Psychologisch en half autobiografisch verhaal

[Anne]

Ik ben bezig met een 'psychologisch' verhaal, waarin ik mijn eigen ervaringen ga verwerken. Even een voorproefje, ik wil graag weten wat jullie er van vinden. Ik weet niet of K&L het goede forum is, maar anders moet ie maar verplaatst worden!
Thanks!

[i]
Ik voel me zo moe de laatste weken. Ik weet echt niet wat er met me aan de hand is. ’s Nachts kom ik slecht in slaap en ik word steeds wakker. Dan ga ik nadenken over dingen, waar ik me nooit zorgen over zou maken. Vroeger dacht ik: “dat wordt misschien een probleem, maar dat zie ik dan wel weer.” Maar nu is alles een probleem. Ik weet het niet meer. Ik voel me onrustig, ik kan niet stil zitten, maar ik kan me ook niet inspannen. Ik heb nergens energie voor. Ik maak bijna geen huiswerk meer. Het lukt me gewoon niet meer. In de les werk ik ook bijna niet. Ik pieker, ik denk na over van alles en nog wat en ik vind mezelf zo stom. Vandaag had Machteld me door en ze zei dat ik bij haar moest komen als het niet goed ging. Ik zou nog bijna gaan, want ik vind haar echt aardig. Maar ze bedoelde vast wiskunde en dat kan ik toch niet, dus daar hoef ik ook geen moeite aan te besteden. Ik ben echt een dom kind. Ik ben lelijk en kan helemaal niets. Ik wil helemaal niet zo negatief zijn over mezelf, want ik weet ook wel weer dat het niet waar is, maar ik kan het maar op één manier zien: ik ben slecht. Waarom Eline nog met me bevriend is snap ik niet. Ik ben chagrijnig, zit tegen haar te katten en vertel nooit meer iets spannends. Ik wil ook weer dingen meemaken, net als vroeger. Toen had ik altijd wat te vertellen. Nu gebeurt er nooit meer iets. Ik wil ook dat jongens mij leuk vinden. Alle jongens uit onze klas vallen op Eline en dat komt alleen maar omdat Eline zo spontaan, knap en slank is. Ik ben verlegen, lelijk en dik. Ik zou zo graag willen dat het anders was, maar ik kan daar niets aan doen. Ik kan afvallen, maar dat maakt me niet minder lelijk. Het maakt me alleen maar minder dik, en ik weet niet of ik dan gelukkig zou zijn. Oké, het zou me gelukkiger maken, maar ik wil niet meer verlegen zijn en ik wil niet meer lelijk zijn. Ik wil gewoon mezelf zijn, maar ik weet niet meer wie ik ben… Ik weet het niet meer!!!
Volgens mij ben ik in de war en ben ik mezelf dingen aan het aanpraten. Ik vind mezelf erg zielig en ik wil graag de aandacht hebben van iedereen. Daarom vertel ik het ook niet aan Eline of aan andere mensen, want ze mogen het niet weten. Ze mogen niet denken dat ik me aanstel. Ik stel me vast aan, maar ik wil het voor mezelf houden. Ik wil niet dat ze medelijden met me krijgen, want ik wil geen medelijden. Ik wil alleen begrip, maar ik weet niet waarvoor en dat krijg ik toch niet van de mensen in mijn omgeving. Die haten me, ook al zeggen ze het niet. Ik kan het zien in hun ogen. Ik zie hun haat als ze naar me kijken. En dan schaam ik me. Dan sla ik mijn ogen neer en dan word ik rood. Alleen maar omdat ik zo stom ben…Was ik maar dood!
Roos
[\i]

[4621473155]

ik weet nou niet echt een gepaste reactie dus ben ik wel ff stil.

[stroopwafel]

4621473155 schreef:
ik weet nou niet echt een gepaste reactie dus ben ik wel ff stil.

[laula]

*kippevel*