monoloog: Stoer.

Stoer.

Opzichtig, flink, dat zegt het woordenboek.
Maar wát is echt stoer?

Stoer is voor de één spieken onder een proefwerk.
Stoer is voor de ander stiekem sigaretten roken achter een muurtje.
Stoer is een punaise op de stoel van je leraar leggen.
Stoer is je papagaai vieze scheldwoorden leren.
Stoer is een oude opa in elkaar slaan.

Stoer zijn zij.
Zoals ze binnenkomen; roepend, fluitend, scheldend.
Ze zijn met zijn veertienen. Onder leiding van het opperstoerste meisje. Ze kauwt kauwgom en spuugt op de grond.
Luidruchtig nestelen zij zich in de coupé, aan de andere kant van waar ik zit.

Ik ben 12 jaar, en reis elke dag met de trein op en neer.
Ik reis naar huis.
Schuchter zit ik, zoals altijd, uit het raam te staren.
Schuchter zoals alleen een verlegen meisje dat kan.
Ze bieden me wiet aan.
Ik wentel mezelf in kinderlijke onschuld.
De jongens grijnzen, de meisjes lachen kakelend.

Tien minuten lang laten ze me met rust.
Totdat het opperstoerste meisje zich iets in het hoofd haalt; ze wil bij het raam zitten.

Opperstoerste meisje:"He, jij daar, ga eens weg!"
Ander meisje:"Ja, en snel een beetje, we willen bij het raam!"
Ik:"Maar je zit toch zelf al bij het raam? Ik zit hier goed hoor."

En daar ga ik al grof de fout in.
Hoe durf ík, een onbenullig, klein, dom meisje, hare koninklijke stoerheid tegen te spreken?
Ik moet worden gestraft:

Het opperstoerste meisje klimt snel op de rugleuning van de stoelen, ze zit boven mij met haar benen om mijn nek geklemd. Voor ik het weet trekt ze met haar lange vingers hard aan mijn haren.

Ik zeg geen auw.
Ik merk niet dat het best pijn doet.
Ik ben bang.

Opperstoerste meisje:"Wát zei jij daar? Jij zit hier helemaal niet goed. Ik wil hier zitten, en als je niet weg gaat dan pak ik mijn mes."
(Haar mes. Ja dat schreeuwen ze nu allemaal).

Een van mijn vriendinnen seint naar me; kom Nelleke, we moeten hier weg, geef ze hun zin maar!

Maar ik wil ze hun zin niet geven.
No way!
Een beetje zelfrespect heb ik wel.
Het is mijn plaats, eerlijk mijn plaats. Ik zat hier als eerste. Bovendien zitten zij zelf ook bij een raam.
Waarom moeten ze mij hebben?

Ja, waarom moesten ze mij hebben...

Dat brengt me aan het wankelen. Is het wel goed wat ik doe? Zij zijn duidelijk stoerder, en ze hebben een mes.

Ik sta op.
Ik geef op.
Ik loop de coupé uit.
Als een laatste groet slaat een van de meisjes me op mijn achterhoofd.

Waarom moet iedereen toch zo nodig stoer zijn?
Ik vind het helemaal niet stoer om opa's te slaan.
Ik sta liever op voor opa's als ik in de bus zit.
En ben ik niet stoer omdat ik niet rook?
Nou dan ben ik inderdaad liever een watje.
Dat vind ik helemaal niet erg.
Ik sta wel voor mij eigen waarden.
Toen verloochende ik mezelf, omdat ik tóch opstond voor die etterbakken.
Nu zie ik hoe kinderachtig zij waren, en hoe volwassen ik me probeerde te houden aan mijn eigen waarden.

Ik ben mezelf. Ik ben niet tevreden, maar ik ben wel mezelf.

Stoer is jezelf zijn.
Stoer is voor je eigen mening opkomen.
Stoer is dingen doen, die je eigenlijk niet durft.

Nou dan ben ik toch eigenlijk best stoer…

Ik zal dit even kort toelichten (de 1e keer dat ik hier post). Ik ben met toneelproductie bezig met het zelf schrijven van teksten, en ons thema is stoer.
De opdracht was om voor jezelf een monoloog te schrijven, waarin je een gebeurtenis beschrijft (waargebeurt) die voor jou het aller engste/aller stoerste was. Ik koos voor het engste.

Een monoloog spelen is iets anders dan hem hier zo plaatsen. Ik heb ervoor gekozen om de stukken die ik op een andere manier zeg/denk in het stuk cursief te maken. Ik spreek mijn hele monoloog in de microfoon, en die stukken zijn net op een andere manier gesproken (of gespeeld).
Het opperstoerste en het andere meisje hebben uiteraard een andere stem dan mijn personage in het stuk. En de zin: "ja, waarom moesten ze mij hebben" moet een soort van break zijn, waar ik uit mijn monoloog stap, en eens goed nadenk over wáárom ze mij moesten hebben destijds.

Ik hoop dat de lay out jullie niet al te erg stoort, ik heb hem ook zo aangehouden in het stuk zelf. Be gentle

[Roosje]

Ik vind het niet zo, eigenlijk. Een gespeelde monoloog is natuurlijk vaak al een stuk beter dan een monoloog die je zomaar neerpent, maar... ik weet niet. Je verhaal komt niet goed op mij over, het doet me niets. Wat er precies mee is, kan ik niet beschrijven, maar ik denk dat het te "statisch" is geschreven. Ik vraag me daarentegen wel af hoe deze monoloog zou zijn als je hem speelde; ik vermoed beter, maar niet veel.

Ik wentel mezelf in kinderlijke onschuld.

Deze zin vind ik op zich wel mooi, maar hij valt heel erg buiten je verhaal. De rest van het stuk is redelijk simpel geschreven, en dan komt er ineens zo'n zin tussendoor. Ik denk dat het beter zou zijn als je dat zou aanpassen.

[planckton]

Ik sluit me aan bij de mening van Roosje, niet geweldig, maar wie weet als je het speelt..

''Stoer is voor de één spieken onder een proefwerk.
Stoer is voor de ander stiekem sigaretten roken achter een muurtje.
Stoer is een punaise op de stoel van je leraar leggen.
Stoer is je papagaai vieze scheldwoorden leren.
Stoer is een oude opa in elkaar slaan.''

Deze opsomming gaat eigenlijk alleen maar over dezelfde mensen, het is één type. Ik had het leuk gevonden als je ook een ander soort stoerheid beschreef, of maak de opsomming anders wat korter.

[colour]

Ik vind het een goed stuk. Er wordt toegewerkt naar een bepaald soort climax en dan is goed. Je wilt doorlezen omdat je benieuwd bent naar wat er gaat gebeuren. Ik vind dit een goed monoloog omdat er echt iets gebeurd, wat vaak in een monoloog niet gebeurd.

Even over wat iemand zei over die eerste zinnen over wat stoer is, ik denk dat er niet iets anders bij moet omdat er wordt toewerkt naar het stuk van wat die jongeren in die trein stoer vinden.

Ik ben benieuwd wat de mensen ervan vinden, voor wie je het gaat voordragen!

[Barones]

Ik vind het op zich best een leuk stukje. Op het begin had ik alleen steeds het idee dat het leuker was geweest als je een ander perspectief had genomen. zoals bij dit stukje:

Zepp schreef op 21-02-2006 @ 10:32 :
Stoer.

Ik ben 12 jaar, en reis elke dag met de trein op en neer.
Ik reis naar huis.
Schuchter zit ik, zoals altijd, uit het raam te staren.
Schuchter zoals alleen een verlegen meisje dat kan.
Ze bieden me wiet aan.
Ik wentel mezelf in kinderlijke onschuld.
De jongens grijnzen, de meisjes lachen kakelend.

Ik wentel mezelf in kinderlijke onschuld. Dat soort dingen vind ik mooier als je het óver iemand zicht, ipv over jezelf. Maar goed dat is denk ik ook een kwestie van smaak.

Aan het einde vind ik het ik-perspectief wel weer leuk

Ik vind het niet zó. Ben het met Roosje eens. Wat veel mensen al zeggen: gespeeld is het vast oké, maar om te lezen vond ik het saai. Het komt ook enigszins geforceerd, clichématig over, maar goed, dat hou je.

Quis schreef op 21-02-2006 @ 21:10 :
Ik vind het niet zó. Ben het met Roosje eens. Wat veel mensen al zeggen: gespeeld is het vast oké, maar om te lezen vond ik het saai. Het komt ook enigszins geforceerd, clichématig over, maar goed, dat hou je.

[writersblock]

Ik weet niet hoe oud je bent, ik gok 12 à 13. als dit niet zo is , sorry.
Die monoloog is heel, heel goed geprobeerd. Maar te hard, je probeert te speciaal te zijn, het té te maken, als je weet wat ik bedoel.

het idee, de boodschap achter je monoloog is echter wel goed, probeer gewoon enns het te herrschrijven als een 8-jarige.

oke dit slaagt nergens op, maar mss probeer het gwn eens

ach, succes

Je hebt door dat TS, als hij bij het schrijven 12 of 13 was, ondertussen 17 of 18 is?

[Ieke]

Oude topics geven goede herinneringen, maar toch maar een slotje. Dit is wel een beetje heel oud.