Kleine zangvogel

[East]

In mijn hoofd zingt een kleine zangvogel
Hij rust stil op de boom in de wind
Zijn stem klein, als die van een kind
overwint die oorlog achter mijn ogen:

Want soms voel ik en zie ik dus niets meer
Dan ben ik alleen in de donker in mij
Dan word ik die donker en stroomt ze mij over
Ondergedompeld: geen slaap meer, geen pijn

Bijna verzuip ik maar luister! Mijn zangvogel
Hij zingt steeds grotere liedjes over bomen en wind
En van hoe meer wind hoe groter hoe sterker je wortels
En van hoe zachter de oorlog hoe harder je zingt

En hoe dan mijn hoofd de donker overwint
met mijn zangvogel
die keihard de overstroming bedwingt

Is Nederlands je moedertaal? De/die donker is normaal het/dat donker. Overstromen splits je normaal niet op (kan wel, als je met taal en woorden wil spelen, maar dat doe je voor de rest nergens, dus het misstaat hier dan).
Ik mis interpunctie, vooral komma's en punten en dat terwijl je wel andere leestekens gebruikt. Ook ben je niet erg consequent met je hoofdlettergebruik.

Dan ga je van vrij bedeesd taalgebruik opeens over naar wat hardere taal. Verzuipen in plaats van verdrinken, het past niet bij de rest van je taalgebruik. En wat zijn grotere liedjes? Liedjes kunnen langer zijn, helderder, luider, mooier, zuiverder, maar groter? De herhaling in je woorden dient ook geen groter doel en is dus vrij saai (donker, zingen, zangvogel).

Keihard is spreektaal, geen schrijftaal, nu kun je dat prima gebruiken als het bij de rest past, maar het past alweer niet in de rest van je taalgebruik.

[East]

Ha dat is ook wel keihard commentaar.

Nederlands is mijn moedertaal, inderdaad. Ik ben wel tweetalig, misschien maakt dat uit in taalassociaties. Want ik schrijf gedichtjes wel vaak vanuit een soort taalassociatie, of meer: een gevoel die de samenhang van woorden bij me oproept (bijvoorbeeld: de donker is ronder dan het donker, wat heel hard voelt, snap je wat ik bedoel?)

Ik moet wel toegeven dat ik naar aanleiding van jouw commentaar eens heb gekeken naar de interpunctie en de de/het-mixup en dat ik snap dat het de boodschap wel kan verduidelijken als dat soort dingen niet misplaatst in een gedicht staan. En inderdaad ben ik het eens met jouw opmerkingen over het misplaatst spelen met taal en random gebruik van spreektaal. Dus, bedankt

[East]

Oh en hetzelfde punt over de 'grotere liedjes': je hebt kleine liedjes, die je een beetje neuriet en die uit simpele melodietjes bestaan, maar je hebt ook grote liedjes: met een belangrijke boodschap, dragende melodie enz. Misschien mag je over liedjes niet zeggen dat ze klein of groot zijn maar gevoelsmatig vind ik dat zeker een onderscheid.

Met aanpassingen:

In mijn hoofd zingt een kleine zangvogel.
Hij rust stil op de boom in de wind.
Zijn liedjes soms klein als een ongeboren kind,
soms groot als de oorlog achter mijn ogen.

Want soms voel ik en zie ik dus niets meer.
Dan ben ik alleen in 't donker in mij en
dan word ik dat donker en overstroomt hij mij.
Ondergedompeld: niet meer slapen, alles doet pijn.

Bijna verlies ik, maar luister!
De liedjes steeds groter, over bomen en wind:
van hoe meer wind hoe groter hoe sterker je wortels,
van hoe ouder de oorlog hoe harder je zingt,
en van hoe mijn hoofd ooit het donker bedwingt.

Dat val wel mee hoor, die keiharde commentaar. Het is eerlijke en vrij objectieve kritiek. (Keiharde commentaar kan ik ook, dan moet je maar eens in mijn verleden op DoP graven, forum.scholieren.com/showthread.php?t=1062323 bijvoorbeeld)

Waarom ik twijfelde over je moedertaal, ik heb zelf door in Vlaanderen te wonen wel eens de neiging om lidwoorden te gaan omwisselen. Het stad (al is dat een speciale titel voor Antwerpen) en de boek bijvoorbeeld. En ik weet niet of het in Nederland ook gebeurt of dat het een gevolg is van dat Vlaamse lidwoordengewissel, maar veel jongeren met buitenlandse roots gebruiken dan ook dingen als die meisje en constructies als 'ik weet waar je huis woont'.

Het ging me overigens niet over een boodschap verduidelijken, die is in dit geval vrij helder, meer om het beeld, het uiterlijk van het gedicht. Een gedicht is een spel met taal, dat moet af zijn, kloppen, anders krijg je al snel het idee dat de schrijver geen idee heeft waar hij of zij mee bezig is.

'van hoe meer wind hoe groter hoe sterker je wortels,
van hoe ouder de oorlog hoe harder je zingt,
en van hoe mijn hoofd ooit het donker bedwingt.'

Dit herschreven stukje vind ik het beste geschreven, het voelt zangerig aan, zoals het liedje van je zangvogel, het heeft ritme.

[Em.]

Ik vind de versie met aanpassingen beter. De eerste versie vond ik de eerste keer dat ik het las niet zo heel prettig lopen - al had ik er niet heel goed naar gekeken - maar ik denk dat Mutant een paar goede punten eruit gehaald heeft waardoor ie nu een stuk beter werkt.

East schreef:

In mijn hoofd zingt een kleine zangvogel.
Hij rust stil op de boom in de wind.
Zijn liedjes soms klein als een ongeboren kind,
soms groot als de oorlog achter mijn ogen.

Ik vind dat heel fijn. Al vraag ik me een beetje af of 'klein als een ongeboren kind' de beste omschrijving is, als kleine liedjes liedjes zijn die niet over veel gaan en simpel zijn, weet ik niet of je dat het best kunt vergelijken met een ongeboren kind. Dat roept bij mij andere associaties op (verwachtingen, dingen die nog heel groots gaan worden, de bloederigheid van de bevalling, vruchtwater, kwetsbaar zijn) - ik denk dat ik zo'n eenvoud eerder zou vergelijken met hoe een jong kind de wereld ziet, dan met het idee van een ongeboren kind.

Want soms voel ik en zie ik dus niets meer.
Dan ben ik alleen in 't donker in mij en
dan word ik dat donker en overstroomt hij mij.
Ondergedompeld: niet meer slapen, alles doet pijn.

Ik vind deze minder.

'Want soms voel ik en zie ik dus niets meer'

Is niets meer zien een (logisch) gevolg van voelen? Of moet ik het lezen als 'Want soms [voel ik en zie ik] dus niets meer' - als in: dat je én niets ziet én niets voelt?

En ook de rijm die bij de eerste en laatste strofe werkt, is hier raar. 'mij (en)' rijmt op 'hij mij' en dat weer op 'pijn' en daarmee rijmt alles vooral net niet. Sowieso vind ik het een beetje een rare zin 'dan ben ik alleen in 't donker in mij en dan word ik dat donker en overstroomt hij mij' - ik raak een beetje kwijt wat dat donker nu doet. Eerst ben je erin, dan is het in jou/ben jij het, dan komt het weer uit jou.

Bijna verlies ik, maar luister!
De liedjes steeds groter, over bomen en wind:
van hoe meer wind hoe groter hoe sterker je wortels,
van hoe ouder de oorlog hoe harder je zingt,
en van hoe mijn hoofd ooit het donker bedwingt.

En dit vind ik ook weer fijn. Wat Mutant ook al citeerde: van hoe meer wind hoe groter hoe sterker je wortels - en dat tot het eind. Dat is fijn. Vooral van 'van hoe ouder de oorlog hoe harder je zingt'.

Em. schreef:

Ik vind deze minder.

'Want soms voel ik en zie ik dus niets meer'

Is niets meer zien een (logisch) gevolg van voelen? Of moet ik het lezen als 'Want soms [voel ik en zie ik] dus niets meer' - als in: dat je én niets ziet én niets voelt?

Dat had ik ook opgeschreven, maar weer weggehaald omdat ik niet wist hoe ik het duidelijk moest verwoorden. Die dus lijkt daar niet te kloppen, maar kan wel kloppen als je het anders interpreteert.

Ik heb geen zin om al het commentaar door te lezen van de anderen, dus ik ga gewoon allebei je versies los commentaar geven.

East schreef:

In mijn hoofd zingt een kleine zangvogel
Hij rust stil op de boom in de wind
Zijn stem klein, als die van een kind
overwint die oorlog achter mijn ogen:

Ik vind het wel mooi, wat je doet, al neigt het een beetje naar het theatrale. Het 'als die van een kind' is een beetje cliché en loopt ook niet goed, ik zou daar iets anders verzinnen. Het 'de oorlog achter mijn ogen' is nogal drama - 'oorlog' is wel een heel heftig woord, ik zou dat heroverwegen, misschien kan je er beter iets van 'herinneringen' (okee, doe dat maar niet ) of zo van maken. Al kan je oorlog ook wel laten staan. Nouja. Ik weet niet. Het 'achter mijn ogen' vind ik wel leuk.

O en ik bedenk net dat het 'als een kind' wel weer leuk is, omdat het ergens een beetje het idee geeft dat het het kind in jou is dat de oorlog heeft meegemaakt, of zo.

Want soms voel ik en zie ik dus niets meer
Dan ben ik alleen in de donker in mij
Dan word ik die donker en stroomt ze mij over
Ondergedompeld: geen slaap meer, geen pijn

Ik zou van 'mij over' 'over mij' maken. Ik vind het als zin wel mooi, maar het loopt niet goed. En de eerste zin vind ik ergens niet zo lopen, er mist geloof ik een lettergreep of zo. Dit is allemaal wel heel dramatisch, maar goed, kan wel.

Bijna verzuip ik maar luister! Mijn zangvogel
Hij zingt steeds grotere liedjes over bomen en wind
En van hoe meer wind hoe groter hoe sterker je wortels
En van hoe zachter de oorlog hoe harder je zingt

'Verzuip' is een te grof woord, doe maar gewoon 'verdrink'.

Verder vind ik deze strofe mooooiii. Heel erg mooi.

En hoe dan mijn hoofd de donker overwint
met mijn zangvogel
die keihard de overstroming bedwingt

O, het is 'het donker', maar dat vind ik niet mooi. En ik stoor me niet aan 'de donker', dus laat maar staan hoor.

De laatste zin vind ik niet mooi, hij is te gekunsteld en te erg rijm-om-de-rijm. (is het de rijm of het rijm?)

East schreef:

Oh en hetzelfde punt over de 'grotere liedjes': je hebt kleine liedjes, die je een beetje neuriet en die uit simpele melodietjes bestaan, maar je hebt ook grote liedjes: met een belangrijke boodschap, dragende melodie enz. Misschien mag je over liedjes niet zeggen dat ze klein of groot zijn maar gevoelsmatig vind ik dat zeker een onderscheid.

Met aanpassingen:

In mijn hoofd zingt een kleine zangvogel.
Hij rust stil op de boom in de wind.
Zijn liedjes soms klein als een ongeboren kind,
soms groot als de oorlog achter mijn ogen.

'De boom'? Welke boom? We zitten in de eerste strofe, er is nog helemaal geen boom geweest. Je kan denk ik beter zeggen 'een boom'. Het ongeboren kind is fijn. En sowieso loopt deze strofe goed. De laatste zin breekt een beetje met de rest, maar dat mag wel.

Want soms voel ik en zie ik dus niets meer.
Dan ben ik alleen in 't donker in mij en
dan word ik dat donker en overstroomt hij mij.
Ondergedompeld: niet meer slapen, alles doet pijn.

Ik zou van 'hij' 'het' maken, als je dan toch 'het donker' doet. Verder is het een prima strofe, maar ik wil de derde strofe van je eerste versie terug.

Bijna verlies ik, maar luister!
De liedjes steeds groter, over bomen en wind:
van hoe meer wind hoe groter hoe sterker je wortels,
van hoe ouder de oorlog hoe harder je zingt,
en van hoe mijn hoofd ooit het donker bedwingt.

O, hier is hij heen. Mjaaa. Ja. Okee. Het einde is inderdaad beter en het gedicht in zijn geheel is wel sterker zo, ja. Hmmmm.

Ik heb waarschijnlijk alleen de anderen herhaald, maar boeiend.

[Em.]

Volgens mij heb je dat niet gedaan! Ik lees dingen in je commentaar waarvan ik me niet kan herinneren ze gelezen/gezegd te hebben.

[East]

Bedankt allemaal! Ik was even niet in Nederland waardoor ik jullie reacties pas een stuk later lees. Maar wat jullie allemaal benoemen is echt heel behulpzaam, het zijn van die dingen die je zelf wel een beetje aanvoelt maar niet kan (of wil) benoemen maar als iemand anders ze zegt denk je: O ja! Natuurlijk! Dus ik ga zeker nog even aan dit gedichtje klussen met jullie bijdragen

[East]

Goed, ik heb hem aardig veranderd en ben benieuwd wat jullie van deze nieuwe versie vinden.. het is echt anders dan de vorige.

In al onze hoofden vind je liedjes,
stil rustend in de bomen van ons brein.
Soms zijn het kleine ongeboren kindjes,
soms grote koningsmarsen, oorlogstijd.

Oorlog: het mijmert traag tot één fataal schot
wordt gelost als een slok van het donker
- uit noodzaak gedronken. De rivier neemt je mee
waar de wil om te zwemmen ontbreekt.

En alles vertraagt: de plons een seizoen na de afzet.
Wat je ooit was erodeert en afgestompt ben je
het sediment van wat je ooit voelde, wie je beminde
kwijt op de bodem: je zoekt niet, vergeet.

Maar de oorlog wordt ouder en de marsen
korter en zachter. Je hoort soms ineens weer
de kleine muziek en ze fluistert: het geeft niet.
Op een dag spoel je aan of naar zee.

[East]

Ik weet niet of het mag maar ik wil toch best wel graag commentaar op mijn aangepaste gedicht hierboven dus ik doe 'm even omhoog