Ziek geweest

x

[Takkie89]

Ik snap dat je wilt leven, doen wat je gedaan wilt hebben. En daarbij hoort, keuzes maken. Wat wil ik nu en waarom. Als dat gefundeerd is op hoe je het echt voelt, is het toch prima .

Hm, wat ik wel denk, al is het meer op basis van gevoel dan echt op je verhaal, dat de mensen uit je klas ook tot steun kunnen zijn. Niet iedereen pest en als mensen weten wat er aan de hand is, is het meteen een stuk duidelijker. Er kan dan ook vanuit hun acceptatie komen, zodat zij weten dat school niet altijd lukt maar dat je wel moet dansen.
Hm, ik zou dan denk ik toch adviseren (voor zover je op advies zit te wachten van mij, zie het dan ook als optie en niet als must) is het je klasgenoten vertellen. Zit je in een mentorklas? Is het misschien een idee om het tijdens een mentoruur te vertellen? Of bijv een keertje er niet te zijn dat je mentor het vertelt. Of een mailtje sturen?

Ow! En ik ben wel benieuwd hoe het nu met je is. Is de ziekte inmiddels onder controle?

Enne, sterkte.

Ik denk ook dat je het beter aan je klas kan vertellen, hoe moeilijk het ook is. Misschien is het een idee om met een mentor/een leraar die je aardig vindt alles te bespreken. Zij kunnen je dan helpen met het vertellen. Of als je het zelf niet wilt kunnen zij het voor je vertellen, als je dat fijner vindt. Of je maakt een powerpoint waarop je alles uitlegd. Dan hoef je het zelf niet te vertellen, maar kunnen ze het zelf wel zien. En zo zijn er nog wel veel meer manieren waarop je het kan vertellen.
Als zij weten wat er is dan zullen de meesten het waarschijnlijk accepteren. Er zullen er altijd een paar bij zitten die leuk willen doen en het niet accepteren, maar daar moet je je gewoon niks van aan trekken!

Als je klasgenoten je uitlachen, weten ze vaak niet wat het inhoudt. Ik zou met de mentor overleggen dat je 1 malig 25 minuten of een half uur, klassikaal uit gaat leggen wat er aan de hand is.
Als er daarna nog mensen met een grote muil zijn, mag je ze gerust dat toewensen waar jij zelf onder hebt geleden.

[ZitriN]

Misschien slaat het nergens op wat ik zeg, maar kan het "ziekzijn" wat je nu bent, niet psychisch zijn? Dit baseer ik puur op ziekenhuisseries en dergelijke, maar je hebt aardig wat meegemaakt zo te lezen, je hebt kanker gehad, je bent gepest, je zit nu in een klas waar het ook niet lekker gaat. Zelf zou ik er behoorlijk ziek van worden.
Een vriend van mij studeert psychologie en doet op het moment onderzoek naar het verwerkproces van kanker, veel mensen kunnen na een ziekte als kanker niet ineens verder met hun leven, alsof er niets is gebeurd. Heb je hier wel eens met iemand over gepraat? Verder denk ik dat praten met je klas ook goed is, ik kan me niet voorstellen dat ze je hiermee gaan pesten.

[Nebel]

Hoi,

Ik begrijp je maar al te goed. Ik heb geen kanker gehad maar heb wel een aangeboren hartafwijking, en het is twee keer erg slecht gegaan en ben toen ook geopereerd en kon lange tijd niet naar school. Toen het beter ging, kon ik voor het eerst van mijn leven sporten. Ik vond het geweldig, en sportte elke dag. Dat zorgde ervoor dat ik niet genoeg energie meer had voor school en uitgaan, net als jij. Ik haalde school wel hoor, maar als ik ook nog zo uitgaan in het weekend, zou ik het echt niet meer trekken. Dat leverde ook veel onbegrip op. Over dat onbegrip over het uitgaan heb ik nooit iets gedaan. Ging vanzelf over toen ik van de middelbare school afging.

De onbegrip als ik naar het ziekenhuis moest, daar werd ik gek van. Opmerkingen als " je sport zoveel, dan is er niets meer" of "je moet niet meer zielig doen, je bent toch geopereerd en nu is het toch goed" daar kon ik niets mee. Hoe graag ik ook normaal wou zijn, ik heb het toen toch maar in de les van een leraar die het hele verhaal kende en die ik erg aardig vond aan mijn klas verteld. Daarna nooit meer zulke opmerkingen gehad.

Het verschil is natuurlijk wel, dat ik nog geopereerd ben toen ik al op die school zat, dus de meeste hadden het wel meegekregen en wisten dat ik ziek was. Voor mijn operatie had ik het ook nog veel moeilijker want toen wisten veel mensen niet wat er aan de hand was. Ik praatte er toen ook niet over omdat ik op de basisschool ook erg gepest werd omdat ik ' altijd ziek was' . Achteraf had ik het toen al moeten vertellen aan de klas, eventueel met hulp van een leraar. Ik zou dat je dan ook zeker aanraden.

(Over dat je je nu nog niet goed voelt kan ik natuurlijk eigenlijk niets zeggen, maar dat doe ik toch. Mijn hart doet het nu 'redelijk goed'. Zo goed dat volgens de boekjes niets aan me te merken zou moeten zijn. Maar dat is wel zo, ik ben erg snel moe en vaak ziek. Volgens de artsen komt dat vanwege de vele behandelingen,medicijnen etc die ik gehad heb. Ze weten toch niet precies welke effecten dat met zich meebrengt op de lange termijn. Misschien dat bij jou de verklaring ook in die hoek ligt).

[xxceline]

Sassiefje schreef:

Hoi,

Ik begrijp je maar al te goed. Ik heb geen kanker gehad maar heb wel een aangeboren hartafwijking, en het is twee keer erg slecht gegaan en ben toen ook geopereerd en kon lange tijd niet naar school. Toen het beter ging, kon ik voor het eerst van mijn leven sporten. Ik vond het geweldig, en sportte elke dag. Dat zorgde ervoor dat ik niet genoeg energie meer had voor school en uitgaan, net als jij. Ik haalde school wel hoor, maar als ik ook nog zo uitgaan in het weekend, zou ik het echt niet meer trekken. Dat leverde ook veel onbegrip op. Over dat onbegrip over het uitgaan heb ik nooit iets gedaan. Ging vanzelf over toen ik van de middelbare school afging.

De onbegrip als ik naar het ziekenhuis moest, daar werd ik gek van. Opmerkingen als " je sport zoveel, dan is er niets meer" of "je moet niet meer zielig doen, je bent toch geopereerd en nu is het toch goed" daar kon ik niets mee. Hoe graag ik ook normaal wou zijn, ik heb het toen toch maar in de les van een leraar die het hele verhaal kende en die ik erg aardig vond aan mijn klas verteld. Daarna nooit meer zulke opmerkingen gehad.

Het verschil is natuurlijk wel, dat ik nog geopereerd ben toen ik al op die school zat, dus de meeste hadden het wel meegekregen en wisten dat ik ziek was. Voor mijn operatie had ik het ook nog veel moeilijker want toen wisten veel mensen niet wat er aan de hand was. Ik praatte er toen ook niet over omdat ik op de basisschool ook erg gepest werd omdat ik ' altijd ziek was' . Achteraf had ik het toen al moeten vertellen aan de klas, eventueel met hulp van een leraar. Ik zou dat je dan ook zeker aanraden.

(Over dat je je nu nog niet goed voelt kan ik natuurlijk eigenlijk niets zeggen, maar dat doe ik toch. Mijn hart doet het nu 'redelijk goed'. Zo goed dat volgens de boekjes niets aan me te merken zou moeten zijn. Maar dat is wel zo, ik ben erg snel moe en vaak ziek. Volgens de artsen komt dat vanwege de vele behandelingen,medicijnen etc die ik gehad heb. Ze weten toch niet precies welke effecten dat met zich meebrengt op de lange termijn. Misschien dat bij jou de verklaring ook in die hoek ligt).

Net of ik mezelf hoor praten..
Erg herkenbaar.

[Pyro Power]

Tuurlijk begrijpen we dat je graag wil doen waar je zin in hebt, omdat iedereen dat het liefst doet. (Niemand wil graag iets vervelends, of saai iets doen.) Vooral omdat je maar een beperkte tijd hebt om te leven. Zelf ben ik ook iemand die graag alles eens in zn leven heeft gedaan. Daarom ben ik op dit moment behoorlijk aan het experimenteren met drugs.

Je zegt ook dat je nog vaak naar het ziekenhuis heen moet omdat je je slecht voelt. Maar er is een verschil tussen je ziek voelen en ziek zijn. Pijn dat je voelt in je lichaam kan ook een hersenspinsel zijn in je hoofd. (Bijvoorbeeld, als je maar lang genoeg pijn aan je vinger hebt, en het is opeens zeg, zullen je hersens moeite hebben om zit an te passen aan de situatie waarin er ineens geen pijnprikkel meer komt. Omdat je hersens het gewent zijn dat ze daar pijn hebben, zullen ze een beetje in de war raken (Ondanks dat de hersens "beter" zijn als 1000 computers, zijn ze soms nog steeds een beetje faal af en toe. ) Is je pijn dus niet psychisch? (Gewoon een suggestie hoor, ik ben geen arts of deskundige, gewoon iemand die veel House kijkt. )

Je zit in de 5e klas van HAVO. mensen zijn rond de 18 jaar, misschien een jaar jonger. Zouden ze dan niet rond die tijd een keertje wat volwassener moeten worden? Het lijkt me dat als je ze het daadwerkelijk zou vertellen over je situatie dat ze je dan eerst geschokt en verrast aankijken, en dan hun excusses gaan aanbieden. Soms moet je gewoon vertellen hoe het zit. Sommige geloven je niet, bewijs het ze. Laat foto's zien van je scan's. Praat er over zoals je met je vrienden er over zou praten. Wees gewoon openhartig er voor, je zult meer medestanders krijgen, en vooral véél meer begrip.

sorry, hier stond een post die bij ljh geplaatst had moeten worden dus deze reactie mag verwijderd worden

x