Wie is nog meer enigst kind?

Ik ben zelf enigst kind en ik vind het niet echt vervelend, je wordt wel verwend en je hebt geen last enzo, maar in sommige situaties hoopte ik wel eens dat ik een broer/zus had. mijn ouders zijn al vrij oud dus weet niet of die nog kinderen krijgen

[Em.]

*Enig, niet enigst. Je kunt niet meer enig dan enig zijn (en enigst bestaat dus niet).

Overigens was ik 'alleen' tot mijn 7e en tot die tijd wilde ik altijd heel graag een zusje en zeurde ik erover, zodat ik een speelkameraadje had. En iets voor mijn zevende verjaardag kreeg ik een broertje en toen hadden mijn ouders ineens allerlei aandacht voor hem en was hij 'zo leuk!' en jankte hij enzo. Ik had er helemaal niets aan. En op mijn elfde kreeg ik nog een zusje (die vond ik trouwens nog wel leuk) - maar uiteindelijk heb ik nu wel een broertje en zusje, maar nog steeds niemand om mee te spelen (nou ja, als klein kind niet, toch) zoals mijn broertje en zusje elkaar hebben. Dus ik ben niet opgegroeid (naar mijn idee) met een broertje/zusje waarmee je echt groot werd en speelgoed moest delen en ging vechten enzo. Hoewel mijn broertje en ik wel gemeen tegen elkaar kunnen zijn.

[Martiño]

Ik ben een enig kind! :;::

[Martiño]

Ik heb een hekel aan mensen die denken dat enig kinderen (?) verwend zijn, een vervelend vooroordeel waar mensen je gelijk mee menen te karakteriseren. Het is gewoon niet zo. Mijn ouders waren net zo goed streng, maar ook weer niet té streng, net zoals de meeste ouders zullen zijn, ik werd niet overladen met cadeau's, ik kwam niks tekort, maar er zijn ook genoeg dingen die ik graag wilde en echt niet kreeg. Ik ken kinderen met broertjes en zusjes die het minder goed hadden, maar ik ken ook veel kinderen met broertjes en zusjes die (in mijn ogen) veel en veel meer verwend waren. Mijn studie heb ik zelf moeten betalen omdat het spaargeld helaas na de scheiding van mijn ouders (slechte timing) op was. Mijn ouders hebben me zeker niet de boel maar laten uitzoeken, ze hebben me meestal onvoorwaardelijk gesteund, maar ook gehamerd op eigen verantwoordelijkheid.

Verder wordt er dan ook altijd gezegd dat je zielig bent (want alleen). Ja, ik was zielig, want ik moest altijd helpen met de afwas, terwijl mijn vriendjes en neefjes en nichtjes vaak vrij hadden, want dan werden de afwasbeurten afgewisseld. Aan de andere kant heb ik me nooit alleen gevoeld, en ik heb een hekel aan die vraag, want hoe kan ik het nu vergelijken? Ik heb nooit broertjes of zusjes gehad dus ik weet ook niet hoe het 'voelt'. Wellicht dat het mij op het sociale vlak wat zou hebben geholpen, maar misschien ook niet. We zullen het nooit weten.

Ben ik door het ontbreken van broers en zussen een ongelukkiger of juist gelukkiger mens? We zullen het nooit zeker weten, maar ik denk van niet. Zijn mensen met broers en zussen door het hebben van broers en zussen een ongelukkiger of juist gelukkiger mens? We zullen het nooit weten, maar ik denk het niet.

Dat bericht heeft my wel geinspireerd, ik weet niet hoe het voelt met een broertje of zusje ik bedoel de 1 wordt er gelukkiger mee en de ander zegt Ik wou dat ik enigst kind was

[Uice]

nick12339 schreef:

Dat bericht heeft my wel geinspireerd, ik weet niet hoe het voelt met een broertje of zusje ik bedoel de 1 wordt er gelukkiger mee en de ander zegt Ik wou dat ik enigst kind was

Je kunt natuurlijk altijd enigst kind blijven, hoeveel broertjes en zusjes je ook hebt.

[Patroklos]

Hee, ik ben ook enigst kind. [Ik dacht altijd dat het "enig kind" was?]

[HomoSignificans]

Ik was ook altijd een enigst kind. Net als mijn broertje trouwens, 't zit in de familie.

Het is enig kind, niet enigST kind. Dat is pas twee keer gezegd, leest iedereen daar nu gewoon overheen? Daarnaast heb ik een zus en twee zusjes, dus verder mag ik hier niet op reageren!

[Martiño]

Secret Agent schreef:

Het is enig kind, niet enigST kind. Dat is pas twee keer gezegd, leest iedereen daar nu gewoon overheen?

sar·cas·me het; o bittere, bijtende spot

[fizzle-fluffy]

Ik ben ook enig kind, maar ik had mijn hele kindtijd een buurmeisje van mijn leeftijd, dus een speelkameraadje had ik wel. En verwend ben ik ook niet, want daar was simpelweg geen geld voor. Hoewel ik in aandacht wel een beetje verwend ben. Maar ik denk dat dat sowieso aan mijn persoonlijkheid ligt, en niet aan het feit dat ik zonder broers en zussen opgroeide. Er zijn wel nogal wat theorieen dat ik een halfzusje zou kunnen hebben trouwens. Maar dat is familiegeheim.

Em. schreef:

*Enig, niet enigst. Je kunt niet meer enig dan enig zijn (en enigst bestaat dus niet).

ehh, nee.

[Carn]

Enig kind en enigst kind komen allebei voor in de betekenis 'kind zonder broer(s) of zus(sen)'. Enig kind geldt als de 'nette' variant; enigst kind is informeel.


Tegen de vorm enigst wordt vaak als bezwaar aangevoerd dat hij in feite onjuist is. In de betekenis 'waarvan er geen tweede is' is enig immers een absoluut begrip: eniger dan enig kan niet, en de overtreffende trap enigst dus ook niet. Toch is enigst kind in het dagelijks taalgebruik heel gewoon, misschien omdat zo verwarring voorkomen wordt met een enig kind in de zin van 'een heel leuk kind'. En het meervoud enige kinderen kán ook opgevat worden als 'enkele kinderen'. In een zin als 'Enige kinderen hoefden vroeger niet in dienst' leest een lezer enige dan niet meteen als 'eniggeboren', en raakt even in verwarring.


Enigst wordt al twintig jaar opgenomen in de woordenboeken. De Grote Koenen (1986) vermeldt enigst kind al, en geeft aan dat enigst vaak een "gevoelswaarde" uitdrukt: wie spreekt van zijn enigst kind drukt daarmee volgens Koenen dus ook uit dat dit kind 'zijn/haar alles' is.
Van Dale (2005) noemt enigst in enigst kind een "elatief" van enig. Met elatief wordt bedoeld dat de oorspronkelijke betekenis 'waarvan er geen tweede is' op de achtergrond is geraakt. Enigst wordt gebruikt in de betekenis 'eniggeboren'. Van Dale vergelijkt het met beste in beste Ria: hiermee wordt niet uitgedrukt dat Ria de beste persoon op aarde is; het betekent iets als 'hallo'.
Enigst kind is dus op weg een geaccepteerde combinatie te worden. Op Taaladvies.net, de taaladvieswebsite van de Nederlandse Taalunie, wordt enigst kind niet afgekeurd. In officiële stukken zal nog steeds enig kind van ... voorkomen, maar in de meeste situaties zijn enigst kind en enigste kinderen ook mogelijk.


In zinnen als 'Schiphol is de enigste luchthaven die nog niet geprivatiseerd is' en 'Het enigste kadootje dat ik kon bedenken was een boekenbon' wordt enigste door veel taalgebruikers nog wél als té informeel gezien. In deze zinnen heeft enige bij de meeste mensen de voorkeur.

Nou, voilà.

[Em.]

Oh verrek. Nou ja, dan kon enigst kind wel, hoewel ik enig kind fijner vind klinken.

[Vowel]

"Enigst" klinkt zo ontiegelijk lelijk. Wie heeft er bedacht dat dat opeens correct is? Ik opper die persoon morgen op te hangen!

Nou, dag dan. Ik zeg al 'enigst kind' zolang ik mij kan herinneren. Zelf ben ik het overigens niet, wel een enig kind, altijd al geweest.

[Martiño]

Absinthe is inderdaad een enig kind

Martiño schreef:

Ik heb een hekel aan mensen die denken dat enig kinderen (?) verwend zijn, een vervelend vooroordeel waar mensen je gelijk mee menen te karakteriseren. Het is gewoon niet zo. Mijn ouders waren net zo goed streng, maar ook weer niet té streng, net zoals de meeste ouders zullen zijn, ik werd niet overladen met cadeau's, ik kwam niks tekort, maar er zijn ook genoeg dingen die ik graag wilde en echt niet kreeg. Ik ken kinderen met broertjes en zusjes die het minder goed hadden, maar ik ken ook veel kinderen met broertjes en zusjes die (in mijn ogen) veel en veel meer verwend waren. Mijn studie heb ik zelf moeten betalen omdat het spaargeld helaas na de scheiding van mijn ouders (slechte timing) op was. Mijn ouders hebben me zeker niet de boel maar laten uitzoeken, ze hebben me meestal onvoorwaardelijk gesteund, maar ook gehamerd op eigen verantwoordelijkheid.

Verder wordt er dan ook altijd gezegd dat je zielig bent (want alleen). Ja, ik was zielig, want ik moest altijd helpen met de afwas, terwijl mijn vriendjes en neefjes en nichtjes vaak vrij hadden, want dan werden de afwasbeurten afgewisseld. Aan de andere kant heb ik me nooit alleen gevoeld, en ik heb een hekel aan die vraag, want hoe kan ik het nu vergelijken? Ik heb nooit broertjes of zusjes gehad dus ik weet ook niet hoe het 'voelt'. Wellicht dat het mij op het sociale vlak wat zou hebben geholpen, maar misschien ook niet. We zullen het nooit weten.

Ben ik door het ontbreken van broers en zussen een ongelukkiger of juist gelukkiger mens? We zullen het nooit zeker weten, maar ik denk van niet. Zijn mensen met broers en zussen door het hebben van broers en zussen een ongelukkiger of juist gelukkiger mens? We zullen het nooit weten, maar ik denk het niet.

Ik denk dat het punt van die mensen niet per se is dat je als enig kind verwend bent in de zin van veel kadootjes en alles mag, maar dat je met broertjes en zusjes per definitie de aandacht van je ouders moet delen, en als enig kind logischerwijs natuurlijk niet.

Ik kan me voorstellen dat je, als je opgroeit met broertjes/zusjes (en dan vooral in de eerste 5 jaar natuurlijk en wanneer je niet meestal in de creche zit ), je bovendien meer/sneller sociale vaardigheden leert dan wanneer je enig kind bent. Maar die hoeven niet positief te zijn - je kan er natuurlijk ook hyperachterbaks van worden, van vervelende broertjes

Ik heb trouwens zo'n vervelend broertje