het verhaal van sam en pien

[koehoe]

dit heb ik een jaar geleden geschreven, en weer gevonden. ik heb nog meer, maar wilde graag weten wat ervan gedacht werd. graag commentaar en kritiek! heb daar de vorige keer veel aan gehad.


´Jij hebt deze vraag fout,´ Pien wijst naar som 3b op sams blaadje. Sam staart ernaar.
´Ik heb het wel goed,´zegt Pien dan, met de nadruk op wel. Sam knikt, zegt niets. Pien tikt ongeduldig met haar smalle vingers op de tafel. ´Zeg eens wat.´
Sam haalt haar schouders op. ´Goed van je,´ zegt ze zachtjes. Pien knikt tevreden. Het was inderdaad goed van haar. Het was een moeilijke som. En niet veel kinderen uit de klas hadden het goede antwoord.
Ze kijken de rest van de sommen na.
´Ik denk dat ik juffrouw wil worden,´ zegt Pien dan. Ze wacht even op een reactie van Sam, maar die komt niet. Ze zucht. ´Juf,´ vervolgt ze dan, ´omdat ik vind dat ik goed kan uitleggen. En de juf vindt dat ook. Dat weet ik omdat ze dat zei tegen mij, gisteren.´ Pien kijkt hoopvol naar Sam, speurend naar jaloezie in haar blik. Maar Sam luistert niet. Ze tekent gedachteloos poppetjes op haar toets.
'wat wil jij worden?' vraagt Pien aan Sam.
'weet ik nog niet,' zegt Sam.
'ik weet wel iets voor jou,' zegt Pien. Sam kijkt haar aan, afwachtend. 'Jij wordt een denker.'
Sam fronst. 'Een denker?'
'ja.' voor Pien is dat heel logisch. Sam denkt altijd na. Over bijna alles.
Sam tobt even, en besluit dan dat het best mooi klinkt.


Zo slenteren de twee meisjes over het verlaten straatje. Sam had haar tas over één schouder gehangen, zodat ze makkelijk bij het voorvakje kon als dat nodig was. Pien had vandaag geen tas bij; ze had maar twee vakken les vandaag, waarvan één Engels. En iedereen weet dat je voor Engels je boeken toch niet nodig hebt.
'Dat raam lijkt wel scheef,' zegt Pien. Ze wijst op het huis schuin voor ze. Het is een modern wit huis, in de vorm van een vierkant. Als sam beter kijkt, ziet ze inderdaad het raam scheef omhooglopen.
Ze trekt haar wenkbrauwen omhoog. 'Zouden ze dat mooi vinden, denk je?'
Pien giechelt. 'Het is de nieuwe mode van de architectuur, deze dag.'
'Foeilelijk.'
'Foeilelijk,' vindt Pien ook. Ze lopen zwijgend verder.

Mensen hebben hier niet graag dat een armtierige kerkhofhorrorschrijvertje zoals ik, zich bezig houdt met het beoordelen van 'ernstig' werk, maar bij deze dus toch mijn vraag:

Welke stofjas spendeert zijn tijd aan een verhaal met dit onderwerp?
Zeker het eerste stuk, ja akkoord dat andersdenkende dan mijn mening simpele zinnen willen, maar een stripteuse op het einde van haar act heeft meer om het lijf dan dit.
Steek daar toch wat spanning in.

Pien houdt haar bevende vinger vlak boven som 3b op het slordig vodje papier van Sam. Sam zit er natuurlijk weer eens met zijn holle ogen naar te staren.
"Ik heb het wél goed!" sist Pien. De wél wordt naar Sam zijn mening iets te nadrukkelijk uitgesproken, maar wijsenlijk zegt hij niet erover. Kort knikt hij even. Betweetster, denkt ie bij zichzelf.
Pien tikt ongeduldige met haar smalle vingers op haar blad (eerlijk is eerlijk: dat vind ik wel een goede zin van je. ) ...

Deel 2 begint veel goed, maar graag zou ik ook daar wat meer sfeer hebben.

Ik vermoed dat je basisidee wel goed zit (al zal ik het niet snel kopen en lezen nee, elk zijn stiel ) maar er moet wat meer leven in komen.

[Uice]

FA schreef:

"Ik heb het wél goed!" sist Pien.

Alsjeblieft zeg. Je kan vinden dat haar zinnen 'weinig om het lijf hebben', maar dat is altijd nog beter dan totale nonsens om het lijf hebben.

Ik vind het wel een aardige karakterschets. Met name het begin is sterk. Iets als "met de nadruk op wel" kun je natuurlijk beter oplossen met een accent agui.

Verder, pas op met bijvoeglijke naamwoorden als 'tevreden', 'afwachtend' en 'hoopvol', vaak is dat ten overvloede. Onderschat de intelligentie en fantasie van je lezer niet.

[koehoe]

@FA:
ik vind het leuk van je dat je de moeite doet om mijn stukje wat meer spanning te geven, maar het is helemaal mijn doel niet om de lezers op het puntje van hun stoel te krijgen. mijn stukjes zijn simpel, filosofisch, en zetten hopelijk mensen aan het denken. toch bedankt!

@uice:
misschien dat je het je nog herinnert, maar je hebt me eens eerder geholpen, en toen had je inderdaad gezegd dat ik meer aan de fantasie van de lezer moet overlaten. hier ga ik zeker naar kijken.

Uice schreef:

Alsjeblieft zeg. Je kan vinden dat haar zinnen 'weinig om het lijf hebben', maar dat is altijd nog beter dan totale nonsens om het lijf hebben.

Dus je vindt dat ik nonsense schrijf?

koehoe schreef:

@FA:
ik vind het leuk van je dat je de moeite doet om mijn stukje wat meer spanning te geven, maar het is helemaal mijn doel niet om de lezers op het puntje van hun stoel te krijgen. mijn stukjes zijn simpel, filosofisch, en zetten hopelijk mensen aan het denken. toch bedankt!

Elk beestje zijn pleziertje zeggen we altijd.
Toch vind ik dat het wat spanning mist. Zoals ik al zei: niet iets in een genre dat ik snel zal lezen.

[Kitten]

Ik vind het een leuk, rustig stukje. Je zou er qua stijl nog wel iets meer van kunnen maken, maar ik denk dat je moet voorkomen een hoger niveau van te maken. De schrijfstijl past goed bij de 'onschuldige' discussie die de dames hebben. Ik zou er ook zeker geen spanning in doen.

[Uice]

FA schreef:

Dus je vindt dat ik nonsense schrijf?

In de context waarin jij het plaatste is 'sissen' echt totaal ongepast.

Net als de rest van wat je schreef trouwens. Bevende vinger? Slordig vodje?

Uice schreef:

In de context waarin jij het plaatste is 'sissen' echt totaal ongepast.

Net als de rest van wat je schreef trouwens. Bevende vinger? Slordig vodje?

Een van de best verkochte boeken van Vlaanderen. Geheel geschreven in de stijl zoals zie boven.
U weet ook weer wat gelezen.

'Gisterennacht was ik er van overtuigd dat dat schrijven van mij al sinds 1982 een puinhoop is. Tegen zo'n duistere, verschrikkelijke, al te zwartgallige gedachte helpt maar één middel: boeken lezen van een paar andere jonge Vlaamse schrijvers. Gegarandeerd dat ik nadien, hoe depressief en angstig ik ook ben -gegarandeerd dat ik na het lezen van een derzulke boeken dan denk: het kan nog veel slechter. Jezus, zo slecht ben ìk nu ook weer niet.'
-uit: Dagboek van een vermoeide Egoïst-

[Uice]

FA schreef:

[afbeelding]


Een van de best verkochte boeken van Vlaanderen. Geheel geschreven in de stijl zoals zie boven.

Met de stijl is niets mis, maar je moet hem wel beheersen. Je kunt niet zomaar lukraak bijvoeglijke naamwoorden rondstrooien in de hoop Brusselmans te evenaren. Stel je nu zelfs eens de situatie voor die je beschreven hebt: een bevende vinger? Waarom beeft die in godesnaam? Waarom is het stuk papier een slordig vodje, als het gewoon om een schoolopdracht gaat? Dat soort beschrijvingen moeten een functie hebben. Waarom sist Pien, terwijl ze juist tevreden opschept over haar eigen werk? Waarom leg je iedere emotie die de personages voelen uit, terwijl de lezer dat ook zelf wel kan verzinnen?
En dan zwijg ik nog over de taalfouten die je maakt.

Mo vent toch,
Beeld u ne keer in dat in dat het de godsgandse dag tege uwe goeste moet zitten krabbelen aan een schoolopdracht die u de klote uit 'angt. En dan zit er toch we neverst uwe, zo ne betweterige trees die konstant over haar eigen gelijk begint. en dan nog juste op ne moment dat ge eigenlijk in gedachten al thuis in de zetel met een duvel voor een afgezaagde soap zat te kijken.
Ge zou voor minder een bevende handjes hebben se.

Zo heb ik in ieder geval mijn schooltijd beleefd. Als er dan aan mij iets scheelt als ik in die situatie zo'n beelden voor ogen krijg, dan zeit dat zo. Ik ga er in elk geval niet wakker van liggen.

Taalfouten, dat is karakter, passie. Zoals een Alfa Romeo die elke 500 km op de pechstrook belandt.

[koehoe]

dankjewel, kitten. ik werk aan de stijl, het is moeilijk de goede te vinden.


'Ik heb vanmiddag een vogel gered.'
Sam en Pien zijn aan het knutselen, op de tafel in de eetkamer. De mama van Sam vond het goed, zolang ze het allemaal netjes zouden achterlaten. Zoals het was.
Pien draait haar tekening, zodat ze beter bij de lijntjes kan. Het puntje van haar tong steekt uit haar mondhoek. Ze heeft de opmerking van Sam niet gehoord.
'Ik heb vanmiddag een vogel gered,' herhaalt ze, nu wat harder. Pien kijkt op. Ze houdt op met kleuren. 'Echt waar?'
Sam knikt. 'Ja, echt waar. Op de weg. Toen ik hier naartoe liep. Het vogeltje kon niet meer vliegen, ook al probeerde ze het wel-'
'Hoe wist je dat het een meisje was?' wil Pien weten. Sam staart haar aan.
'Nou, gewoon. Een duif is een meisjesvogel.' Dat is toch vanzelfsprekend. Sam vindt bijna alle vogels meisjesvogels, behalve de uil. Dat is een soort wijze, oude man.
'Niet waar. Een duif kan een jongen of een meisje zijn,' zegt Pien. Sam stampt ongeduldig één voet op de grond. 'Wil je mijn verhaal nou nog horen, of niet?'
'Ja.'
'Luister dan. Waar was ik nou? Oja. Ze kon dus niet meer vliegen. En ze lag midden op de weg! Dus ik keek eerst links, toen rechts, en toen weer links, en toen liep ik naar het midden van de weg en toen pakte ik de duif op. Ik holde ermee naar de stoep, en legde haar op de bosjes. Als een soort bed.' Sam vond het een mooi verhaal. Ze was er trots op.
Pien gaat verder met kleuren. 'Stom verhaal,' mompelt ze.
'Je bent gewoon jaloers,' snauwt Sam, teleurgesteld.
'Niet.'
'Wel.'
'Nietes.'
'Wel.'


Pien kreunt aanstellerig. 'Godver... kolere. Ik ga wat te eten halen.' Ze slaat haar laptop dicht.
'Ga je mee?' vraagt ze aan Sam.
'Nee...' zegt Sam afwezig. Ze is bezig met haar verslag over de vraag:
''Als onze grootste angsten een menselijke vorm aannamen, hoe zien deze er dan uit?''
Pien grist haar portomonee van de tafel en staat op. 'Dan niet. Ben zo terug.'
Ze zitten in een klein, gezellig cafeetje waar meer studenten zitten om te werken aan hun opdrachten. Sam en Pien hebben al lang gemerkt dat werken bij iemand thuis gewoonweg niet werkt. Daarom proberen ze het in een andere omgeving, maar dat heeft tot nu toe niet het gewenste effect. Pien wordt snel afgeleid door alle mensen die om hen heen zitten. Ze kijkt en staart en observeert en wil altijd alles weten. Waarom zit die man alleen? Is hij gedumpt? Ik zie geen laptop of mapje met werk, alleen de koffie. Sam, wat denk jij? Zouden die twee een stel zijn? Zij ziet er niet gelukkig uit. En dan die man ernaast! Zou hij tevreden zijn met zijn lichaam, of doet hij maar alsof? Sam, zeg eens wat.
Maar Sam bleef zwijgen, en dat stoorde Pien niet. Als ze maar iemand naast haar had, zodat ze een excuus had om dit gesprekje met zichzelf hardop te kunnen voeren. Ze had niet echt iemand nodig om met haar mee te praten, en vooral Sam niet. Sam zegt toch niets nuttigs, die gaat overal veel te serieus op in.
Sam legt haar pen neer en kijkt om. Ze ziet Pien in de rij staan. Pien tikt op haar been, kijkt een beetje fronsend naar de lengte van de rij. Ze is ook zo ongeduldig. Sam schudt zachtjes haar hoofd, en buigt zich weer over haar werk heen. Ze komt er helemaal niet uit. Ze weet niet eens precies wat haar angsten zijn. Ze is niet bang voor de dood, maar dat is natuurlijk makkelijk gezegd. Als je daar ligt, in dat ziekenhuisbed, met nog maar 10 dagen te leven, zou je dan bang zijn voor de dood? Of juist niet?
Met een hand in het haar, hoort Sam Piens voetstappen naderen. Ze heeft een bepaalde manier van lopen, weet Sam; licht en met kleine pasjes. de rechtervoet volgt een fractie sneller dan de linkervoet, als een manke. Sam concentreert zich op elke beweging die er gemaakt wordt. Ze mist bijna nooit iets.
Piens voetstappen nemen een heerlijke brownie-geur met zich mee. Ze geeft Sam in het voorbijgaan een aai en gaat dan tegenover haar op haar plek zitten. Er is al een hap uit de brownie, ziet Sam. 'Hmm, dit is best wel lekker,' zegt Pien met volle mond.
Sam lacht haar toe, speelt met haar pen. 'ik kom er niet uit,' zegt ze.
Pien eet haar mond leeg en gaat iets rechter zitten. 'waar zit je vast?'
Sam haalt haar schouders op. Ze legt de opdracht voor.
'Ik weet niet eens wat mijn angsten zijn. Wat zijn jou angsten?'
Pien rilt. 'ratten.'
Sam blijft stil, wacht af.
Pien aarzelt dan even. 'eh. Ik heb hoogtevrees, denk ik. Dat kan ik niet zeker weten, want écht hoog ben ik nooit geweest... maar boven in het kraaiennest staan vind ik al eng.'
Sam knikt. 'Maar kan je verder gaan dan dat?' vroeg ze. 'Zoals, uh, bijvoorbeeld de dood van je zusje?'
Pien kijkt verrast, benieuwd waar dit gesprek naartoe leidt. 'ja, natuurlijk. Maar dat is niet iets waar ik veel over nadenk. Ik ben niet specifiek bang dat mijn zusje er ineens niet meer is,'
Pauze. 'Het lijkt me vreselijk.'
'Ik weet niet of ik bang ben voor de dood,' zegt Sam.
'Je weet niet of je bang bent voor de dood?'
'Nee. Ik zou nu zeggen van niet, maar dat is natuurlijk makkelijk gezegd. Volgens mij moet je een bijna-dood-ervaring werkelijk ervaren voordat je erachter komt of je bang bent voor de dood.'
'Ja.' Pien nam nog een hap van haar brownie.
'En ook al was ik bang voor de dood, en zou mijn angst een menselijke vorm aannemen, hoe zou dat er dan uitzien?'
Pien giechelt, 'als magere hein?'
'Hmmm.'
De twee meisjes zwijgen weer. Sam bijt op haar pen, zoekend naar woorden die haar gedachten goed kunnen omschrijven. Pien bekijkt het meisje dat net is binnengelopen. Ze ziet er vrolijk uit.
'Het regent.'
Pien luistert. Ze hoort het gekletter van zware regendruppels op de ruiten.

[Kitten]

1 - Klopt het dat hier twee verhalen door elkaar lopen? Een van lang geleden, en een van nu?
2 - Ik vind ergens de vloek aan het begin van alinea 2 niet passen.
3 - Je begint, zie ik nu, best veel zinnen met hetzelfde woord. Probeer dat te voorkomen, tenzij je echt iets er mee wil doen.
(voorbeeld: Waarom vroeg ze me dat nou? Ik was niet degene die was vreemd gegaan. Ik was niet degene die meer vrijheid wilde. Ik was niet degene die dates had met andere meisjes. Dat was zij, niet ik.)

[Uice]

koehoe schreef:

'Hoe wist je dat het een meisje was?' wil Pien weten. Sam staart haar aan.
(...)
'Je bent gewoon jaloers,' snauwt Sam, teleurgesteld.
(...)
Pien kijkt verrast, benieuwd waar dit gesprek naartoe leidt.

Dingen 'willen weten' in plaats van zeggen roept associaties op met boeketromannetjes en Kippenvelboeken. Hetzelfde geldt voor ' teleurgesteld snauwen'. Bovendien is het overbodig, want de lezer kan zich best voorstellen hoe zoiets gezegd wordt.

Ook die laatste zin kan je denk ik wel weglaten.

Ik zou bijlange niet zoveel schrappen hoor. Ik vind een zin als 'Pien kijkt verrast, benieuwd waar dit gesprek naartoe leidt.' Weldegenlijk iets bijdragen tot het verhaal.

[Kitten]

Misschien moet je hieruit meenemen dat mensen hele verschillende opvattingen hebben over wat handig is. Je moet vooral ook doen wat je zelf wil. Als je ooit meer wil met je verhaal dan het alleen schrijven, dan komen die keuzes over stijl ook makkelijker.

FA schreef:

Dus je vindt dat ik nonsense schrijf?



Elk beestje zijn pleziertje zeggen we altijd.
Toch vind ik dat het wat spanning mist. Zoals ik al zei: niet iets in een genre dat ik snel zal lezen.

Reageer dan een keer niet op verhalen die niet in je genre passen.
En ik vind het eerste stuk heel kinderlijk geschreven maar dat pakt wel. Het leest makkelijk.

wheezle schreef:

Reageer dan een keer niet op verhalen die niet in je genre passen.
En ik vind het eerste stuk heel kinderlijk geschreven maar dat pakt wel. Het leest makkelijk.

Ik wil mijn mening zeggen!

En het is vermoeiend. ;x

En mijn recht

Nee dat is het niet,
Je doet het op zo'n vermoeiende manier dat het voor niemand leuk meer is.
Maak alstjeblieft een blog aan en deel daar je goede rechten en gelul.
/frusties.

[flyaway]

Laten we weer ontopic gaan

cool geschreven!!!
meestal vind ik het storend als alles heel gedetaileerd staat geschreven, maar dit keer niet
ik dacht in het begin dat sam een jongen was

[Balance]

Ik heb je verhalen gelezen en snap er erg weinig van. Na de eerste zinnen uit je OP zou ik zweren dat er twee kinderen uit de middenbouw van de basisschool bij elkaar zaten. Het doet kinderlijk aan, hun dromen zijn kinderlijk, hun manier van tegen elkaar praten. En dan ineens hebben ze les Engels in alinea 2 en dragen ze boeken mee naar school. Oftewel, dan blijken het ineens scholieren van de middelbare school te zijn. En in het nieuwste verhaal zijn ze eerst nog even jong (haast jonger dan in verhaal 1) en vervolgens studenten.

Het kan zijn dat je het opzettelijk zo hebt gedaan, omdat er sprake is van een groei in vriendschap en dat de fasen allemaal langs komen. In dat geval denk ik dat het met hoofdstukken wellicht beter over zou komen dan nu, want nu is het wat onduidelijk. En waar je dan mee op moet passen is met het feit dat de lezer mogelijk niet én het kinderlijke én het ouderlijke taalgebruik gaat waarderen. Dus: wie is je lezer?
Ik vind je stijl van het kinderlijke verhaal trouwens wel heel erg leuk. Dat was nou echt het type boek wat ik als basisschool leerling héérlijk vond om te lezen.

Oh en dan nog iets persoonlijks: ik vind Sam en Pien zo verschrikkelijk afgezaagd. Bij Sam denk ik trouwens steeds aan een jongen.

Zoals ik al eens gezegd heb:
Het heeft meer ballen, een hardere spanningsboog en wat interessanter taalgebruik nodig.
En ik zou de titel veranderen in 'Samantha de stoere Gothrockster en Pi-neut de schoolseut"

Maar dat is en blijft louter mijn persoonlijke mening.

Ik vind het leuk, maar ook ik mis een bepaalde vorm van spanning, geloof ik. Spanning hoeft natuurlijk niet meteen iets als een man met een mes te zijn, in dit geval bedoel ik er meer een soort ritme mee in de schrijfstijl en in de inhoud. Ik had dat bij het tweede deel wel minder dan bij het eerste. Verder vind ik het eerste deel ook te kinderlijk overkomen, vooral door hoe Sam en Pien praten. De wisseling van kinderlijk naar volwassen leest ook wat vreemd, maar dat is niet per se een punt van kritiek, het ligt aan hoe het verhaal verder gaat.