Kan mijn passie ineens weg zijn?

[brd9422]

Hoi Allemaal,

ik zou mij even kort voorstellen hier, ik ben nieuw hier. Ik ben hier lid geworden omdat ik ergens vreselijk mee stoei, en ik hoop dat hier iemand mij daar mee kan helpen.

ook wil ik graag wat voor jullie terug doen, op jullie topics reageren, en iets bijdragen.

Ik ben ben Bert 20 jaar, en ik woon in Ede. Ik doe een opleiding tot automonteur en ben bijna klaar met school.



Toen ik klein was (nog een baby) was ik al gek van auto's ik speelde de hele dag met een speelgoed auto'tje, en kon uren achter het stuur zitten van het autot'je van mijn moeder.

Die passie voor auto's, is altijd gebleven (tot voor kort, zou ik zo vertellen)
Heel gek is het dus niet, dat ik een opleiding ging doen tot automonteur, het leek mij geweldig om een auto helemaal te kennen en die te kunnen repareren.

Uit de passie voor auto's haalde ik veel vreugde en voldoening, ik vond het ook gaaf dat ik zo met het enthousiasme wat ik had in mijn vak mensen kon helpen.

En om een gelukkige automonteur te zijn, moet je toch wel iets met auto's hebben, ik neem aan dat iedereen dat begrijpt.

En ik weet dat het leven uit pieken en dalen bestaat. en ik heb vaker dalen gehad, ook in mijn passie, maar dat ging vanzelf weer beter

Nu lijkt het al vanaf rond december/november mijn passie weg te zijn. Ik kijk nog wel naar auto's (als ik iets moois zie rijden) maar het gevoel is weg.. En het rare is dat dit niet geleidelijk ging.
Bewijze van spreken: maandag avond was ik nog autogek, dinsdag morgen was het gevoel weg. Dit speelt al vanaf rond december/november...

Zou de passie echt ineens weg zijn?? klinkt dit realistisch? of kan het zijn dat je aan een passie moet blijven werken??

Ik zou echt niet weten wat ik anders zou moeten!! Er lijkt een stukje van mezelf weg te zijn. Iedereen kent mij als iemand die enthousiast is over auto's en er verstand van heeft... het 2e klopt ik heb er nog verstand van maar echt enthousiast ben ik niet meer.
Het lijkt of er een negatieve stem in mijn hoofd zit, (ik wil wel van auto's houden, maar het is er niet meer)
Zou er iets zijn wat mij tegenhoud?? Is er hier iemand die iets vergelijkbaars meegemaakt heeft op het gebied van passie, hobby, werk of wat dan ook? En is het toen terug gekomen?
Kan het zijn dat iets mij tegenhoud om auto's leuk te vinden??

Want, als ik een porsche zie rijden, (een mooie auto) dan verrek ik nog steeds bijna mijn nek om er naar te kijken.. Maar toch het gevoel is weg.. Of zou iets mij dus tegenhouden? Ik weet het niet.. Kan ik hier aan werken, of moet ik mij er bij neerleggen dat het zomaar ineens weg is?

Heeft iemand uberhaupt weleens meegemaakt, dat een passie dat je al je hele leven meedraagt foetsie is??

Ik weet het er zijn passie die komen en gaan, ik had ook een passie voor mountainbiken deze is ook gegaan, maar dit is een ander soort passie, deze was er niet vanaf mijn 1e levensjaar. Auto is misschien wel het 3e woord wat ik sprak na papa en mama.

Ik zou je geweldig dankbaar zijn, als je mij wilt en kan helpen door: mij moed in te spreken/je ervaringen te delen/ of mij wijsheid of wat dan ook te vertellen, en je mening waardeer ik ook zeker!

Fijne dag iedereen

Zou best kunnen dat je nu zo bang bent dat je die passie verliest, dat je je uiteindelijk er meer over stresst dan dat je kan genieten.

[Pluis]

Je kan nog zo veel van auto's houden, op een gegeven moment is je werk gewoon je werk. Mijn baan ligt in het vakgebied dat ik het allerleukste vind, maar zo af en toe denk ik ook wel eens van god wat heb ik hier genoeg van. Dan heb ik helemaal geen zin om me er mee bezig te houden. En na een tijdje dan kom je toch weer iets interessants tegen en dan weet ik ineens weer waarom ik het vak zo leuk vind.

[brd9422]

Pluis schreef:

Je kan nog zo veel van auto's houden, op een gegeven moment is je werk gewoon je werk. Mijn baan ligt in het vakgebied dat ik het allerleukste vind, maar zo af en toe denk ik ook wel eens van god wat heb ik hier genoeg van. Dan heb ik helemaal geen zin om me er mee bezig te houden. En na een tijdje dan kom je toch weer iets interessants tegen en dan weet ik ineens weer waarom ik het vak zo leuk vind.

Daar heb je inderdaad gelijk in, maar ik doel nu meer op mijn passie los van mijn werk/opleiding. Maar bedankt voor je woorden, ik kan er wel wat mee

[hookee]

Was er niet al iets anders wat langzaam (maar ongemerkt) je passie verdreef (Vriendin, gezond verstand)?
Het kan misschien zijn dat je passie nog wel in stand gehouden werd omdat iedereen om je heen dat van je verwachtte en je zo kende. Je vrienden zijn het onderwerp "auto" misschien een beetje zat en ontwijken het waardoor jij nu doorkrijgt dat je zelf niet de drijvende kracht achter de passie/obsessie meer bent.

Ikzelf had een passie voor militaire vliegtuigen, maar op een gegeven moment had ik 't ook wel gezien. Ik zie, voel, ruik en hoor ze nog steeds graag maar ik ga ze niet meer opzoeken.
Het is denk ik net zoiets als een prille verliefdheid, ook dat verdwijnt langzaam en wordt vervangen door iets anders.

[deadlytown]

Zo zie je maar laat hobby lekker je hobby blijven en laat het niet je werk worden.

en de impuls is minder geweldig omdat je de hele dag er mee bezig bent. stel je hebt een baan als logistiek medewerker (noem maar wat) dan verheug je op je hobby wat er voor zorgt dat de impuls
sterker wordt als je er aan begint

[hookee]

deadlytown schreef:

Zo zie je maar laat hobby lekker je hobby blijven en laat het niet je werk worden.

Waarom niet? Had hij bewust een andere opleiding moeten zoeken omdat hij auto's nou eenmaal leuk vond? TS zegt nog niet dat hij een hekel aan auto's heeft, toch?

[brd9422]

hookee schreef:

Waarom niet? Had hij bewust een andere opleiding moeten zoeken omdat hij auto's nou eenmaal leuk vond? TS zegt nog niet dat hij een hekel aan auto's heeft, toch?

nee nee dat ook zeker niet het geval.

[brd9422]

Dag iedereen ik zal mij eerst een voorstellen
Ik ben bart 20 jaar, en ik doe een opleiding tot autotechnicus niveau 4. Volgend jaar rond deze tijd hoop ik mijn diploma zo ongeveer te hebben.

Alleen ik weet nog niet goed wat ik na deze opleiding ga doen. Ik denk er al 2 jaar over na en ik twijfel op dit moment regelmatig of dit wel mijn vak is. Dit afgelopen schooljaar is met veel ups en downs gegaan,de ene keer was het helemaal mijn vak en de andere keer twijfelde ik er erg aan.
Ik heb ook 2 jaar nagedacht,wat ik anders graag zou willen doen, maar ik kan er gewoon echt niet opkomen ik vind voor de rest niks interessant.

Nu denk ik dat het twijfelen over het feit of dit mijn vak is of niet, psychisch is.
Zou dit kunnen?
Want op het moment dat ik twijfel of dit mijn vak is, kan ik eigenlijk zelf niet eens bedenken waarom, ik dat dan vind.

Als jochie van 8 wilde ik al de autotechniek in, en iets praktisch doen. Dit is wat ik nu doe..

Dan kun je het toch eigenlijk niet fout doen?
En toch twijfel ik of ik het vak wel leuk vind…

Maar als ik ondertussen op mijn stage werk, en ik krijg een complexe storing, die ik mag uitzoeken.. (diagnostiseren) heb ik er wel echt zin in, en zie ik het als een uitdaging. En ben ik erg nieuwsgierig wat nu de storing veroorzaakt.
Familie en vrienden, help ik ook graag met autotechnische klachten, ik vind het dan leuk om met mijn kennis/vak bezig te zijn.. en dat zie ik dan ook weer als een uitdaging, om de juiste diagnose te stellen en het op te lossen.

Maar toch heb ik op het moment regelmatig een stemmetje in mijn hoofd of dit wel mijn vak is..
Kan het zijn, dat ik mezelf iets aanpraat? (ik ben daar helaas erg goed in, alleen is dat vaak op andere gebieden)

Nogmaals ik droom(de) hier van kleins af aan al van om een goede autotechneut te worden..

Kan het zijn dat ik mezelf iets aanpraat, of zou ik dan toch verkeerd zitten.

Een psycholoog op dit forum, die mij kan helpen?

Iedereen alleen alvast ontzettend bedankt voor het lezen!

Mvg

bart

[Pluis]

Ik heb het topic even samengevoegd met je andere topic, want je hebt nog exact hetzelfde probleem als de vorige keer.

Verder: je zit nooit je leven lang aan dezelfde baan vast. Ga een tijdje iets anders doen als je dat wil proberen, dan merk je vanzelf of je het klussen aan auto's mist.

[igfy]

Ik wilde al vanaf de basisschool dokter worden, maar toen ik eenmaal geneeskunde studeerde was dit gevoel snel weg. Bij mij kwam dit, omdat ik me het beroep als dokter heel anders had voorgesteld dan het bleek te zijn en omdat ik het mensenlijk lichaam achteraf toch niet zo interessant bleek te vinden als ik dacht.

Is er bij jou op de opleiding (of stage) iets waardoor je er met tegenzin heen gaat? Dit kan volgens mij ook invloed hebben op hoe je je over het onderwerp auto's voelt, omdat je bij het zien van een auto dan onbewust aan je opleiding/stage denkt.

Of misschien komt dit doordat je auto's nu begrijpt terwijl ze eerder een beetje mysterieus waren?

[Takkeling]

brd9422 schreef:

Heeft iemand uberhaupt weleens meegemaakt, dat een passie dat je al je hele leven meedraagt foetsie is??

Ja, ik zit momenteel met hetzelfde probleem. Ik heb mijn hele leven een passie gehad voor tekenen/schilderen en ben daar zo'n beetje vanaf dat ik een potlood kon vasthouden fanatiek mee bezig geweest.
Voor zover ik me kan herinneren heb ik nog nooit langer dan een week of drie niet aan een tekening of schilderij gewerkt. Nu heb ik al vijf maanden nagenoeg niets gemaakt, omdat de zin daartoe *patsboem* volledig verdwenen is. Ik ben wel telkens aan het proberen om iets te maken, maar de weerzin is zo groot dat ik er na een uur oid alweer mee stop (voorheen tekende ik gerust en met plezier zes-acht uur op een dag).

Het voelt een beetje alsof ik lang gelukkig getrouwd ben geweest maar sinds februari (de maand dat het mis ging) mijn geliefde niet meer anders kan zien dan als een zak aardappelen. Anders kan ik het niet omschrijven.
Ik vind het ongelofelijk kut en het is voor mij ook een beetje een identiteitscrisis kan ik wel zeggen, omdat ik mezelf altijd zo met het maken van kunst heb geassocieerd en daar zo gepassioneerd over ben geweest en het me nu opeens geen reet meer uitmaakt. En dat het me geen reet meer uitmaakt, dat vind ik dan wél weer heel erg.

Ik heb geen duidelijk idee waar het door komt. Ik heb wel eens eerder momenten van geen/weinig passie gehad, maar die duurden dan hooguit een paar weken. Ik zit niet echt lekker in mijn vel, daar kan het dus wel mee te maken hebben. Aan de andere kant ging het vroeger veel slechter met me dan nu en was ik toen gewoon productief, heel productief zelfs, dus ik zie niet waarom het me nu opeens zou blokkeren. Aannemelijker lijkt het me dat het komt doordat ik door omstandigheden een periode nauwelijks een dagbesteding heb gehad (geen werk, geen studie, heel veel thuis zitten, waar je sowieso niet vrolijk van wordt). Ik raakte daar logischerwijs heel gedemotiveerd van, voor bijna alles eigenlijk.
Nu ligt die lege periode gelukkig grotendeels achter me en kan ik mijn agenda weer gaan vullen; het zou zomaar kunnen dat dan door de tijdsdruk mijn zin in kunst weer terug komt: als je altijd de tijd hebt om een bepaald iets te doen, hoeft het ook niet meer. Net als met een geliefde eigenlijk: als je altijd maar op elkaars lip zit, verdwijnt op een gegeven moment de aantrekkingskracht. Ik denk/hoop dat het zo ook met mij en tekenen is..