Beginnetje (tips en kritiek zijn meer dan welkom)

[East]

Als je onderstaand beginnetje leest: wat denk je dan? Waar moet dit heen gaan? Moet het uberhaupt wel ergens heen gaan? Tips en kritiek meer dan welkom!

- - -

Er zijn van die avonden die na twaalf uur ‘s nachts overgaan in uren waarin je denkt eindelijk, eindelijk, die wonderschone tekst te schrijven die je al die jaren al in je had maar die er nooit uit kwam. Meestal zijn die avonden, of eigenlijk eerder de nachtelijke uren die er op volgen, een teleurstelling. Vaak heb ik in het wilde weg ideeen over waar een boek over geschreven zou moeten worden, of beginzinnen of eindzinnen. Of tussenzinnen of filosofen die er in moeten. In de avond die voorafgaat als zo’n nacht als deze lijken al die losse spinsels dan bij elkaar te komen in een orgastisch kunstwerk van literaire, filosofische en linguistische hoogtepunten.
Vanaf ongeveer halfeen begint het te borrelen. Je raakt wat gespannen, en nee, je gaat nog niet naar bed, je blijft achter je computerscherm hangen. Je leest wat berichtjes van mensen die je niet wilt kennen, of niet, je zoekt de titel van een film op waar je ineens aan moest denken, dat soort dingen (vanavond was dat overigens “Blowup”, Antonioni, 1966.) Dan open je je tekstverwerker. Je leest wat dingen die je ooit vroeger hebt geschreven (een poetisch relaas over een verschrikkelijke kater, was dat vanavond overigens.) Daarna zijn we bij het punt aanbeland waar ik nu ben aangekomen: je begint wat woorden op papier te tikken. Je schrijft en schrijft en schrijft en hoopt dat er iets uitrolt wat kan leiden tot dat orgastische kunstwerk van literaire, filosofische en linguistische hoogtepunten waar je een uurtje eerder zo op hoopte.
Meestal begint het na zo’n vijfhonderd woorden wel te dagen: desillusie (mooi woord). Ik schreef zojuist dat alle verwachtingen die de aanvang van zo’n nacht als deze markeren meestal uitlopen op desillusie. Je vervloekt jezelf, je vervloekt schrijven je vervloekt boeken in het algemeen. Na vijfhonderd woorden lijkt de eindstreep namelijk nogal ver weg en je hebt nog geen eens enig idee waar je hebt eens over zal gaan hebben. Liefde of familiebanden, of allebei. Massapsychologie of de emotionele ontwikkeling van een, door een jeugdtrauma beschadigd, individu. Moord en doodslag. Een doktersroman. Een klein dorpje in Noord-Frankrijk, of Zuid-Polen voor mijn part. Grappig dat het noemen van Noord-Frankrijk meteen een beeld oproept bij mensen, terwijl ze bij Zuid-Polen hooguit denken aan hun schildertje dat voor vijftig per dag echt niet moet zeuren. Niet dat ik links ben hoor. Toegegeven, Zuid-Polen klinkt op de een of andere manier ook een beetje als een tussenstationnetje op de lijn tussen Assen en Groningen.

Maar Marie Curie en Max Factor zijn ook in Zuid-Polen geboren (in Warschau en Lodz, om precies te zijn) en die hebben met hun radioactiviteit en make-up toch behoorlijk bijgedragen aan onze postmoderne, overgevoelige, schoonheidsverslaafde hypecultuur.

Maar Auschwitz ligt ook in Zuid-Polen.


- - -

(Ik twijfel nog tussen die twee eindzinnen)

[Issun]

Ik vind 't wel leuk, maar wat wil je er precies mee? En is het (een beetje) autobiografisch? Het is in ieder geval wel enigszins herkenbaar.

Ik zou het als voorwoord of nawoord voor een manuscript gebruiken.

[East]

Het is wel autobiografisch ja... en ik zou het ook als voorwoord gebruiken, alleen, ik schrijf altijd het voorwoord maar nooit het boek :-P

Maar jullie vinden het dus wel wat? En welk van de twee eindzinnen lijkt jullie het meest geslaagd?

'Maar Auschwitz ligt ook in Zuid-Polen. '

Veel sterker. .

Marie Curyworst heeft mij overigens nooit geboeid...