Heb je wel eens gehuild tijdens een/meerdere film(s)? welke film(s) waren dat?

[floffy3]

?

[Duckdonkey]

vroeger had je zo'n film, over een jongen die een hond vond en die hij toen een tijdje in huis mocht houden ofzoiets, weet niet meer precies hoe het verhaal was, maar op een gegeven moment moest hij die hond achterlaten ergens in een bos en toen moest ik als klein meisje altijd huilen. Volgens mij heette die film airbuddy ofzoiets.
Nu hoef ik niet meer te huilen om die film, maar vind t nog steeds een rotfilm om te zien, daarom heb ik hem al een jaar of 8 niet meer gekeken.

?

[*oma*]

Met stip op één staan Titanic en Marley and me.

Verder: Romeo and Juliet, Lion King, brother bear, Platvoet en zijn vriendjes en nog wel meer, maar daar kan ik even niet op komen. Ik ben een emo

[Little Phoebe]

Ik ben een enorme jankerd. Ik huil bui goede aflopen en slechte. Van Lion King tot Love Actually.

Het is eigenlijk helemaal niet leuk om met mij film te kijken, ik kan echt overal emotioneel van worden

[Rationeel]

lion king natuurlijk

[flyaway]

Bijna alle

[Noedelhap]

Nee.

[Bureaustoel]

The green mile.

flyaway schreef:

Bijna alle

[Balance]

flyaway schreef:

Bijna alle

Dit. Met My Girl als absolute top.

[Chick Rock]

Om behoorlijk veel films Laatst keek ik The Holiday met m'n moeder en zei bij de uitreiking van die awarddinges 'oja, nu moet ik dus altijd even huilen', keek opzij en moeder zat ook al mee te doen. De laatste film waarbij ik heel erg heb gehuild was Hachi. Die is sowieso al heel zielig, maar de oude hond met zijn mottige staart deed me heel erg denken aan mijn hond die kort daarvoor was overleden. Niet even een traantje gelaten toen, maar echt minutenlang héél haard gejankt

Chick Rock schreef:

'oja, nu moet ik dus altijd even huilen',

Little Phoebe schreef:

Ik ben een enorme jankerd. Ik huil bui goede aflopen en slechte. Van Lion King tot Love Actually.

Het is eigenlijk helemaal niet leuk om met mij film te kijken, ik kan echt overal emotioneel van worden

Dit idd.

Volgens mij is Nobody Knows wel echt mijn record wat huilen betreft, ik had 'm in de bioscoop gezien en zat daar al te huilen, maar vervolgens de hele fietstocht naar huis ben ik blijven huilen En een paar dagen later begon ik zo weer toen ik het met iemand over de film had

[Dinalfos]

OMG, vrouwen

Duckdonkey schreef:

vroeger had je zo'n film, over een jongen die een hond vond en die hij toen een tijdje in huis mocht houden ofzoiets, weet niet meer precies hoe het verhaal was, maar op een gegeven moment moest hij die hond achterlaten ergens in een bos en toen moest ik als klein meisje altijd huilen. Volgens mij heette die film airbuddy ofzoiets.
Nu hoef ik niet meer te huilen om die film, maar vind t nog steeds een rotfilm om te zien, daarom heb ik hem al een jaar of 8 niet meer gekeken.

Air Bud! Daar moest ik ook verschrikkelijk om huilen. Zelfs mijn stoere petjesbuurjongen moest daarom huilen. Bijna iedereen die ik ken, eigenlijk. Het is wel een bizar verhaal achteraf - de clou was dat die hond zo goed kon basketballen oid - maar zó zielig als die hond wegmoet ja.

Ik moest bij Moulin Rouge ook zó huilen. En bij Evita, Unstoppable ( Echt heel erg - ik heb hem in de bioscoop gezien en alles was zó groot, die denderende treinen, ik was helemaal overstuur en nog een dag helemaal naar), bijna alles over een paar pinguïns waarvan er een op weg was naar de volwassenheid (niet Pingu, iets slechters, een of andere Franse animatie geloof ik)... o, en nog wel meer. Ohja, Gone With The Wind, natuurlijk, als

Spoiler

Melanie doodgaat.

[Patroklos]

Het is heel gek, want ik huilde nooit bij films totdat ik "Komt een vrouw bij de dokter" zag. Dat was de eerste keer dat ik moest huilen bij een films en sindsdien heb ik nog wel eens vaker gehuild bij een film.

Dat is inderdaad heel gek.

[Ieke]

Little Phoebe schreef:

Ik ben een enorme jankerd. Ik huil bui goede aflopen en slechte. Van Lion King tot Love Actually.

Het is eigenlijk helemaal niet leuk om met mij film te kijken, ik kan echt overal emotioneel van worden

Dat. Zielige films kijk ik bij voorkeur maar heel zelden.

[Rationeel]

ik heb ook zitten huilen om komt een vrouw bij de dokter, maar waarschijnlijk om heel andere redenen

[Trimm Trabb]

De eerste film waarbij ik ooit moest huilen was 'American History X'. Aan het eind, met dat broertje.
Toen jarenlang niet meer en ineens 2 keer in een week dankzij 'The Fall' en 'Third Star'.

Verder absoluut nooit. Eigenlijk alleen als ik sowieso al een emotioneel hoopje ben door omstandigheden.

Ik huil niet bij films. Maar soms moet ik misschien wel even flink slikken en met mijn ogen knipperen En idd bijv. bij Titanic of de Buffy-aflevering waarin haar moeder doodgaat, of die korte scene in Up waarin uiteindelijk zijn vrouw doodgaat, dat soort tranentrekgevallen. En sinds ik ooit heftig liefdesverdriet heb gehad is het erger, want nu vind ik einde-relatie-scenes opeens ook slik-waardig. Bah, vrouwen

[SmileBritjuuuh]

Annie, marley & me, pride & predjuce, lion king, en nog veel meer !
Je wil echt niet een film kijken met mij!

En ik heb de titanic nog nooit gezien... durf ik ook niet... ik denk dat mijn tranen dan op gaan

Waarom bij Pride&Prejudice

Bij Dancer in the Dark moet ik op het einde altijd heel hard huilen. De eerste keer dat ik 'm zag was ik een week kapot van de droevige afloop.
Verder zijn er zat films waarbij ik wel een traantje moet laten. Een tijdje terug had ik uit nostalgie de film 'De ongelofelijke reis' gekeken, over een stel huisdieren dat verdwaald raakt in de wildernis en er uiteindelijk geheel in de lijn der verwachtingen in slaagt om de weg terug naar hun baasjes te vinden. Zelfs daarbij kreeg ik het op het einde even heel moeilijk.

[sexy aardappel]

milk daar moest ik toch wel even van huilen

[Geel]

Ik heb nog nooit gehuild tijdens een film. Bij Temple Grandin kreeg ik wel tranen in de ogen, maar verder nooit echt gehuild tijdens een film.

[Chick Rock]

Norwood Ranger schreef:

Een tijdje terug had ik uit nostalgie de film 'De ongelofelijke reis' gekeken, over een stel huisdieren dat verdwaald raakt in de wildernis en er uiteindelijk geheel in de lijn der verwachtingen in slaagt om de weg terug naar hun baasjes te vinden. Zelfs daarbij kreeg ik het op het einde even heel moeilijk.

Als

Spoiler

Shadow? bij die rails in een gat valt? En dan zo heel dramatisch toch nog blijkt te leven en wordt herenigd met zijn baasje (die ik als 10-jarige altijd heel knap vond )?

Bij platvoet en z'n vriendjes heb ik trouwens wel een traantje weggeplinkt.

Chick Rock schreef:

Als

Spoiler

Shadow? bij die rails in een gat valt? En dan zo heel dramatisch toch nog blijkt te leven en wordt herenigd met zijn baasje (die ik als 10-jarige altijd heel knap vond )?

Precies dat ja.

[Chick Rock]

Hehe

[Alpha_Omega]

All dogs go to heaven.

[Sherona1]

the last song

echt zielig

Veronica "Ronnie" Miller (Miley Cyrus) is zeventien en een opstandige tiener sinds haar vader Steve Miller (Greg Kinnear) en haar moeder Kim (Kelly Preston) zijn gescheiden. Na de scheiding verhuisde haar vader naar Tybee Island en Ronnie, haar broer Jonah (Bobby Coleman) en haar moeder naar New York. Na drie jaar vindt haar moeder dat de kinderen de zomer moeten doorbrengen bij hun vader, omdat ze anders te veel zouden vervreemden. Bij Ronnie is dat eigenlijk al gebeurd, maar haar broer mist zijn vader nog enorm.
Eenmaal aangekomen bij hun vader keert Ronnie zich af van hem en Jonah gaat juist veel dingen met hem samen doen zoals bv. het maken van een glasraam voor de afgebrande kerk van Tybee Island. Per toeval ontmoet Ronnie Will Blakelee (Liam Hemsworth) (hij liep haar omver toen hij aan het volleyballen was). Ronnie doet heel kort tegen Will maar Will gaat toch verder met zijn versierpogingen.
Als Ronnie de omgeving observeert rond haar vaders huis ontdekt ze per toeval de eieren van een schildpad. Om deze te beschermen belde ze naar het plaatselijke aquarium, maar die konden pas de volgende dag komen, dus moest Ronnie 's nachts de eieren beschermen tegen de wasberen. De volgende ochtend schrikt ze als ze ziet dat Will door het aquarium is gestuurd om de eieren te beschermen (hij doet daar vrijwilligerswerk). Ronnie verwijt hem dat hij nu pas was gekomen en zegt dat hij maar eens 's nachts de wasberen moest weghouden van het schildpaddennest. Zo gezegd zo gedaan: de volgende avond vergezelt hij Ronnie als ze de eieren beschermt. Er bloeit toch iets tussen hen op en na een paar akkefietjes krijgen ze een relatie en wordt de band met haar vader sterker.
Op de avond dat de schildpadden naar de zee gaan trekken zakt de vader van Ronnie en Jonah in elkaar. Later in het ziekenhuis blijkt dat hij lijdt aan kanker (welke wordt niet vermeld wel dat deze al is uitgezaaid tot zijn longen). Dit wist hij al lang, hij had aan de dokters gevraagd om zijn medicatie af te bouwen omdat hij in de zomervakantie écht bij zijn kinderen wilde zijn en niet onder invloed van medicatie. Na een tijdje mag haar vader het ziekenhuis verlaten.
Op een dag biechten Will en zijn vriend Scott (Hallock Beals) op dat zij verantwoordelijk zijn voor de brand in de kerk. Steve wil niet dat ze naar de politie gaan met hun verhaal maar Ronnie heeft hun verhaal gehoord en breekt met Will.
Na de breuk met Will spendeert Ronnie al haar tijd met haar vader. Ze ontdekt dat hij een lied voor haar aan het componeren was maar het niet kon afmaken omdat zijn handen te veel pijn deden. Hij vraagt dan dat Ronnie het lied afmaakt (voordat Ronnie haar ouders waren gescheiden speelde Ronnie piano op hoog niveau). Als zij het voor hem speelt sterft haar vader (vandaar de titel "The last Song"). Op de begrafenis van haar vader speelt ze dit lied en legt ze uit dat ze een slechte band had en dat het enige wat ze gemeen hadden hun liefde voor muziek was.
Na de begrafenis ontmoet Ronnie Will en vormen ze terug een koppel. De film eindigt met het beeld dat Ronnie de piano op haar aanhangwagen zet en ze vertrekt uit Tybee Island naar New York.

[Sherona1]

de titanic

k kreeg longen pijn van te wenen maar wel een mooie film.

In 1996 is de expeditie van Brock Lovett op zoek naar the Heart of the Ocean, een kostbare diamant die volgens de geruchten met de Titanic gezonken is. Met twee duikboten gaan ze naar het wrak dat op 3810 meter diepte ligt. In het wrak vinden ze een kluis. Ze denken dat de diamant daarin zou kunnen liggen, maar in plaats van de diamant vinden ze een tekening van een naakte vrouw die alleen de diamant draagt. Wanneer CNN deze tekening op de televisie toont, herkent een vrouw zichzelf. Haar naam is Rose Calvert en samen met haar kleindochter Lizzy Calvert gaat ze naar de Keldish, het schip waarmee de expeditie plaatsvindt. Daar vertelt ze over haar belevenissen op de Titanic.
Haar naam was destijds nog Rose DeWitt Bukater, en samen met haar moeder, Ruth DeWitt Bukater en haar verloofde Caledon Hockley vertrok ze op 10 april 1912 met de Titanic naar de Verenigde Staten. Rose's geplande huwelijk met Hockley is gearrangeerd: de DeWitt Buckaters zijn een voorname maar verarmde familie, die hoopt op deze manier het tij te keren. Naar de mening van Rose wordt niet gevraagd. Rose ziet er huizenhoog tegen op een leven te moeten leiden dat door anderen bepaald wordt: eerst door haar moeder en binnenkort door een man aan wie ze eigenlijk een hekel heeft.
De arme zwerver Jack Dawson en zijn vriend Fabrizio de Rossi zijn ook aan boord, na de tickets met een spelletje poker gewonnen te hebben. Aan boord ontmoeten Rose en Jack elkaar wanneer Rose ten einde raad zelfmoord wil plegen, en Jack dit weet te verhinderen. Door Jack wordt ze een heel ander persoon: in plaats van alles netjes te doen, bedenkt ze voor zichzelf dat ze ook lol kan hebben. Ze worden verliefd en Rose besluit haar verloofde voor Jack te verlaten. Hockley begint het een en ander te vermoeden, en stuurt zijn lijfknecht Lovejoy erop uit om Rose terug te vinden. De twee weten de lijfknecht af te schudden door zich in een auto te verstoppen, en bedrijven daar de liefde met elkaar.
Dezelfde nacht, 14 april 1912, vaart de Titanic tegen een ijsberg aan. Aangezien er te weinig reddingssloepen aan boord zijn, kan slechts de helft van de mensen op het schip gered worden, maar de bemanning stopt ook te weinig mensen in de reddingsboten. Rose en Jack willen de mensen hiervoor waarschuwen maar bij hun terugkeer beschuldigt Hockley Jack valselijk van diefstal en laat Lovejoy hem in het ruim opsluiten, terwijl de dames op evacuatie wachten. Lovejoy ketent Jack vast aan een pijp en laat hem achter wanneer duidelijk wordt dat de Titanic inderdaad zal zinken. Rose vlucht het ruim in en weet Jack op het nippertje te redden.
Boven probeert Hockley Rose te overtuigen in een reddingsboot te stappen onder de smoes dat hij al een andere boot voor hemzelf, Lovejoy en Jack heeft geregeld. Jack, wetende dat Hockley liegt, speelt het spelletje mee in de hoop dat Rose in de boot stapt. Uiteindelijk springt Rose toch uit de sloep op een lager scheepsdek, waarop Jack naar haar toe rent. Hockley probeert Jack dood te schieten maar is te langzaam, waarna hij eieren voor zijn geld kiest en zichzelf aan boord van een sloep weet te bluffen.
Op een gegeven moment gaat de boeg ten onder en moeten Rose en Jack wel naar het achterschip gaan. De lichten vallen uit, en snel daarna breekt het schip doormidden. Kort daarna zinkt ook de achtersteven. In twee uur en 40 minuten na de aanvaring gaat de Titanic ten onder, met 1502 mensen die in het water terechtkomen.
Rose en Jack wachten samen met de anderen in het ijskoude water tot de reddingsboten terugkomen. In de tussentijd moet Rose van Jack beloven dat ze zal doorzetten, hoe zwaar het leven ook is. Rose belooft het. Tot haar grote verdriet sterft Jack doordat hij onderkoeld raakt in het koude zeewater. Dan zegt ze: 'Ik zal nooit loslaten!' en maakt Jacks hand los van het vlot. Na een lange tijd komt er toch een sloep, deze kan slechts 6 mensen uit het ijskoude water redden.... ze hadden te lang gewacht. Even later wordt Rose meegenomen door de reddingsloep en samen met de andere overlevenden van de ramp aan boord van het schip Carpathia gebracht. Ook Hockley heeft de ramp overleefd, maar Rose weet hem te ontlopen. Als ze in New York aankomt, en ze ziet het Vrijheidsbeeld hoopt ze eigenlijk dat Jack er ook zou zijn. In plaats daarvan eert ze hem doordat ze zegt dat haar naam Rose Dawson is. Tevens grijpt ze, nu haar familie denkt dat ze is gestorven bij de ramp, de kans aan om eindelijk het leven te gaan leiden dat ze altijd al wilde hebben. Hockley pleegt later, tijdens de beurscrash, zelfmoord.
Na dit verhaal beseft Brock Lovett dat de Titanic meer is dan een stuk ijzer, en kijkt hij heel anders naar de Titanic die al die levens eiste. Het blijkt dat Rose de Heart of the Ocean toch in haar bezit heeft. Ze gooit hem echter overboord, als laatste eerbewijs aan Jack.

:')

Hachi en dat was de enige film waarvoor ik heb gejakt en hard.

[Alpha_Omega]

Mooie copy/paste.

[DAH]

Bij Titanic moest ik alleen maar lachen.
Ik moest huilen bij een mini-serie van Moby Dick, toen aan het eind bijna iedereen dood ging. Verder bij Platvoet en zijn Vriendjes.
De laatste 8 jaar heb ik volgens mij geen tranen gelaten bij films.

[KoalaBroodje]

De enige film waarbij ik ooit heb moeten huilen was 'In Oranje'