Wat kan ik nog doen?

[Noordzeekrab]

Hallo,

Ik ben 17 en het is me nog steeds niet gelukt om een vriendin te vinden.
Doordat ik me redelijk eenzaam voel ben ik niet echt het type persoon om singel te blijven.

Kan iemand me hier weer wat tips geven om een vriendin te vinden?
Een tijd geleden heb ik die vraag hier nog al eens gesteld, maar het lijkt me maar niet te lukken.

Ik ben iemand die heel graag lacht en zelf mensen aan het lachen brengt. Humor heb ik dus zeker en vast.
Verder ben ik ook iemand die me erg graag inzet om andere mensen te helpen (al is het maar door iemand met een rolstoel op de tram te helpen), want ik kan het niet zien dat mensen sukkelen.

Verder is mijn verzorging ook erg goed aangezien ik me dagelijks was enzo.

Toch ben ik nog nooit echt in een relatie geweest en wil ik het heel graag, al heb ik er ook weer wat bang voor.

Ik zei nu wel dat ik humor heb en de meisjes die me goed kennen kunnen dat bevestigen.
Eens ik me bij iemand goed voel zal je dat ook wel merken dat ik los kom en lach.
Maar bijvoorbeeld op een plek (op een evenement, op de bus, ...) durf ik me niet goed in die kant tonen waardoor ze vaak denken dat ik streng en arrogant ben (terwijl dat niet zo is).
Ik zet vaak zonder dat ik het merk een serieus en vaak ook bang en verlegen gezicht op.

Ben 2 jaar lang belachelijk gemaakt door mijn leerkracht en kreeg vaak (onterecht) onder mijn voeten.
In tegenstelling tot de meeste die tegen die leerkracht zouden brullen of tegenspreken op zijn minst, heb ik het allemaal maar laten gebeuren waardoor ik nu erg bang en onzeker ben voor mezelf en voor de mensen rondom mij die ik niet ken.

Het klinkt stom he? Dat is het vast ook.
Als ik bijvoorbeeld voorbij een groepje dames fiets en ze kijken in mn richting dan zet ik een versnellingetje bij uit angst en verlegenheid.

Op internet kan ik deze gevoelens erg uitgebreid neerpennen, maar in het dagelijkse leven durf ik er amper over vertellen en dus krop ik het allemaal maar op.

Ik denk vaak: wat is er mis met mij?
Daarmee voel ik me al jaren niet goed in mijn vel en dat gevoel wordt met momenten als maar erger en erger.
Met mijn ouders of leerkracht durf ik er ook niet goed over praten.

Een goede relatie zou me al een heel eind op weg helpen omdat ik me dan meer zelfvertrouwen ga krijgen en me gelukkiger gaan voelen.
Maar helaas... de meisjes vallen niet op het type jongen dat ik ben.

Dit hoort niet bij lichaam en gezondheid, volgens mij.

Ik denk dat als je juist zoekt, je niks zult vinden. Het moet je overkomen, al is het natuurlijk moeilijk om geduld te hebben.

Ben je een belg? Want ik snap soms echt niet wat je zegt.

[Noordzeekrab]

Quinty. schreef:

Dit hoort niet bij lichaam en gezondheid, volgens mij.

Ik denk dat als je juist zoekt, je niks zult vinden. Het moet je overkomen, al is het natuurlijk moeilijk om geduld te hebben.

Ben je een belg? Want ik snap soms echt niet wat je zegt.

Ik heb het bericht hier maar gezet omdat ik het erg zwaar heb en me niet goed in mijn vel voel.

Ik ben inderdaad een Belg ja. Ik neem dat jij in Nederland woont?

Ja, ik woon in Nederland.

En ik denk toch dat hij dan beter past bij psychologie, maar goed, daar ben ik niet voor om dat te bepalen.

[Noordzeekrab]

Quinty. schreef:

Ja, ik woon in Nederland.

En ik denk toch dat hij dan beter past bij psychologie, maar goed, daar ben ik niet voor om dat te bepalen.

Voor mij mag het gerust verplaatst worden, ik heb daar zeker geen probleem mee.

[Schrödinger]

Noordzeekrab schreef:

Ik denk vaak: wat is er mis met mij?

Je bent onzeker en wanhopig.

[Kesa]

,,Op ieder potje past een dekseltje''

Geef het wat tijd, ooit zul jij ook vast iemand tegenkomen die jou leuk vindt. Er heftig naar op zoek gaan moet je niet doen, daarvan word je alleen maar wanhopiger.

Overigens is het een goede stap dat je je gevoelens neerschrijft. Soms kan het opschrijven van je eigen gevoelens opluchten, omdat je het even van je af schrijft. Maar heb je geen beste vriend o.i.d. met wie je het erover kunt hebben? Het hoeft niet per se een ouder of leerkracht te zijn, maar kan een leeftijdsgenoot zijn. Met leeftijdsgenoten zou ik zelf altijd het eerst praten over bepaalde onderwerpen.

Voor het ,eenzaam zijn' zou je wellicht meer met vrienden kunnen afspreken? Ga naar een vereniging waarbij je iets doet wat je leuk vindt (sport, hobby), zodat je ook daar mensen om je heen hebt. Over dit probleem an sich valt wel een alternatief te bedenken.

[Pluis]

ik heb het topic even naar het juistje subforum verplaatst.

en noordzeekrab: meisjes houden pas van jou, als jij ook van jou houdt.

[Noordzeekrab]

Kesa schreef:

,,Op ieder potje past een dekseltje''

Geef het wat tijd, ooit zul jij ook vast iemand tegenkomen die jou leuk vindt. Er heftig naar op zoek gaan moet je niet doen, daarvan word je alleen maar wanhopiger.

Overigens is het een goede stap dat je je gevoelens neerschrijft. Soms kan het opschrijven van je eigen gevoelens opluchten, omdat je het even van je af schrijft. Maar heb je geen beste vriend o.i.d. met wie je het erover kunt hebben? Het hoeft niet per se een ouder of leerkracht te zijn, maar kan een leeftijdsgenoot zijn. Met leeftijdsgenoten zou ik zelf altijd het eerst praten over bepaalde onderwerpen.

Voor het ,eenzaam zijn' zou je wellicht meer met vrienden kunnen afspreken? Ga naar een vereniging waarbij je iets doet wat je leuk vindt (sport, hobby), zodat je ook daar mensen om je heen hebt. Over dit probleem an sich valt wel een alternatief te bedenken.

@Kesa, ik heb wel paar vrienden, maar ook met hen heb ik soms het gevoel dat ik het niet kan uitleggen. Bang om uitgelachen te worden.

Met vrienden afspreken? Ik zou al lange tijd eens graag uitgaan, maar mijn ouders houden mij daarin heel kort.
Ik mag ook niet altijd buiten en uitgaan lukt niet gezien ik meestal om 21 uur ten laatste moet thuis zijn.
Het is te gek voor woorden als ik aan mijn ouders zou vragen om uit te gaan, want die gaan mij nogal eens raar bekijken en 9 kansen op 10 mag dat toch ook weer niet.

[Noordzeekrab]

Pluis schreef:

ik heb het topic even naar het juistje subforum verplaatst.

en noordzeekrab: meisjes houden pas van jou, als jij ook van jou houdt.

Ok, dat is goed hoor, Pluis.

[Schrödinger]

Noordzeekrab schreef:

@Kesa, ik heb wel paar vrienden, maar ook met hen heb ik soms het gevoel dat ik het niet kan uitleggen. Bang om uitgelachen te worden.

Met vrienden afspreken? Ik zou al lange tijd eens graag uitgaan, maar mijn ouders houden mij daarin heel kort.
Ik mag ook niet altijd buiten en uitgaan lukt niet gezien ik meestal om 21 uur ten laatste moet thuis zijn.
Het is te gek voor woorden als ik aan mijn ouders zou vragen om uit te gaan, want die gaan mij nogal eens raar bekijken en 9 kansen op 10 mag dat toch ook weer niet.

Holy shit, 9 uur?! Zo snel mogelijk het huis uit. Geven je ouders ook een reden waarom ze je behandelen als een kind van zes?

[Noordzeekrab]

Schrödinger schreef:

Holy shit, 9 uur?! Zo snel mogelijk het huis uit. Geven je ouders ook een reden waarom ze je behandelen als een kind van zes?

Neen, ik denk dat ze het doen om me te beschermen tegen de gevaren die ik allemaal kan tegen komen.
Maar ben 17 weet heus wel hoe ik me moet gedragen en wat de gevaren zijn hoor. Maar dat begrijpen ze precies dan weer niet.

Ik zou heel graag (zeker op deze leeftijd) veel meer vrijheid krijgen zodat ik me eens goed kan amuseren. Want ben dat alleen zijn achter mijn pc zo beu. Ik wil nieuwe vrienden en vriendinnen leren kennen om plezier mee te maken. (op de manier zoals het hoort natuurlijk)

[Em.]

Ik denk dat het niet is 'een vriendin vinden -> zekerder worden' maar 'zekerder worden -> een vriendin vinden'. Zelfs vóórdat je begon over dat je onzeker was, wilde ik je al vertellen dat je zelfverzekerd moest zijn. Pas als je zelfverzekerd ben, begin je echt met opvallen door wie je bent, uitstralen dat je blij bent met jezelf (en dat je niet per se iemand nodig hebt, want als je door elk compliment aan iemand vast zou blijven plakken maakt dat je niet interessant) en gaat contact leggen beter en makkelijker. Je hoeft niet arrogant te worden of wat dan ook, maar gewoon blij en tevreden met jezelf. Zo waren de mensen die op mij verliefd werden, standaard de mensen bij wie ik me heel zeker voelde (vaak nog omdat ik ze stom vond en niet de moeite waar en daardoor me niet druk maakte over wat ze vonden dus echt vriendjesmateriaal leverde het niet op ) en is er nog nooit iemand op mij verliefd geworden bij wie ik onzeker was óf is dat misschien wel gebeurd, maar dan dacht diegene dat ik geen interesse had doordat ik me zo verlegen en teruggetrokken gedroeg.

Edit: en ga er wellicht eens met je ouders over praten, over dat meer vrijheid en de kans vrienden te maken (en volwassener te worden en om te leren gaan met vrijheid voordat je ineens uit huis bent en alles zelf moet doen enzovoort).

[Schrödinger]

Em. schreef:

Je hoeft niet arrogant te worden of wat dan ook [...]

Maar het helpt natuurlijk wel!

9 uur :')

Je ouders zijn niet goed snik. Ik denk dat jij gewoon een gezonde dosis rebellie en puberaal gedrag nodig hebt, dan komt alles goed.

[Kesa]

Noordzeekrab schreef:

@Kesa, ik heb wel paar vrienden, maar ook met hen heb ik soms het gevoel dat ik het niet kan uitleggen. Bang om uitgelachen te worden.

Dan zijn het geen echte goede vrienden .

Noordzeekrab schreef:

Met vrienden afspreken? Ik zou al lange tijd eens graag uitgaan, maar mijn ouders houden mij daarin heel kort.
Ik mag ook niet altijd buiten en uitgaan lukt niet gezien ik meestal om 21 uur ten laatste moet thuis zijn.
Het is te gek voor woorden als ik aan mijn ouders zou vragen om uit te gaan, want die gaan mij nogal eens raar bekijken en 9 kansen op 10 mag dat toch ook weer niet.

Mja, ik doelde niet zozeer op uitgaan, maar meer in het afspreken in het algemeen. Een avondje bioscoop kan ook een middagje bioscoop zijn, als dat moet.

Daar niet van vind ik het gek dat een 17-jarige van ouders nog restricties opgelegd krijgt van ,niet altijd naar buiten mogen' en ,ten laatste om 21:00 thuis zijn'. Goed, ouders willen hun kind natuurlijk beschermen voor al het wel en wee, maar moeten ook inzien hun kind toch bijtijds wat losser te laten. Ga daar eens een gesprek met hun over aan. Wanneer je wat inzicht toont en misschien in stapjes de drempel verder weg legt, dat je dan al ergens komt.

[Noordzeekrab]

Kesa schreef:

Dan zijn het geen echte goede vrienden .



Mja, ik doelde niet zozeer op uitgaan, maar meer in het afspreken in het algemeen. Een avondje bioscoop kan ook een middagje bioscoop zijn, als dat moet.

Daar niet van vind ik het gek dat een 17-jarige van ouders nog restricties opgelegd krijgt van ,niet altijd naar buiten mogen' en ,ten laatste om 21:00 thuis zijn'. Goed, ouders willen hun kind natuurlijk beschermen voor al het wel en wee, maar moeten ook inzien hun kind toch bijtijds wat losser te laten. Ga daar eens een gesprek met hun over aan. Wanneer je wat inzicht toont en misschien in stapjes de drempel verder weg legt, dat je dan al ergens komt.

Dat kan ik inderdaad eens PROBEREN om te doen.

[Little Phoebe]

Ik ben met iedereen. Praat er eerst eens over (niet proberen, gewoon doen!), en als dat niet helpt, moet je inderdaad maar gewoon even de rebelse puber uit gaan hangen.

[AzN]

Als je je zo door je ouders laat beperken in je doen en laten, vrees ik dat je voorlopig net zo onzeker en teruggetrokken zult blijven als nu. Ik bedoel.. probeer eerst maar 'ns thuis voor jezelf op te komen .
Probeer daarnaast zoveel mogelijk contact te hebben met andere mensen, zou ik zeggen. Afspreken met vrienden, praatje maken met winkeliers/OV-reizigers, aansluiten bij 'n sportvereniging, etc. in 't kader van 'oefening baart kunst'.
En ken je verder geen introverte meiden? Die zouden eventueel bij je kunnen passen, omdat ze iets in jou in zichzelf herkennen .

[Noordzeekrab]

Little Phoebe schreef:

Ik ben met iedereen. Praat er eerst eens over (niet proberen, gewoon doen!), en als dat niet helpt, moet je inderdaad maar gewoon even de rebelse puber uit gaan hangen.

Misschien een erg domme vraag hoor Little Phoebe, maar hoe doe je dat?

@Azn, Hoe pak ik dat aan voor mezelf opkomen? Ik ben tot nu toe eigenlijk veel te braaf geweest en altijd maar naar iedereen geluisterd. Maar dan kom je in zo'n situaties als deze terecht, en daar wil ik nu weer uit raken. Weet alleen niet hoe.

[Pluis]

Je gaat gewoon met je ouders zitten, of met een van hen, en je zegt pap/mam, ik wil graag eens 's avonds uitgaan en nieuwe mensen leren kennen. En als ze nee zeggen dan zeg je iets in de zin van ik ben bijna 18 en wat bij volwassen worden hoort is dat je je eigen leven leert opbouwen. En dat lukt niet als ik elke avond thuis zit.

En ik weet niet welk niveau je doet qua opleiding, maar geef ook aan dat veel leeftijdsgenootjes op deze leeftijd al op kamers gaan wonen en studeren, en dat jij ook graag op je eigen benen wil leren staan.

[Sri Agni]

Wat die vriendin betreft: ga op dansles (stijldansen)
Daar is altijd een chronisch tekort aan jongens.
En niet zeuren van, kan ik niet, want de eerste keer is iedereen een houten klaas

[Denkerius]

hoe ik het hier lees is dat je nogal onzeker bent, (te)veel nadenkt over wat mensen denken over jou en daarmee te weinig zelfrespect hebt. je komt niet op voor je eigen rechten en ideeën totdat andere mensen (hoe aso het ook is) jou rechten + ideeën en daarmee jou gewoon vergeten 0_0

bijvoorbeeld die avondklok van je ouders komt doordat zij vinden dat jij niet zeker genoeg van jezelf bent en zij denken dat op te lossen door onzekerheden weg te nemen (wat als zeer verstikkend wordt ervaren). als jij gewoon laat zien dat jij je ook gewoon een jongen bent van 17 die prima een hele nacht weg kan blijven en zeker van zijn zaak is laten de meeste ouders je gewoon gaan. zo niet dat kun je het altijd met gesprek doen, maar je moet weten wat je wilt dan komt er een middenweg bij twijfel gebeurt er niks

en houd in gedachte: door één ruzie word je heus niet op straat gezet of raak je vriendschappen kwijt, maar mensen luisteren wel naar jou

[Little Phoebe]

Noordzeekrab schreef:

Misschien een erg domme vraag hoor Little Phoebe, maar hoe doe je dat?

@Azn, Hoe pak ik dat aan voor mezelf opkomen? Ik ben tot nu toe eigenlijk veel te braaf geweest en altijd maar naar iedereen geluisterd. Maar dan kom je in zo'n situaties als deze terecht, en daar wil ik nu weer uit raken. Weet alleen niet hoe.

Wat, de puber uithangen? Gewoon, alles doen wat je ouders afkeuren. Al raad ik je aan eerst gewoon met je ouders erover te praten, zoals Pluis zegt. De opmerking "ik ben bijna 18" heeft het bij mij thuis vaak goed gedaan.
Mijn ouders begonnen heel chill te worden toen ik braaf op tijd thuis kwam altijd (in tegenstelling tot de tijd ervoor, dan kwam ik uren te laat thuis en mocht ik niet meer weg). Als jij (bijna) altijd op tijd thuis bent, kun je dat ook aanhalen, dat je heus niet gek gaat doen als je een paar uurtjes langer van huis mag blijven en dat je een goed gevoel voor verantwoordelijkheid hebt.

De optie die erna komt, is puberaal doen en je ouders negeren. Neem de straf als een man, leg nogmaals uit dat je bijna 18 bent en dat 9 uur een belachelijke tijd is voor iemand van jouw leeftijd. Ik hoop dat je ouders gewoon voor rede vatbaar zijn, want dat is veel makkelijker

[Noordzeekrab]

Ik heb het al gedaan gekregen (ging redelijk vlot) dat ik binnenkort voor de eerste keer naar een fuif mag gaan. Ben een benieuwd...

Zeggen dat ik bijna 18 ben doe ik meer dan eens en dat helpt inderdaad ook wel wat.
Ze mogen tenslotte hun jeugd niet vergeten op die leeftijd he.