Vermoedelijk zus met borderline

[miekmuis]

Van het ene op het andere moment is mijn zus vrij bizar gedrag gaan vertonen. Ze besloot te willen scheiden, een week nadat ze met haar man in hun nieuwe koophuis is gaan wonen en sindsdien wil ze ook meteen helemaal niks meer van hem weten. Wel van haar nieuwe vriendje waar ze sinds die dag zich aan vastklampt.
Haar familie daar heeft ze sindsdien geen goed woord meer voor over, omdat ze van mening is dat wij tegen haar zijn en voor haar man. Dit baseert ze erop dat wij het er niet mee eens zijn hoe zij haar man behandelt. Wel hebben we haar zoveel mogelijk geprobeerd te helpen om een nieuwe woning te krijgen en kan ze altijd bij mijn ouders terecht.
Mijn zus is van mening dat wij allemaal gek zijn, en dat wat zij doet heel normaal is. Wat we ook zeggen, zodra er ook maar een klein vraagteken bij haar gedrag wordt gezet vliegt ze tegen de muren op en dreigt ze niks meer met diegene te maken te willen hebben. Voor mijn ouders is dat natuurlijk hartverscheurend.
Op internet heb ik een beetje een beeld gekregen van borderline en we zijn het er allemaal wel over eens dat we haar gedrag in die hoek moeten zoeken. Ook mijn psycholoog met wie ik het besproken hebt heeft dat vermoeden. Wat ik me met name afvraag is ten eerste in hoeverre borderline een excuus zou zijn voor haar gedrag. Weten mensen met borderline echt niet wat ze anderen aandoen? Ten tweede vroeg ik me af wat dat dissocieren precies inhoud. Wat voelt iemand met borderline tijdens het dissocieren?
Ik hoop dat jullie me hier meer duidelijkheid over kunnen geven.

[Nebel]

Zover ik weet lijken mensen met psychologisch afwijkend gedrag al snel borderline te hebben als je het beoordeeld op de kenmerken van borderline. Het beste zou natuurlijk zijn als je ouders/jij (maar ik kan uit andere posts halen dat je hier misschien niet de zin/energie voor heb) je zus zover krijgen om naar een psychiater te gaan en dat die psychiater ook met jullie praat. Mensen met borderline vertellen niet gauw de waarheid aan hun psychiater heb ik de ervaring helaas, en daarvoor is zeker van belang dat anderen ook hun verhaal doen aan die psychiater.

Weten ze niet wat ze anderen aandoen? Ik ken maar een iemand heel goed die borderline heeft. Die was daarnaast ook ernstig depressief. Tijdens de slechtste periodes had ik vaak het idee dat ze deed alsof ze heit niet door had, of het niet aankon ofzo. Toen het beter begon te gaan had ze op het moment van vervelende acties het niet door, maar daarna wel. Het begon echt beter te gaan (maar dat was een langdurig en moeizaam proces) toen excuses voor die acties (soms wel jaren geleden, soms uren geleden) uitgesproken konden worden. Helaas herhaalden de vervelende dingen zich nog wel. Met de juiste medicijnen gaat het nu veel beter.

Wat er gevoeld wordt tijdens dissocieren weet ik niet.

In ieder geval veel sterkte met de situatie.

[miekmuis]

Ikzelf wil inderdaad momenteel geen energie daar in steken, want dat betekent dat ze eerst nog honderdduizend leugens op gaat hangen en op mijn hart gaat trappen. Mijn ouders willen die energie er zeker wel insteken, maar wat ze ook proberen, elke keer als ze ook maar een halve vraag stellen over haar gedrag dreigt mijn zus gelijk het contact te verbreken...

[Eend]

Ik heb ook borderline en ik weet idd niet gelijk wat ik andere mensen aan doe. Ik krijg pas later (soms een week, de andere keer na een paar jaar) door wat ik anderen aan doe. Ik heb "spijt" moeten leren voelen...

Het klinkt wel een beetje als borderline (hoewel dat zeker niet een-twee-drie vast te stellen is), maar wat ik vreemd vind is dat je zegt dat ze van het ene op het andere moment zulk bizar gedrag is gaan vertonen. Het belangrijkste kenmerk van een persoonlijkheidsstoornis is namelijk dat het stabiele kenmerken zijn die terug te traceren zijn tot minstens de adolescentie. Herken je je zus nu echt niet terug, of zeg je achteraf dat ze ook vroeger al zo was (misschien in mildere vorm dan)?

Is borderline een excuus? Tsja, het is wel een verklaring. Voor zover ik borderliners ken, zijn ze zich inderdaad niet goed bewust van wat ze anderen aandoen op het moment zelf. Maar het is niet onredelijk om van iemand met borderline te verwachten dat die met zichzelf aan de slag gaat en leert om beter met die persoonlijkheidskenmerken om te gaan, voordat jij je gevoelens riskeert. Het is een leerproces natuurlijk, maar in dat geval weet je in ieder geval dat de ander echt probeert om beter met z'n geliefden om te gaan. Maar het klinkt niet alsof je zus momenteel zo ver is, en dan kan ik me voorstellen dat jij van jouw kant er ook geen tijd, moeite en tranen in wilt steken. Hopelijk wordt je zus zich op een bepaald moment bewust van haar gedrag en wil ze er aan gaan werken, maar hoe je zo'n bewustwordings-proces kunt stimuleren weet ik niet goed -- misschien heeft een psych daar wel wat ideeen over.

Sterkte ermee!

[Vice]

Ik vind het vooral vreemd dat ze er opeens zomaar last van bizarre gedrag kreeg. Zover ik weet is een persoonlijkheidsstoornis iets wat langzaam vanaf je puberteit insluipt en gewoon dagelijks last van hebt. Misschien is er iets in haar vorige relatie gebeurd waardoor ze opeens dat vreemde gedrag vertoont.

[miekmuis]

Het ging mis met haar op het moment dat ze besloot te gaan scheiden. Maar veel van de gedragspatronen zaten er altijd al wel in. Liegen deed ze altijd al heel erg. Vroeger heeft ze wel eens geld van mijn ouders gestolen, een cadeau bon van mij, make-up van mij.... En daar kon ze dan glashard over liegen, al hield je haar het bewijs voor. Daarnaast is ze al heeeeel lang, misschien altijd al wel, ontzettend wispelturig. Constant wisselende vriendschappen, hobbies, opleidingen, baantjes... En ze leeft van avontuur naar avontuur. Ze is niet tevreden met een stabiel leven, maar wil altijd grote dingen zoals trouwen, huizen kopen, reizen en dat dan terwijl haar relatie helemaal niet stabiel was.

@ Eend, hoe heb je dan spijt leren voelen?

hallo miekmuis,

Ik herken sommige dingen in jou verhaal wel. Dat glashard liegen bijvoorbeeld. Maar ook het willen van grote dingen wat eigenlijk op dat moment niet kan bijvoorbeeld. Ik heb zelf ook een zus met borderline en ik vind dat ook erg moeilijk. Bij ons ligt het alleen wel veel ingewikkelder, want ze heeft van haar geboorte af aan ook autisme erbij en een niet tot heel slecht ontwikkeld geweten. Daarom kan ik je ook geen antwoord geven op of ze weet wat ze een ander aan doet. Ik heb bij mijn zuws vaak het gevoel dat ze dingen expres doet en wel weet wat ze iemand aan doet. Maar ik vind dat een moeilijk punt.... Soms kan ik wel merken dat ze haar borderline misbruikt aks excuus, maar andere keren is dat zo onduidelijk.
Maar wat ik wel heb geleerd van zowel een psychiater als van een paar borderliners is dat je hoe dan ook grenzen moet stellen. Dat is heel belangrijk. Ongeacht of je zus er op dat moment nou iets aan kan doen of niet.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Ik reageer laat, maar ik kan niet slapen dus vandaar haha.

[Eend]

miekmuis schreef:

@ Eend, hoe heb je dan spijt leren voelen?

Door G-schema therapie. Ik verwarde altijd mijn gevoel door elkaar. Ik heb drie jaar lang therapie gehad van een psycholoog. Ik heb erge verhalen over mezelf aan gehoord en daar heb ik gewoon van geleerd. Mijn moeder zei bijv. dingen tegen me. En dan had ik zoiets van: "Dat nooit meer!" En heus, er kwam nog wel een keer, maar veel minder heftig.

Momenteel ben ik opgenomen op een gespecialiseerde afdeling (gesloten) en hieruit ga ik opbouwen naar de open afdeling. Dat vind ik heel eng, omdat ik al bijna 6 jaar opgenomen ben op een gesloten setting.

Mijn zus heeft het ook. En ik kan je vertellen: je moet een hele lange adem hebben, een heeeeeele dikke huid, en als dat zelfs niet meer helpt, moet je haar maar laten gaarkoken. Het is natuurlijk heel droevig dat ze die afwijking heeft, en erger is: ze is niet gek of gevaarlijk genoeg om haar gedwongen op te nemen. Dus totdat zij doorheeft, dat zij degene is met het probleem, en niet haar omgeving, moet je het laten modderen.

Ze zal het niet van je aannemen, hoe dan ook.

Sterkte.

[miekmuis]

Dank jullie voor jullie reacties. Fijn om wat ervaring van anderen te horen.
En Eend, fijn dat jij over jezelf wilt vertellen. Hoe kwam jij erachter dat je gedrag niet normaal was? Kon je makkelijk accepteren dat jouw gedrag afwijkend was, of heb jij ook heel lang anderen de schuld gegeven?
Ik heb nog steeds geen contact met mijn zus. Mijn ouders wel, maar ook maar heel weinig. Het blijft bizar dat van het ene op het andere moment mijn zus gewoon niet meer mijn zus is.

Wat een naar verhaal! Ik weet niet of je "zomaar" kunt stellen dat je zus nu borderline heeft, want een persoonlijkheidsstoornis heb je niet van de een op de andere dag.
Een van de voorwaarden voor het stellen van de diagnose persoonlijkheidsstoornis is dat de problemen en het gedrag vanaf minstens de adolescentie, en dus voor geruime tijd, aanwezig moeten zijn.
Iemand hoeft niet altijd een stoornis te hebben om zich toch ineens raar te gedragen, maar ik snap dat je bij zo'n plotselinge verandering op zoek gaat naar een verklaring.

Ik heb zelf ook borderline, maar ik ben me in tegenstelling tot wat Louis Armstrong zegt WEL bewust van het feit dat ik het probleem ben. Dat ik de zwakke schakel ben en degene ben die verantwoordelijk is. En als ik bijvoorbeeld heel erg heftig reageer op mijn omgeving (in mezelf of ook naar buiten toe) dan weet ik dat dat over het algemeen iets over mij zegt en niet over de omgeving.
Ik vind dan ook een beetje kort door de bocht om te beweren dat het bij alle borderliners zo is dat ze niet zien dat zij het probleem zijn in plaats van de schuld bij hun omgeving te leggen, daar zit onderling echt wel verschil is.

Heal over schreef:

Wat een naar verhaal! Ik weet niet of je "zomaar" kunt stellen dat je zus nu borderline heeft, want een persoonlijkheidsstoornis heb je niet van de een op de andere dag.
Een van de voorwaarden voor het stellen van de diagnose persoonlijkheidsstoornis is dat de problemen en het gedrag vanaf minstens de adolescentie, en dus voor geruime tijd, aanwezig moeten zijn.
Iemand hoeft niet altijd een stoornis te hebben om zich toch ineens raar te gedragen, maar ik snap dat je bij zo'n plotselinge verandering op zoek gaat naar een verklaring.

Ik heb zelf ook borderline, maar ik ben me in tegenstelling tot wat Louis Armstrong zegt WEL bewust van het feit dat ik het probleem ben. Dat ik de zwakke schakel ben en degene ben die verantwoordelijk is. En als ik bijvoorbeeld heel erg heftig reageer op mijn omgeving (in mezelf of ook naar buiten toe) dan weet ik dat dat over het algemeen iets over mij zegt en niet over de omgeving.
Ik vind dan ook een beetje kort door de bocht om te beweren dat het bij alle borderliners zo is dat ze niet zien dat zij het probleem zijn in plaats van de schuld bij hun omgeving te leggen, daar zit onderling echt wel verschil is.

Das prettig voor je, ik schetste slechts mijn ervaring, en die absoluut niet kort door de bocht

@Louis Armstrong, je zegt dat je zus er zelf achter moet komen dat zij een probleem heeft, en zelf het probleem is zeg maar. Bij mijn zus gaat het enorm slecht en ook wij(ik en mijn ouders en begeleiding bij waar ze is opgenomen) kunnen niet tot haar doordringen. Maar toch vind ik dit erg moeilijk, want het gaat erg bergafwaards met mijn zus zonder dat ik daar iets aan kan veranderen. Heb jij misschien nog tips? Hoe ga jij er bijvoorbeeld mee om? En is er misschien toch nog iets dat ik zou kunnen doen om te helpen?

@ Heal over, ik vind het goed van je dat jij wel ziet dat je het hebt! En het is ook vast niet zo dat alle borderliners het niet weten/erkennen.

oh en wat ik vergeten was te typen: Miekmuis, ik vind het erg voor je dat je geen contact hebt met je zus. En ik begrijp heel goed dat het voelt alsof ze je zus niet meer is. Heb je geen contact meer omdat zij dat niet wil? Zo zit heb bij mijn zus wel. Maar blijf hoop houden en blijven proberen! Maar laat het het je niet overheersen.

[miekmuis]

Thanks again voor jullie reacties
@ Heal over: Achteraf gezien is er inderdaad al vanaf haar adolescentie en ver daarvoor al wel afwijkend gedrag. Ze loog altijd veel, dat was het meest kenmerkende en verder was ze altijd erg onverantwoordelijk met geld (koopverslaving rekeningen eindeloos uitstellen tot aan een bkr registratie...) Maar pas nu ze bij haar man weg is gegaan (die veel van haar zooi voor haar oploste) gedraagt ze zich als een complete randdebiel.
@M&Metje: Het is mijn keuze om geen contact met haar te hebben. Grotendeels in ieder geval. Zij schijnt wel contact met mij te willen, maar ik heb haar een aantal weken geleden gemaild dat ik haar wel wil uitleggen waarom ik boos op haar ben en daar heeft ze nooit op gereageerd. Ze wil doen alsof er niks gebeurd is, maar dat gaat niet. Daarvoor is er veel te veel gebeurd. Dat ze mij pijn heeft gedaan is iets waar ik me vrij makkelijk overheen had kunnen zetten, maar dat ze mijn ouders als oud vuil heeft behandeld kan ik niet zomaar achter me laten. Niet voordat zij daar heel veel spijt van heeft en dat ook naar mijn ouders toe uitspreekt.
Maarja, zometeen is het kerst. En zij is er niet bij. En daarna is het oud en nieuw en daar is ze ook niet bij. En daarna is ze jarig en daar ben ik niet bij..

M&Metje schreef:

@Louis Armstrong, je zegt dat je zus er zelf achter moet komen dat zij een probleem heeft, en zelf het probleem is zeg maar. Bij mijn zus gaat het enorm slecht en ook wij(ik en mijn ouders en begeleiding bij waar ze is opgenomen) kunnen niet tot haar doordringen. Maar toch vind ik dit erg moeilijk, want het gaat erg bergafwaards met mijn zus zonder dat ik daar iets aan kan veranderen. Heb jij misschien nog tips? Hoe ga jij er bijvoorbeeld mee om? En is er misschien toch nog iets dat ik zou kunnen doen om te helpen?

Weet je, hoe moeilijk dit ook is, en dat zal voor Miekmuis misschien ook wel gelden: hoe meer je erin meegaat (dus in het gedrag van je zus) hoe meer macht ze krijgt, en hoe meer ze dit zal gaan gebruiken.
En ze kan er in wezen helemaal niks aan doen. Dat is nu eenmaal de aard van het beestje. Leuk is anders.
Zeker als je beseft dat met wat medicatie er best iets aan te doen is. Maar: ze zal zelf moeten erkennen dat er wat mis is, en aldus zelf die behandeling ingaan. Anders verandert er niks.

Ik heb zelf nauwelijks tot geen contact met mijn zus. Enerzijds, omdat mijn leven mijlenver afstaat van het hare, anderzijds omdat ik toch niks toevoeg aan haar leven en vice versa. Iedereen in onze familie heeft het geprobeert, maar het gaat gewoon niet. En op een gegeven moment, moet je stoppen met het trekken aan een dood paard. Hoe pijnlijk dat ook lijkt, voor jezelf is het een zegen om niet constant in die zorgen, boosheid problematiek te zitten.

Het is eigenlijk net als met een verslaving: als iemand niet wil weten/ kan weten dat er een probleem is, moet je iemand ook niet gaan helpen. Dat werkt namelijk niet. Helpen kun je pas als iemand om hulp vraagt.

Harde waarheid, helaas...

Edit: Miekmuis, hoe verdrietig ook, ik denk dat je wel de juiste beslissing hebt genomen.

[miekmuis]

Ik denk ook wel dat ik de juiste beslissing heb genomen. Al was het niet echt een beslissing, ik kon gewoon niet meer met haar omgaan na alles wat ze heeft gedaan. Ik voel geen enkele band met de persoon die ze nu is. Ik ben alleen maar verbijsterd over haar gedrag. Inmiddels is haar telefoon al afgesloten omdat ze de rekening niet heeft betaald en heeft ze een torenhoge schuld bij mijn ouders en haar ex en ze is hooguit twee maanden bij haar man weg nu. Daarnaast is ze ineens begonnen met roken, terwijl ze tot haar scheiding altijd een enorme hekel heeft gehad aan roken en er ook niemand in onze omgeving rookt. Ik snap er helemaal niks van. En ondertussen beweert ze wel nog steeds wel dolgelukkig met haar nieuwe vriendje en haar nieuwe leven te zijn.

[miekmuis]

Gister weer bij mijn psych geweest. Zij vertelde me over een cursus omgaan met borderline en ik heb me daar meteen voor opgegeven. Ik zit met zoveel vragen, woede, onbegrip en frustratie en ik hoop dat ik er bij die "cursus" (volgens mij meer een praatgroep) wat meer begrip voor krijg en het een plekje kan geven. Ik merk wel dat na alle gesprekken die ik er gister weer over gevoerd heb, ik vandaag echt uitgeput ben.

miekmuis schreef:

Gister weer bij mijn psych geweest. Zij vertelde me over een cursus omgaan met borderline en ik heb me daar meteen voor opgegeven. Ik zit met zoveel vragen, woede, onbegrip en frustratie en ik hoop dat ik er bij die "cursus" (volgens mij meer een praatgroep) wat meer begrip voor krijg en het een plekje kan geven. Ik merk wel dat na alle gesprekken die ik er gister weer over gevoerd heb, ik vandaag echt uitgeput ben.

Wat goed dat zo'n cursus bestaan. Ik had daar nog niet eerder van gehoord. Ik herken je woede, onbegrip en frustratie ook echt... Maar ik durf toch niet in een praatgroep. Ik heb gelukkig een vertrouwenspersoon op school waar ik mee praat. Maar ook dat vind ik elke keer weer moeilijk. Bij mijn leeftijdsgenoten om me heen, dus ook vrienden, kan ik het niet kwijt. Die begrijpen het niet en zijn ook te veel met hun eigen leven bezig. Wat ook goed is en normaal is hoor, dat wel.

[miekmuis]

Hmm, nee op jouw leeftijd lijkt me dat ook lastig. Ik denk dat er in de puberteit minder begrip is voor dat soort stoornissen en er harder over geoordeeld wordt. Maar zou juist daarom zo'n cursus niet fijn voor je zijn? Wat is de reden dat je zo'n praatgroep niet ziet zitten?

Ik heb vandaag de intake gehad. Merk elke keer als ik er weer zo mee bezig ben geweest, dat ik me erg moedeloos voel. Ik ben nog heel erg aan het vechten tegen het feit dat mijn zus een dergelijke stoornis heeft. Ik ben ook een beetje tot de conclusie gekomen dat ik nu eerst afscheid moet gaan nemen van de persoon die zij was, voor ik contact op kan en wil bouwen met wie ze nu is. Ik zal dan een heleboel moeten gaan slikken aangezien het allemaal van mijn kant zal moeten komen, maar ik wil ook niet de rest van mijn leven een gebroken gezin.

Nou mijn probleem is vooral dat ik grote moeite heb om over gevoelens te praten met iemand, omdat het mij echt diep raakt. Zelfs met iemand die mij kent vind ik het moeilijk. Met die vertrouwenspersoon op school praat ik al een jaar en bij elk gesprek vind ik het nog steeds eng. Maar het is wel goed voor me en ik heb er goede steun aan.

Afscheid nemen van je zis is inderdaad ontzettend moeilijk. Mijn zus is ook ontzettend veranderd en heb ik ook ''afscheid'' van moeten nemen. Maar wat het voor mij iets makkkelijker maakt is de gedachte: ik neem geen afscheid, maar ik hou duidelijke afstand. Daarmee is en blijft ze altijd mijn zus wat ze doet, maar uit zelfbescherming hou ik mijn afstand. Miss heb jij daar ook iets aan?

[miekmuis]

Hmm dan is het wel lastig ja. Praat je wel met je familie over je zus dan? Hoe oud was je zus toen ze de diagnose kreeg en hoe kregen jullie haar zover dat ze inzag dat er iets mis met haar is?

Ik denk dat ik wel echt afscheid moet nemen van wie ze is en haar niet meer als mijn zus moet zien. Dan blijf ik eeuwig willen dat ze weer de oude wordt en denk ik niet dat ik kan haar borderline kant kan accepteren. Maar goed, ik had voor mezelf een beetje besloten om erover na te gaan denken hoe ik het contact toch weer een beetje een kans zou kunnen geven, maar toen ging het vandaag weer allemaal mis. Maar goed, misschien is het ook wel beter om daar nog even niet aan te beginnen en eerst te proberen om rust te krijgen. Het is zó moeilijk te accepteren wat die borderline met mijn zus doet. Ik geloof niet dat er ook maar een moment is dat ik er niet aan denk.

Maar uhm, jij bent 17... Als ik terug denk aan hoe ik was toen ik 17 was had ik een zus met Borderline echt niet getrokken. Kom jij wel aan jezelf toe en heb jij wel gewoon puber kunnen zijn met alle aandacht die je zus vraagt?

Miekmuis,

bedenk goed wat je doet: alles wat jij in je zus investeert, is in wezen een loze investering. Je zult er weinig tot niks van terugkrijgen. Dat kun je doen, als je familie belangrijker vind dan een wederzijdse band.

Eerst voor jezelf zorgen, en eerst accepteren dat het is zoals het is. Dan pas kijken wat je eventueel aan energie wil 'verspillen' aan je zus.

Los van het feit dat ik van mening ben dat je in zo'n situatie gewoon altijd eerst aan jezelf moet denken en zoals Louis Armstrong zegt op moet passen voor "loze investeringen", vraag ik me wel af hoe je zo zeker weet dat je zus borderline heeft?
Misschien heb ik het mis, maar volgens mij is er geen diagnose gesteld, toch? Niet dat een labeltje iets uitmaakt als het gaat om voor jezelf zorgen en een gezonde afstand bewaren als iemand onacceptabel gedrag vertoont, maar je praat zo stellig over 'de borderline kant' van je zus, terwijl het toch nog helemaal niet duidelijk is wat er aan de hand is?

miekmuis schreef:

Praat je wel met je familie over je zus dan? Hoe oud was je zus toen ze de diagnose kreeg en hoe kregen jullie haar zover dat ze inzag dat er iets mis met haar is?

Nou bij mij ligt het allemaal heel ingewikkeld, dus ik ga dat maar even kort en makkelijk vertellen. Dit is namelijk wel jou toppic en niet de mijne. Maargoed, ik ben tweeling. En mijn zus is dus ook 17. Nou heeft mijn zus sinds de geboorte al pdd-nos(lichte vorm van autisme) en een laag IQ, wat ze overgens naar de buitenwereld goed kan verbloemen.En sinds zij uit huis is door de problemen die zij veroorzaakt is er bij haar na een jaar borderline geconstateerd. Aangzien ze nog net geen 18 is, mogen ze de diagnose nog niet vaststellen. Vandaar dat ze het steeds over vele kenmerken van borderline hebben.

Bij mijn zus is het ook zo dat ze niet ziet en ook grotendeels niet wil zien dat er iets mis is met haar... Daarom zijn de problemen ook zo groot. Als ze het zou zien zou ze zich wel laten behandelen. Ze gaat binnenkort op begeleid wonen en krijgt dan ook weer therapie. Ik hoop dat ze die nu wel zal gaan volgen.

Ik heb vanaf ik ongeveer 7 ben geleerd met haar autisme om te gaan en kon als ik bij haar was een soort van voor haar zorgen. Maar nu ze weg is kan ik dit niet meer en zie ik dat het steeds fout loopt met haar. Dat kan ik niet goed hebben. Ik wil iets doen om haar te helpen maar ze neemt niks meer van me aan.

En wat Louis Armstrong ook zegt is inderdaad zo. Je krijgt voor jou aandacht niks terug. Nou is het wel zo dat bij mij er nooit een band van mijn zus naar mij uit is geweest, vanwege haar pdd-nos. Maar daar kon ik toch best goed mee leven, want ik haalde de band meer uit de dingen die ik voor haar kon doen. Omdat ik dan zag dat het weer wat beter met haar liep en daar werd ik dan weer gelukkig van. Daarom valt het me nu ook zo zwaar, want nu merk ik het heel erg. Dat er geen band is van haar naar mij uit.

Maar ik kan haar niet loslaten, dus ik wil hoe dan ook veel voor haar blijven doen en het contact behouden. Maar jezelf beschermen is wel belangrijk!

Ik praat zelf wel met mijn ouders over de situatie alleen dat gaat dan eigenlijk altijd over mijn zus en niet echt over persoonlijke gevoelens. Ik praat wel met een vertrouwenspersoon op school er over, wat ik erg moeilijk vind. Maar waar ik wel veel aan heb. Ik vorig jaar nog maar net geslaagd voor de havo. En ik ben nu vwo gaan doen, om me op de been te houden. En ik zou de steun van mijn vertrouwenspersoon niet kwijtraken. Toch ga ik dit na dit jaar waarschijnlijk wel verliezen, omdat ik vwo eigenlijk niet helemaal aan kan. Maar als ik niet naar vwo gegaan zou zijn, zou het verkeerd met me aflopen

Sorry voor de toch nog lange tekst.

[Vice]

Heal over schreef:

Los van het feit dat ik van mening ben dat je in zo'n situatie gewoon altijd eerst aan jezelf moet denken en zoals Louis Armstrong zegt op moet passen voor "loze investeringen", vraag ik me wel af hoe je zo zeker weet dat je zus borderline heeft?
Misschien heb ik het mis, maar volgens mij is er geen diagnose gesteld, toch? Niet dat een labeltje iets uitmaakt als het gaat om voor jezelf zorgen en een gezonde afstand bewaren als iemand onacceptabel gedrag vertoont, maar je praat zo stellig over 'de borderline kant' van je zus, terwijl het toch nog helemaal niet duidelijk is wat er aan de hand is?

Hier ben ik wel mee eens en het is echt niet tof om bij elke persoon die zich debiel gedraagt gelijk met het woord 'bordeline' te gaan gooien.

Wat Vice en Heal schrijven ben ik het ook mee eens, maar is je zus wel al eens onderzocht door mensen die er verstand van hebben? Want ik dacht dat dat zo was. Maar nu ik jou comments terug heb gelezen, zie ik dat er niet echt bij staan.

[miekmuis]

Even voor de duidelijkheid: Ik vind het ook niet okay om zomaar met termen als Bordeline te gaan gooien. En het laatste dat ik wil is dat mijn zus daadwerkelijk borderline heeft, dus geloof me, die term gebruik ik niet zomaar. Zoals ik al een paar keer heb aangegeven is mijn zus niet onderzocht. Ik ben begonnen door heel veel op internet te lezen, maar ik weet heel goed dat je op basis van internet absoluut geen diagnose kunt stellen. Daarna heb ik het er uitvoerig met zowel mijn psycholoog als met een hulpverlener gespecialiseerd in Borderline over gehad en beide vermoeden dat het inderdaad om borderline gaat. Val me dus alsjeblieft niet aan op het feit dat ik de term borderline gebruik, want dat doe ik niet voor de lol.

@Louis Armstrong: Je zegt het nogal bot, maar dat was inderdaad ook een beetje de conclusie die ik begon te trekken...

Het is niet mijn bedoeling om je aan te vallen, ik vind het alleen opvallend dat je er zo stellig over praat, terwijl je zus inderdaad (nog) niet is onderzocht. Ik vind het apart dat je zonder een officiële diagnose alle andere dingen die er aan de hand zouden kunnen zijn bij voorbaat uitsluit.
En nogmaals, het is niet mijn bedoeling om je aan te vallen, maar ik vind het eigenlijk een blijk van onzorgvuldigheid dat jouw psycholoog en hulpverlener zich zo uitspreken. Volgens mij is het niet de bedoeling om op zo'n manier met diagnoses (welke diagnose dan ook) om te gaan. Ik vind raar dat jouw hulpverleners openlijk meegaan met de conclusie die jij (een derde) getrokken hebt zonder dat ze degene om wie het gaat gesproken of onderzocht hebben.

Het is misschien wel wat bot, maar helaas is kiezen voor jezelf vaak ook bot tegenover anderen. Je zult zien dat als jij weer wat vaste grond onder je voeten hebt, dat je 'makkelijker' om kan gaan met andermans makke.
Dat bedoel ik met kiezen voor jezelf.

[LuusR]

Louis Armstrong schreef:

Miekmuis,

bedenk goed wat je doet: alles wat jij in je zus investeert, is in wezen een loze investering. Je zult er weinig tot niks van terugkrijgen. Dat kun je doen, als je familie belangrijker vind dan een wederzijdse band.

Eerst voor jezelf zorgen, en eerst accepteren dat het is zoals het is. Dan pas kijken wat je eventueel aan energie wil 'verspillen' aan je zus.

".......alles wat jij in je zus investeert is inwezen een loze investering" Een opmerking die kant nog wal slaat Louis.
Erg interessante artikelen kun je hier terugvinden. Er wat uitgelegd wat een Borderline precies inhoudt en bij nieuwsartikelen wordt beschreven hoe je mensen met een borderline kunt helpen.

Miekmuis ik neem mijn petje voor je af meid dat je toch wilt proberen het contact met je zus in stand te houden. Mocht je besluiten om ervoor te gaan, om echt je zus te willen helpen, dan zul je je moeten realiseren dat je veel shit over je heen gaat krijgen. Je zus heeft een uitlaatklep nodig. Als jij besluit dat voor haar te zijn, moet je stevig in je schoenen staan. Maar ik denk wel dat het een overweging waard is. En als jij het niet aankan (en dat kan ik me goed voorstellen) dan zullen je ouders wellicht deze zware taak op zich moeten nemen.

Wat je ook besluit te doen, sterkte!

Het is "kant noch wal", met ch. Als je al met dergelijke verwijten wil slingeren, spel ze dan correct.

En voor jouw informatie: wat ik heb neergeschreven hier, snijdt wel degelijk hout. Het komt namelijk uit mijn eigen ervaring met iemand die borderline heeft. Dus je verwijt is aan het verkeerde adres gegeven. Eerlijk gezegd kunnen die interessante artikelen mijn rug op. De manier waarop mijn zuster borderline heeft, is voor mij reden om alle stekkers eruit te trekken. Tot ze hulp gaat halen. En borderline is geen ziekte die tot verplichte hulpverlening leidt, dus dat zal ze zelf moeten doen.
Dus voortaan als je verwijten aan iemand gaat doen, zorg dat je op zijn minst weet tegen wie je het hebt. Want je verhaal naar mij slaat kant noch wal.

[Nebel]

Louis Armstrong schreef:

Het is "kant noch wal", met ch. Als je al met dergelijke verwijten wil slingeren, spel ze dan correct.

En voor jouw informatie: wat ik heb neergeschreven hier, snijdt wel degelijk hout. Het komt namelijk uit mijn eigen ervaring met iemand die borderline heeft. Dus je verwijt is aan het verkeerde adres gegeven. Eerlijk gezegd kunnen die interessante artikelen mijn rug op. De manier waarop mijn zuster borderline heeft, is voor mij reden om alle stekkers eruit te trekken. Tot ze hulp gaat halen. En borderline is geen ziekte die tot verplichte hulpverlening leidt, dus dat zal ze zelf moeten doen.
Dus voortaan als je verwijten aan iemand gaat doen, zorg dat je op zijn minst weet tegen wie je het hebt. Want je verhaal naar mij slaat kant noch wal.

Ik geloof je meteen als je dit schrijft en ik geloof ook meteen dat jouw situatie veel anderen bekend voor zou komen. Mijn eigen ervaring (maar ik heb er ook slechts 1) is dat mijn investeringen een tijd lang nutteloos waren en mijzelf alleen maar verdriet bezorgden. Nu (na hulpverlening) gaat het een stuk beter en blijkt dat die investeringen niet voor niets waren. Ik wil alleen maar zeggen, hoe jij het formuleerde, is wel een beetje generalizerend. Borderline is een zeer uiteenlopende ziekte, je kan niet zomaar zeggen dat iedereen met borderline hopeloos is en dat je niet in ze moet investeren. Ik vind het erg naar voor je dat het bij jou zo is, maar het is niet bij iedereen zo.

In de afgelopen 9 maanden, dat mijn moeder in het ziekenhuis lag te kreperen aan longkanker, in het zuiden van het land, is mijn zuster maar liefst 1 keer op bezoek geweest. (terwijl ze op 20 minuten afstand woont) en dat was, surrealistisch genoeg om haar verjaardagsgeld op te halen. Voor de rest kwam alle ellende op mijn dak neer. (Ik woon meer dan 2 uur rijden ervandaan).

Ik weet wel, ze heeft borderliner, en kan er goeddeels niet eens echt wat aan doen.
Maar ik ben er ook nog. En ik wil en kan niks met mensen die zo omgaan met hun leven, en hun familie. Eenmalig heb ik haar duidelijk gemaakt dat ze hulp moet zoeken, niet omdat ze hypochonder is, maar gewoon in therapie moet gaan en pillen moet vreten die de borderline wat minder zou kunnen maken.
Maar daar houdt t op. Ik hou mezelf uitdrukkelijk het recht voor om geen contact met mijn zus te willen. Totdat ze in therapie gaat, en zich laat helpen.
Pas dan, ben ik heel misschien bereid om weer wat te investeren. Zoekt ze geen hulp is alles wat ik in mijn zus steek, verloren tijd, moeite en geld.

Dan kan een of andere LuusR, mooie theorieen lopen orakelen, maar die zijn natuurlijk net zo generaliserend als de mijne.

@ Louis Armstrong,

Ik vind dat je er goed aan doet dat je dat tegen je zus gezegd hebt. En het lijkt me ook dat je op het moment dat je moeder in het ziekenhuis ligt, dat er ook niet bij kan hebben. Heeft jou zus verder nog iets?
Ik zal dat even uitleggen. Mijn zus heeft daarnaast bijvoorbeeld ook nog pdd-nos en een heel laag IQ.

Ikzelf kies er voor om er nog steeds voor haar te zijn, maar nu kunnen ik en mijn ouders het gelukkig een stuk meer over laten aan de hulpverlening. Ze zit nu op begeleid wonen, waar ze tenminste WEL goeie hulpverleners hebben.

En wij proberen haar te stimleren hulp aan te nemen, meer kunnen we ook niet meer doen. Ze is nog steeds niet uit het verkeerde circuit, maar ze moet zelf willen.

Toch proberen mijn ouders en ik dingen voor haar te doen onder het motto: zo ziet ze de positieve kant ook. Eigenlijk in de hoop dat ze het gezin weer waardeert, maar dat is tot nu toe tevergeefs..

Mijn zus wil dolgraag 100% afgekeurd worden om te werken. Dus ze verzint telkens wel wat anders waar ze pijn heeft. De enige ziekte die ze heeft is borderline, maar dat wil ze dan weer niet weten.

Gek genoeg om niet te functioneren, niet gek genoeg om verplicht opgenomen te worden. Helaas.

Ja dat vind ik ook het kromme, dat ze niet verplicht opgenomen mogen worden.... Wanneer dit eigenlijk echt nodig is. Dan wordt er gezegd: ze is geen groot genoeg gevaar voor zichzelf en anderen. En ookal is ze minderjarig dan nog heeft zij alle recht alles zelf te bepalen

Nou is ze bijna 18 dus maakt het dan toch niks meer uit.

Is erg frustrerend als jou zus niet wil erkennen dat ze hulp nodig heeft....

Heb je nog wel een beetje contact? Ik bedoel dat je een beetje weet waar ze nu mee bezig is?

Ik heb geen contact meer. En dat is hoofdzakelijk vanwege die borderline. Ik kan er niks mee. Dat ligt natuurlijk ook aan mezelf. Maar ik moest en moet mijn energie verdelen tussen mijn werk (veeleisend) en een zieke moeder (veeleisend) en het reizen ertussen (heel veeleisend).
En dan kies ik toch voor hetgene waar ik wel iets kan doen en betekenen.

Je zou kunnen stellen dat ik wel wat kan betekenen voor mijn zus. Maar de energie kan ik niet missen. Het moet mij ook wat opleveren, anders trek ik het ook niet meer. En daar is niemand, ik nog het allerminst, bij gebaat.

Dus alle nutteloze ballast heb ik afgeworpen. Hoe zuur dat ook is. Voor mij is het ook overleven op dit moment.

[Nebel]

@ Louis Armstrong: ik bekritiseer je keuze ook zeker niet. Wat jij hier allemaal beschrijft vind ik echt heel erg, en in jouw situatie zou ik misschien ook die keuze maken. Ik heb ook vaak spijt gehad van dat ik gekozen heb destijds om maar wel energie te blijven investeren in iets dat een bodemloze put leek. Andere familieleden die dat niet deden, was ik soms jaloers op, dat zij dat wel konden. In jouw situatie met je moeder is het natuurlijk allemaal nog een stuk lastiger.
Heel veel sterkte ermee.

@ Louis Armstrong, ik denk je jij inderdaad de beste keuze gemaakt hebt! Je kan niet de hele wereld helpen.

En @ Sassiefje, dat je jaloers was op andere familieleden die dat wel konden herken ik ook wel. Ik zou stiekem ook wel mun handen er vanaf halen en mijn eigen leven meer op pakken, want die is een zootje. Maar iets in mij kan het niet.... Maar dat komt miss ook wel omdat mijn zus vankleins af aan al meer hulp nodig had dan andere kinderen door haar vorm van autisme. En daar hielp ik ook altijd aan mee.

Ik vind het in ieder geval fijn dat jullie ook wat van jullie ervaringen gepost hebben

@M&M: je kunt pas echt van nut zijn voor iemand, op het moment dat jezelf goed op de rails staat. Mentaal en fysiek. Dat moet ook je eerste prioriteit zijn. Anders zul je er zelf aan onderdoor gaan.

@Sassiefje: de bewering van Luus vond ik nogal dom, daarom reageerde ik wat fel. Was niet tegen jou.

Wat overigens heel erg helpt: eens met iemand gaan praten. Hoeft geen psycholoog te zijn. Een vertrouwenspersoon op bijvoorbeeld school of werk helpt ook al. Die kan hele nuttige inzichten geven. En je een zetje in de goeie richting geven. Je hoeft het allemaal niet alleen of zelf op te knappen namelijk.

@ Louis Armstrong

Ja daar heb je gelijk in. Ik heb ook sinds vorig jaar contact met een vertrouwenspersoon op school. Daar heb ik super veel aan gehad. Maar nu moet ik van school, dus raak ik haar kwijt. Ik had nog maar net mijn havo diploma gehaald door alles. En toen ben ik vwo gaan doen mede omdat ik mijn vertrouwenspersoon niet zou verliezen. En ook omdat ik op dat moment een opleiding niet kon doen eyn ik bang was dat als ik thuis zou zitten het steeds slechter met mij zou gaan.

Ik moet van mijn vertrouwenspersoon ook nieuwe hulp zoeken. Stiekem wil ik dat niet en wil ik alles alleen verder kunnen. Maar ze raadde me ook brusjes aan. Miss dat dat wat is.

Nieuwe hulp kan nieuwe inzichten geven. Je moet het soms niet alleen willen doen. Je kunt nog zo sterk willen zijn, als je even de goeie richting niet weet, dan kan iemand anders soms briljante voorzetjes geven.
Gaat best goedkomen

Jaa komt wel goed