Lusteloze schizofrene broer

[blurred]

Ruim een jaar geleden is het met mijn broer helemaal de verkeerde kant opgegaan. Het is een lang verhaal, maar het komt erop neer dat hij, door een combinatie van erfelijke aanleg en drugs in verschillende langdurige psycoses geraakt is, waar hij moeilijk uitkwam. Uiteindelijk is hij een tijdlang opgenomen geweest bij het GGZ, inmiddels woont hij weer thuis. Hij heeft de diagnose schizofrenie gekregen. Hij slikt medicijnen en de dokters zijn heel bang dat zodra hij daarmee stopt, de psychoses weer terugkomen.

Nu hebben zijn ziekte en de medcijnen natuurlijk veel invloed op zijn gedrag. Hij neemt momenteel deel aan een traject waarin hij erop voorbereid wordt de echte arbeidsmarkt weer op te gaan. Dat bestaat uit een paar uurtjes werk per week, maar het blijkt dat hij dat absoluut niet aankan. Hij zegt dan dat hij misselijk is en komt weer naar huis voordat hij überhaupt begonnen is met werken. Als hij niet moet werken is hij echter nooit misselijk. Dat wijst er voor mij op dat hij niet met de druk van het werk om kan/wil gaan, maar dat niet zo durft te zeggen. Als je hier rustig met hem over praat blijft hij ook volhouden dat hij op die momenten echt misselijk is, en niets anders. Zo zal hij het zelf dan ook wel voelen. Dit is niet de eerste keer dat hij niet met een baan om kan gaan. Bij de laatste vier bedrijven waar hij heeft gewerkt is hij op een soorgelijke manier weggegaan.

Hij gaat 's avonds om 22:30 uur naar bed en komt er de volgende dag niet voor 14:30 uur uit. Zijn dagen bestaan uit roken, koffie drinken, Discovery Channel kijken en oude Donald Duck vakantieboeken lezen. Verder doet hij helemaal niets, komt met geen enkel initiatief om zijn leven weer op de rails te krijgen. Nu begrijp ik dat medcijngebruik en zijn ziekte invloed op zijn karakter en gedrag hebben, maar op dit moment is de situatie wel erg uitzichtloos. Mijn ouders worden er gek van om hun volwassen zoon continu thuis te hebben, ze willen wel boos op hem worden omdat hij met lullige smoesjes onder het werk uit probeert te komen, maar snappen ook dat het niet zo simpel ligt. Boos worden doen ze dus niet, maar wel gaan ze er langzaam aan onderdoor.

De psycholoog zegt dat niets doen funest is voor iemand in mijn broers situatie. Als de hersenen geen nieuwe prikkels krijgen, zal zijn toestand sowieso niet zal verbeteren. Omdat hij de hele dag in bed ligt of op de bank zit en het huis amper verlaat, wordt het steeds moeilijker dat patroon te doorbreken. Als mijn moeder hem voorstelt om deze week eens om 14:00 uur uit bed te komen in plaats van 14:30 uur en de week daarna weer een half uurtje eerder, dan doet hij dat niet. Mijn vader nam hem iedere week op zaterda mee uit fietsen of naar het strand om hem actief bezig te houden, maar omdat mijn broer zelf echt nooit met ideeën om eens iets te doen komt, is hij daarmee gestopt. Het lijkt me ook ontzettend moeilijk om je volwassen zoon constant aan het handje mee te blijven nemen, zeker als je er niets mee bereikt.

Nu vraag ik me af of er hier mensen zijn met ervaring op dit gebied, of je zelf ooit in de situatie hebt gezeten waarin mijn broer nu zit, of waarin wij als familieleden zitten. Moet ik wennen aan het idee dat ik mijn leven lang een broer zal hebben die niet deel kan nemen aan de maatschappij, dat hij de rest van zijn leven zo initiatiefloos blijft? Of zijn er manieren om hem weer wat actiever te krijgen? Ik denk dat het initiatief uit hemzelf moet komen, maar als dat niet gebeurt, wat kunnen we dan het beste doen?

Ik denk dat als hij zelf niet inziet dat hij zijn leven zo niet kan blijven slijten, er niets gebeurt. Je ouders zullen hem toch nog een tijdje aan het handje moeten nemen om activiteiten te gaan ondernemen.
Heeft hij een PGB? Dan zou je iemand kunnen inhuren om een of twee keer per week iets met hem te doen en hebben je ouders in ieder geval iets minder druk.
Je kunt eventueel ook kijken bij een vrijwilligersinstantie (bijvoorbeeld in regio Westfriesland heb je het Regionaal Dienstencentrum), de mensen daar krijgen ook cursussen om te leren omgaan met jonge mensen met psychische problemen.

[Nonaj]

Wil hij niet bij een sportclub ofzo? Misschien is de druk om daar naartoe te gaan wel minder dan bij werk en zo komt hij toch onder de mensen.

[Nijn*]

Het lijkt me ontzettend moeilijk, deze situatie. Ik heb het zelf in (veel) mindere mate ervaren toen ik heel erg depressief was. Ik lag toen dagenlang op bed en deed helemaal niets meer. Dit was echter een veel kortere periode (lees: één tot max. twee weken) en dus niet zo extreem als bij jouw broer. However, mijn ouders hadden wel een zelfde soort machteloosheid. Ze namen me mee naar familie, nodigden vrienden uit op bezoek, probeerden me te motiveren om eens een dag lekker de stad in te gaan enz. Niets hielp want ik wilde niets. Uiteindelijk begon ik er zelf uit te komen en ben ik weer naar therapie (dat wilde ik namelijk ook niet) gegaan, maar het duurde een behoorlijke poos voordat ik weer midden in het leven stond. Nogmaals; een heel ander verhaal, zonder medicatie die me beïnvloedde enz. Maar de situatie herken ik wel heel erg.

Ik denk dat het helemaal vanuit je broer moet komen, hij kan gestimuleerd worden, je kunt hem mogelijkheden aanbieden enz., maar meer niet. Wellicht hebben die dingen die je ouders met hem doen toch enige invloed op hem, ook al heeft hij daar geen zin in, misschien geeft het hem uiteindelijk wel een duwtje in de juiste richting omdat het nieuwe prikkels zijn. Daar zou ik dus niet mee stoppen. Verder lijkt het me goed om hem met kleinere dingen te stimuleren, dus niet meteen beginnen over een baan of een opleiding ofzo, want het klinkt inderdaad alsof hij daar bang van wordt en dat werkt alleen maar in zijn nadeel. Probeer het zoals Nonaj zegt door over een sportclub/vrijetijdshuis te beginnen. Er zijn genoeg organisaties die mensen zoals jouw broer hiermee kunnen helpen door als 'buddie' met hem mee te gaan/te motiveren enz. Probeer eens te kijken wat daar je mogelijkheden in zijn. Geef het in ieder geval niet op, hoe zwaar dat ook is. Want als hij merkt dat jullie het ook opgeven, maakt dat het misschien wel alleen maar erger voor hem.

Ik heb zelf schizofrenie en zit ook in een kliniek/huis met allemaal jongeren met een pscyhotische kwetsbaarheid. Ook ik vond het moeilijk weer dingen te gaan doen, maar ik zie veel mensen om mij heen die het daar nog moeilijker mee hebben dan ik. Uiteindelijk had ik een doel nodig om naartoe te werken, en voor mij was dat de opleiding die ik ga doen. Dat geeft mij weer een doel. Ik moet zeggen dat de kliniek waar ik zit wel heel goed is. Doordat je met allemaal jongeren zit die in hetzelfde schuitje zitten, motiveer je elkaar. Het is gezellig om elkaar op te zoeken overdag, je gaat vanzelf meedoen aan activiteiten en uiteindelijk krijg je dan ook weer zin om een opleiding te gaan doen of te gaan werken. Hier werken ze ook met buddy's. Een buddy is iemand die een psychologie-opleiding doet en met wie je dan 1x per week iets gaat ondernemen. Het schijnt heel goed te werken (ik heb zelf geen buddy). Verder zou ik je broer aanraden om toch nog eens met de psychiater over zijn medicijnen te praten. Dat hij medicijnen nodig heeft is duidelijk, maar ik denk dat een ander medicijn zijn leven zou kunnen veraangenamen. Ik ben namelijk ook een hele tijd heel moe en lusteloos geweest van de medicijnen die ik toen kreeg. Bovendien werd ik er ook nog eens heel dik van. Met andere medicijnen gaat het nu een stuk beter.

Ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen!

[T_ID]

Klinkt als een situatie waar naast medicatie ook de schop-onder-de-kont-en-werken therapie nodig is.

Dat moet je dus oplossen alsof je met een klein kind omgaat: straf voor slecht gedrag, beloning voor goed gedrag. En dan consequent iedere keer vertellen waarom iets gebeurd, en wat je graag zou zien dat er eigenlijk was gebeurd.

Als je hem dingen ontneemt die hij nu in die apathische luiheid doet, dan wordt het steeds leger voor hem. Als hij een keer iets goeds doet, komt dat terug, of komt er iets dat leuk is. Daarmee gaat bij iedereen, wie ze ook zijn, vroeger of later het lampje branden dat goed gedrag beter is. Daarmee voorkom je ook dat hij zomaar dingen afslaat, want je hebt een stok tussen de deur.

Dat werkt niet bij schizofrenen, T_ID.

[T_ID]

deadlock schreef:

Dat werkt niet bij schizofrenen, T_ID.

Hij is schizofreen en dat is onderdrukt met medicijnen. Niet manisch of psychotisch.

Op deze manier gaat het vanzelf fout, en lief vragen werkt niet, dus waarvoor heb je nu precies kritiek?

[blurred]

Nou, zijn psycholoog heeft ons duidelijk gezegd dat we vooral niet boos op hem mogen worden. En dat is juist het probleem, want als boos worden niet mag (omdat dat schijnbaar alleen maar averechts kan werken, volgens die psych dan), maar vriendelijk aan het handje meenemen ook geen effect heeft, en eigen initiatief blijft uit, wat werkt dan nog wel?

Lentekriebel, je zegt dat het bij jou goed werkt dat je weer iets om naar uit te kijken hebt, maar ik neem dan aan dat je zelf met het idee om die opleiding te gaan doen bent gekomen? Mijn broer komt zelf totaal niet met ideeën over de toekomst, hij was ook voordat hij ziek werd altijd al erg inactief. Als je hem vraagt hoe hij vindt dat het gaat dan zegt hij: Best goed! Hij ziet zelf echt niet in waar het fout gaat en wat er fout gaat. Het lijkt er heel sterk op dat hij de hele dag thuiszitten, eten (hij is het afgelopen jaar bijna 30 kilo aangekomen omdat hij geen rem meer heeft op z'n hongergevoel door die medicijnen, maar eet volgens mij ook gewoon uit verveling) en tv kijken een goede levensinvulling vindt.

[Myuki]

Hoe komt hij aan al dat eten als hij zelf alleen maar thuis hangt? Dat zal dan toch eten zijn wat je ouders in huis halen, niet? Ik kan me voorstellen dat boos worden niet werkt, maar er kunnen toch wel grenzen gesteld worden? Bijvoorbeeld dus door niet zo veel eten in huis te halen en al helemaal geen snacks, koekjes enz. Als ik 30 kilo aan zou komen zou ik volgens mij ook lusteloos zijn, zelfs zonder psychische stoornis.

Het lijkt me maar verdomd lastig, is er niet iemand bij de GGZ waar je als familie contact mee op kunt nemen om dit zo goed mogelijk aan te pakken?

[igfy]

Ik denk dat het belangrijk is dat hij wel onder de mensen komt. Mijn broer heeft twee jaar geleden hetzelfde meegemaakt en ik herken het gedrag enorm. Het lusteloze, te lang slapen, aankomen, de apathische houding... Maar mijn broer is ook nadat hij weer bij mijn ouders is komen wonen in dagbehandeling gebleven, zo'n twee dagen per week. Ik geloof dat ze daar allemaal dingen deden als sporten, schilderen, koken, etc. Zoiets lijkt me voor jouw broer ook wel geschikt, dan kom je tenminste het huis uit en in contact met anderen. Mijn broer is mede door mensen bij die dagbehandeling uiteindelijk vrijwilligerswerk gaan doen en heeft er geloof ik een paar vrienden aan over gehouden. Heeft je broer geen vrienden die hem af en toe mee kunnen nemen naar de bios ofzo? Dat soort dingen zijn namelijk heel belangrijk, het zorgt dat hij het contact met de buitenwereld niet helemaal kwijtraakt.

Ook hebben mijn ouders altijd geprobeerd hem te stimuleren door hem kleine klusjes te laten doen, zoals een keer een brood halen bij de bakker of stofzuigen, zodat hij ook de verantwoordelijkheid blijft voelen voor het huishouden.

Mijn broer studeert inmiddels weer en denkt er zelfs over om weer op kamers te gaan, maar op slechte dagen kan hij ook rustig tot drie uur in bed liggen. Dan zijn er teveel prikkels, denk ik. Als hij gestresst is dan gaat het met zijn studie ook heel moeilijk.

Als je meer wilt weten of je hart wilt luchten dan staat mijn pm open...

[Honk4gayrights]

Schizofrenie is voor zover bekend een psychische aandoening die voornamelijk komt door een dopamine OVERSCHOT.

Medicatie tegen schizofrenie zijn voornamelijk dopamine blokkers, vandaar het vermoeide, lusteloze, depressieve en cognitief lage prestaties. Dit is vaak de keus waar schizofrenen voorstaan, Schizofrene episodes, of dopamine blokkers... Een keuze tussen Schizofrenie en depressie als het waren.
Vandaar dat hij veel koffie drinkt(caffeïne) en waarschijnlijk een voorkeur heeft voor amfetaminen en cocaïne, dopamine verhogers..

Het is echt een dilemma waar alleen je broer een besluit zal kunnen maken. Ik vind wel dat hij een duidelijk, objectieve uitleg moet krijgen over zijn medicijnen en zijn toestand, anders krijg je bijv. drugs verslavingen/psychoses door onwetendheid.

Dopamine is een essentieel onderdeel van ons beloningssysteem, zonder dopamine, weinig reden om iets te doen, aangezien het fijne gevoel dat "normale" mensen zouden krijgen vrijwel onaanwezig zal zijn.

Dopamine is ook een essentieel onderdeel voor je cognitieve prestaties, verlaging van dopamine zal ook betekenen afnemende cognitieve prestaties. Daar moet je je bijvoorstellen.. kennis-verwerking, kennis, bewustzijn etc. etc.

Of te wel, ik kan je bij voorbaat zeggen dat bij schizofrenen aan de medicatie weinig mogelijkheid is om ze normaal te laten functioneren, je hoop zul je moeten zoeken in nieuwe, test-medicijnen en voor de rest is het een toeval afhankelijk of zijn klachten dusdanig verdwijnen dat men de medicatie dusdanig durft te verlagen tot een punt dat voldoende dopamine en receptoren actief zijn om een systeem in stand te houden, zoals het beloningssysteem..

(Overigens is elk individu anders, dus ook elke schizofreen, dus ook elke schizofreen zijn situatie. Ik ga slechts van de structuur uit die een grote groep schizofrenen bezitten mbt hun ziekte, medicatie en alles wat daarbij komt.)

[light fighter]

@honk, je theorie klopt voor een groot deel, echter gaat het bij schizofrenie om een overschot wat dusdanig groot is dat het belemmerd werkt (namelijk leidt tot psychoses). Met medicatie, die inderdaad dopamine verlagend werkt wordt getracht de dopamine levels terug te brengen tot een normaal niveau wat dus niet hoort te leiden tot dit gedrag.

Blurred, je broer woont nog thuis, zou het voor hem geen optie zijn om naar een ribw of iets soort gelijks te gaan? Zodat hij zelfstandiger wordt, maar wel nog begeleiding ontvangt?

light fighter schreef:

@honk, je theorie klopt voor een groot deel, echter gaat het bij schizofrenie om een overschot wat dusdanig groot is dat het belemmerd werkt (namelijk leidt tot psychoses). Met medicatie, die inderdaad dopamine verlagend werkt wordt getracht de dopamine levels terug te brengen tot een normaal niveau wat dus niet hoort te leiden tot dit gedrag.

Blurred, je broer woont nog thuis, zou het voor hem geen optie zijn om naar een ribw of iets soort gelijks te gaan? Zodat hij zelfstandiger wordt, maar wel nog begeleiding ontvangt?

Volgens mij is er geen duidelijk omkeerpunt. Ik heb vaak meegemaakt dat mensen de bijwerkingen van medicijnen hebben die blurred omschrijft, maar als ze minder gaan gebruiken ze psychotisch worden. er is dus niet een evenwicht waarin je geen psychoses hebt en niet de bijwerkingen. Wel verschilt het per medicijn hoe lusteloos iemand wordt. Over het algemeen word je van de moderne anti-psychotica veel moeier en kom je veel meer aan dan van de oude. Bij de oude anti-psychotica heb je echter veel meer kans op spierkrampen, hoewel de doses nu veel lager zijn dan vroeger. Ik heb een oud anti-psychoticum en dat bevalt me goed. Ik heb geen last van spierkrampen en ik heb ook niet dat super slome lusteloze gevoel meer.

[blurred]

Myuki, het is lastig om niet veel eten in huis te halen als je met een heel gezin woont. Geen snoep etc. meer in huis halen betekent dat mijn vader, zusje en ik dat ook niet meer krijgen. Bovendien, ook al is er geen snoep voorradig; hij blijft toch wel eten. Laatst werd m'n moeder nog een beetje pissig omdat hij in één dag tijd een hele bak aardbeien weggewerkt had. Niemand anders had ervan kunnen nemen omdat hij het allemaal al opgegeten had. Aardbeien met een berg suiker erover heen geldt als snoep, maar om nou geen fruit en suiker meer in huis te halen?

Het contact met zijn vrienden is (logischerwijs) steeds minder geworden. Hij heeft nog één vriend die hem niet laat vallen, twee weken terug was hij daarmee een paar dagen naar Texel. Dat gaat dan ook wel goed en dat vindt hij leuk, maar zulke dingen gebeuren niet regelmatig. Hij stuurt zelf wel berichtjes naar oude vrienden, maar die hebben lang niet altijd zin en tijd om hem mee op stap te nemen. Als ik hem vraag of hij niet bij een sportvereniging wil, of dat hij maar één keertje peer week een ochtend gaat fitnessen oid, dan doet hij dat niet. Hij zegt wel dat het een goed idee is, maar onderneemt uiteindelijk niks. En wij kunnen hem ook niet onder dwang naar het voetbalveld sturen oid.

Over medicijnen: ik geloof dat hij nu 15mg. seroquel per dag krijgt. Hij is deze week weer bij de psych langsgeweest, en die wil proberen de dosis te minderen maar hij wil hem niet laten niet overstappen op een ander medicijn. Hiervoor heeft hij iets anders gehad en dat sloeg niet zo goed aan als dit. Ook kan hij niet alles nemen omdat hij een licht hartprobleem heeft, wat sommige medicijnen kunnen verergeren.

Vanmiddag ga ik op de fiets naar een stad hier in de buurt en dan neem ik hem mee. Kunnen we samen een ijsje eten en langs het water lopen, even uitwaaien. Ik snap dat mijn ouders er gek van worden hem steeds mee op sleeptouw te nemen maar jullie hebben ook gelijk: iemand moet dat doen, anders gebeurt er niks. Het is moeilijk, maar misschien willen we wel te snel? Misschien heeft het wat meer tijd nodig. Alleen ben ik zelf bang dat er geen verbetering optreedt bij iemand waar totaal niks vanuit gaat. Uiteindelijk kun je alleen zelf je eigen leven inrichten.

[Honk4gayrights]

@honk, je theorie klopt voor een groot deel, echter gaat het bij schizofrenie om een overschot wat dusdanig groot is dat het belemmerd werkt (namelijk leidt tot psychoses). Met medicatie, die inderdaad dopamine verlagend werkt wordt getracht de dopamine levels terug te brengen tot een normaal niveau wat dus niet hoort te leiden tot dit gedrag.

Nouja, is er een maatstaaf hiervoor? De een reageert sterk op deze dopamine blokkers en zal toch, ook al is het maar een beetje, minder gelukkig zijn als een "normaal" mens.
Volgens mij is het zelfs mogelijk dat schizofrenen doorgaans zonder medicatie zo'n "gelukkig" gevoel ervaren*, maar dit vaak in het niet valt bij de andere symptomen, en daarom toch voor medicatie word gekozen.. maar door het aanwezige contrast met wat hun normaal vinden en wat bij medicijnen normaal is, zouden ze zich dan als nog klote kunnen voelen.

*Weet ik niet zeker, en ik bedoel niet persee een constant aanwezig geluks gevoel.

ik denk dat 15mg seroquel niet helemaal klopt. Ik kreeg 800mg en de kleinste dosis is 50mg. doet er verder ook niet toe. Wel vervelend dat andere medicijnen niet werken/ problemen geven met zijn hart. Ik vond seroquel echt een rotmiddel. Ik werd er ontzettend duf en moe van en ik at de hele dag door. Tegen die hongergevoelens ingaan is volgens mij echt onmogelijk. Mij lukte het echt voor geen meter en dat had niet met onwil te maken. Tegen die moeheid valt ook niet op te vechten, dus ik kan me heel goed voorstellen dat je broer zich gedraagt zoals hij zich gedraagt, tenminste, op het gebied van eten en slapen. Lusteloosheid is een symptoom van schizofrenie. Ik geloof dat het al eerder genoemd is in het topic, maar een buddy schijnt echt heel goed te werken. Natuurlijk zal hij wel eerst overtuigd moeten worden van het nut van een buddy, maar de mensen die ik ken die een buddy hebben zijn er heel tevreden over. Sommigen van hen kwamen ook echt nergens toe, net als jouw broer. Misschien is een lotgenoten groep iets voor je broer? Ik merk dat ik het heel prettig vind om met andere mensen met een psychotische kwetsbaarheid om te gaan en samen te wonen. In zo'n kring is het veel gemakkelijker contact te leggen en je motiveert elkaar ook heel erg. Vanuit de kliniek waar ik zit (waar ook heel veel ambulante mensen rondlopen) worden veel uitstapjes georganiseerd en alleen al door samen in de tuin te zitten en koffie te drinken geef je je leven meer invulling. Misschien is het een beetje een "halleluja"-praatje wat ik nu houd, maar ik, en met mij bijna alle cliënten van de kliniek, vinden het zo'n opluchting. succes!

[sgaapje]

Is dagbehandeling of deeltijdbehandeling geen optie (zoals igfy al zegt)? Daar bieden ze structuur, meestal is het namelijk 's ochtends en een deel van de middag, waardoor je op tijd je bed uit moet. Er worden daar activiteiten georganiseerd zoals schilderen, zwemmen, muziek, etc. en je ontmoet nieuwe mensen. Vaak zijn er verschillende groepen, waardoor er hopelijk ook een groep is die bij jouw broer aansluit. Je ouders/broer kunnen daar altijd vrijblijvend naar informeren bij de psycholoog/psychiater van de GGZ.

Het hoort ook bij schizofrenie; ook zonder antipsychotica hebben mensen met schizofrenie in de periodes tussen de psychoses de neiging om zich terug te trekken en lusteloos te worden. Daar ben je geen klap verder mee, maar gewoon ter informatie dat het niet per se alléen aan de medicatie ligt. Het is inderdaad wel zo dat hoe meer je daar aan toe geeft, hoe moeilijker het wordt om het te doorbreken.

Verder denk ik inderdaad dat dagbehandeling of een woongroep een goede oplossing zou zijn, of een sociale arbeidsplek maar het is dus al gebleken dat hij daar nog niet aan toe is. Maar dan moet hij wel gemotiveerd zijn; het hoeft niet zijn eigen idee te zijn maar hij zal bereid moeten zijn om er naartoe te gaan.

[Balance]

Staat hij open voor gesprekken?
Wat je o.a. in lentekriebels post terug leest, is dat plannen vooral uit hem zelf moeten komen. De 'schop-onder-de-kont-en-werken' therapie werkt daarom niet echt; het zijn jouw plannen die je dan bij hem op gaat leggen. Dan krijg je een soort puber-effect waarbij er alleen maar meer weerstand ontstaat, terwijl je juist motivatie nodig hebt. Van een puber win je het soms nog, maar van iemand in deze toestand niet.

Als hij open staat voor gesprekken, zou je gezamenlijk een doel kunnen opstellen. Het doel moet volledig uit hem komen, alleen dan is er de motivatie. Jij kan het aanzetje geven door eens te gaan praten over wat hij als toekomstperspectief ziet. Of wat hij nou graag zou willen.
Misschien komt hij met een opleiding of baan op de proppen. In dat geval kun je daar op in gaan en allemaal kleine tussendoelen met hem stellen. Van informatie erover opzoeken (evt. met jouw hulp) tot besluiten wat je allemaal nodig hebt en moet weten om je doel te bereiken. En wat voor tussenstappen je nog meer kan zetten om richting dat doel te gaan.

[eirene]

blurred schreef:

Ruim een jaar geleden is het met mijn broer helemaal de verkeerde kant opgegaan. Het is een lang verhaal, maar het komt erop neer dat hij, door een combinatie van erfelijke aanleg en drugs in verschillende langdurige psycoses geraakt is, waar hij moeilijk uitkwam. Uiteindelijk is hij een tijdlang opgenomen geweest bij het GGZ, inmiddels woont hij weer thuis. Hij heeft de diagnose schizofrenie gekregen. Hij slikt medicijnen en de dokters zijn heel bang dat zodra hij daarmee stopt, de psychoses weer terugkomen.

Nu hebben zijn ziekte en de medcijnen natuurlijk veel invloed op zijn gedrag. Hij neemt momenteel deel aan een traject waarin hij erop voorbereid wordt de echte arbeidsmarkt weer op te gaan. Dat bestaat uit een paar uurtjes werk per week, maar het blijkt dat hij dat absoluut niet aankan. Hij zegt dan dat hij misselijk is en komt weer naar huis voordat hij überhaupt begonnen is met werken. Als hij niet moet werken is hij echter nooit misselijk. Dat wijst er voor mij op dat hij niet met de druk van het werk om kan/wil gaan, maar dat niet zo durft te zeggen. Als je hier rustig met hem over praat blijft hij ook volhouden dat hij op die momenten echt misselijk is, en niets anders. Zo zal hij het zelf dan ook wel voelen. Dit is niet de eerste keer dat hij niet met een baan om kan gaan. Bij de laatste vier bedrijven waar hij heeft gewerkt is hij op een soorgelijke manier weggegaan.

Hij gaat 's avonds om 22:30 uur naar bed en komt er de volgende dag niet voor 14:30 uur uit. Zijn dagen bestaan uit roken, koffie drinken, Discovery Channel kijken en oude Donald Duck vakantieboeken lezen. Verder doet hij helemaal niets, komt met geen enkel initiatief om zijn leven weer op de rails te krijgen. Nu begrijp ik dat medcijngebruik en zijn ziekte invloed op zijn karakter en gedrag hebben, maar op dit moment is de situatie wel erg uitzichtloos. Mijn ouders worden er gek van om hun volwassen zoon continu thuis te hebben, ze willen wel boos op hem worden omdat hij met lullige smoesjes onder het werk uit probeert te komen, maar snappen ook dat het niet zo simpel ligt. Boos worden doen ze dus niet, maar wel gaan ze er langzaam aan onderdoor.

De psycholoog zegt dat niets doen funest is voor iemand in mijn broers situatie. Als de hersenen geen nieuwe prikkels krijgen, zal zijn toestand sowieso niet zal verbeteren. Omdat hij de hele dag in bed ligt of op de bank zit en het huis amper verlaat, wordt het steeds moeilijker dat patroon te doorbreken. Als mijn moeder hem voorstelt om deze week eens om 14:00 uur uit bed te komen in plaats van 14:30 uur en de week daarna weer een half uurtje eerder, dan doet hij dat niet. Mijn vader nam hem iedere week op zaterda mee uit fietsen of naar het strand om hem actief bezig te houden, maar omdat mijn broer zelf echt nooit met ideeën om eens iets te doen komt, is hij daarmee gestopt. Het lijkt me ook ontzettend moeilijk om je volwassen zoon constant aan het handje mee te blijven nemen, zeker als je er niets mee bereikt.

Nu vraag ik me af of er hier mensen zijn met ervaring op dit gebied, of je zelf ooit in de situatie hebt gezeten waarin mijn broer nu zit, of waarin wij als familieleden zitten. Moet ik wennen aan het idee dat ik mijn leven lang een broer zal hebben die niet deel kan nemen aan de maatschappij, dat hij de rest van zijn leven zo initiatiefloos blijft? Of zijn er manieren om hem weer wat actiever te krijgen? Ik denk dat het initiatief uit hemzelf moet komen, maar als dat niet gebeurt, wat kunnen we dan het beste doen?

ik zou me eerst eens goed verdiepen in het woord schizofrenie en wat je daar over vindt. op 3 oktober 2009 zal dit woord in Nederland hopelijk vervangen gaan worden, daarnaast betwijfelen veel psychiaters aan het bestaan van de ziekte. men denkt veel eerder aan een syndroom, wat samen hangt met trauma's, sociale gevoeligheid etc. dit zal ook in de nieuwe dsm 5 hopelijk als zodanig verwoord gaan worden.

voor meer info kijk ook eens op http://www.hearing-voices.com en de daar aangeboden links

[eirene]

eirene schreef:

ik zou me eerst eens goed verdiepen in het woord schizofrenie en wat je daar over vindt. op 3 oktober 2009 zal dit woord in Nederland hopelijk vervangen gaan worden, daarnaast betwijfelen veel psychiaters aan het bestaan van de ziekte. men denkt veel eerder aan een syndroom, wat samen hangt met trauma's, sociale gevoeligheid etc. dit zal ook in de nieuwe dsm 5 hopelijk als zodanig verwoord gaan worden.

voor meer info kijk ook eens op http://www.hearing-voices.com en de daar aangeboden links

en je mag me altijd mailen, liefst je broer zelf, computers is vaak wel leuk en alleen met empathie kunnen we hem uit het isolement halen. medicatie onderdrukt zijn gevoelens, waardoor hij in een cirkel blijft hangen. voice dailogue ( geef ik ook) geeft zeer verbluffende resultaten, ik ga er tenminste vanuit dat je broer ook stemmen hoort, vraag hem er maar naar

ook een tip http://www.stemmenhoren.nl/index.html http://www.intervoiceonline.org/

fijn dat je hulp vraagt, want alleen kan hij het niet af....( nu nog niet)

ik hoop dat hij of jijzelf contact me me opneemt, dat is de eerste stap

[MrOizo]

Ik weet dat verschillende medicatie ook verschillende effecten kan hebben op patiënten, dit met vergaande effecten. Ik ken een schizofrenie patiënt die eerst een bepaald medicijn had, daarna een ander. Zijn leven is actiever geworden bij overstappen op een ander medicijn, ook is hij minder down en veel beter aanspreekbaar.

Overigens is het beeld wat de topic starter schets kenmerkend voor mensen met (ernstige) schizofrenie, tenminste de prognoses, sommige mensen doen uiteindelijk totaal niets meer. Het is een ernstige en progressieve ziekte, slechts in uitzonderlijke gevallen gaat het uiteindelijk goed. Medicatie onderdrukt uiteraard wel de symptomen zoveel mogelijk.

MrOizo schreef:

Overigens is het beeld wat de topic starter schets kenmerkend voor mensen met (ernstige) schizofrenie, tenminste de prognoses, sommige mensen doen uiteindelijk totaal niets meer. Het is een ernstige en progressieve ziekte, slechts in uitzonderlijke gevallen gaat het uiteindelijk goed. Medicatie onderdrukt uiteraard wel de symptomen zoveel mogelijk.

Dat is niet helemaal waar. Vroeger was het inderdaad zo dat een schizofrene patiënt alleen maar slechter kon worden. Mijn psychiater heeft mij echter verklaard dat de kans maar klein is dat ik weer in een psychose terecht kom. Behandeling is nu gewoon veel beter geworden.