[IC] 1 - Een mooie dag

[Kitten]

In dit topic kan je stukken verhaal schrijven In Character (IC). Maak gewoon een post met je stuk verhaal en stuur dat in.

Samuel:

Het was al weer half acht. Toch liet de zon op zich wachten. Jammer, hij hield wel van de zon. Nogmaals keek hij omhoog naar de top van de glijbaan. Nog geen nieuws vandaag. Misschien was dat wel beter, hij had al een angstig hertje in een van de bedden liggen. Ze was gister nacht de glijbaan afgekomen. Toen hij haar uit het bad visde, voelde hij slechts botten onder haar huid. Hij had haar afgedroogd zover hij kon, haar zichzelf laten aankleden en vervolgens in bed gelegd. Een douche moest vandaag maar. Ze sliep voordat hij de kamer uit was.

Hij pakte zijn shirt. Vandaag was nog te snel om te scheren. Hij hield van de kleine stoppeltjes op zijn kin. Het gaf hem een beetje woest uiterlijk, maar dat kon hem niet zo veel schelen. Als hij lachte, deed de rest van de wereld mee. Toch was het beter dat hij goed gekleed was als ze uit bed kwam.

Nog een kleine ronde langs de kippen en hij had alles voor een goed ontbijt. Binnen zette hij de pan op de kookplaat en deed drie eieren er in. Vervolgens sneed hij acht boterhammen van het verse bakkersbrood en legde deze klaar op de borden. De geur van gebakken ei dreef snel door het houten huis en hij wist zeker dat ze snel wakker zou worden.

Zachtjes hummend in zichzelf dekte hij de tafel en wierp nog een blik naar boven. De zon kwam eindelijk boven de bergen uit; dit zou een mooie dag worden.

Eva;

De zon gluurde door een kiertje in de gordijnen naar binnen, als een voorzichtige wekker. Eva draaide zich om, om zo aan de stralen van de zon te ontsnappen. Ze wist niet zo goed wie er vandaag zou winnen, de gordijnen of de zon. Misschien zou er weer zo'n vrolijk figuur aan de deur komen. Zolang hij maar alleen was. Zo'n groepje mensen deed haar denken aan feest. Wat moest ze met feest? De zon straalde nog verder naar binnen en dwong haar uit bed. De gordijnen pasten net niet, lag aan de constructie. Eigenlijk zou iemand daar eens naar moeten kijken. Zij kon er zelf net niet bij.

Haar kamer was sober ingericht. Een bed, weliswaar met heerlijk zacht matras, maar slechts één kussen. Dan nog een boekenkast, waarvan één pootje miste. Daar had ze dan maar Tolstoj onder gelegd. Oorlog en vrede, dik genoeg om samen met nog een half balkje hout de kast recht te houden. Verder stond hij vol met boeken, wat schrijfblokken en een potje inkt. Bovenop de kast stond een kartonnen doos waar ze liever niets mee deed.

Ze hoorde een haan kraaien. Vlug trok ze wat kleren aan, willekeurig wat, en zocht in haar kleine keukentje wat koekjes bij elkaar. Koekjes met melk, een fantastisch ontbijt. Terwijl ze aan een koekje knabbelde, keek ze door de kier in de gordijnen naar buiten. De waterglijbaan was nergens heen gegaan. De avond ervoor had ze wat gestommel gehoord. De cowboy was er uiteindelijk maar naartoe gegaan. Die cowboy. Groot, sterk, eitjes bij het ontbijt. Die waterglijbaan was een fantastisch idee, maar niet voor haar. Ze was nog bezig aan een boek. Een moeilijk boek, waar ze niet zomaar doorheen kwam.

Ze at nog een koekje. De bakker was ook geen verkeerd figuur. Zijn rozijnen waren goed en speciaal voor haar deed hij genoeg kaneel in de koekjes. Misschien moest ze vandaag maar eens naar buiten. De zon was ook weer niet zo fel, hield ze zichzelf voor. Ze trok haar voordeur open en keek verwonderd de wereld in. Niet echt anders, maar ook niet hetzelfde. In haar boeken stond nooit zoiets.

[flyaway]

Oliver liep terug naar zijn woning. Het was een stenen huis, met een zware, donkere, houten deur. Onkruid klom traag omhoog langs de groffe, stenen wanden. Terwijl Oliver de wat roestige sleutel in het sleutelgat duwde, zag hij aan de overkant Eva haar huis uit komen. De zon prikte in zijn ogen en snel liep hij zijn huis in, en liet de deur met een doffe dreun achter zich in het slot vallen. Tijd om naar bed te gaan.

[Kitten]

Samuel:

Ze at eindelijk. Het had hem al genoeg tijd gekost om haar een glas volle melk te laten accepteren. Jammer genoeg waren de gebakken eieren allang koud geworden. Toch had ze, na veel aandringen, eindelijk haar tanden in haar brood gezet. Hij vroeg af hoe oud ze was; waarschijnlijk niet veel ouder dan vijftien, hoewel je het nooit wist. Het zag er zielig uit hoe het ruwe linen shirt van haar smalle schouders hing. Ze had niet geklaagd.

Terwijl ze kauwde op een stukje brood keek ze langzaam omhoog. Haar haar was pikzwart, waarschijnlijk geverfd, en helder blauwe ogen. Ze waren helemaal leeg, geen emotie of energie viel er in te ontdekken. Het moment dat ze doorkreeg dat hij haar observeerde, schrok ze. Een kort moment zag hij angst in haar ogen, maar die verdween gelijk.

“Moest je me niet ondervragen?” zei ze bitter. “Waarom ik niet op school ben? Waarom ik ben weg gelopen? Of probeer je me alleen hier te houden totdat de politie komt?”

Samuel schudde zijn hoofd. “Nee,” zei hij. “Ik zou wel willen hete hoe je heet, maar niemand hier vraagt waar je vandaan komt.”

“Bella,” antwoordde het meisje gelijk.

Nog een meisje dat zichzelf Bella wilde noemen? Hij moest er toch eens achter komen waarom de afgelopen vijf jaar al die jonge meiden aankwamen met die naam. Het was waarschijnlijk niet zo dat alle ouders plotseling dat als favoriete naam gingen gebruiken?

“Dan ben je niet de enige.” Samuel wist het te zeggen met een onschuldige glimlach. “Misschien kan je beter een andere naam kiezen voor jezelf dan je eigen naam. Veel mensen doen dat hier.”

Ze dacht even na. “Danny.”

“Goede morgen, Danny,” antwoordde Samuel. “Ik ben Samuel.” Hij stak zijn hand uit. “Sommigen noemen me ‘de Cowboy’. ”

Een glimlach. Voor het eerst enige echte, positieve emotie in die blauwe ogen van haar. Fijn.
“Wat moet ik nu doen?” vroeg ze en schoof haar lege bord iets van zich weg.

“Niets.” Hij stond op van de tafel en pakte de borden. “Je mag hier gewoon blijven totdat je hebt gevonden wat je wil doen. Niemand gaat je dwingen naar school te gaan, maar het is wel de bedoeling dat je jezelf nuttig opstelt. Dus je mag als dagwerker op een van de boerderijen gaan werken, of in de weverij, of bij de bakker. Je kan hier alles leren als je jezelf er op toelegd. De toekomst is voor jou. Maar als ik jou een advies zou geven: ga naar Eva. Die is heel goed met dingen niet zeker weten.”

“Dus ik mag gewoon... vakantie houden?” zei ze.

“Eigenlijk wel,” Samuel draaide de kraan open en het koude bronwater begon te stromen. “Hoewel het fijn is als je me even helpt afdrogen.”

[Dasherman]

Julia zat in haar eentje in haar huis, maar ze voelde zich niet eenzaam. Ze had immers alles wat ze nodig had om haar heen, boeken, een bord met een sneetje brood met jam en twee flessen water. Ze was vandaag begonnen aan een nieuwe roman die ze al eeuwen had liggen. Een Franse, haar eerste. De prent op de kaft had haar aangetrokken, maar de titel was ze alweer vergeten. Ze vond titels dan ook volkomen irrelevant, het ging volgens haar immers om de inhoud.

Het verhaal kon haar maar niet meeslepen, terwijl ze al op de bladzijde 528 was beland. Ze besloot maar om iets te eten te halen, ze had trek. Het was ondertussen namelijk al min of meer tijd voor het avondeten en ze had de hele dag alleen geleefd op het sneetje brood en een fles water. Julia verliet haar slaapkamer en ging naar haar keuken beneden. Uit wat willekeurige laatjes en kastjes haalde ze willekeurige potjes en bakjes met voedsel die samen dan maar haar diner moesten vormen. Ze was niet zo culinair ingesteld en snel tevreden qua voedsel. Ze greep een bord en deponeerde de voedingswaren erop. Het zag er niet echt smakelijk uit, maar ze kon de zin om een uitgebreid diner klaar te maken niet vinden en was tevreden met haar gerecht.

Ze had haar bord mee naar boven genomen en het daar opgegeten. Ze lag weer op bed met de roman in haar handen en het bord op haar nachtkastje. Haar ogen waren dicht en ze hield het boek vast op haar buik. Ze was te moe om verder te lezen. Franse romans waren gewoon niet aan haar besteed.

[Vogelvrij]

Henk

Henk keek naar de vallei. Zag de huizen en wist dat hij gearriveerd was. Alleen een ogenschijnlijk onoverbrugbare helling scheidde hem nog van waar hij wilde zijn. Hij had geen flauw idee hoe hij daar kon komen. Dus pakte hij de gitaar van zijn rug en begon te spelen. En te zingen. Toen er vlak bij hem een musje kwam zitten, moest hij automatisch denken aan de film van Shrek. Gelukkig zong hij nooit zo hoog. Toch zou het hem niet verbaasd hebben als het musje dood was neergevallen. Het was al behoorlijk warm.

[Vogelvrij]

Henk

Henk had zijn gitaar weer opgeborgen. Na uitgebreid langs de rand van de vallei te hebben gelopen, was hij tot de conclusie gekomen dat er maar één weg was naar beneden. Hij zou via de waterbaan moeten. Zou het meisje dat hij een paar dagen geleden had ontmoet zich in het water gestort hebben? Het was een vreemde ontmoeting geweest. Het meisje had geen antwoord willen geven op zijn vragen. Midden in het gesprek was ze opgestaan en weggelopen. Hij was haar achterna gegaan, maar op een gegeven moment was hij haar kwijtgeraakt. Toch wist hij zeker dat ze nog in de buurt was. Sterker nog, hij was ervan overtuigd dat hij haar daar beneden kon vinden.

Ineens zag hij de tassen. Hij wist direct waarvoor ze bedoeld waren. Voorzichtig legde hij zijn gitaar in de tas. Voor de zekerheid propte hij de tas vervolgens in nog een tweede tas. Hij moest er niet aan denken dat zijn gitaar kapot zou gaan. Dat zou hetzelfde betekenen als dat hij zelf kapot zou gaan. Enigszins benauwd keek hij naar beneden. Het leek hem zeer waarschijnlijk dat zijn laatste uur was aangebroken. Hij dacht aan waar hij vandaan gekomen was. Aan de reden waarom hij op weg was gegaan. Met de tassen in zijn hand sprong hij in de waterglijbaan. Gleed naar beneden. Raakte doorweekt. Kwakte niet bepaald zachtzinnig op de grond.

Op avontuur gaan was vaak bijzonder vernederend.

[Kitten]

Samuel:

Het kostte nog wat tijd om Danny er van te overtuigen dat de wereld buiten haar niet zou opeten en ze best op zoek kon gaan naar Eva. Toen ze weg ging wist hij de belofte uit haar te krijgen dat ze zou helpen met het maken van het eten, met de duidelijke toevoeging dat de aardappels nog uit de tuin moesten komen. De kans dat de oogst goed zou zijn was zeer groot dit jaar. Met een beetje geluk kon hij niet alleen zijn eigen kelder volstoppen, maar ook die van een paar anderen. Danny had hem enigsinds bedremmeld ook aangeboden te betalen voor haar aanwezigheid, maar Samuel wist dat als hij zich zou wagen aan die paar euro’s die in omloop waren, hij een beerput opentrok die hij niet meer zomaar dicht kon doen.

In plaats daarvan had hij zijn tuintje bekenen en een paar van de rijpe pruimen geplukt. De boom zat vol dit jaar en hij zou binnenkort hard moeten werken om alles op tijd tot jam te verwerken voor de winter. Hij verzamelde een aantal rotte pruimen in een mandje en gooide deze bij de kippen. Hij liep door naar de paardenwei waar de veulens van dit jaar nieuwsgierig opkeken.

In de verte hinnekte Sammy Reinoudsen. Veel mensen keken raar op dat het paar een ‘achternaam’ had, maar in werkelijkheid was het voor hem alleen een systeem om bij te houden welke hengst het veulen had verwerkt. Sammy was nu twee jaar oud en voelde zich duidelijk groot en sterk. Hij luisterde nog wel naar hem, maar het werd steeds meer de strijd die hij met elke hengst moest aangaan. Samuel wist echter al dat het dier in de toekomst niet geschikt was om mee te fokken; er waren al genoeg half-zusters van zijn vader. Toch keek hij nooit uit naar het castreren van zijn hengsten. Misschien moest hij maar eens met Oliver overleggen. De man had al aangegeven Sammy wel te willen hebben. Daarnaast moest Samuel eens kijken of hij ergens een nieuwe hengst kon vinden die niet tot de familie behoorden.

Rustig deze gedachten overdenkend, liep hij langs de hoge houten hekken. De veulens en merries volgenden hem met veel interesse, hoewel het ze al duidelijk was dat hij geen eten bij zich had.

Plotseling hoorde hij de bekende plons van de waterbaan. Het was daadwerkelijk hoogseizoen op dit moment! Met straffe pas liep hij terug om zijn huis en ging op weg naar de waterbaan. Hoogste tijd om de kletsnatte gast te verwelkomen! Hij had nog eieren over, misschien had de man (of vrouw) honger.

Offtopic: tikfout alert, Kitten! 'hij zijn tuintje bekenen'

Eva zag de dag zich ontspinnen in de vallei. De waterbaan maakte geluid, waardoor het nog wel eens druk kon worden in het gehuchtje. Ze wist zelf niet zo goed meer wanneer ze in de vallei was gekomen en nog minder van de tijd ervoor. Ze herinnerde zich wel wat dingen. De verwarde staat van de wereld in de tijd van Pink Floyd, met ellenlange nummers die voor niemand te begrijpen waren. En dan was er ook nog de bom. Het was wel wat lang geleden voor de bom, bedacht ze, maar dat deerde niet. Misschien kwam het wel uit een boek. Na haar heerlijke ontbijt van melk en koekjes was het dan toch maar tijd om de zon te trotseren en echt buiten te komen. Ze had de cowboy al in zijn tuin zien kijken. Waarschijnlijk was het oogsttijd. Nooit een verkeerde tijd, dacht ze, want ze wist dat Samuel best aardig kon koken. En vers uit de tuin was toch vaak beter dan de blikjes die sommige nieuwelingen in de tassen meebrachten. Hoewel... dat was ook al weer een tijd terug, dat ze blikjes had gezien.

Het zachte, holle gitaarspel door het vogelgezang door hadden de dag een mooi wijsje gegeven. Eva zag een meisje wat verdwaasd rondlopen. 'Dat zag er bekend uit!' dacht ze. Andere mensen die het ook allemaal niet wisten waren vaak veel beter dan diegenen die alles heel zeker wisten. De mensen die aan je deur komen om 'met je te praten', wat vooral ontaardt in 'tegen je praten' om je te overtuigen van het gelijk van 'hun' kant van het verhaal. Toen ze zelf van de waterbaan afging, had ze samen met wat van haar boeken ook een blaadje meegenomen dat ze op een van die gesprekken had gekregen. 's Avonds kon ze daar altijd hard om lachen.
'Enfin', zei Eva.
Het meisje had haar al in de gaten gekregen en stapte bedremmeld op haar af.
'Hoi', zei ze.
'Hallo', zei Eva, 'je bent hier zeker nog niet zo lang?'
Het meisje leek wat verrast, alsof ze plichtplegingen als voorstelrondjes had verwacht.
'Ik ben Eva, je hebt mijn huisje vast al eens gezien. Hoe lang ben je hier al? Wat vond je van de waterbaan? Samuel heeft je zeker gevonden hè?'
Het meisje kon het allemaal niet bijhouden.
'Wacht wacht wacht!', zei ze, 'ik ben Danny.'
Eva humde instemmend.
'Ik ben hier denk ik sinds gisteren. Ik heb eieren gekregen. Ik vond de waterbaan best aardig, maar kwam niet helemaal op het goede moment aan...'
'Ik weet het!' kirde Eva, 'ik werd wakker van je!'
Ze zag Danny wat roder kleuren en excuseerde zich.
'Dat is allemaal niet erg hoor, leuk dat je er bent! Er komen allerlei mensen de vallei in de laatste tijd en dat mag ook wel, want de afgelopen tijd is het erg rustig geweest!'
'Hoe lang ben jij hier al dan?' vroeg Danny.
'Oh, dat weet ik niet. Ik weet sowieso niet zo veel, maar dat maakt het leven wel een stuk leuker. Je moet je eens voorstellen hoe fijn het is als je niet zeker weet of je wel melk en koekjes in huis hebt en ze dan tóch in je keuken vindt. Net als vanochtend. Ik vond het een prima ontbijt!'
'Melk... en koekjes?' vroeg Danny, 'daar kun je toch niet van ontbijten? Moet je niet brood eten?'.
'Soms', zei Eva, 'maar niet alles is hier wat het lijkt. Beter nog, niet alles is hier zoals het zou moeten zijn.'
Danny dacht er even over na. Misschien was de vallei toch niet zo eng als ze dacht. Eigenlijk zou ze ergens moeten wonen. Maar eerst de belofte aan Samuel, meehelpen met het avondeten.
'Ik moet misschien maar eens gaan,' zei ze, 'want ik moet aardappels uit de grond trekken voor het avondeten.'
'Leuk! Ik help wel mee. Ik weet niet zo goed welke aardappels Samuel wil, maar als we gewoon eens aan de slag gaan hebben we in ieder geval wat te eten vanavond. Wacht maar, ik pak een boekje over tuinieren, dan komt het vast allemaal goed!'
Eva dook terug haar huisje in, griste een boekje uit de kast en nam Danny mee naar Samuels groententuintje.
'Oh,' zei ze.
'Wat is er?' vroeg Danny, 'is er iets mis?'
'Ik heb De complete gids voor de kattenkapper meegenomen... Nou ja, daar kan het vast ook wel mee!'

[Vogelvrij]

Henk

Henk had nooit zo'n moeite met het stellen van prioriteiten. Hij vloekte. Zocht naar zijn tas en probeerde te controleren of de gitaar heel was zonder de tas te openen. Dat lukte niet. Hij vloekte opnieuw. Pas toen merkte hij op dat er een cowboy aan zijn voeten stond. De man keek spottend op hem neer en Henk voelde onmiddellijk wrevel bij zich opkomen. De wrevel verdween toen de man voorzichtig zijn tassen opende, zijn gitaar eruit haalde en zachtjes met zijn handen over de gitaar heen streek.
'Volgens mij heeft ie de reis overleefd,' zei de man. Hij stak zijn hand uit en stelde zich voor. Henk stond op. Zijn spieren protesteerden.
'Ik ben Henk,' zei Henk.
De man knikte. Hij zag eruit als iemand die wist wat hij deed. Iemand die hier al eeuwenlang leefde en nergens meer van opkeek. Henk hoopte maar dat hij nu niet direct een waslijst aan regels kreeg opgelegd. Hielden cowboys van regels?

[Kitten]

Samuel

De man was doorweekt en vooral bezig met zijn gitaar. Altijd een goed begin. Terwijl de man het instrument verder probeerde, keek Samuel eens rustig om zich heen. Danny was al op weg terug van Eva en wilde blijkbaar de aardappelen gaan oogsten. Het meisje zag er zo verloren uit dat hij sympathy voor haar kreeg; ze was dan ook erg jong. Hij moest vanavond maar eens de moeite stoppen in een warm bad voor de twee nieuwelingen. Waarschijnlijk hielden ze niet van de koude douche. Hopelijk had hij nog genoeg zeep voor ze.

“Ik ben Samuel,” zei hij en hielp Henk overeind. “Als je meekomt heb ik een handdoek en droge kleren voor je. Je kan het beste een paar dagen bij mij in huis verblijven, totdat je iets voor jezelf vind. Ik vrees wel dat je met Danny de kamer moet delen.” Hij wees op het meisje. “Ik heb een van de andere kamers in gebruik voor opslag.”

“Zijn hier regels?” vroeg Henk

“Regels... nouja, niet mensen de kop in tikken, niet stelen en zo voort. Ik kan nou niet zeggen dat hier een echt wetboek is. We hebben een soort raad, maar meestal is iedereen een beetje op zichzelf. Met het verstrijken van de tijd word je erg handig.” Samuel glimlachte.

“Wat doe jij dan in het dorp?”

“Van alles,” antwoordde Samuel. “Ik vang nieuwe mensen op in het huis, ik fok paarden en ik hou een uitgebreide groente- en kruidentuin bij. Daarnaast bouw ik vanalles; ik ben erg handig met mijn handen. Je moet uiteindelijk zelf zien wat voor talent je zelf hebt om toe te voegen. Als ik je een tip mag geven; we zoeken al een tijdje een goede imker. Er zijn genoeg wilde bijen, maar niemand kan ze oogsten.”

Samuel wist niet helemaal was henk hier van vond, maar dat maakte niet uit. Hij bracht de kletsnatte man naar binnen en ging vervolgens weer naar buiten om de aardappelen te oogsten. Snel controleerde hij of er nog genoeg vers water in de regelton stond en of de pruimen al aan het rijpen waren. Het lange seizoen van oogsten en oppotten zou snel komen. Met een beetje geluk kon hij de winter doorkomen met wat hij nog had en wat hij kon ruilen met anderen. Ondanks alles had hij er weinig zin in om op jacht te gaan om aan zijn eten te komen; het bos was gevaarlijk genoeg zonder er diep in te gaan.

“Danny!” riep hij naar het meisje. “Wacht even! We hebben een spade nodig!”

Eva was terug naar haar huisje gegaan. Danny was nog geroepen door Samuel om een spade te halen en kon het verder met De complete gids voor de kattenkapper allemaal wel rooien. Haar eigen kruiden stonden er best aardig bij. Toch voelde ze zich wat schuldig, omdat ze niet zo goed wist wat ze verder bij kon dragen aan het geheel. Er waren allemaal nieuwelingen in het dorp gekomen, waardoor er leven in de spreekwoordelijke brouwerij was gekomen. Die waterbaan was een fantastisch idee. Eva wist niet zo goed of Samuel het ding bedacht had, of dat hij hem gewoon zo gevonden had. Hij was toch niet de oudste in het hele dorp?
Ze trok een boek uit de kast en las over hoe de jeugd zich steeds miserabeler voelde. Hoe de wereld aan hen voorbij leek te razen. Eva kende het gevoel, maar het was een gevoel van een lange tijd geleden. Deze onbestemdheid joeg haar een beetje op. Haar ogen gingen steeds sneller over de pagina's tot ze besefte dat ze de tekst helemaal niet meer in zich opnam.
'Dan maar naar buiten', zei ze tegen zichzelf. Ze kon wel wat gezelschap gebruiken, maar wist niet zo goed van wie, of hoe. Misschien zou ze eens wat nieuwelingen opzoeken. Of oudjes. Oliver had ze al een tijdje niet meer gezien. Ellis was sowieso teruggetrokken, dus of die zich ooit zou laten zien was maar de vraag. Met Julia voelde ze wel wat verwantschap. Zij leek even weinig van de wereld te begrijpen, of ze wist op zijn minst niets. Misschien wilde Eva wel met Julia praten.

Eerst stapte ze maar weer eens naar buiten. Ze hoorde niets meer in de groententuin van Samuel, waarschijnlijk waren ze al klaar met wat ze wilden doen. Zelf wilde ze ook wel een tuintje maken. Achter haar huis had ze wel wat ruimte. Veertig bij veertig passen, dat moest genoeg zijn voor een paar bedjes. Haar huisje was niet meer dan twee kamertjes, maar ze had nog wat dakruimte waar ze oude dingen kon bewaren. En ze had een schoorsteentje, wat niet onbelangrijk was met de komende winter. Ze vond het een schattig huisje, maar ooit zou ze wel groter willen wonen. De keuken en de slaapkamer waren bijna helemaal wat ze nodig had. De wc was een ouderwets hokje buiten en wassen gebeurde in het meertje waar de waterbaan uiteindelijk op uit zou komen. Een tuintje achter haar huis zou wel een mooie aanvulling zijn.
Eva telde nog eens de passen van het stukje land dat ze voor ogen had en trok daarna de lijnen in het zand. De bedden moesten boven de grond uitkomen, afgezet met planken en in ieder bed moest één soort staan. Zo had ze het eens gelezen in een gedicht. Het idee was mooi. Ze wist alleen niet precies hoe ze het moest doen. Eerst moest ze hout hebben. Samuel had hout genoeg, maar Eva wilde niet steeds bij hem zeuren om zijn kennis. Hij had al genoeg te doen.

Liever koos ze ervoor om wat rond te dwalen, kijkend naar de lege stukken grond waar waarschijnlijk de huizen moesten komen voor de nieuwe bewoners. Ze wist niet zo goed wat voor huizen het zouden worden, soms was het steen, maar vaker was het hout. Waarschijnlijk moesten er ook wat bomen gekapt worden. Dat was iets dat Samuel niet zo graag leek te doen, alsof hij bang was voor het bos. Eva wist niet precies waarom. Ze hoorde af en toe wel wat, maar nooit iets echt engs. Ze stapte de bosrand in op zoek naar stukken hout waar planken van gemaakt konden worden. Zonder nadenken liep ze verder, tot ze toen de schemer inviel even niet meer wist hoe ze terug moest komen.

[Vogelvrij]

Henk

'Ja, je moet alleen wel de kamer delen met Danny,' had Samuel gezegd, waarna hij op het meisje gewezen had dat hij al eerder ontmoet had. Henk was er vrij zeker van dat Danny zou weigeren om met hem in één kamer te slapen. En gelijk had ze. Het maakte niet uit, hij had er geen bezwaar tegen om buiten te slapen. Dat had hij de afgelopen dagen immers ook gedaan en het weer was er mooi genoeg voor. Henk gebruikte de handdoek die Samuel hem gegeven had om zich af te drogen. Zijn broek trok hij weer aan, het T-shirt legde hij op de handdoek. Het voelde wel wat onprettig, die natte pijpen tegen zijn benen, maar het zou vanzelf wel weer drogen.

Toen er een vlieg rond zijn oor zoemde, werd hij opnieuw herinnerd aan zijn kennismaking met Samuel. Die had gezegd dat er geen regels waren, waarna hij een hele monoloog hield over hoe het er hier aan toeging en dat hij zelf moest uitvinden wat zijn talent was. Samuel leek al besloten te hebben dat zijn talent omgaan met bijen was. Terwijl het overduidelijk was dat Henk zijn talent allang gevonden had. Hij had toch niet voor niets zijn gitaar meegenomen? Toch was hij best bereid om een keer te kijken of hij honing kon vinden. Hij hield wel van een boterham met honing. Het beeld van Winnie the Pooh aan een ballon kwam bij hem op. Wrevelig schudde hij zijn hoofd. Dat was voorbij. Hier zou een nieuw leven beginnen.

[Tink*]

Ellis

Uit het oude huis van Salzbury klonk een hoop gerommel. Passerende dorpelingen keken verbaasd op naar het huis. Wat gebeurde er daar nou? In de keuken van het huis zocht Ellis wanhopig in alle keukenkastjes, keerde alle potjes om en keek in al haar tassen. Hoe kon dat nou? Ze zou toch zweren dat ze meer dan één pakje lucifers mee had genomen. Net nu, nu ze zo'n enorme honger had en de paar winkels die het dorp rijk was allang dicht waren. Ze ging sowieso liever niet op pad in het dorpje. Zeker niet voor één boodschap. Al sinds ze hier gekomen was, voelde ze de mensen naar haar kijken als ze zich in het openbaar vertoonde. Daarom deed ze dat ook liever niet. Ze had een dealtje weten te regelen met de kruidenier. Zij gaf hem een boodschappenlijstje en hij bezorgde het aan haar deur in ruil voor wat sigaretten. Sigaretten zijn blijkbaar erg schaars hier, wat op zich ook niet erg vreemd is als je kijkt naar de weinige voorzieningen. Al moest ze toegeven dat de mensen hier hun best deden om er wat van te maken. Ze kon er wel een soort van bewondering voor hebben. Zeker voor de cowboy die haar had opgevangen toen ze hier was gekomen. Ze was eerst wat geschrokken van de hartelijkheid van zijn welkom, maar achteraf gezien kon ze het wel waarderen. Vooral omdat het oprecht had geleken. Haar aankomst zou ze voor geen goud over willen doen. Leuk idee hoor, die waterbaan, zeker om in de gaten te houden wie er nou eigenlijk het dorpje binnenkwam. Alleen een beetje jammer dat een afvaart met zo’n kabaal gepaard ging, dat het hele dorp je aan kon horen komen. Er waren dorpbewoners die zich er niet voor schaamden om zich te verheerlijken aan het schouwspel dat zich onderaan de waterbaan voordeed. Zo ook de dag dat Ellis was aangekomen. Het is al geen pretje om geheel oncharmant met een natte jurk, doorweekte krullen en uitgelopen make-up die waterbak in je eentje uit te klimmen zonder toeschouwers. Laat staan als het ook nog eens onder toeziend oog van een stuk of wat mensen gebeurt. Nee, ze stond liever niet in het middelpunt van de belangstelling en zeker niet zo. Sinds ze hier was, waren er nog een aantal mensen met de waterbaan gekomen. Gelukkig maar, want dat leidde de aandacht een beetje van haar af. De mensen waren niet langer meer het meest nieuwsgierig naar haar, maar naar de nieuwste kersverse aanwinst. En zo te horen was er niet lang geleden weer eentje aangekomen. Ze zuchtte diep. Waar waren die verdomde lucifers nou?

[Dasherman]

Julia:

Ze had buiten lawaai gehoord. Het was het geluid van rondspattend water; er was een nieuwe bewoner gearriveerd. Ze was slechts een heel klein beetje nieuwsgierig naar de nieuweling en besloot dat het het niet waard was ervoor haar huisje te verlaten. Het geluid had haar wakker gemaakt, waardoor ze nu trek had. Julia had altijd trek nadat ze had geslapen. Ze legde haar Franse roman terug op de stapel boeken en liep naar beneden. Ze pakte wat koekjes en een glas. Ze vulde het glas met het laatste beetje melk uit de fles, voor bij de koekjes. Het was de laatste fles melk, ze moest nu dus naar buiten om een nieuwe te halen. Ze kon immers geen dag zonder melk. Nu ze toch haar huis zou verlaten besloot ze dat ze net zo goed even de nieuweling kon opzoeken. Ze wist hoe moeilijk het was als nieuweling in de vallei. Hoe moeilijk het zou kunnen zijn tenminste, want ze wist niet of haar zware start aan haar had gelegen of aan de anderen. Het kon in ieder geval geen kwaad even kennis te maken.

[flyaway]

Oliver:

De zon schilderde oranje en paarse strepen over de steeds donker wordende lucht, toen Oliver weer zijn ogen open deed en zich uitstrekte. Wat lag zijn met mos bedekte dak toch heerlijk, zijn bed had hij inmiddels omgeruild voor een uitklapbaar zeil. In de regen sliep het op zich fijn, hij voelde zich goed thuis in de natuur, maar de longontsteking daarna was toch een stuk minder prettig geweest. Gelukkig had hij toen nog Sara om voor hem te zorgen... Maar dat was vroeger, en nu is nu.
Oliver liet zich van de paal die vanaf zijn dak naar beneden liep glijden.

wordt vervolgd brb

De schemer viel in en Eva was maar op een stronk hout gaan zitten. Lopen had nu toch niet zo veel zin meer. Het zou zo makkelijk moeten zijn; een vallei is een soort kuil. Welke kant je ook opgaat, als het misgaat klim je hoger. In theorie zou het diepste punt in het middel moeten liggen. Ze kon zich alleen niet zo goed meer herinneren hoeveel ze geklommen had. Het dichte bos maakte het onmogelijk om naar de bergrand te kijken. Ook het geluid van water hoorde ze niet, maar dat was niet gek. Water hoor je immers niet overal. Als er nou weer iemand zich van de waterbaan af zou storten, dan zou ze het waarschijnlijk wel horen.
Zou ze wat roepen? Samuel had een keer tegen haar gezegd dat het bos gevaarlijk was, maar dat had ze terzijde geschoven. Nu dacht ze er toch wat anders over. Wie weet wat hier rondliep!

[Vogelvrij]

Henk

Henk had besloten om de omgeving te gaan verkennen. En honing te zoeken. Hij hing zijn gitaar om zijn naakte bovenlijf en liep het huis van Samuel uit. Er waren niet veel huizen hier, maar toch wel zo veel dat je het als een gehucht kon beschouwen. Er leek zelfs een soort kruidenier te zijn. Hij zag Samuel en Danny, die bezig waren op een stukje land. Een eindje verderop stond nog een andere vrouw, maar omdat hij geen zin had om hen onder ogen te komen, besloot hij de andere kant op te gaan. Het was warm geworden, maar tussen de bomen was het koel. Na een tijdje kwam hij op een open plek. Een prachtige plaats om gitaar te spelen.

Ineens kwam er een vrouw tussen de bomen tevoorschijn. Henk schrok, maar probeerde dat niet te laten merken. In plaats daarvan begon hij harder te zingen, blij dat hij eindelijk wat publiek had.

[Dasherman]

Julia:

Julia had wat rondgedwaald door het dorp onder het mom van haar zoektocht naar melk, maar eigenlijk zocht ze naar de nieuweling. Ze begon langzaamaan het gevoel te krijgen dat ze de rest van haar leven niet in een isolement wilde doorbrengen; ze had zichzelf immers al genoeg van de buitenwereld geïsoleerd door in een vallei in the middle of nowhere te gaan wonen. Ze hoopte dat een vriendschap met de nieuweling een goed begin zou vormen van een nieuw sociaal leven, maar haar speurtocht in het dorp was niet succesvol geweest, dus besloot ze het bos in te trekken, om wat wilde koeien te melken zodat ze haar flessen zou kunnen vullen. Het was jammer dat de koeien op de boerderij van het dorp al gemelkt waren, het had haar een boel tijd en moeite kunnen besparen. De buitenlucht en de bosgeur zouden haar goed doen, vertelde ze zichzelf.