Ik weet het even niet meer.

[hendroit]

Hallo,

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Vorig jaar september is mijn opa plotseling op nog best jonge leeftijd overleden (57). Die dag toen ik dat hoorde heb ik bijna alleen maar gehuild, hij was als een 2e vader voor me en ik praatte zowat elke dag tegen hem. Ik heb mijn vader nooit gekend en mijn opa was als een 2e vader voor me. Elke dag zit ik hier nog mee en op school gaat het echt heel erg slecht, het is nu al zeker dat ik blijf zitten. Ik ben voor mijn gevoel altijd al een stille jongen geweest maar het is de laatste tijd nog erger geworden. Mijn vrienden ondernemen bijna nooit wat en ik heb ook maar weinig vrienden. Op school zit ik alleen maar een beetje voor me uit te staren, ik wil dan wel opletten in de klas maar het lukt gewoon niet want mijn hoofd zit helemaal vol. Thuis kan ik ook geen huiswerk maken want dat lukt me ook niet. Ik heb geen baantje en doe ook niet meer aan sport. Als het in de klas gaat over doodgaan of als we het over iemands vader hebben dan heb ik gewoon de neiging om de klas uit te lopen. Ik vind het echt heel kut als we het daar over hebben dus kan ik het bijna tegen niemand zeggen. Ik ben bezig met een therapeut(ik weet niet precies wat het is maar het is gewoon een man waarmee ik kan praten en die mij ook vragen steld enzo) maar hier schiet ik ook niet veel mee op. Thuis vind ik het ook niet gezellig want mijn stiefvader is altijd maar aan het chagerijnen op mij en mijn zusje en mijn moeder kiest natuurlijk de kant van mijn stiefvader. Aan het eten zegt er niemand wat en ik heb gewoon geen zin meer om naar beneden te gaan om bijvoorbeeld TV te kijken. Dan ga ik maar gewoon boven zitten achter de computer om vervolgens maar niks te doen.
Hebben jullie misschien tips voor hoe ik uit mijn isolement kan komen?

Kun jij zelf niet wat ondernemen?
Dat jij je vrienden vraagt om wat leuks te gaan doen. Terrasje pakken oid.
Verder ga op een sport vereniging of bij een muziekvereniging. Zo doe je sociale contacten op en daar maak je ook vrienden. Plus je hebt afleiding. Ik weet niet hoe oud je bent, maar als je studeert kun je ervoor kiezen om op kamers te gaan. Al weet ik niet of vluchten voor je thuissituatie de beste keus is. Misschien eens praten met je stiefvader?

[hendroit]

Ik moet toch wat gaan doen dus heb ik vorige week maar gesoliciteerd bij mcdonalds en ben uitgenodigd voor een solicitatiegesprek volgende week. Ik ben 16 jaar en ik heb echt maar een stuk of 2 vrienden maar hier ga ik buiten school bijna nooit meer om. Ik zou verder echt niet weten wat ik voor sport zou moeten doen, heb inmiddels al vanalles geprobeert. Ik weet ook niet zeker of ik volgend jaar wel opnieuw wil gaan doen, ik zit op de havo en ik heb altijd al iets met auto's gehad dus ik wilde volgend jaar misschien MBO automonteur gaan doen.

Wat een nare situatie...
Wat je echt moet doen wat betreft het overlijden van je opa is er over praten met iemand! Zeker omdat hij zo belangrijk voor je is geweest. Dit hoeft niet perse een bekende te zijn. Een buitenstaander is soms zelfs juist fijner.
En wat de anderen ook zeggen, dingen ondernemen. Het kunnen al hele kleine dingen zijn. En je kan bijvoorbeeld op school tijdens gym ook wat meer mee doen misschien? En buitenschool nog een activiteit erbij hebben is inderdaad ook aan te raden. Misschien als je aangenomen bent bij de Mac maak je daar ook weer contacten. Als je, je er voor open stelt lukt dat wel

Idd een erg vervelende situatie!

Eigenlijk ben ik het wel met M&Metje eens: je moet er met iemand over praten.
Of dat nou een familielid, een vriend, je therapeut of wie dan ook is, het zal je gewoon goed doen om er met iemand over te praten.
En idd (proberen) bezig te blijven of het nou veel of weinig maakt niet zoveel uit, als je (probeert) iets te doen.
Misschien kun je bij een sportvereniging gaan: sporten zorgt voor afleiding en je kunt er ook voldoening uithalen en dan zul je je misschien wat beter voelen.

Verder kost het verwerken van het overlijden van je opa gewoon tijd, ik verloor een jaar geleden ook een familie waar ik heel goed contact mee had en zat er in het begin ook heel erg mee, alleen na een tijdje zul je gaan merken dat je het steeds meer los kan laten.

Misschien kan je er met een familielid over praten en vragen hoe hij/zij er tegenaan kijkt.

Sterkte!