advies gevraagd over brief

[Mrasz]

Een tijd geleden, in een wat depressieve periode, dacht ik veel na om, zeg maar, er een einde aan te maken. Ik had ik een brief geschreven waarin ik heb beschreven hoe ik mijn leven heb beleefd en waarom ik het besluit had genomen om het te beindigen. Het bevat veel pijnlijke, maar ook heel fijne, dierbare herinneringen en over de mensen die ik lief heb. Ik vond het moeilijk om de brief te schrijven omdat ik niet goed ben in het onder woorden brengen van mijn gevoelens en gedachten. Ik vind het nog steeds moeilijk om het terug te lezen. Maar de brief geeft goed weer waar in sta in het leven. Het is in veel opzichten geen afscheidsbrief geworden.

Om verschillende redenen heb ik besloten om niet verder te gaan met zelfmoordplannen. Maar de gedachten en gevoelens blijven wel aanwezig. Ik zou graag verder willen met mijn leven en zoals vele anderen: gelukkig worden. Ik weet door opener te zijn, gevoelens te delen en eerlijk naar anderen en naar mezelf, ik de gewenste richting op zal gaan.

Mijn vraag is of een idee is om de brief die ik toen heb geschreven, aan mijn ouders zal geven zodat zij het kunnen lezen. Ik ben niet zozeer bang voor de reactie. Ze zullen, denk ik, heel blij zijn dat ik mijn gevoelens voor de verandering eens met ze deel. Maar ik heb twijfel om ik ze dit mag aandoen. Ook ben ik bang voor de gevolgen die het zal hebben voor de evenwicht binnen het gezin. Wat zal dit bij hen oproepen? Is het een moedig en verstandig idee of volstrekt onvolwassen, egoistisch en een vorm van aandacht trekken?

Ik weet niet hoe jou ouders zijn. Dus dat is lastig, maar ik had het hen wel laten lezen. En erbij gezegd dat dit geen schreeuw om aandacht is maar dat dit je ware gevoelens waren.

[Afwezignummer2]

Hmm, het feit dat je de brief schrijft kan wel eens de reden zijn van je neigingen.
Even een hersenspinsel van me weer, maar het kan je mss helpen?
Want, je probeert wat achter te laten, niet merkend dat wat jij nu ervaart in het leven, jouw leven is.
Dit is jouw eigen leven, niet dat je wat moet betekenen voor nagedachtenis, maar dat je jouw leven echt maar één keer, en goed meemaakt.
Je hoeft niet iets op te bouwen, je hoeft geen bekendheid te worden met standbeelden en dat soort. Want als je dood bent, ben je dood en zal je niets meer aan die dingen hebben.
Maar als je fantastisch leeft, zoals jij het alleen wilt hebben, niet uitmakend wat een ander ervan zegt, omdat je het toch niet nodig moet vinden wat een ander van je denkt, dat zijn diegenens gedachten, niet de jouwe, en het gaat toch wel om jouw gedachten, toch?
Aan iemand anders gedachten of herinneringen heb jijzelf niets, maar als jij goed leeft, de dingen doet die jou het beste lijkt uit te maken, gaat het vanzelf goed.
En dan bedoel ik niet dat je mensen moet vermoorden, omdat jij dat leuk vindt, want je moet hen ook de kans geven

Over die brief aan je ouders laten zien, dan. Ik weet niet, als het je beter lijkt voor jouw eigen leven, dus.

[Mrasz]

Bedankt voor de reacties.

@Afwezignummer2: Ik begrijp je nog niet helemaal. Ik heb wel een idee waar je naartoe wilt, maar nog niet helemaal.
Ikzelf had het nooit zo gezien: dat de brief een reden kan zijn voor de neigingen, en ik weet ook niet helemaal hoe ik het moet plaatsen.

Verder ben ik het wel met je eens dat je eigenlijk in het nu moet leven, zonder teveel aan de toekomst te denken, als ik je goed heb begrepen. En dat vind ik lastig, daar ligt een zwak punt van mij. Teveel bezig met wat zullen mensen over mij denken als ik er niet meer zou zijn (of dat nou over 5 of 50 is). Nu, levend, vind ik het ook lastig.

[silentbob]

ik zou die brief denk ik pas laten zien als je je weer volledig goed voelt en in elk geval over die depressie heen bent(en dat ook merkbaar is), zodat je ouders zich in elk geval niet meer echt zorgen om je hoeven te maken nav die brief

voor de rest moet je gewoon optimaal genieten van de positieve dingen van het leven, en de negatieve juist zo snel mogelijk van je af laten glijden(ik kan bijv. in een heel goed humeur raken als ik vroeg uit ben, op de fiets naar huis zit en het zonnetje breekt door)
maar ik heb niet echt ervaring met depressies(hoewel, achteraf gezien, is het best mogelijk dat ik wel wat lichte depressie-achtige dingen heb gehad in het verleden, heb toch wel een redelijke rottijd gehad een deel van de basischool, geen vrienden, gepest worden en heel erge verveling omdat ik alle stof veel te makkelijk vond, maar daar ben ik nu volledig overheen)

en in het nu leven is idd ook wel fijn, maar je moet tegelijk nooit de toekomst volledig uit het oog verliezen(en als je juist in een wat minder fijne situatie zit is het juist beter om meer aan de toekomst wanneer het fijner is te denken, zit je juist in een heek fijne situatie dan kun je er meer van genieten als je je meer op dat moment richt en minder op de toekomst)

[Afwezignummer2]

Theoretisch word je gelukkiger als je voor je toekomst werkt, aangezien het bereiken minder oplevert dan wat je van te voren aannam. Als je naar het verleden kijkt ga je door de terugspeelactie te veel verkeerd vergelijken met het heden, waardoor je altijd zult denken dat het op het moment slecht gaat, maar vroeger altijd beter was.
Dus naar de toekomst werken, lijkt mij het best. Maarja, ik ben geen psycholoog.
Ik bedoelde dan ook niet in het nu leven als in leven bij de dag, maar leven in jouw leven, niet verder kijken, daar heb je zelf niets aan.

[silentbob]

maar als je alleen maar aan de toekomst denkt en daardoor jezelf geen pleziertje in het heden gunt, word je nog zo'n workaholic....
natuurlijk moet je altijd in zekere mate aan de toekomst denken, maar je moet ook plezier in het heden kunnen hebben vind ik

[Mrasz]

het gaat er in wezen om dat je een balans zult vinden. precies.
ik twijfel alleen nog of ze de brief zal laten lezen of niet. ik ben alleen beetje bang voor de gevolgen. en ik wacht er dus nog even mee.

[Afwezignummer2]

Mijn mening zou zijn: laat hem niet zien; het geeft ze zorgen, en jij zult er wss niet veel mee opschieten, misschien juist niet blij zijn dat zij zich zorgen gaan maken.
Je zult ze blijer maken (met dat je je gevoelens deelt met ze) door meer met ze te praten, meer met ze te doen enzo.

[silentbob]

ja maar het kan mischien wel als een mooie afsluiter van die periode zijn(daarom mijn advies het te laten zien als deze periode ook duidelijk afgelopen is, en ze dus ook weten dat ze zich geen zorgen hoeven te maken)

[Afwezignummer2]

Ik weet niet of praten over gevoelens wel wat voor mannen is. Of het op de lange termijn wel goed is, bedoel ik.

[Mrasz]

Hoe bedoel je, of het wel goed is om over gevoelens te praten. In de zin van slecht of gewoon niet goed (er is een verschil volgens mij)? Ik weet dat het mannen en vrouwen verschillen in communiceren. En dat als er serieuze gesprekken gevoerd zullen worden, ze een andere aanpak vragen.

Ik heb eigenlijk nooit echt over mijn gevoelens gepraat, tenminste nooit helemaal open en eerlijk, met niemand. Het enige wat ik weet, is dat het niet praten over mijn gevoelens me tot op heden heeft geisoleerd van anderen. Er is niemand die me echt kent, voor zover dat natuurlijk mogelijk is.

De reden waarom ik in eerste instantie van plan was om de brief aan hen te laten lezen was juist om verder te kunnen en bepaalde zaken af te sluiten. Dat was mijn idee. Ik ben blij om van anderen hoe zij hier tegenaan kijken.