Floep floep wappperklap: Jij 5 jaar geleden.

[Mc Kauw]

Ben je dramatisch verandert of ben je een mespuntje anders geworden?
En hoe zie jij jezelf in de toekomst?

Kom maar op! ;@ GIVE ME THE BEST!

Kusjes op jullie allemaal!

Vroeger was ik best stil. Hiermee bedoel ik: Ik lachten haast nergens om en zei ook niet veel. Beetje depri denk ik. kweet niet waarom. Nu is dat heel anders. Ik lach veel meer. Soms te vaak en ik praat wat meer. Ik had toen ook niet veel vrienden. Nu ga ik met heel veel mensen om. Beetje hier en beetje daar.
Ik bent positief veranderd!

Totaal anders

5 jaar geleden was ik een voorbeeldig dispuutsmeisje die heel veel in de kroeg zat. Nu nog steeds, alleen wat minder met andere dispuutsmeisjes en wat meer met forumers

Er is niet zoveel veranderd, ik ben verhuisd naar Utrecht en heb hier een zooi nieuwe vrienden opgedaan, verder heb ik nog steeds dezelfde ambities, dromen, wensen, bla. Ik ben wat volwassener geworden, maar nog steeds niet heel erg.

[Mc Kauw]

Ben een heuze transformatie ondergaan.

5 jaar geleden, 18 jarige ik. Doemdenken, behoorlijk veel, alles was maar negatief, iets waar ik heilig in geloofde. Had een groepje vrienden die eigenlijk totaal niet bij me pasten, boerenjongens. Kwam niet voor mezelf op, deed alles voor een ander maar liet mezelf maar links liggen. Vandaar dat ik ook verzorging deed.
Veel alleen op mijn kamer, geen lust om verder te komen of om iets te doen met mijn leven.

Deze dagen, de 23 jarige knul is een sociaal wezentje geworden, hardwerkend en gaat er keihard wat van maken. Slaap overal en nergens bij mensen thuis, heb m'n werk af en kom veel meer voor mezelf op.
Ben jammergenoeg altijd nog behoorlijk dun. Maar geen inzichzelf gekeerd persoontje, gooi tegenwoordig vanalles eruit, vooral wat op mn hart ligt.

[Noedelhap]

Mc Kauw schreef:

Ben een heuze transformatie ondergaan.

5 jaar geleden, 18 jarige ik. Doemdenken, behoorlijk veel, alles was maar negatief, iets waar ik heilig in geloofde. Had een groepje vrienden die eigenlijk totaal niet bij me pasten, boerenjongens. Kwam niet voor mezelf op, deed alles voor een ander maar liet mezelf maar links liggen. Vandaar dat ik ook verzorging deed.
Veel alleen op mijn kamer, geen lust om verder te komen of om iets te doen met mijn leven.

Deze dagen, de 23 jarige knul is een sociaal wezentje geworden, hardwerkend en gaat er keihard wat van maken. Slaap overal en nergens bij mensen thuis, heb m'n werk af en kom veel meer voor mezelf op.
Ben jammergenoeg altijd nog behoorlijk dun. Maar geen inzichzelf gekeerd persoontje, gooi tegenwoordig vanalles eruit, vooral wat op mn hart ligt.

Hoe is dat zo gekomen, die ommekeer?

Ik ben bar weinig veranderd denk ik. Zowel qua leefomstandigheden als qua persoonlijkheid. Vijf jaar geleden woonde ik ook al samen (zij het in een klein kamertje), studeerde ik al (zij het met iets minder tegenzin dan nu) en had ik dezelfde 'likes en dislikes'. De grootste verandering is natuurlijk dat ik nu een moeke ben, en de subveranderingen die daar bij horen, zoals niet meer drinken en roken als een ..dorstige draak. Dat is wel lifechanging en zo, maar ik ben nog steeds dezelfde persoon.

Ik ben echt heel veel veranderd. Toen ik tien was (maar wel bijna elf want ik ben bijna jarig wuu wuu wuuu! ) liep ik het liefste de hele dag op blote voeten rond, ik kende maar zeer weinig mensen met een harde g, zag een metro als het hoogst haalbare in het leven en dacht dat ik later hobbit zou worden. Vandaar ook de blote voeten. Nu ken ik veel mensen met een harde g, ben gesteld op voetbedekking, vind metro's nog steeds leuk maar minder en denk niet meer dat ik later hobbit zou worden. Ook heb ik niet meer zo de neiging om ieder halfuur op te staan en gillend rondjes te rennen, gewoon omdat mijn spieren en stembanden dringend beweging nodig hebben.

Maar ik denk dat iedereen tussen zijn tiende-bijna-elfste en vijftien-bijna-zestiende heel erg verandert.

Ik ben wel verandert.

Ik heb mijn eindexamen gedaan, en kwam tot de conclusie dat ik niet in een bepaald keurslijf wilde passen. Daarom ging ik ook bij defensie werken (get the irony??) Maar ik ben wel verstandiger geworden. Harder ook, naar mezelf, en anderen. En sinds dat ik geconfronteerd werd met longkanker in de familie, ben ik alles een stuk meer gaan relativeren.
Sterker geworden door die ellende.

Maar de kern die is gebleven. Mijn gevoel voor humor is nog steeds aan de absurde kant, maar de scherpe randjes zijn er wel af.

[Schrödinger]

Ach, ik ben niet veel veranderd. Ik ben nu misschien iets socialer, maar ja, poep stinkt ook minder dan rottende babydarmen.

toen was ik een 9 jarig kind dat doodgraag naar mammie luisterde en bij de volwassenen wilde horen

Qua persoonlijkheid ben ik niet veel veranderd, maar ik heb wel grote stappen gezet richting zelfstandigheid en ik vind mezelf ook een stuk verstandiger. Van elke fout leert men weer. En ik hoop nu definitief aan de beterende hand te zijn.

[Mc Kauw]

Noedelhap schreef:

Hoe is dat zo gekomen, die ommekeer?

Was het op een dag spuugzat, als ik toch zou blijven leven dan maar niet op zo'n manier. Ging diezelfde dag veel fietsen en besloot om mezelf naar een psychiater te trappen. Het was wel veel vallen en opstaan. 2.5 jaar geen school, heel veel de kluizenaar uitgehangen en op een gegeven moment kon ik een half jaar bij mijn ex in huis wonen gezien mij rug pinnen bevatte. In dat half jaar heb ik intens veel geleerd, onwijs veel verandert. Was gewoon even deel geworden van een gezin dat wel aan tafel gaat eten, praten en als er problemen waren die gingen confronteren i.p.v. het in een put te werpen.

Eenmaal weg daar moest ik mezelf weer gaan onderhouden, zo bij mijn pa wat dus moeilijk gaat als je net een half jaar super gezelligheid heb gehad. Dat ging ook wel moeizaam en tergend langzaam maar merk wel dat het alleen maar positiever aan het worden is.

Godzijdank ben ik gigantisch veranderd.

[Missy]

Ik ben volwassen geworden op veel gebieden. Ik ben echt van verlegen puber met ambities naar een studerende vrouw geworden met vrienden, sociaal leven, leuk werk, toffe studie en alle zooi die erbij hoort. Dikke prima.

[Tink*]

Vijf jaar geleden zat ik in de zesde klas en was mijn wereld een heel stuk kleiner dan dat ie nu is. Ik was veel minder zelfstandig en ik denk dat ik nu wel veel meer durf. Ik ben in ieder geval nu een stuk volwassener en ik weet ook veel beter wat ik wil. Ik denk dat ik toen ook nog best naïef was in de zin dat ik dacht dat het leven altijd zo zou blijven (althans dat wilde ik wel heel graag) en ik was ook best bang voor verandering doordat situaties zouden gaan veranderen (gaan studeren en op kamers ipv veilig thuis wonen en een vriendenkring die je voornamelijk kent van school). Ik zie nu in dat al die dingen waar ik bang voor was uiteindelijk juist heel goed zijn geweest voor mijn ontwikkeling.

Vijf jaar geleden ging ik het huis uit en had ik alleen maar roomblanke richkids als vrienden in Eindhoven en nu ken ik heel veel verschillende soorten mensen. Diversiteit cliché Oh en vroeger blafte ik iedereen meteen de tent uit als mij iets niet aan stond, nu doe ik dat alleen wanneer ik me écht ergens aan stoor. Ik ben niet ontzettend veel veranderd denk ik ;x

5 jaar geleden zat ik op ieder denkbaar vlak kkdiep in de shit.
Ik ben niet echt veel veranderd maar mijn omstandigheden wel, die zijn heel erg verbeterd.

Ik ben gewoon iets minder lief, denk ik. In positieve zin, vind ik zelf. Lief is goed, maar té lief is dat niet. Vooral niet voor jezelf. Daarnaast ben ik wat zelfverzekerder geworden over wat ik doe (ik vind dat ik er goed in ben, en dat durfde ik vijf jaar geleden echt nog niet te zeggen) en ben ik nog wat onafhankelijker geworden. Maar dat was ik altijd al een beetje, alleen nu nog meer en ik ben me er nu ook bewuster van. Ik vind zelf dat het wel goed met me gaat

[Little Phoebe]

5 jaar geleden was ik een beetje uit mijn gottiktijd aan het komen. En nadat ik mijn livejournal van die tijd heb gelezen, ben ik blij dat ik enigszins normaal ben geworden, in de breedste zin van het woord.

[Noedelhap]

5 jaar geleden was ik net hierheen verhuisd. Er is nog niet veel veranderd qua omstandigheden.

Ik ben wel wat cynischer geworden, opener en op werkgebied heb ik toch maar mooi een freelancebedrijfje gestart. Maar dat is allemaal nog vrij recent en pril, dus dat heeft me nog niet echt veranderd.

[Cherry Springs]

5 jaar geleden was ik 13 en zat ik in de tweede klas van de middelbare school.
Ik had andere vrienden, woonde bij mijn ouders thuis die toen nog samen waren, speelde nog met enorm veel tegenzin hockey (als keeper) en was bijzonder veel gehecht aan alle knuffels op mijn kamer. Ik had veel bewondering voor muzikanten, ik speelde zelf alleen nog maar keyboard zonder veel enthousiasme. Ik geloof dat ik rond deze tijd 5 jaar geleden erg verliefd werd op een klasgenoot van me, die vanzelfsprekend gitaar speelde. Dat is nooit wat geworden. Ik werd niet echt gepest maar ook niet populair en hoewel ik niet dezelfde kleren droeg als zij of ooit ben gaan roken of blowen voelde ik me bij de alto's op school het meeste thuis. Echte hobby's had ik niet. Ik kwam net een tijdje op dit forum en had een flinke aversie tegen breezersletjes.

In de tussentijd zijn mijn ouders gescheiden, is mijn vader verhuisd, zijn er meerdere familieleden overleden aan kanker of ouderdom, heb ik allemaal andere vrienden gemaakt en ben ik gaan gitaar spelen, tekenen, lezen en bestempel ik 'Engels' als algemene hobby. Ik ben gestopt met hockey en ben door toneelspelen extraverter en minder onhandig geworden. Ik heb meer zelfvertrouwen en draag rokjes en jurkjes omdat ik dat mooi vind, draag geen broeken meer die tien centimeter te kort zijn en heb een vriendje. Ik ben mijn eindexamen gehaald, met mijn studie gestopt en ben uit huis gegaan. Ik heb over het algemeen meer zelfvertrouwen over de dingen die ik doe, en dat is fijn.

[Daboman]

5 jaar geleden. Dat was mijn tweede studiejaar. Eigenlijk is er best wel het een en ander gebeurd wat ik toen echt nooit had kunnen voorstellen. Zo ben ik qua carriere een heel andere weg in geslagen. Ik ben gaan werken omdat ik het praktijkwerk leuker vond en niet het onderzoek in wilde. En ik heb een leuke, goedbetaalde baan gevonden. En ik heb een veel stabielere bron van zelfvertrouwen gevonden. Destijds was het erg afhankelijk van mijn prestaties, nu een stuk minder. Tussen deze 2 tijden in zat ik wel een behoorlijk stevige dip die een aantal jaar heeft geduurd. Hij begon echt bijna exact 5 jaar geleden. Maar nu heb ik juist weer wind mee en ik ben trots op het feit dat ik dit deels ook aan mezelf te danken heb. Ik ben nu bezig aan een flinke inhaalslag met alles wat ik in die tijd heb gemist.

Hmmm vijf jaar geleden om deze tijd had ik echt de kutste periode van mijn leven, dus je kunt wel stellen dat het er sindsdien beter op geworden is Had toen net mijn eerste winterdepressie achter de rug en daardoor was de relatie met de liefde van mijn leven (toen nog dan) uitgegaan, waardoor ik diep in de put zat (en ja, er zijn ergere dingen in het leven, maar in mijn leven tot dan toe niet, dus dat was wel het dieptepunt ). Was geloof ik net een week uit, nu precies vijf jaar geleden, en ik kan me het niet eens goed herinneren; in mijn geheugen hangt er over die hele periode een waas van verdriet.

Maar hoe kut dat ook was, ik heb in die periode wel heel veel geleerd over mezelf.
Relatie ging daarna weer aan en weer uit, en vooral daarna is het goedgekomen denk ik. Ben op zichzelf niet zo heel veel veranderd, maar ik ben vooral veel minder onzeker geworden, en dat maakt echt een wereld van verschil. Toen twijfelde ik meer aan mezelf en zat ik meer... vast in mijn hoofd, denk ik. Ben nu creatiever, sterker, sociaal iets aangepaster, minder bang in z'n algeheelheid...

Oh en ik heb niet meer zo'n schijthekel aan slapen op andere locaties

Ik ben niet echt een totaal ander persoon geworden, maar ben wel veel zelfverzekerder en makkelijker en assertiever dan vijf jaar geleden.

Ik durf nu meer voor mezelf op te komen, en weet meer wat ik wil (denk aan opleiding, etc)
Ik durf mezelf meer te zijn en heb meer schijt aan wat de rest ergens van vind...

[Sherlock]

5 jaar geleden was ik bijna het tegenovergestelde van wat ik nu ben.

[Carn]

bar weinig. Ben verhuisd , en mijn hekel aan spirituele, homeopathie-liefhebbende mensen is met een factor 10 gegroeid. Verder werk ik nu fulltime en dat bevalt mij (en mijn bankrekening) voorlopig prima.

[snoopy]

Tjemig, 5 jaar geleden...
Toen was ik nog met m'n ex samen, studeerde ik nog...

Sindsdien is het uit gegaan, ben ik samengekomen met m'n huidige vriend (man), zijn we gaan samenwonen, ben ik afgestudeerd, ben ik zwanger geworden, heb ik een miskraam gehad, ben ik gestopt met m'n oude werk, ben ik weer zwanger geworden, ben ik met een nieuwe baan begonnen, zijn we getrouwd op Bali, zijn we verhuisd (huis gekocht), zijn we nog een keer getrouwd (in Nederland), is onze eerste dochter geboren, ben ik van baan veranderd, ben ik weer zwanger geworden, is dat weer misgegaan, ben ik opnieuw zwanger geworden, ben ik gestopt met werken, ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, ben ik bevallen van onze tweede dochter en ben ik met een ander onderdeel van ons eigen bedrijf aan de slag gegaan.

Pfoeh.


edit: oh... topic verkeerd begrepen zie ik... Ik ben niet echt een ander mens geworden, geloof ik...

[Chick Rock]

Vijf jaar geleden zat ik in mijn eerste studiejaar (er zouden en zullen nog vele volgen). Ik had net te horen gekregen van de decaan dat ik vakken moest laten vallen om mijn algehele lichamelijke en geestelijke gezondheid niet in gevaar te brengen, dat heeft me (ironisch genoeg) aanvankelijk behoorlijk uit balans gebracht. Het heeft jaren geduurd voordat ik die balans gevonden had in m'n studie (overigens is de balans er nog steeds niet, alles moet wijken voor studie). Ik woonde nog thuis, dat beviel aan de ene kant goed (want heel fijne band met ouders, thuis geldt nog steeds als veilige basis), maar zorgde aan de andere kant voor een grote (gevoelsmtige?) scheiding tussen mij en andere studenten.

Nu woon ik op kamers, dat bevalt heel goed. Heerlijk om lopend overal heen te kunnen (3 minuten van centrum en universiteit ) en toch ook goed om enigszins los te komen van m'n ouders. Ik hoop dit studiejaar (eindelijk) mijn bachelor te gaan halen, veel later dan ik vijf jaar geleden waarschijnlijk in gedachten had. Mijn gezondheid is in de afgelopen vijf jaar helaas verslechterd (cvs). Ik ben vier jaar geleden bijna een half jaar behoorlijk ziek geweest en mijn gezondheid is nooit meer geworden wat het daarvoor was (en toen was het ook al niet goed). Op lichamelijk gebied was alles echt veel beter vijf jaar geleden, maar op veel andere vlakken ben ik nu beter af .

Ik ben in de afgelopen jaren wat minder onzeker en negatief over mezelf geworden, iets zekerder over mijn eigen kunnen en beter in het maken van sociale contacten. Hopelijk gaat dat allemaal in de komende jaren nog meer verbetern .

heel veel zelfstandiger, veel doelgerichter, heb ik mijn grote dromen ontdekt, ben ik erachter gekomen dat dit dorpje echt niet zo het einde is als het leek maar dat ik echt in een grote stad thuishoor, heb ik mijn eigen kleding/haarstijl gevonden,is de diagnose pdd-nos gesteld, ben ik naar de middelbare school gegaan en halverwege toelating gedaan op n andere middelbare school maar niet aangenomen, is mn vader 5 maanden weggeweest(voor werk), hebben we een andere hond gekregen, is mn broertje naar speciaal onderwijs gegaan, heb ik een neefje kregen, en mss ook n nichtje(weet ff niet hoe oud ze is) heeft mijn oom een vriendin gekregen en heb ik daardoor een o zo tegekke vriendin erbij gekregen(mn stiefnicht dus), is het gepest alleen maar erger geworden, ben ik een hoop vrienden kwijtgeraakt, is mn overgrootoma overleden, net als mn vorige hond,

maar al met al weet ik beter wie ik ben en wat ik wil...

Vijf jaar geleden was ik 16 en heel erg onzeker. Ik had een vast groepje vrienden waarmee ik rondhing maar ik bereikte niet veel in mijn leven. Ik was altijd bang voor kritiek of complimenten en daardoor deed ik alles maar een beetje halfslachtig. Toen ik de mavo had gehaald dacht ik eigenlijk naar een grafisch lyceum te gaan maar ik besloot dat dat niks voor mij was. Ik ging naar de havo en moest nieuwe vrienden maken. Ik kende niemand. Ik vond dit heel eng. Destijds vond ik winkelen in een supermarkt eng, of de bus nemen, of mijn mening over iets geven. Langzamerhand werd ik volwasssener en zelfstandiger. Ik ging met 18 naar een kunstakademie en met 19 naar een muziekschool. Met 19 ging ik op kamers wonen en leerde ik dat winkelen, met de trein reizen en nieuwe mensen ontmoeten niet eng is. Ik was nog steeds onvolwassen en onervaren, maar ik liet mensen mijn motivatie voor muziek zien. De school gaf mij een idee van geborgenheid. De complimenten die ik kreeg gaven mij veel motivatie om nog meer te oefenen.
Toen ik van de muziekschool af moest verdween al mijn zelfvertrouwen. Ik zag leven als een sleur en dacht dat ik niks had bereikt in mijn leven. Ik besloot naar Dublin te gaan, ik wist niet wat ik wilde studeren en ik zat heel erg in de knoop met mijzelf. Ik vond het moeilijk om iedere dag op te staan en had nergens zin in.

Nu zit ik in Dublin (voor 3 maanden al) en ben ik totaal veranderd. Ik ben in de afgelopen maand gaan realiseren dat jij de enige bent die verantwoordelijk voor je geluk. Ik doe veel dingen met muziek (optreden, liedjes opnemen en busken) en ik ben ook veel bezig met lezen en luisteren naar muziek. Ik probeer open te staan tegenover mensen en meer over mijn emoties te praten. Ik ben niet bang voor iemands kritiek en accepteer complimenten. Ik ben me bewust van mijn kwaliteiten en mijn zwaktes. Ik werk heel hard aan beiden en ik denk dat ik mensen inspireer met mijn durf. Ik ontmoet veel mensen en ik merk dat ze me daadwerkelijk aardig vinden. Ik besef me na al die jaren dat ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik besef me ook dat - ook al bereik ik niks in de muziek - ik onwijs veel geleerd heb over mezelf. Ik heb niks nodig in mijn leven om gelukkig te zijn. Alleen maar het besef dat ik gelukkig ben met wie ik ben. Als daar mooie dingen uit voortkomen is dat alleen een voordeel.