Reminders die me tegenhouden

[KingKong]

Ik word er goed gek van,

elke keer als ik met iemand praat krijg ik een duiveltje in me hoofd die me even remind of ik me wel op m'n gemak voel, of ik wel mezelf ben of dat ik waarschijnlijk zo ga vergeten wat ik moet zeggen.
Goed vervelend is dat, telkens zeg ik tegen mezelf, 'ik ben een leuke gast, zie er prima uit en sociaal ben ik goed in orde' maar dat duiveltje zorgt er telkens voor dat ik in de knoop zit met mezelf terwijl als ik nuchter er over na denk wel weet hoe ik ongeveer ben.
Ik verlies dus ook mijn concentratie, waardoor een gesprek dus of vastloopt terwijl dat niet had gehoeven of dat ik me opeens ongemakkelijk voel omdat ik er weer aan denk.

Ik weet echt totaal niet hoe ik dit moet oplossen, er moet vast iets diep van binnen opgepropt zijn waardoor ik deze feelings weer terug krijg, ik wil ze alleen verliezen of tenminste verlichten zodat ik me er minder van aan trek.

Kent iemand dit? Wat moet ik hiermee?

[Sommerfugl]

Ik zou niet één twee drie weten wat hieraan te doen, maar het lijkt me wel knap lastig. Herken het zelf ook wel een beetje, ben ook niet de beste in het voeren van gesprekken.

Heb je enig idee waar dit duiveltje vandaan komt? Wanneer je dit weet zou je daar misschien iets aan kunnen doen. Verder misschien proberen om, wanneer dat stemmetje je slecht over jezelf laat voelen, er tegenin te redeneren, jezelf eraan te herinneren dat het ongelijk heeft. Zo te lezen doe je dit al (een beetje), dus blijf dat dan ook gewoon doen. Denk aan je goede punten en besef dat deze waarschijnlijk ruimschoots opwegen tegen dat wat dat stemmetje ook zegt.
Als je praat met iemand die je goed kent zou je misschien ook eens gewoon tegen deze persoon kunnen zeggen dat je hiermee zit, dan kan hij/zij je er misschien wel van overtuigen dat het onnodig is, of er rekening mee houden.
Ik zou in elk geval op zoek gaan naar dat gene wat er diep van binnen opgepropt zit, of wat er anders voor zorgt dat je hier last van heeft, dan kun je 't probleem bij de kern aanpakken. Maar goed, ik ben verder ook geen wijze psycholoog of zo. ;S

Je zal niet de enige zijn met dit probleem. De oplossing is alleen zo lastig, vaak. Ik weet niet in hoeverre je je bewust bent van dat stemmetje en of je hem niet gewoon het zwijgen op kunt leggen. Als hij je vraagt of je op je gemak bent, dan is je antwoord of ja, of nee. En zo nee, nou ja, hoe erg is dat? Het is niet het einde van de wereld, en als je je dat voorhoudt word je vanzelf ook weer meer ontspannen. Dat zou je voor je andere dingen ook moeten doen.
Ik heb het zelf ook, vooral met de vraag of ik bijvoorbeeld goed gehandeld heb of bij het beschrijven van een (persoonlijk) probleem wel alles op de juiste manier beschreven heb (dus niet te overdreven, maar ook niet te onduidelijk). Tsja, ik probeer er gewoon niet zo aan te denken en bedenk me dat perfectie er wat dat betreft niet in zit. Misschien heb je inderdaad wel een probleem diep van binnen, maar dat kan lang en diep graven zijn. Je moet zelf afwegen of dat je inspanning waard is.

[KingKong]

Ja het is knap vervelend, het komt met pieken en dalen. De ene keer heb ik er minder last van en op dit moment zit ik heel erg in de knoop.

Ik had het net weer, ik ontspan ben lekker aan het lullen en voel me goed en uit het niets komt dat stemmentje in me hoofd dat dat ontspannen maar is moet ophouden, het vervelende is dat het echt een enorm stuk eigenwijsheid is, wat ik er ook zeg it's stays messing with my mind.

Volgens mij heb ik t er ook is een keer met m'n moeder over gehad, moet het binnenkort maar weer doen, het is gewoon zo vervelend omdat het me concentratie en me flow verknalt, ik weet hoe ik me kan voelen maar het is net alsof er iemand naast je zit die je de hele tijd een tik op je kop geeft.

[KingKong]

OK

Ik ben nu wel achter iets gekomen wat waarschijnlijk de kern van de onzekerheid is, ik heb volgens mij al heel lang het gevoel dat ik moet presteren en dat ik het belangrijk vind dat veel mensen me een leuke gast vinden.
Ik hou van mensen maar ik vind het ook eng omdat ik iemand zijn mening belangrijk vind.

Vaak merk ik ook dat ik me geïntimideerd kan voelen bij mensen die bv. een hele smooth talk hebben, charmant zijn tegen anderen, mensen met een goedzelfbeeld om een tikkeltje arrogantie.
Ik merk ook dat ik me heel goed kan voelen bij mensen die juist het tegenovergestelde zijn.

Het is dus prestatiegericht met als doel om veel positieve aandacht te krijgen van andere mensen.

Nou is dit een best algemeen probleem maar ik denk dat daar die reminders vandaan komen, hoe ik hier mee om moet gaan of verwerken weet ik nog niet en vind ik nog steeds moeilijk.

[Catch]

Ik snap dat dit vervelend kan zijn. Misschien is het goed te bedenken dat je op de een of andere manier zelf dat stemmetje bent, en dus ook zelf daar iets aan kan doen. In principe ben je eigen baas over wat je denkt en voor een gedeelte ook hoe je je voelt door die gedachten.

Wat ik ook heb geleerd is dat iedereen wel eens onzeker is en dat dat bij veel mensen niet zo te zien is, maar als je eens goed met ze praat heeft iedereen wel ergens moeite mee. Niemand is perfect en jij hoeft dat ook niet te zijn.

[KingKong]

Catch schreef:

Ik snap dat dit vervelend kan zijn. Misschien is het goed te bedenken dat je op de een of andere manier zelf dat stemmetje bent, en dus ook zelf daar iets aan kan doen. In principe ben je eigen baas over wat je denkt en voor een gedeelte ook hoe je je voelt door die gedachten.

Wat ik ook heb geleerd is dat iedereen wel eens onzeker is en dat dat bij veel mensen niet zo te zien is, maar als je eens goed met ze praat heeft iedereen wel ergens moeite mee. Niemand is perfect en jij hoeft dat ook niet te zijn.

True,

Heb er vanavond met m'n vader over gepraat en hij herkende het ook wel, vandaag merkte ik dat het ook extra vervelend was, waarschijnlijk omdat ik er ook meer aandacht aan gaf.

Ik probeer het nu gewoon te accepteren en als het in me opkomt er niet zoveel van aan te trekken omdat het eenmaal een domme verkeerde illusie is. Ik kijk even hoe het verder gaat en idd niemand is perfect.

KingKong schreef:

True,

Heb er vanavond met m'n vader over gepraat en hij herkende het ook wel, vandaag merkte ik dat het ook extra vervelend was, waarschijnlijk omdat ik er ook meer aandacht aan gaf.

Ik probeer het nu gewoon te accepteren en als het in me opkomt er niet zoveel van aan te trekken omdat het eenmaal een domme verkeerde illusie is. Ik kijk even hoe het verder gaat en idd niemand is perfect.

Ik denk hoe minder je er aandacht aan geeft (of hoe meer je er succesvol tegenin kan, zo van 'let maar eens op') dat je reminders vanzelf weg moeten gaan. Ze hebben op een bepaald moment namelijk helemaal geen bestaansrecht meer. Natuurlijk kun je altijd wat krijgen als 'ja het is dan wel zo lang goed gegaan, maar toch zal er iets mis gaan', dus een reminder die helemaal los staat van je tot nu toe opgebouwde succeservaringen, en die zal waarschijnlijk ook wel eens gelijk krijgen. Het zal immers niet altijd goed gaan. Als je dat accepteert en uitgaat van je eigen kracht (je bent immers al zo ver gekomen, dus waarom geen volgende stap, etc.) kom je altijd wel weer overeind. Zulke wijsheden zitten zelfs in Batman, dus dan móet het wel waar zijn

En als je toch met een meisje praat en je krijgt het last van, gewoon benoemen. Zeg dat je soms onzeker bent of dat je onvrijwillig zulke gedachten soms krijgt, terwijl je normaal gewoon weet dat je een toffe peer bent. Misschien heeft zij het ook wel, of kan ze er extra rekening mee houden. Het is nou ook weer niet een dealbreaker voor de meeste dames, denk ik.

[KingKong]

Grimm schreef:

Ik denk hoe minder je er aandacht aan geeft (of hoe meer je er succesvol tegenin kan, zo van 'let maar eens op') dat je reminders vanzelf weg moeten gaan. Ze hebben op een bepaald moment namelijk helemaal geen bestaansrecht meer. Natuurlijk kun je altijd wat krijgen als 'ja het is dan wel zo lang goed gegaan, maar toch zal er iets mis gaan', dus een reminder die helemaal los staat van je tot nu toe opgebouwde succeservaringen, en die zal waarschijnlijk ook wel eens gelijk krijgen. Het zal immers niet altijd goed gaan. Als je dat accepteert en uitgaat van je eigen kracht (je bent immers al zo ver gekomen, dus waarom geen volgende stap, etc.) kom je altijd wel weer overeind. Zulke wijsheden zitten zelfs in Batman, dus dan móet het wel waar zijn

En als je toch met een meisje praat en je krijgt het last van, gewoon benoemen. Zeg dat je soms onzeker bent of dat je onvrijwillig zulke gedachten soms krijgt, terwijl je normaal gewoon weet dat je een toffe peer bent. Misschien heeft zij het ook wel, of kan ze er extra rekening mee houden. Het is nou ook weer niet een dealbreaker voor de meeste dames, denk ik.

Inderdaad het gaat niet altijd goed, en je bent ook niet altijd hetzelfde, gelukkig gaat het vaker wel goed. Ik probeer het zoveel mogelijk te accepteren, het wordt wel beter, de gedachtes heb ik nog steeds maar ik hou het rustig. Ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken als ik met vrienden ben, het zou ook goed met hormonen te maken kunnen hebben of dat ik een beetje depri ben.

Ik loop nog wel een beetje met de illusie rond van dat ik zo blijf zoals ik nu ben, het gevoel hebben dat het allemaal wat beter kan, zoals daarvoor, ik ga ervan uit dat al deze dingen weer over zijn en dat ik inderdaad in een dipje zit en anders als het blijft maar is een keertje naar de dokter.

Sporten, zonlicht, leuke dingen doen en inderdaad maar eens naar de dokter, als het je dwars zit. Succes!