Verhaal: Losgeld

[verhalenmeisje]

Waar was ze? Het was pikkedonker. Ze zag helemaal niets, wel kriebelde er iets op haar neus. Toen wist ze het weer: gisteravond.

Het was de vorige dag allemaal begonnen. Aimée had die ochtend van haar vader te horen gekregen dat ze moest oppassen. ‘Waarvoor dan?’ had Aimée gevraagd, maar haar vader wilde niets meer zeggen. Aimée wist wel dat haar vader veel vijanden had, want hij was bij de maffia. Dit was alleen de eerste keer dat hij had gezegd dat zij óók moest oppassen. Eerst was ze er nog wel mee bezig geweest, maar omdat hij er toch niets meer over wilde zeggen, was ze het al snel weer vergeten.
Aimée leefde in Italië, op Sicilië. Doordat haar vader bij de maffia was, hadden ze veel geld. Veel geld betekende helaas niet ook veel geluk. Haar moeder was bij de geboorte van haar zusje omgekomen. Een week later overleed ook haar zusje. Haar vader was vlak na hun dood zo van slag geweest dat hij bij de maffia was gegaan. Langzaam werd het verdriet van haar vader minder zichtbaar, maar zo vrolijk als hij vroeger was had Aimée hem niet meer gezien.
Op haar school, waar alleen maar kinderen van rijke ouders heen gingen, had Aimée best veel vrienden. Die middag zou haar beste vriendin Lesley komen om zich samen klaar te maken voor het feest van hun vriendin die avond. Om één uur ’s middags kwam ze hun grote villa binnengelopen. Ze hadden er twee uur over gedaan om de perfecte outfit samen te stellen. Lesley had een kort paars jurkje van Gucci aan, met bijpassende hoge hakken en Aimée had een zwart Prada jurkje, natuurlijk ook met bijpassende schoenen. Hierna hadden ze met de creditcard van Aimée haar vader een kapster en beautysalon aan huis langs laten komen zodat ze er ’s avonds geweldig uit zouden zien. Al die tijd dacht Aimée niet meer aan het rare gesprek met haar vader. Ook had Aimée niet in de gaten gehad dat ze de hele middag geobserveerd waren. Toen ze ’s avonds naar het feest liepen was het nog licht, maar zes uur later op weg naar huis was het donker en het enige beetje licht kwam van de maan. Aimée en Lesley waren ook weer samen naar huis gelopen, want in je eentje was het gevaarlijk op de straat. Drie straten voor het huis van Aimée sloeg Lesley af naar haar eigen huis. Ze spraken af dat ze elkaar de volgende dag zouden bellen. Dit stuk liep Aimée eigenlijk altijd alleen na een feestje, maar nu dacht ze plotseling weer aan haar vaders woorden vanochtend. Aimée begon een beetje bang te worden. Wat wist haar vader, wat hij haar niet wilde vertellen? Opeens hoorde Aimée een raar geluid links van haar, vlak daarop vloog een vogel uit de struiken. Aimée zuchtte, haar vader had haar banger gemaakt dan ze gedacht had. Daarna liep Aimée harder, om maar snel weer in haar vertrouwde kamer te zijn. Toen zag ze een schaduw achter haar, ze wilde zich omdraaien, maar voordat ze kon zien wie of wat de schaduw was, werd ze al vastgepakt. Aimée schrok, maar voordat ze om hulp kon schreeuwen, werd er een hand voor haar mond gehouden. Snel deed een tweede persoon een busje open. Aimée werd hardhandig in het busje gegooid en door de harde klap raakte ze bewusteloos.

En nu is ze hier, ze probeert op te staan, maar haar handen en voeten zitten vastgebonden. Ze heeft tape op haar mond. Langzaam wennen haar ogen aan het donker en kan ze wat meer zien. Ze ziet een kast, een stoel en een tafel. Zelf zit ze op een berg hooi. Dat kriebelde er dus. Plotseling is er een fel licht in de ruimte. Het doet pijn aan haar ogen. Ze hoort een zware mannenstem. Langzaam komt de man naar haar toe.‘Hallo prinsesje’ zegt de man. Aimée wil hem vragen wie hij is en wat ze hier doet, maar het tape zit nog steeds voor haar mond. ‘Heb je lekker geslapen?’ vraagt de man. Meer dan een boos gehum komt er niet uit haar mond. ‘O ja, je kunt niet praten! Wat jammer nou!’ lacht de man. Ze wordt steeds bozer op deze man en ze kijkt hem zo boos mogelijk aan. Gelukkig haalt hij dan toch het tape van haar mond. ‘Nou geef antwoord!’ zegt de man hard. Aimée wordt er een beetje bang van. ‘Waar ben ik?’, vraagt Aimée met een zachte stem, ‘En hoe ben ik hier terecht gekomen?’
‘Ja, dat wil je wel weten hè? Maar ik ga jou niet alles vertellen. Dat is veel te gevaarlijk. Je bent hier ver van huis. Dat is alles wat je mag weten.’ Antwoordt de man.
‘Hoelang moet ik hier blijven?’ vraagt ze met een bange stem.
‘Totdat jouw lieve vadergeld heeft betaald!’ schreeuwt de man bijna.
Langzaam begint Aimée de situatie te begrijpen. ‘Ben ik ontvoerd?’
Het enige antwoord dat ze van de man krijgt is heel hard gelach. Daarna loopt hij lachend de schuur weer uit. Het is weer donker in de schuur en Aimée weet niet meer wat ze moet doen. Ze is alleen. Zou iemand haar al missen? Haar vader misschien? Of Lesley? Zou haar vader het losgeld willen betalen? Hoeveel zou het eigenlijk zijn? Aimée probeert op te staan. Pas na drie keer lukt het haar om haar evenwicht te bewaren en niet weer terug te vallen. Ze loopt-springt naar de tafel toe. Daar ligt niets. Snel gaat ze verder naar de kast. Haar handen zitten nog steeds vastgebonden en dat maakt het een stuk lastiger om de kast open te krijgen. Met haar hoofd en haar ellebogen probeert ze de deur van de kast open te krijgen. Gelukkig is de kast niet op slot. Snel kijkt ze wat er in de kast zit, voordat de man terug komt. In de kast is het donker. Ze kan amper wat zien. Als Aimée wat dichter bij gaat ziet ze een mes liggen, maar voordat ze het mes kan pakken, hoort ze voetstappen. Ze moet weer terug! Ze probeert zo snel mogelijk de kast weer dicht te doen en naar de baal hooi te gaan, maar dat wil niet zo makkelijk als je armen en benen vast gebonden zijn. Ondertussen komen de voetstappen dichterbij. Dan springt ze verkeerd en ze valt voorover. Ze gilt. De voetstappen zijn nu bij de deur. Ze kan nooit op tijd weer op de baal hooi zitten en de man heeft vast haar gil allang gehoord. Ze probeert toch op te staan, maar dat lukt niet. Vanaf de grond hoort ze de deur opengaan. Er komen twee mannen op haar afgerend. Ze tillen haar op en zetten haar op de stoel.
‘Er een beetje vandoor proberen te gaan, hè!’, schreeuwt de man boos, ‘Wat denk je wel niet!’.
Ruw pakken de mannen allebei een arm van haar en ze slepen haar mee. Al tegenstribbelend vraagt Aimée waar ze haar heen brengen. De mannen reageren niet en slepen haar zonder een woord te zeggen mee naar buiten. Buiten in de felle zon ziet Aimée een dure auto staan. Hij heeft geblindeerde ramen, zodat niemand van buitenaf kan zien wie er in zitten. Ze wordt door de twee mannen in de auto geduwd. Zonder enige uitleg waar ze heen gaan begint de auto te rijden.
Na twee uur lang te hebben gereden is Aimée het wel zat. Haar armen en voeten hebben ze gelukkig onderweg los gemaakt, maar ze wil weer uit de auto en naar huis. Als ze bij een lege parkeerplaats aankomen stopt de auto. Aimée heeft geen idee waar ze zijn en al helemaal niet wat ze met haar willen doen. Ze wordt door de mannen uit de auto gesleept. Na ongeveer tien seconden ziet ze een man uit het bosje naast de parkeerplaats stappen. Eerst herkent ze hem niet, maar dan ziet ze opeens dat het haar vader is. Wat doet hij hier? vraagt ze zich af. Hij komt naar haar toegelopen en geeft haar een knuffel. Ze voelt zich weer veilig. Haar vader neemt haar mee en zonder nog wat te zeggen is ze van de mannen af. In de autorit naar huis zeggen ze allebei niets. Pas thuis begint haar vader te praten. Hij vertelt dat hij een week geleden ruzie kreeg met ene Tom. Hij had in de kroeg wat te veel gedronken en het liep uit tot een gevecht. Niemand won, want de eigenaar zette ze eruit. De volgende ochtend had hij uitgezocht wie Tom was. Het bleek een grote maffiabaas te zijn. Een stomme zet van hem dus. Ondanks dat hij dan wel een grote maffiabaas was, zat hij toch in geldnood, want hij was gokverslaafd. Tom had uitgevonden dat hij wél geld had en had twee handlangers gestuurd om haar te ontvoeren. Na haar ontvoering was er bij hun thuis een brief bezorgd waar in stond dat hij eerst één miljoen euro moest betalen voordat Tom haar vrij liet gaan. Hij had het betaald en ze hadden nu wel minder geld, maar hij had haar terug.
Ondertussen had hij een warme uitdrukking op zijn gezicht gekregen en hij gaf haar een knuffel. Aimée had deze kant van hem al heel lang niet meer gezien. Ze had het gevoel dat haar vader langzaam weer zichzelf werd.

wat vinden jullie?