Twee handen, één buik!

[Tandenfee]

Ik weet het begin nog. Toen ik haar voor het eerst zag. Anderhalf jaar geleden. Ze was anders dan de rest. Ik was de rest, ik was hetzelfde als iedereen. Normaal, onopvallend. Op de achtergrond.
Ik had nooit gedacht dat ik haar leuk zou vinden, we samen konden lachen. Voor een poosje.
Ze drong zich aan. Steeds meer.
Ze was aardig, zelfs te aardig. Ik stikte er haast in. Maar ik had verkeerd gedacht. We hadden het leuk. Ze begreep me. Ademde dezelfde lucht. Dacht wat ik dacht, maar nooit had durven zeggen. Vond leuk waar ik stiekem naar verlangde. Om mezelf te kunnen zijn. We deden steeds meer samen, vulden elkaar perfect aan. Ik had de grote mond, zij was altijd verstandig.
Ik had problemen, zij hielp me ze op te lossen. Ik was eb, zij was vloed.

Later gebeurde er iets wat ik niet kan begrijpen. Ik voelde me opgesloten. Begon alleen de negatieve dingen te zien. Ik had de grote mond, zij was verstandig. Dat veranderde. Ik was onzeker geworden, zij een betweter. Ze was te aardig. Ze was te lief. Maar toch mijn vijand, mijn rivaal.
Ik wilde ook eens bewijzen dat ik verstandig was, in plaats van het meisje met de grote mond. Ik wilde dat ze me niet langer voor schut zette, want zo voelde het voor mij.
Altijd die complimentjes, die ik niet verdiende. Andere mensen, die alles kapot wilden maken. Die mij die onzekerheid gaven. Bij wie ik mijn hart kon luchten. Dat maakte alles nog moeilijker. Er kwamen steeds meer negatieve gedachten. Steeds meer leugens. Maar omdat ik zo aardig leek, had niemand dat door.
Sarcastische opmerkingen. Niemand die ze verstond. Alsof iemand de telefoonlijn doorknipte. Geen gehoor.
Ik heb me teruggetrokken, ik ben verder de zee in gelopen. Afstand.
Maar zij, zij duwt me elke dag weer terug naar de kust. Ik ben eb, zij is vloed.

[Egoconstructie]

Wel mooi, vooral de laatste zin maakt veel goed. Maar veel vond ik te persoonlijk waardoor ik niet goed wist waar je het over had.

Hmmm, gemengde gevoelens...

Uw eerste strofe vind ik het meest interessant. Maar daarna voelt het lezen voor mij een beetje als roeren in een pot groenten soep: je komt van alles tegen, en toch is het één soepje van hetzelfde...

Je hebt de tijdsgeest met je mee, maar ikzelf hou echt niet van al die korte, so(m)bere zinnen. Dat geeft het zo'n akelige, zakelijk gevoel mee. Een sfeer die niet lijkt te kloppen met de verhaallijn, die op zich dan weer een heel stuk meer mijn ding is.
En ook ja, je schrijft vanuit de ik-vorm wat dus inhoudt dat er veel zinnen zijn die met ik beginnen.
Weet dat het krachteffect van een sterke zin als 'Ik was eb, zij was vloed. ' wordt afgezwakt door veervuldig die ik te gaan gebruiken in andere zinnen.

Maar kijk, ik heb altijd gezegd dat ik het verhaal belangrijker acht dan de stijl waarin het geschreven is, dus geef ik je een medaille in de plaats van de kogel.
Maar ik zou het toch graag in een wat meer dramatische, epische sfeer zien. (A)