fout niet durven toe te geven, hoe nu verder

[deurtje2]

Beste allemaal,

Ik lees al langere tijd mee op dit forum (stille lezer) en vind het fijn om eens te lezen hoe anderen over bepaalde zaken denken, alleen vraag ik hier nu zelf even om raad. Ik zit met een probleem wat eigenlijk nergens over zou moeten gaan.. maar dat me toch erg dwars zit.

Als eerste kan ik me eigenlijk nooit op stomme fouten betrappen. In ieder geval niet zo dat ik me er voor schaam en er niet meer uit kom. Mijn situatie is als volgt. Ik woon nog thuis bij mijn ouders en broer. Ik heb 2 jaar terug een telefoonrekening afgesloten (abo2jaar). Nu liep mijn abo af (mei), en was ik al opzoek naar een andere. Nu heb ik eigenlijk uit hebberigheid, als ik het zo mag noemen, al een nieuwe aangeschaft terwijl mijn andere nog liep. Nu dacht ik zelf dat ik nog 2 maanden moest.. bleek dat toch even 5 maand te zijn.

Al goed, vreselijk stomme fout..ik zit wel op de blaren en weet dat ik best dom ben geweest, alleen hoe vertel ik dit thuis? Dit is al een paar maand terug gebeurd.. ik ben er toen maar niet op in gegaan uit schaamte. 'Alles was wel geregeld', ik betaal wel.. niemand die er wat van merkt. Alleen, ben ik nu op het punt gekomen om mijn abonnement op te gaan zeggen. Op zich geen probleem alleen ben ik geen contractant. (Vraag me niet hoe dit kan omdat ik toch zelf echt het abonnement heb afgesloten).

Met andere woorden: ik moet dus nu gaan bellen en mijn vader het woord laten doen voor toestemming. Dit was niet mijn gewenste idee. Ik kan zelf mijn probleem wel oplossen alleen word me dit wel erg moeilijk gemaakt zo.


Hoe nu verder.. Ik schaam me zo diep terwijl ik me nu druk maak om het kleinste en stomste foutje ooit. Wat vraag ik nu.. Wil je bellen? Ja? Want ik ben stom geweest om eerder een abo af te sluiten ipv af te wachten *afkeuring alom*


Ik ben benieuwd...

Alvast bedankt!

[Balance]

"Pap, ik heb iets doms gedaan en heb nu jouw hulp nodig om het weer enigszins recht te zetten."
Lijkt me een prima binnenkomer. Het lijkt me stug dat je vader echt zo afkeurend zal doen, waarschijnlijk vul jij dat nu voor hem in en valt het in werkelijkheid reuze mee. En misschien zal hij wel even opmerkingen maken als 'Dat is niet echt slim geweest van je'. Nou, dan bevestig je dat en klaar is kees.
Als je werkelijk zo'n moeite hebt met het toegeven van (kleine) fouten, dan is dit een hele goede oefening voor je. Want nu is het veilig in je eigen omgeving met mensen die hoe dan ook van je houden, terwijl je in je latere leven nog vaak zat fouten zal maken, maar dan tegenover mensen die wat minder snel vergevingsgezind zijn.

[deurtje2]

Dankjewel voor je snelle reactie. Erg fijn.

Het zal waarschijnlijk ook wel te maken hebben met dat broer vaker een fout maakt, en hij het dan vaak moet oplossen. Ik weet hoe hij dan kan reageren. Al is hij het vast na een dag alweer vergeten, het voelt zo stom..

Zelf fouten oplossen kan ik wel.. alleen vind ik het, denk ik, juist moeilijker om het toe te geven aan mensen die dicht bij je staan dan aan mensen die ik verder niet ken.

Dat is toch best raar?

[deurtje2]

Aan de ene kant wil ik het het liefst gewoon nu zelf oplossen. Brief schrijven, opzeggen, betalen en klaar. Had ook gekund als alles gewoon op mijn naam had gestaan. Alleen door de toestemming van ouders kan het opgezegd worden..

Inderdaad wat Balance zegt. En als je nu je fout toegeeft aan je vader, dan zal hij minder 'heftig' reageren denk ik. Je moet het gewoon doen, want je hebt eigenlijk geen andere keuze. Begin het gesprek gewoon dat je je vader zijn hulp nodig heeft, en dat het jouw fout is en dat je je ervoor schaamt. Waarschijnlijk neemt hij dat wel goed op.

Ehm, wat is het probleem nou? Dat je je pa moet laten bellen? Waarom is dat zo'n groot probleem?

[Balance]

deurtje2 schreef:

Dankjewel voor je snelle reactie. Erg fijn.

Het zal waarschijnlijk ook wel te maken hebben met dat broer vaker een fout maakt, en hij het dan vaak moet oplossen. Ik weet hoe hij dan kan reageren. Al is hij het vast na een dag alweer vergeten, het voelt zo stom..

Zelf fouten oplossen kan ik wel.. alleen vind ik het, denk ik, juist moeilijker om het toe te geven aan mensen die dicht bij je staan dan aan mensen die ik verder niet ken.

Dat is toch best raar?

Dat is vooral perfectionistisch en een erg onhaalbaar streven. Iedereen maakt wel eens fouten en het toegeven van je fouten is juist een goede eigenschap. Dat je ze vervolgens liever zelf oplost snap ik. Zie het toegeven van je fout als uitdaging, als manier om te groeien. Want nogmaals, er komt een tijd dat je niet altijd meer je fouten ongemerkt weet op te lossen. Dan moet je gewoon op je stage, werk (of whatever) toegeven dat je iets hebt gedaan dat niet zo slim was. Of dat je iets verkeerd gezien hebt.
Dus oefen er mee en ben na afloop trots op het feit dat je bent uitgekomen voor je fout. En dat je het uiteindelijk, met bijstand van je vader, toch ook zelf hebt opgelost.