Vlinders & Violen?

[Fosca]

Naar aanleiding van een gesprek met een vriendin vanmiddag ben ik erg benieuwd in hoeverre spectaculaire verliefdheidsgevoelens ten grondslag liggen/lagen aan jullie relaties. Was het - BAM - liefde op het eerste gezicht? Knikkende knieën en vlinders in de buik? Zijn jullie vriendschappelijk begonnen en kwam de liefde vanzelf? Of is het juist de geborgenheid en veiligheid die jullie liefde tot liefde maakt?

Ik heb zelf een relatie van drie jaar gehad waarbij de verliefdheid nooit heel spectaculair naar boven kwam. Niks geen onzekerheid of spanning. Het voelde juist eigenlijk vanaf het begin heel vertrouwd en ik voelde me altijd heel fijn bij hem. Nu heb ik een jongen leren kennen waarbij ik dat weer heb. Ik mis hem als ik niet bij me ben en ik denk vaak aan hem maar kriebels? Mwah. Ik weet niet zo goed in hoeverre ik dit een belemmering vind om iets met hem te beginnen. Is dit dan wel verliefdheid?

Ben benieuwd hoe jullie hierover denken (exen mogen ook!)

[Akhlys]

Ik heb zelf een relatie van ruim 2,5 jaar gehad. Dat kwam voort uit vriendschap, want ik kende haar toen al een maand of 6 denk ik (ze was de beste vriendin van het meisje waar ik daarvoor mee had). De verliefdheid heeft ook nooit echt een rol gespeeld bij ons, maar meer het feit dat we heel veel aan elkaar hadden, hoe stom dat ook mag klinken. We zaten allebei niet lekker in ons vel en ik heb vooral haar daar weer uitgetrokken en ik haalde voldoening uit dat ik haar kon helpen. Dat was onze basis. Niet echt heel gezond, maar het werkte heel lang blijkbaar wel.

Ik moet zeggen dat alle relaties die voortkwamen uit zo'n "BAM" gevoel nooit echt hebben gewerkt. Ik vind het wel prettig om iemand beter te leren kennen voordat ik er wat mee begin. De laatste tijd laat ik me wel heel snel meeslepen door m'n gevoel en wil ik meestal te snel iets beginnen met iemand, ook al weet ik eigenlijk dat het toch niet echt iets wordt.
Het nadeel is wel van eerst een vriendschap opbouwen, dat meiden me dan vaak gewoon als vriend zien en dan kan je een relatie vaak al afschrijven.

Ik zou verder niet weten hoe ik verliefdheid zou moeten omschrijven. Iedereen heeft het over kriebels, vlinders in hun buik, niet meer aan iets anders kunnen denken, maar dat vind ik zelf meer obsessie dan verliefdheid.. Hoe ik het dan wel zou moeten omschrijven, geen idee eigenlijk...

Hmm moeilijk te beschrijven. Ik heb mijn huidige vriendje jaren geleden leren kennen als de vriend van een vriendin van mij. Op dat moment was ik verliefd op iemand ánders, dus het was nooit liefde op het eerste gezicht Maar ik vond hem wel meteen al aantrekkelijk, en dan niet alleen/per se fysiek, maar gewoon in zijn hele doen en laten. We gingen die nacht in het bos slapen en ik lag tussen hem en een andere jongen, maar ik wilde wel zíjn arm om me heen, maar beslist niet die van die andere jongen. Dat idee

Heb hem dus altijd erg interessant gevonden, en dat was wederzijds. Hij heeft de dag daarna aan een vriend van hem ook over mij verteld, en die heeft vervolgens de hele dag 'meisjes met rode haren' tegen hem gezongen Maar goed, ik kreeg wat met de jongen op wie ik dus al verliefd was, en hij ging uiteindelijk scharrelen met die vriendin van me. Dat liep vrij snel op niets uit, maar ze hebben allebei wel heel lang het idee gehouden dat het misschien ooit wat zou worden weer. Daarom was hij voor mij verboden terrein, en ik voor hem eigenlijk ook (zij hield ons ook echt een beetje uit elkaar, voor zover dat ging ). Maar elke keer als ik hem zag, voelde ik wel die aantrekkingskracht, en toen ik weer vrijgezel was, had ik wel van die momenten dat ik bijvoorbeeld naast hem zat en dan heel graag zijn nek wilde voelen ofzo Elke keer dat ik hem weer zag, kwam het ook in me op dat hij en ik misschien wel meer zouden kunnen/moeten/willen doen.

Nja uiteindelijk gingen we samen sporten en dat hebben we bijna een jaar tijd vriendschappelijk volgehouden. Ik heb best lang getwijfeld over of ik verliefd op hem was, want omdat ik hem al lang kende, had ik dus inderdaad niet echt van die zenuwachtige kriebels in mijn buik. Maar ik merkte op een gegeven moment dat ik het steeds vervelender vond als we 's avonds afscheid moesten nemen (we gingen na het sporten meestal iets drinken en werden dan om 3 uur de kroeg uitgekickt, dat idee), ik merkte dat ik jaloers werd als hij al te vriendschappelijk deed met een ander meisje, en op een gegeven moment werd de neiging om over zijn blote buik te likken als hij z'n t-shirt had uitgetrokken bij het sporten bijna ondraaglijk Toen ik vervolgens ook niet ophield met aan hem te denken, had ik het toch wel door

De kriebels kwamen eigenlijk pas meer toen we ook echt gingen vozen. Niet continu, maar ik heb het nu nog steeds bij vlagen best heftig, helemaal als hij iets spannends of heel liefs zegt of doet. Het is gecombineerd met geborgenheid en veiligheid. Alleen geborgenheid en veiligheid is wat mij betreft ook niet genoeg, er moet wel iets meer zijn. Maar omdat ik dat 'meer' al ervaarde toen ik nog niet verliefd op hem was (die fysieke en mentale aantrekkingskracht), ga ik er vanuit dat ook als de verliefdheid hier uiteindelijk overgaat, er nog steeds zo'n spanning tussen ons zal zijn.

Jezus lang lulverhaal, ik had het helemaal niet door in het kleine schermpje

@Akhlys: ik omschrijf het meestal als een verslaving. Je hebt telkens een shot nodig, bent high als je bij elkaar bent, kunt nergens meer aan denken als je elkaar niet ziet (in het begin dan vooral) en als het zomaar uitgaat moet je ook keihard cold turkey afkicken.

[Akhlys]

@Freyja: Hahaha, ja daar heb je wel een punt!

[Daantje_0705]

Tsja, lastig. Ik leerde hem jaren geleden kennen bij een evenement waar ik met m'n toenmalige vriend was. Ik had toen bij hem wel zoiets van 'goh, leuke jongen' maar omdat ik in een relatie zat heb ik daar verder geen aandacht aan besteed en bleef het bij goede vrienden en elkaar regelmatig zien. Pas toen mijn relatie berafwaarts ging en ik met hem eigenlijk wel goed bevriend bleek en ook goed met hem kon praten en hij vaak langskwam om samen te eten en te praten merkte ik eigenlijk dat ik hem toch wel heel erg leuk vond. Mijn relatie ging uit en ik ging regelmatig naar hem toe om een filmpje te kijken, samen een dagje weg te gaan, etc. Het heeft heel lang geduurd voor ik uiteindelijk toegegeven heb dat we misschien toch meer waren dan goede vrienden en wat ik voelde in mijn buik echt verliefdheid was. Durfde ook niet echt toe te geven omdat ik niet zo snel weer een relatie wilde en ik hem veel te leuk voor me vond. Pas toen ik erachter kwam dat hij dat ook voor mij voelde had ik zoiets van 'okee, laten we het dan maar proberen, het maakt toch niet uit of we nou zeggen dat we een relatie hebben of niet in hoe we met elkaar omgaan' en dat blijkt eigenlijk wel te werken want we hebben nu al ruim 3,5 jaar en het gaat nog steeds helemaal prima Dus wel leren kennen als vrienden/goede vrienden maar uiteindelijk toch ook echt verliefd en die leuke spannende tijd gehad

[Roosje]

Ik vind het keileuk om deze verhalen te lezen!

@Roosje: Ik ook, maar ben dan ook wel benieuwd naar jouw verhaal

ot: Ja, eh, ik weet het eigenlijk niet zo goed. Wij kenden elkaar al heel erg lang, al een jaar of zes. Ik zag hem altijd alleen met de carnaval, want hij is een goede vriend van de vriend van mijn zus en ik ging altijd met de groep van mijn zus mee met carnaval. Vanaf het begin is het 'waoh, wat ben jij bijzonder!' geweest, maar niet verliefd ofzo. Ik denk ook dat we daar helemaal niet mee bezig waren, want nu is tien jaar leeftijdsverschil niet zo bijzonder veel, maar als je veertien bent en de jongen is 25, is dat best groot. Er is wel altijd een heel bijzonder onbestemd gevoel geweest als ik bij hem was, een ongelooflijke klik. Ik had geen contactgegevens, dus het was elk jaar weer écht heel erg spannend of hij er weer zou zijn en of het nog steeds zo bijzonder zou zijn.

Ik ben een tijd heel kwaad op hem geweest, omdat hij iets had met een hele hele hele stomme meid waar ik toen nog mee omging. Ik vond dat hj veel beter kon krijgen en zag het een beetje als belediging, want wat was er tussen ons, als hij genoegen nam met haar? Iedereen om hem heen zag dat ook en er zijn verschillende mensen die dat ook echt wel ronduit tegen hem gezegd hebben. Ik niet, maar ik zag hem wel een aantal keer buiten de carnaval. Dat was heel raar. Ik kende hem eigenlijk alleen maar met schmink op zijn gezicht. Daarnaast kon ik niet laten merken dat ik hem bijzonder vond, hij ging immers met iemand anders. Toch had ik, steeds als ik hem zag, het gevoel dat ik hem echt wel iets deed. Ofzo. Het voelde, achteraf gezien, misschien voor mji wel tegennatuurlijk om zo dicht bij hem te zijn en niet te kunnen laten merken dat er meer was dan de feitelijke drie keer per jaar die we elkaar zagen. (achteraf gezien bleek dat een rebound te zijn en heeft hij er spijt van. Call me a bitch, maar stiekem ben ik daar heel blij mee)

Toen ik achttien was, hebben we met carnaval gezoend. Ik was in de zevende hemel, maar hij vond dat we realistisch moesten zijn (als in: ontkennen van onze gevoelens, want hé, tien jaar leeftijdsverschil en 200 km afstand is niet niks. De zomer daarna ben ik naar hem toegeweest, een weekend. Omda thij een nieuw appartementje had en ik ging kijken. Achteraf gezien is het enige wat ik me nog herinner een moment dat we op het terras zaten en ik hem aankeek en echt 'waoh, wat ben jij mooi.' en toen ik een sigaret ging roken op het balkon, hij naar me toe kwam en we elkaar een knuffel gaven. Het moment daarna was echt heel ongemakkelijk, want ik had nog een relatie en hij is een moraalridder en hield zich dus netjes in. Maar dat is denk ik wel een heel grote vonk geweest. Dat weekend is er niks gebeurd, maar ik herinner me wel een gevoel van 'waoh, dit is zo goed. Niet eens erbij nadenken dat ik wel eens verliefd op hem zou kunnen zijn.
Het jaar daarna kwamen we elkaar weer tegen met carnaval en ben ik echt van het idee afgestapt dat i niet verliefd op hem was, want dat was ik wel heel duidelijk.

Nadat ik het eindelik ut had gemaakt met mijn toenmalige vriendje, werden de WAOHVERLIEFD gevoelens een beetje overschaduwd door mijn depressie en even later zijn burnout. Ik denk dat het bij ons niet echt een verliefdgevoel is geweest, maar veel meer een heel veilige basis en vanaf het begin de wetenschap dat hij van me hield, wat dan ook. De echte begin verliefdheid is er wel geweest, maar op een andere manier dan het puberachtige, vlinderverliefdheid.

Omdat we zo'n lange aanlooptijd nodig hebben gehad, denk ik dat we daardoor heel erg beuwst voor elkaar gekozen hebben en de basis anders was dan iemand die je uit de kroeg kent. Het vertrouwen in 'ons' is altijd geweest, hoe depressief ik ook was en hoe hard ik hem ook wegschopte, maar ook hoe burnouterig hij ook was en hoe bang hij ook was dat ik moest gaan.
Dat halen we nu wel ruimschoots in, klefverliefd genoeg

@Freyja: jouw verhaal valt nog wel mee, je bent iig neit de enige met een lang verhaal

Hmm, ik leerde hem kennen via internet, we hebben eerst een jaar gechat en gemaild etc, vrijwel dagelijks. Dat voelde toen wel heel vertrouwd, alsof we elkaar ook al heel lang kenden. Ik weet niet meer precies wanneer, maar op een gegeven moment sloeg het voor mij om van 'leuk chatten met iemand' naar 'whii, wat is hij leuheuheuk!! *vlinders*'. Toen heb ik hem dat verteld en zei hij dat hij mij ook leuk vond, maar pas kon zeggen verliefd te zijn als we elkaar ook irl zouden zien en leren kennen. Nou, zo gezegd, zo gedaan. Na de eerste ontmoeting was 't eigenlijk wel echt meteen raak, ik was echt helemaal verliefd met vlinders en alles erop en eraan. Vervolgens vaker afgesproken etc, en telkens voor ik hem zag kreeg ik weer helemaal kriebels. Als we elkaar dan een weekendje gezien hadden, miste ik 'm ook echt enorm als ik weer alleen thuis was. Ik leefde enorm naar die weekenden toe. Dus ik was toen wel echt heel hevig verliefd, maar toch voelt de basis ook heel vriendschappelijk omdat we dus zoveel gechat hebben etc van te voren. Ik ben eigenlijk ook nooit onzeker over ons geweest, het was altijd heel vertrouwd en zeker, maar ik was wel erg verliefd en nerveus telkens.
Nu zijn we bijna 11 jaar samen en is die verliefdheid natuurlijk niet meer zoals toen, we wonen nu ook al 9 jaar samen, dus dan is dat gemis ook weg. Maar toch mis ik 'm echt weer als hij bv een week vakantie heeft gehad en we vanalles samen deden, en hij gaat dan weer werken. Of als hij op zakenreis gaat, dan ben ik wel echt even verdrietig en nerveus als hij weer thuis komt.