Verhaal: Het Muurtje

[Vinck]

HET MUURTJE

Walter Teirlinck opende zijn ogen. Hij kreunde even en zwaaide vervolgens zijn benen over de rand van het bed. Moeizaam begaf hij zich naar de badkamer, waar hij een miezerig straaltje urine in de toiletpot mikte. Net toen hij zijn gezwollen prostaat wilde vervloeken, hoorde hij beneden een stem roepen: “Kom je nog, Walter? De koffie is doorgelopen!”
“Ik kom, Greta, godverdomme!”
Wankelend daalde Walter de trap af. Toen hij voorbij de deur van de woonkamer kwam, hoorde hij dat de televisie aanstond.
“Nou, als je ramen gaat wassen ofzo, wees daar dan voorzichtig mee,” zei de Nederlandse TV-paragnost, “Ik zie een soort fysieke trap...en die staat wat te wankel. Maar ook krijg ik een beeld door van een oud dametje dat vaak bij je is en je bewaakt. Er hangt ook een bloemengeur rond je, en dat is symbolisch want dat staat voor bescherming. Je hoeft je over die financiële...”
“Ben je nu weer naar die halvegare aan het luisteren?” vroeg Walter toen hij de keuken binnenkwam.
“Soms vertelt hij interessante dingen,” antwoordde Greta, die aan de broodrooster stond te prutsen.
“Zever als je 't mij vraagt.”
“Ik vraag het je niet.”
Walter ging aan de keukentafel zitten en slaakte een diepe zucht. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd met de muis van zijn hand.
“Het is weer verdomd heet vandaag.”
“Hm...Volgens Brenda wordt er gesproken over een hittegolf komende week.”
“Dan koop ik een nieuwe ventilator. Dat ouwe kutding blaast even hard als een kettingroker met astma. Mag ik een klontje suiker voor m'n koffie, lieverd?”
“De dokter zei dat je moest minderen...”
“De dokter kan de pot op, Greta. Als ik morgen onder een bus kom is het ook voorbij.”
Greta nam een suikerklontje uit de blauwe doos naast het aanrecht en gaf die aan haar echtgenoot. Daarna ging ze tegenover hem zitten, en smeerde ze wat boter op een stuk toast.
Stilzwijgend begon het echtpaar aan het ontbijt. Toen Walter twee boterhammen met perensiroop naar binnen had gewerkt begon hij door de keuken te ijsberen met de dampende kop koffie in zijn linkerhand. Na een tijdje bleef hij staan voor het grote venster en keek hij fronsend naar de achtertuin. Gonzo, hun witte Malteser, huppelde dartel over het gazon. Het leek alsof hij op iets aan het kauwen was.
“Wat was er gisteren toch met Louis?” vroeg Walter aan niemand in het bijzonder.
“Ik heb er niet van kunnen slapen, Walter, kan je het geloven? Al twaalf jaar wonen we naast Louis...en hij heeft zich nog nooit zo onredelijk en agressief gedragen.”
“Pff, het zal de hitte wel zijn. Daar worden mensen kribbig van.”
“Ik voel me toch niet op m'n gemak, hoor, Walter. Zoals hij gisteren tegen je uitvloog...Wat hadden we in hemelsnaam verkeerd gedaan? We zaten gewoon in de tuin toen hij begon te tieren. Weet je nog wat hij precies zei?”
“'Dat scheidingsmuurtje is een halve steen te breed, verdomme. Als je er niet vlug iets aan doet knal ik je overhoop.' Iets in die aard.”
Greta huiverde. Ze liet de helft van haar stuk toast liggen en draaide de pot met frambozenconfituur stevig dicht.
“Misschien moeten we de politie verwittigen,” opperde ze.
“Ben je op je kop gevallen, mens? We moeten dit voorval niet gaan opblazen...Louis had waarschijnlijk een rotdag achter de rug. Ik wil het gewoon vergeten.”
“Ik weet niet of ik dat kan. Hij ging echt als een razende tekeer...”
“Misschien ga ik straks even met 'm babbelen. Kijken wat er scheelt. Z'n vrouw is nog niet zo lang overleden...”
“Twee jaar.”
“en misschien was het gisteren haar verjaardag ofzo. We moeten het goede voorbeeld tonen, weet je wel? Solidair zijn.”
“Wees maar voorzichtig, schat.”
“Altijd, lieverd. Wat denk je nu? Dat Louis m'n kop eraf gaat knallen op klaarlichte dag? Met zijn jachtgeweer?”
Greta zei niks meer en veegde de tafel schoon met een vochtige schoteldoek. Walter ging naar de bergplaats en draaide daar de sleutel van de achterdeur om. Fluitend wandelde hij door de tuin.
Gonzo liep achteraan bij het tuinhuis en maakte vreemde, kuchende geluidjes. Walter schonk er niet veel aandacht aan en stapte verder. Bijna meteen bereikte hij het witgeschilderde scheidingsmuurtje dat anderhalve meter hoog was, en volgens zijn buurman Louis een halve steen te breed.
“Wat bezielde die kerel toch?” vroeg Walter zich hardop af. Een ogenblik keek hij naar de achtergevel van Louis' huis. Op het terras was er geen beweging en in de keuken evenmin.
Hij besloot dat hij rond de middag bij Louis zou langsgaan om de zaken op een rustige manier te bespreken. Zijn hand was al rond de klink van de achterdeur gesloten toen Walter hoorde hoe de schuifdeur van zijn buur werd geopend.
Louis kwam tevoorschijn, met in zijn rechterhand een pistool en in zijn linkerhand een leeg flesje water.
“Dat krijg je als je me probeert te naaien, Walter!”
De ochtendstilte werd verbroken door drie schoten, waarvan twee in Walters borst en één tussen zijn ogen. De man viel neer, en zijn bloed stroomde langzaam over de diepblauwe tegels van het terras, tot het uiteindelijk het scheidingsmuurtje raakte...het muurtje dat een halve steen te breed was.

[Issun]

Mooi verhaal. Je wist me meteen te grijpen zodat ik doorlas, dat is sowieso al goed. Ik kan eigenlijk niets verzinnen dat ik er niet goed aan vind, behalve misschien dat het een beetje vaag blijft waarom die Louis opeens zo veranderd is, of hoe de relatie tussen Louis en het echtpaar eerst was (waren ze goede vrienden, of 'gewoon' buren, etc.).

[Geel]

Ongeveer wat Issun zegt. Behalve dat ik niet echt benieuwd ben naar de relatie tussen de buren.
En, dat je drie keer herhaalt dat de muur een halve steen te breed is, vind ik een beetje jammer. Twee keer (aan het begin en aan het eind) lijkt mij genoeg. Maar verder een geweldig verhaal.

[Issun]

Geel schreef:

Ongeveer wat Issun zegt. Behalve dat ik niet echt benieuwd ben naar de relatie tussen de buren.
En, dat je drie keer herhaalt dat de muur een halve steen te breed is, vind ik een beetje jammer. Twee keer (aan het begin en aan het eind) lijkt mij genoeg. Maar verder een geweldig verhaal.

Dat vind ik juist wel goed, dat is een mooi motief.