders waarschuwingen, dan herinner je je dat vanavond Peking Expres op de televisie is en je stapt in. Je moet op tijd op je werk zijn, gisteren is er ook al iemand ontslagen wegens chronisch te laat komen. De man vraagt wat voor werk je doet. Jij vraagt hem hetzelfde en hij blijkt van een modellenbureau te zijn. Je krijgt zijn kaartje.

Zulk soort dingen gebeuren mij nou nooit. Ik ben de vrouw die de steelse blikken werpt omdat ik me afvraag wat die andere vrouw aan haar haar zal laten doen. Ik ben het meisje dat bij de bushalte achterblijft omdat niemand eraan denkt om mij te vertellen dat de bussen staken.

12:56

[flyaway]

Leuk, heel leuk!

[Vogelvrij]

Dank je Misschien ga ik het uitbreiden naar een langer verhaal. Ik heb zin om te schrijven maar nog niet echt een idee voor een verhaallijn of zo

[tjampie]

Laat u mij toe in deze gedetermineerde wereld van onderuit en de gedwongen vrije wil van boven uit de toekomst te zien in een kom met helder water? In mijn eerlijkheid, vroomheid en christelijke pieta moet ik erkennen dat er in mij een degoutant monstertje schuilt. Binnenkort heb ik het ingenieuze plan om ladderzat te worden met schare intellectuele vrienden. En dan nog wel met trappistenbier. Door velen beschouwd als een van der beste bieren op deze aardkloot. Volgens hen moet je bier degousteren en de smaak laten doordringen tot de ziel van de tong. Ik heb daar slechts een zaak aan toe te voegen. Een welgemeende lik mijn reet.

De avond zal als volgt evolueren. We beginnen met politiek correcte uitspraken zoals allochten die het recht hebben tot integratie in deze multiculterele maatschappij van ten heden dage. Ik zal ondertussen mijn vijfde sigaret opsteken. In de consequente van mijn persoon weiger ik alle Next sigaretten. Enkele de Zware Van Nelle is mijn longen waardig. De vormen zullen troebeler worden en ik zal te lang kijken in de decoltés van wulpse vrouwen. De tweespalt in mijn persoon zal uitbreken in de zoveelste zwartgalligste bui. Dan loop ik naar mijn platencollectie en leg ik Joy Division op. In praktijd zal mijn ziel schreeuwen naar de zwarte dood. Die muziek is grotendeels onbekend in deze mondiale wereld. Wenen zullen deze ogen niet doen aangezien ik niet beschik over traanvocht.

Hierbij is mijn writers block van twee jaar voorbij. Dat is toch mijn vurigste hoop.

[flyaway]

Fijn dat je over je writersblock heen bent

Alleen wou ik toch nog even aanstippen dat als je je best doet zoveel mogelijk moeilijke woorden in een verhaal te proppen, je ze ten minste op de goede manier moet gebruiken en spellen.