Wat kan ik doen?

[anoniem17m]

Hey.

Ikzelf ben een 17 jarige jongen uit Belgie, en ik wil graag jullie raad vragen.

Ik ben zéér volwassen voor mijn leeftijd en ik was ook altijd volwassen in mijn vroegere jaren toen je me vergeleek tegenover mijn toenmalige klasgenootjes.

Ik ga nu eventjes de situatie uitleggen.
Vorig schooljaar in Maart kreeg ik hevige buikpijn die maar niet wegging, aantal keren naar de dokter geweest, medicijnen gekregen, hielpen niet. Na een aantal keer had ik al verscheidene medicatie genomen die me niet verder hielpen. Toen in Mei dacht men dat ik iets ergs aan mijn maag zou hebben. Een onderzoek gedaan (buis van mijn keel naar mijn maag) in het ziekenhuis. Mijn maagklep naar mijn slokdarm sluit gewoon helemaal niet goed toe. Dat wisten we ook dan weer, maar mijn problemen waren inmiddels nog niet opgelost. Een aantal maanden later (Ergens in Augustus) werd er bij mij PDS vastgesteld (Prikkelbare darm syndroom). Heb toen iets moeten nemen wat mijn stoelgang sterk versterkte (In een zakje, kan niet op 't woord komen). Ging een aantal weken goed, en dan weer serieuze problemen.Zo gelaten, weken aan een stuk met buikpijn naar schoolgegaan, het zo goed mogelijk zitten verbergen etc. Tot ik 2-3 weken geleden thuis ben moeten blijven omdat ik echt heel hevige buikpijn had, last van mijn maag(gaat altijd gepaard met de buikpijn ook), misselijkheid en hoofdpijn. De hoofdpijn is tegenwoordig nog altijd gebleven,tevens ook de buikpijn en het maagprobleem. Ben naar de dokter geweest, kreeg vragen naar mijn hoofd van "Zit je in de goede richting, voel je je wel goed in je vel" enzoverder. Heb hier eerlijk gezegd niet eerlijk op geantwoord. Kreeg gewoon weer andere medicijnen voorgeschreven: Vitaminen voor s'morgens, een zuigtabletje telkens net voor het eten en iets voor het slapen gaan. Ik kan er niet meer tegen en ik houd het niet langer meer vol. Niets verbeterd, en ben ook wel levensmoe.
Heb zelf ook al aan zelfmoord gedacht, maar ik doe dat zeker en vast niet. Heb ook al gedacht aan weglopen van huis en bijvoorbeeld in een ander land gaan wonen.

Wat ik ook al hard heb gemerkt bij mezelf dat ik zoveel leren voor testen ik alles gewoon vergeet net voor de start van de test zelf. Ik mag de leerstof nog net ervoor bekijken en noch vergeet ik alles. Ik weet zelfs gewoon niet waarover we bezig zijn terwijl moest ik vroeger niet leren ik gewoonweg nog alles kon invullen op logica en op alles wat ik heb kunnen herinneren in de les. Ik onthoud niets meer.
Heb zelf wat op het internet zitten surfen en het kan zijn dat ik depressief ben, wat wel een grote kans is.
Verder heb ik echt weinig interesse meer in school en zou ik graag gaan werken, ik heb zelf ook al ervaring met netjes te soliciteren (in een brief).

Ik ben ten einde van raad, ik wil wel eens praten met een vertrouwelijke leerkracht op school, maar ik kan hier niet over praten want dan barst ik uit in tranen... Mijn ouders doen alles om mij wat bij te benen, laten me zoveel maal naar de dokter gaan etcetera. Maar tevergeefs, uit respect voor mijn ouders durf ik dit ook niet te zeggen. Bijna alles wat ik hier schrijf, weten zij niet. Omdat ik zelf ook 100% zeker ben dat ze dat ook niet zullen begrijpen. Heb zelf ook voor de eerste keer gespijbeld van school.


Ben eigenlijk geen normale jongen/tiener die jullie denken dat ik ben. Ik heb altijd alle regels gerespecteerd van iedereen. School, ouders etc. Ik trek nooit echt de aandacht, omdat ik dat ook niet echt nodig heb.

-> Met dat laatste doktersbezoek hebben ze mijn bloed ook gecontroleerd. Ik had een te lage cholesterol.

Ik zou graag jullie raad willen.


Bedankt...

[kopin]

hoi,
ik echt niet weten wat het zou kunnen zijn!
probeer in elk geval iemand in vertrouwen te nemen!
veel sterkte!

[Rysair]

Ik heb geen idee wat het zou kunnen zijn, maar ik vind dat je eerlijk moet zijn tegen de dokter en duidelijk moet aangeven dat je het zo langer niet meer trekt. Ik denk dat je daar alleen beter van kan worden. Succes en sterkte!

[jordyQQ]

''Ik ben ten einde van raad, ik wil wel eens praten met een vertrouwelijke leerkracht op school, maar ik kan hier niet over praten want dan barst ik uit in tranen... ''

Nou en man! Dan toon je eindelijk eens wat emotie, laat het allemaal eruit komen, je kropt alles op, dat is ook niet goed hoor. Als je huilt ben je niet meteen zielig. Vroeg of laat zul je het ook tegen je ouders moeten vertellen en hoe vervelend het ook is, het zal toch moeten gebeuren. Ik denk dat het voor jou vooral belangrijk is om eens erover te praten en alles eruit te gooien, dat zal je goed doen. Of misschien wel even een break nemen, ook al sta je niet graag in de aandacht, dat maakt niet uit, het gaat erom wat voor JOU het beste is. Je moet niet teveel over andere denken, zet je zelf eens op de eerste plaats . Nou heb ik toevallig zelf ook PDS, maar ik heb er niet zo sterk last van. Over een depressie, dat kan best, maar kan ook best niet, waar ligt de grens van een depressie, snap je? Je voelt je gewoon klote omdat je helemaal op bent, en dat kan ook je psyche beïnvloeden.

In ieder geval geef ik je als raad; praten!!!
Trek gewoon je mond open kerel

[anoniem17m]

Ik ben dus vorige week donderdag naar school gegaan, gepraat met opvoeder en CLB (Centrum Leerlingen begeleiding), niet echt een handig gesprek gehad. Vrijdag weer gespijbeld, school naar ouders gebeld, ouders ongerust. Vonden mij in bed, moeder heel kwaad en na een korte uitleg van mij is er de dokter bij gehaald. Zit dus in een depressie, heb WEER andere medicatie gekregen, moet Akton 2g en Inderal retard Mitis 80g nemen. Ik voel dat deze gewoon niet helpen, morgen heb ik examens en ben er net weer ingestord in tranen. Dokter heeft me al verwezen naar een psycholoog en tja, heb er nu echt geen zin meer. Zit nu nog dieper dan vorige week...

[Sneeuwwitje]

Jeetje, terwijl als je fysiek niet helemaal optimaal bent, jezelf beter kunt maken door mentaal sterk te zijn! Nu lijk je in een vicieuze cirkel terechtgekomen te zijn, en daar moet je zo snel mogelijk uit. Neem actie. Lees boeken. Lees biografieën van mensen die ernstig ziek waren en erdoorheen zijn gekomen. Neem nou Armstrong: na kanker overwonnen te hebben wint hij ook nog zeven keer de Tour de France.
Ik raad je het boek Unlimited Power van Anthony Robbins aan!

[Pluis]

Dit past ivm de depressie beter op psychologie, dus daar gaat dit topic naartoe. Sterkte!

overigens duurt het 6 weken voor je echt effect merkt van antidepressiva, dus heb geduld!

Het maakt helemaal niet uit als je huilt. Huilen is juíst goed in zo'n situatie. Bij mij gaat het momenteel fysiek ook slecht, als ik moet huilen dan doe ik dat, want dat lucht op.
Het duurt even voordat je merkt dat medicijnen helpen. Misschien is het ondertussen wel goed om naar een psycholoog te gaan. Zij kunnen je helpen met het verwerken. Veel ziekenhuis/onderzoeken/pijn is niet fijn, en dat doet echt wel veel met je.

Ik ben geen dokter, maar ik moet bekennen dat ik niet snap waarom een dokter jou Akton en Inderal heeft voorgeschreven (dat zijn een benzodiazepine en een beta-blokker) en niet een antidepressivum, als hij je wel de diagnose depressie heeft gegeven. Heeft hij hier uitleg bij gegeven? Vraag hem er anders eens na, en consulteer eventueel een psychiater, die heeft er meer verstand van dan een huisarts. Als je wel antidepressiva voorgeschreven krijgt, houd dan in gedachten dat ze 4 - 6 weken nodig hebben om te werken, en dat de eerste soort die je krijgt niet altijd werkt (ik zit aan mijn 3e, eerste 2 hielpen niet maar deze wel), maar je moet volhouden en op zoek blijven naar medicatie die wel werkt.

Een psycholoog lijkt mij overigens ook een goed idee, het kan ontzettend helpen om gewoon met iemand te kunnen praten waarbij je je geen zorgen hoeft te maken over of je die ander ook pijn aandoet met jouw problemen. Een psycholoog kan je ook helpen om beter om te gaan met stress en met pijn. Als je niet goed in je vel zit, kunnen fysieke klachten ook verergeren.

In ieder geval: je vindt het nu misschien verschrikkelijk, maar ik denk dat het goed is dat anderen nu op de hoogte zijn van je depressie -- dan kun je ook de hulp krijgen die je nodig hebt.