Depressieve Vriend

[Aqualia]

Hey Allemaal!

Ik ben een meisje van 14, kzit in de 2e en Ik heb een groot probleem. Of nouja, ik eigenlijk niet, maar mijn beste vriend. Hij is superlief. (Begrijp me niet verkeerd, Just friends) Maar hij heeft op het moment een serieus kloteleven.

Ik zal maar bij het begin beginnen, zijn thuissituatie. Zijn moeder doet iets van een of andere cursus omdat ze een kutjeugd heeft gehad, waar ze nu heel veel last van heeft. Voor de therapie moet ze erover praten, maar dat verziekt de sfeer bij hem thuis. En zijn vader 'vlucht' in het werk, of iedergeval, hij werkt 7 dagen per week.

En dan heeft hij nog een jonger broertje die hem treitert, en een broer en zus die hem heel erg lastigvallen. Voornamelijk door elkaar voor god mag weten wat te uitschelden. Al met al, de sfeer bij hem thuis is verziekt.

EN dan hetgene wat zijn leven het allerstomste maakt (volgens hem): School. Welk niveau we doen, zeg ik liever niet, om mijn vriend een beetje anoniem te houden, maar hij heeft moeite met bepaalde vakken. Hij gaat naar een andere school waar je die vakken als het goed is niet hebt over 3 weken, en dan gaat dat als het goed is veel beter, maar dat is ook niet ckr. ZIjn ouders fokken namelijk heel erg op zijn school, dat ie beter zijn best moet doen en zo, maar ik weet dat hij zich een ongeluk leert, maar hij haalt alleen maar 2e, 3e en 4en. Faalangst is het niet, daar is ie op getest.

Hij is heel erg gelovig, en gaat dan naar een "kerk". Hij vindt dit ook niet leuk. Hij heeft soms last dat hij zijn hw niet kan doen.

Nou is hij van al deze dingen zwaar depressief geworden. Hij heeft me verteld dat hij twee x op het punt heeft gestaan zichzelff van een brug te gooien. Ik ben toen met hem proberen te gaan praten, over wat er eigenlijk zo kut is en wat hij zou kunnen doen, maar toen werd ie nog deprie-er. Ik weet niet wat ik nog kan doen. Ik ben elkke ochtend zo blij als ik hem levend en wel terug zie op school. Ik slaap er best wel slecht door de laatste tijd. voor de buitenwereld is hij een vrolijke en aardige jongen, maar daarachter schuilt ook een heleboel verdriet. Hij heeft ook een x bij mij uitgehuild, ik moest daar ook van janken, het was echt triest om hem zo gebroken te zien, hij is een jongen die z'n gevoelens niet snel zal uiten. Ik kan dit echt aan niemand zeggen, maar ik ben de enige die er van weet.

Ik heb hem gezegd dat hij hulp moet zoeken, desnoods een psycholoog. Maar er komen nogal veel psychologen voor in zijn gezin, met alle problemen van zijn ma, en dat heeft hem doen geloven dat psychologen domme wezens zijn die geld willen verdienen

Weet iemand wat ik moet oen? Ik ben echt zo radeloos!

[Aqualia]

Oja, een dingetje was ik nog vergeten, hij heeft ook geen 'mannelijke' vrienden in de klas, dat maakt hem onzeker

Als hij er serieus met zijn ouders confronteert over de situatie van hoe en wat hij nou meemaakt zal hun ouders misschien wel beseffen hoe het met die jongen gaat. Als dat niet helpt - enige familie waar hij terecht kan komen? Een goede oom of tante waar hij met zijn verhaal terecht kan? Ooms en tantes kunnen misschien betere invloed hebben op zijn ouders dan hijzelf, en anders kan hij misschien voor een tijdje bij familie intrekken...

Over school - tja, da's jammer, te hoog niveau... niks aan te doen als je al zo hard geleerd hebt. Een nieuwe school zal hem waarschijnlijk zelfs wel goed doen. Nieuwe mensen, nieuw begin, en goede kans om wél vrienden te maken, wat dan voor betere zelfvertrouwen zorgt.

Psychologen zijn niet domme wezens die geld willen verdienen - ze zullen niet zelf met een oplossing komen, maar zullen jou een oplossing laten verzinnen door vragen te stellen die je over alles goed laat nadenken. Als je daar niet voor open staat, of als je denkt dat ze je toch niet kunnen helpen - tja, dan kunnen ze zo voorkomen als 'wezens die geld willen verdienen' - maar ze doen het wel allemaal voor hem.

[Aqualia]

Bedankt! Allereerst, al zijn familie van zijn vaders kant, woont aan de andere kant van het land. De fam van moeders is de bron vam de psychische proble men van zijn moeder, dus daar kan hij ook 2niet heen. En hij zegt dat jet geen nut heeft om met zijn ouders te praten, omdat die hem dan met.zijn cijferlijst confronteren en tegen hem gaan schreeuwen.

En over school, ja , ookal ga ik hem super erg missen, het.is is beter.

En ik.probeer hem.al een maand naar eem psyxholoog te krijgen..

Als hij hen confronteert met hun situatie over dat de vader 'vlucht' met werk en de moeder weinig aandacht aan hem besteed door psycho-gezeik en hij mede daardoor met school slechte cijfers haalt doordat hij zich klote voelt draai je het probleem naar hun toe en zullen ze het hopelijk inzien hoe het met hem is.

[Pluis]

Het is heel lief dat je je zo'n zorgen maakt om je vriend, maar het is niet de bedoeling dat jij hierdoor ook problemen krijgt (zoals slecht slapen en je heel veel zorgen maken). Die vriend heeft niets aan jou zo lang het met jou slecht gaat. Daarom is het belangrijk dat jij er wél met anderen over praat. Praat er dus over met je ouders.

En als je vriend niet met een psycholoog wil praten prima, maar misschien zou hij dan eens kunnen praten met een vertrouwenspersoon op school (want een nieuwe school lost niet ineens zijn thuisproblemen op) of misschien een maatschappelijk werker. Die mensen staan voor je klaar én ze zijn gratis, dus het geldklopperij argument gaat daarbij niet op. Je zou dat balletje eens bij hem op kunnen gooien. Maar als hij dat niet wil, dan kan jij niets anders dan een lieve steunende vriendin zijn zoals je nu ook al bent.

Pas dus niet alleen op je vriend, maar pas ook goed op jezelf.

[Aqualia]

Heer erg bedankt iedereen!

Ik heb met hem gepraat, maar hij ging zich er alleen maar depressiever door voelen omdat hij nu alles had opgesomd wat er kut was aan zijn leven. Nu voel ik mij schuldig. Want hij zei ook dat hij opnieuw, voor de 3e keer op het punt had gestaan zichzelf van een brug te gooien(en daarmee bedoel ik dat hij op het punt stond om naar eenbrug toe te gaan en het te doen, niet dat hij al op het punt stond te springen ofzoo). Hij zei dat het mijn fout niet was, maar ja, indirect BEDOELDE hij het wel zo, denk ik. Dus ik heb met hem over vrolijke dingen gepraat, en we gingen wat dollen enzo.

Helaas ging hij er oppeens van door, we waren aan het dollen en daar had het mee te maken, maar hij ging zomaar 'opeens' en daar krijg ik dan een heel raar en naar gevoel van. Heel gek, maar dat is denk ik omdat hij me normaal ALTIJD een knuffel geeft. En toch.

Verder gaat het met MIj wel oké, van heel af en toe een slapeloos nachtje. Het gaat tenslotte om hem. Hij mag zichzelf niet van een brug gooien. Alleen kom ik van die zorgen niet af. Ik wordt steeds blijer als ik hem levend zie... ik weet niet, maar ik heb echt het gevoel dat hij zomaar opeens weg kan zijn. Dat ik van elk moment dat ik bij hem ben moet genieten. Het is een kutgevoel. Géén idéé hoe ik daarvanaf moet komen, aangezien ik nu NOOIT meer zeker ben of hij zichzelf wel of niet van een brug knalt.

Iedergeval, bedankt voor de hints. Ik hoop dat jullie er nog een paar hebben...

[Pluis]

Het is niet jouw schuld! zelfs al zou hij na zo'n gesprek van een brug afspringen, het is NIET jouw schuld. Knoop dat goed in je oren. Hij is depressief en die depressie maakt dat hij alles somber inziet en dat hij de leuke dingen niet meer waardeert. En die depressie maakt ook dat hij het in z'n hoofd haalt om van een brug te willen springen. Daar heb jij niets mee te maken, dat verzint hij ook in z'n eentje wel. Jij kan die jongen ook niet van zijn depressie afhelpen, daar heeft hij professionele hulp bij nodig.
Het enige wat jij kan doen is hem op de oplossingen blijven wijzen. Dat de hulp er wel is, hij hoeft het alleen maar te vragen. (en daarmee bedoel ik dan zijn huisarts, de psycholoog, maatschappelijk werk, vertrouwenspersoon op school, mentor, wat dan ook)

En zoals ik eerder al zei: praat erover met je ouders! Uit je zorgen, zodat zij jou wat gerust kunnen stellen.

[Lente]

hier zal misschien niet iedereen het mee eens zijn, maar als iemand zo bezig is met zelfmoord, vind ik dat je best voor hem hulp mag zoeken ipv te wachten tot hij zelf hulp wil. Dus vertel het aan je ouders en vraag hen jou te helpen, of ga naar een vertrouwenspersoon op school.

[Pluis]

Ik ben het met je eens lente

[Aqualia]

Oké, heel erg bedankt iedereen. Ik heb gepraat met een vriendin van me en ik maak me nu niet meer zo veel zorgen, ik probeer hem te helpen. Maar nu maak ik me tóch weer zorgen. Vandaag was hij niet op school. Gewoon ziek ofzo, zou je zeggen. Maar hij mag van zijn ouders niet weg, ookal moet hij om de 5 minuten kotsen (gebeurde een xtje op school, hij belde zijn moeder maar mocht niet weg)

Nu ben ik zoo bang dat hij dood is!! HELP

Dit is voor jou geen houdbare situatie meer, licht de school of je ouders in. Op jouw leeftijd en in deze situatie is het absoluut terecht om hulp in te schakelen. Veel meer kun je niet doen en minder dan dit doen is ultiem rot voor jou.

[Aqualia]

Hey allemaal,
Ik wil iedereen allereerst bedanken voor het reageren.

Met mijn vriend gaat het 'ok' naar mijn gevoel. Hij is de laatste tijd steeds meer zijn gekke oude zelf, ook als hij alleen met me is.
Waarschijnlijk is dit omdat hij met zijn zus gepraat heeft, en die gaat kijken of ze iets kan vinden aan hulp in hun omgeving ( helaas feen psychloog, maar tis wat )

Maar ik ben achter de geheime factor komen, waardoor hij nog meer depressief is. Hij vertelde me al dat hij verliefd was op een meisje dqt hem 100% zeker niet moest, en dat hij zo nog onzekerder werd en nog meer het gevoel kreeg dat niemand van hem houd. Ik mocht niet weten wie het is. Ik von het gek, want we vertellen elkaar echt ALLES. Maar ik ging er verder niet op in, want ik ben van menig dat mensen niet dingen hoeen te vertellen die ze liever niet kwijt willen.

Nu ben ik er via een gezfamelijke vriend achter gekomen wie het is, omdat hij vond dat ik recht had het te weten.

IK ben dat meisje. Hij is dus al verliefd op me sindsde allereerste dag.
Ik vind het verschrikkelijk, want ik ben dus verliefd op een ander. Dat weet hij. Ik praat dus zupervaak met hem.over die jongen, en hij over dat meisje, alleen dan zonder naam.


Wat moet ik doen? Het opbiechten? Verkering met hem nemen zodat hij zich beter voelt? Ik durf hem.niet meer aan te kijken nu....

Je wordt niet depressief van afgewezen worden hoor. Depressie en verliefdheid gaan niet samen. Hij is dus één van de twee, en waarschijnlijk dus verliefd en afgewezen, niet depressief.

En natuurlijk geen verkering zodat hij zich beter voelt. Het beste is volgens mij afstand van hem te nemen zodat hij over de afwijizing heen komt en niet continu hoop houdt of herinnerd wordt aan de afwijzing.

[Aqualia]

Lusi schreef:

Je wordt niet depressief van afgewezen worden hoor. Depressie en verliefdheid gaan niet samen. Hij is dus één van de twee, en waarschijnlijk dus verliefd en afgewezen, niet depressief.

En natuurlijk geen verkering zodat hij zich beter voelt. Het beste is volgens mij afstand van hem te nemen zodat hij over de afwijizing heen komt en niet continu hoop houdt of herinnerd wordt aan de afwijzing.

Bedankt. Alhoewel hij wel degelijk depressief is, volgensmij. Maar, iedergeval, dan waarschijnlijk niet daardoor.

Wat mij betreft kan hier een slotje op. Het hoeft niet, natuurlijk, maar ik denk dat aan al deze lieve hulp nog een (nuttige) aanvulling gaat komen. Als je echter nog een goede tip hebt, hoor ik dat graag via en PMtje


Ik wil iedereen nogmaals bedanken voor alle hulp!