verhuizen naar pa, lastig te vragen

[Max.Roegiest]

Beste mensen,

Ik woon bij mijn ma maar wil weer bij mijn pa wonen. Ik durf alleen niet echt te vragen want hij heeft al genoeg gezeik gehad in zijn leven met mijn ma en alles

We zijn superclose hoor en kan niet zonder hem, maar ik gun hem ook rust en wil geen extra last aan hem geven.

[Elin3]

Geef jij hem extra last als je weer daar woont? Of zou hij het misschien ook fijn kunnen vinden als jij weer bij hem woont?

[Max.Roegiest]

Daarom twijfel ik ook, ik weet het niet

[Daantje_0705]

Je topic past beter op Liefde en Relatie. Ik verplaats het daarheen.

[Volk]

Bespreek het eens met hem.

Hoe denkt je moeder erover? Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten, en heb ook een periode gehad dat ik overwoog bij mijn vader te gaan wonen. Die had het er nog wel eens over, dat je nu een bepaalde leeftijd had bereikt, en zelf mocht kiezen, enzovoort.

Toen ik heel naïef er een keer met mijn moeder over had, schrok ze zich naar. Het kwam ongeveer neer dat ze dacht dat ik nogal beïnvloed was Door mijn vader, en dat als een van haar kinderen bij hem ging wonen, het zou voelen dat ze van haar afgepakt werden. Met andere woorden, het is dus nooit gebeurd. Ze zou het gewoon niet aankunnen. Achteraf snap ik mijn bevlieging ook niet helemaal, en het klopt dat mijn vader nogal goed is in op mensen inpraten.

Maar jij maakt je dus meer druk over hoe je vader erover denkt? Net zoals al gezegd is, breng het eens ter sprake!

Maar houd toch wel een beetje rekening met je moeder. Voor de mijne was het een klap in haar gezicht. Maar misschien is de jouwe wel heel anders.

[Elin3]

Voor moeders is het bijna altijd een klap in hun gezicht wanneer een kind haar nest verlaat, zeker wanneer die moeder al behoorlijk bezorgd van aard is. Toen ik op mijn 18e uit huis wilde (hele normale leeftijd, leek mij) voelde mijn moeder zich onterecht ook volledig afgeschreven als moeder... Je kunt tot op bepaalde hoogte rekening houden met haar gevoelens, maar niet als je daarvoor echt je eigen geluk en welzijn aan de kant moet zetten.

Elin3 schreef:

Voor moeders is het bijna altijd een klap in hun gezicht wanneer een kind haar nest verlaat, zeker wanneer die moeder al behoorlijk bezorgd van aard is. Toen ik op mijn 18e uit huis wilde (hele normale leeftijd, leek mij) voelde mijn moeder zich onterecht ook volledig afgeschreven als moeder... Je kunt tot op bepaalde hoogte rekening houden met haar gevoelens, maar niet als je daarvoor echt je eigen geluk en welzijn aan de kant moet zetten.

Ik geef je gelijk met dat laatste, maar mijn moeder is bijvoorbeeld psychisch niet sterk. En het was ook de hele situatie.

Het gaat er mij om dat ze er rekening mee houdt, maar dat had ik al gezegd. ;)

En misschien was mijn situatie een speciaal geval, en gaat het bij anderen een stuk makkelijker.

[Axel11]

luci2 schreef:

Hoe denkt je moeder erover? Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten, en heb ook een periode gehad dat ik overwoog bij mijn vader te gaan wonen. Die had het er nog wel eens over, dat je nu een bepaalde leeftijd had bereikt, en zelf mocht kiezen, enzovoort.

Toen ik heel naïef er een keer met mijn moeder over had, schrok ze zich naar. Het kwam ongeveer neer dat ze dacht dat ik nogal beïnvloed was Door mijn vader, en dat als een van haar kinderen bij hem ging wonen, het zou voelen dat ze van haar afgepakt werden. Met andere woorden, het is dus nooit gebeurd. Ze zou het gewoon niet aankunnen. Achteraf snap ik mijn bevlieging ook niet helemaal, en het klopt dat mijn vader nogal goed is in op mensen inpraten.

Maar jij maakt je dus meer druk over hoe je vader erover denkt? Net zoals al gezegd is, breng het eens ter sprake!

Maar houd toch wel een beetje rekening met je moeder. Voor de mijne was het een klap in haar gezicht. Maar misschien is de jouwe wel heel anders.

luci2 schreef:

Ik geef je gelijk met dat laatste, maar mijn moeder is bijvoorbeeld psychisch niet sterk. En het was ook de hele situatie.

Het gaat er mij om dat ze er rekening mee houdt, maar dat had ik al gezegd.

En misschien was mijn situatie een speciaal geval, en gaat het bij anderen een stuk makkelijker.

Ze moet vooral voor zichzelf kiezen.

Dat je vader zei dat je zelf mag kiezen, lijkt me juist en geen verkeerde beïnvloeding. Het lijkt er eerder op dat je moeder jou verkeerd beïnvloedde c.q. onder druk zette om toch vooral bij haar te blijven wonen De enige reden die je noemt om bij je moeder te blijven wonen is namelijk dat zij het niet aan zou kunnen als je bij je vader zou gaan wonen. Dat lijkt mij geen mij goede (hoofd)reden.

Axel11 schreef:

Ze moet vooral voor zichzelf kiezen.

Dat je vader zei dat je zelf mag kiezen, lijkt me juist en geen verkeerde beïnvloeding. Het lijkt er eerder op dat je moeder jou verkeerd beïnvloedde c.q. onder druk zette om toch vooral bij haar te blijven wonen De enige reden die je noemt om bij je moeder te blijven wonen is namelijk dat zij het niet aan zou kunnen als je bij je vader zou gaan wonen. Dat lijkt mij geen mij goede (hoofd)reden.

Mijn vader kan op een bepaalde manier praten waardoor je hem helemaal gelooft. Niet altijd helemaal realistisch. Er zijn genoeg redenen om niet bij mijn vader te gaan wonen. Als je wilt dat ik daar op in ga, moet je het maar zeggen.

Maar zelfs al was mijn moeder de enige reden om het niet te doen, dan zou het voor mij genoeg zijn. Haar ontzettend veel pijn doen om niets is voor mij geen optie.

[Axel11]

luci2 schreef:

Er zijn genoeg redenen om niet bij mijn vader te gaan wonen. Als je wilt dat ik daar op in ga, moet je het maar zeggen.

Nee, dat hoeft niet, je zei eerst alleen iets anders

Maar zelfs al was mijn moeder de enige reden om het niet te doen, dan zou het voor mij genoeg zijn. Haar ontzettend veel pijn doen om niets is voor mij geen optie.

Je kunt zelf persoonlijk allerlei goede redenen hebben om bij een andere ouder te gaan wonen. Je dan alleen laten tegenhouden doordat je ene ouder zegt diepongelukkig te worden of zich afgewezen te voelen, vind ik een verkeerd uitgangspunt.

Axel11 schreef:

Nee, dat hoeft niet, je zei eerst alleen iets anders
Je kunt zelf persoonlijk allerlei goede redenen hebben om bij een andere ouder te gaan wonen. Je dan alleen laten tegenhouden doordat je ene ouder zegt diepongelukkig te worden of zich afgewezen te voelen, vind ik een verkeerd uitgangspunt.

Je maakt het me wel moeilijk hè Zolang iedereen een beetje mijn punt begrijpt, vind ik het goed.