Moet dit even kwijt

[JamesR10]

Hoi,


Ik ben een jongen 18 jaar en ik moet dit gewoon even kwijt. Ik ben ook al met een psycholoog in gesprek, maar dat is een keer per week. Ik zit hier nu al de hele dag over te piekeren en over na te denken en aangezien ik op dit moment nu niemand om me heen heb en niemand wil storen met mijn problemen dacht ik nu is het klaar, het moet er gewoon weer even uit.
Ik heb een ontzettend goede jeugd gehad, nooit gepest of andere vervelende dingen richting mij meegemaakt, genoeg vrienden en vriendinnen om mij heen maar toch ben ik ontzettend onzeker, heb ik geen lef, geen durf, geen zelfvertrouwen, ben ik verlegen, te lief voor de mensen om mij heen, vind ik mezelf niet goed genoeg en daarbij voel ik me zoveel minder dan alles en iedereen om mij heen. Ik gun iedereen om me heen alles, maar mezelf gun ik niks, omdat ik vind dat ik dat niet verdien.

Het onzekere in mij is er altijd wel geweest. Ik vind het lastig om met vreemde mensen te praten, want ik ben bang om het verkeerde te doen of te zeggen waardoor ze meteen een slechte indruk van mij krijgen. Ook over de kleinste dingen twijfel ik en ben ik onzeker. Als ik bijv. langs vreemde mensen loop weet ik niet of ik ze wel of niet moet aankijken. Zo ja, dan komt het zo raar over mijn gevoel en als ik het niet doe dan is dat ook zo onbeleefd. Ook is me zelfbeeld en zelfvertrouwen nooit hoog geweest ondanks dat ik van veel mensen complimentjes krijg vanwege bijv. prestaties, uiterlijk, etc. Op een of andere manier trek ik de mening van de mensen om me heen minder aan en focus ik me vooral op de mening die mensen over mij hebben die ik niet ken.

Verlegen ben ik ook van nature, ik ga liever onopgemerkt voorbij in het leven dan dat ik gewoon mezelf kan zijn. Reden hiervan is dat wanneer je meer op de voorgrond treedt, je opvalt. Wanneer je opvalt dan hebben mensen meteen een mening over je en dat kan alleen maar een goede of slechte mening zijn. Die slechte meningen kan ik niet hebben. Ik ben iemand die liever iedereen te vriend dan dat ik ruzie of meningsverschillen heb met mensen.

Dat ik mezelf niet goed genoeg vind komt doordat ik iemand ben die naar perfectie streeft, in haast alles. Ik vind mezelf verre van perfect en dus kan ik me enorm aan mezelf ergeren en mezelf gewoon ook echt niet leuk vinden. Hierdoor begin ik mezelf dus ook te vergelijken met andere mensen en dan komt er langzaam maar zeker een gevoel naar boven dat ik veel minder ben dan andere mensen.

Geen durf, dat komt omdat ik in het laatste jaar voor het eerst verliefd ben geworden op een meisje en me dus ook voor het eerst open durfde te stellen en me gevoelens liet spreken. Je raadt het al, ze wees me af. Ik neem haar niks kwalijk, kan gebeuren natuurlijk, ze is nu zelfs een goede vriendin voor me. Maar ik heb me na haar afwijzing zo slecht gevoeld, dat heb ik nog nooit eerder gehad. Ik heb me minstens 4 maanden ontzettend slecht gevoeld maar gelukkig is dat nu al wat minder. Het heeft echter wel een litteken achtergelaten. Ik durf niet meer. Ik durf me niet meer zo open te stellen en me gevoelens bloot te geven. Ik durf het niet meer om een meisje leuk te vinden. Ik heb het lef niet meer om me gevoel gewoon achterna te gaan, bang om weer gekwetst te worden en dat ik me weer zo slecht zal gaan voelen als het laatste halve jaar.
Sindsdien heb ik dan ook besloten om liefde zoveel mogelijk te vermijden. Ik gun het iedereen om me heen om de liefde te vinden en gelukkig te worden op wat voor manier dan ook maar voor mij is het niet weggelegd. Ik gun mezelf dat soort geluk niet. Ik kan niet omgaan met het risico, en dat is er altijd in liefde, om gekwetst te worden dus vermijd ik het gewoon. Mocht ik ooit weer gevoelens krijgen voor een meisje, en dat gaat helaas zeker ooit weer gebeuren, dan zal ik mezelf geen enkele kans toedichten en me gevoelens wegstoppen. Gaat ze er dan vandoor met een andere jongen, die wél leuk is, dan gun ik het haar van harte, en dat meen ik echt want zolang zij maar gelukkig is is het prima toch? Ieder meisje verdiend een jongen beter dan mij.


Nou dat is er weer even uit, als iemand de behoefte voelt om te reageren dan vind ik dat alleen maar fijn, maar zo niet, ook goed. Het moest er gewoon even uit...

[Little Phoebe]

Ik herken mezelf op heel veel punten, vooral het bang zijn voor afwijzing en er dan maar niet meer aan beginnen. Dat was zo'n 2 jaar geleden aan de orde (lang verhaal over onbeantwoorde liefde en beschadigd vertrouwen, blabla) en gelukkig voor mij heeft deze me niet laten gaan en inmiddels zijn we dus al 2 jaar samen.

Dat perfectionisme herken ik ook en zeker dat je je daardoor gaat vergelijken met anderen. Maar dat slaat natuurlijk nergens op. Het is een beetje als steil haar hebben en krullen willen en krullen hebben en steil haar willen: je wil altijd wel iets wat je niet kan krijgen, wat bij een ander jaloersmakend goed staat. Dit kunnen krullen zijn, maar ook lef of "perfectie". Echter vergeet je dat een heleboel mensen die misschien in jouw ogen alles lijken te hebben, ook iets anders willen.

En perfectionisme, weet je, niks en niemand is perfect. Ik vind falen verschrikkelijk en doe liever iets in een keer goed en anders helemaal niet. Ik heb nu bijvoorbeeld heel veel moeite om mijn opleiding op tijd af te ronden, maar omdat ik mezelf er eventjes overheen zette en toegaf dat ik hulp nodig had, werden er ook een aantal dingen in werking gesteld om me te helpen en het gaat inmiddels al beter.

Ik kan je niet vertellen hoe je het moet fiksen en of dat überhaupt kan, het is een mindset, een knop die om moet. Je moet tegen jezelf leren zeggen "ik verdien dit, verdorie" en ervoor gaan. En je moet zelf op dat punt komen.
Probeer eens elke morgen in de spiegel jezelf een complimentje te geven en een doel voor de dag te stellen. Bijvoorbeeld: "Je hebt een goede haardag en vandaag ga ik hoi zeggen tegen iemand die ik elke dag op school in de gangen tegen kom." Herhaal dat doel elke dag tot je het gedaan hebt, want het is niet erg om je tijd ervoor te nemen. Desnoods zeg je dat je deze week of deze maand je doel gaat volbrengen. En beloon jezelf! Met een ijsje of een luchtje of een broodje, wat je wil.
En geloof dat je genoeg bent zoals je bent.

[JamesR10]

@LittlePhoebe

Ten eerste lief dat je reageert.

Dat gevoel van streven naar perfectionisme heb ik inderdaad heel erg. En het stomme is, me verstand weet dat niks en niemand perfect is maar mijn gevoel zegt wat anders. Dat heel veel mensen iets anders willen dat zal inderdaad vast wel, maar voor mijn gevoel als ik naar bepaalde mensen kijk dan hebben zij alles qua karakter wat ik niet heb. Bij me bijbaantje zijn er veel jongens van bijv. 14 jaar die wél durf hebben, die wél lef en zelfvertrouwen hebben en wél hen mond open durven te trekken zodat er niet over hen heen wordt gelopen. Ikzelf heb dat allemaal niet en daar kan ik dan wel verdrietig om worden. Want het heeft niks met rijkdom of spullen of iets dergelijks te maken wat zij wel hebben en ik niet maar gewoon hele normale en simpele karaktereigenschappen die haast iedereen heeft en bij mij dus ontbreken. Het is toch een heel normaal iets dat je voor jezelf kan opkomen of nee durft te zeggen als je iets niet wil? Ik kan dat niet en laat dus altijd over me heen lopen. Ik voel me soms echt anders, apart, op een vervelende manier.

Ik verwachtte ook niet dat iemand me wist te vertellen hoe ik dit zou moeten oplossen, ik moest het gewoon even ergens kwijt. Ik hoop wel dat ik die mindset kan veranderen. Want het is absoluut niet zo dat ik met het leven wil stoppen, maar het is wel zo dat als ik niet kan veranderen dat de rest van me leven niet iets is waar ik dan met plezier naar uitkijk. Maar meer omdat het moet.

Ik moet ook inderdaad leren om mezelf iets te gunnen maar dat is gewoon zo moeilijk. Ik gun alles en iedereen om me heen alles, help hen daar ook graag bij als het moet, maar mezelf gun ik echt niets. Ik gun mezelf geen geluk. Waarom? Voor mijn gevoel verdien ik dat niet omdat ik simpelweg niet goed genoeg ben. Iedere dag sta ik op en ga ik slapen met het gevoel dat ik als persoon altijd beter kan. En eerlijk gezegd is dat vermoeiend. Nooit heb ik een gevoel van "het is goed zo, ik ben goed zo", altijd in het kader "het kan beter".

Ik wou dat ik mezelf gewoon kon aankijken in de spiegel en dan kon denken "ik vind mezelf goed zoals ik ben en wat de rest van mij vindt boeit mij niet.". Ik verwacht ook niet dat dit ooit helemaal weg zal gaan maar als ik tenminste gewoon iets meer durf, lef en zelfvertrouwen zou hebben dan zou ik echt al gelukkig zijn. Ik merk nu gewoon dat dit alles mijn leven sterk beïnvloedt, in me hele hebben en houden zoals ik ben en me gedraag. Zelfs me eigen geluk gaat er aan door dit. En dat terwijl je maar 1 keer leeft en ervan zou moeten genieten, van iedere dag omdat het zomaar je laatste kan zijn. En eerlijk gezegd geniet ik al een bijna een jaar niet meer...

[Little Phoebe]

Is het misschien een goed idee om hierover met een psycholoog te praten? Sowieso als je al een jaar het idee hebt dat je er eigenlijk geen plezier meer aan beleeft. Dit klinkt voor mij namelijk als een stoornis, bij gebrek aan een beter woord (dat er vast wel is, maar waar ik nu even niet op kom).

Begin in ieder geval met jezelf op een positieve manier toespraken voor je de dag begint. Het klinkt misschien gek en de eerste paar keer voelt het ook raar, maar het kan echt helpen! Ik doe het zelf ook. Ik had zelfs maanden een post-itt op mijn spiegel met een positieve boodschap en dat heeft zeker een aandeel gehad in al mijn issues.

[JamesR10]

Ja, daarom ben ik dus ook naar me huisarts geweest en die verwees me eerst door naar een soort ggz medewerker waar ik nu vier keer een oriënterend gesprek mee heb gehad. We zijn nu zover dat ze me een verwijsbrief gaat geven om naar een echte psycholoog te gaan. Een jaar ongeveer ja, maar pas na die afwijzing kwam alles op hetzelfde moment eruit; verdriet vanwege mijn persoonlijkheid en verdriet vanwege haar afwijzing. Nu is het vooral dat ik nog verdrietig kan worden vanwege om hoe ik ben.

En natuurlijk beleef ik ook nog wel leuke momenten en heb ik ook nog wel plezier maar dat is allemaal maar tijdelijk, zoals een avond of een dag bijv. Maar als iemand me nu vraagt of ik over een langere periode gelukkig ben de laatste tijd dan is me antwoord wel stellig "nee".

En dat positief toespreken zal ik gaan proberen. Dus dat moet er ongeveer gaan uitzien zoals jij in je eerste post laatste alinea ook al schreef?

[Elin3]

Wanneer jij jezelf vergelijkt met anderen kom je altijd bedrogen uit. Van jezelf ken je je tekortkomingen, diepste angsten en onzekerheden. Van die anderen sta je verder af, dus lijkt hun leven heel veel beter dan het jouwe. Zij komen bijvoorbeeld wel voor zichzelf op, of hebben meer lef dan jij. Maar wees eerlijk. Ook zij hebben imperfecties! Misschien is iemand vroeger wel gepest waardoor hij of zij heeft moeten leren voor zichzelf op te komen. Of is iemand met heel veel lef eigenlijk gewoon impulsief en wil die persoon zichzelf keer op keer bewijzen. Bij jezelf kan je onwijs kritisch zijn, maar bij anderen ken je vaak maar een half verhaal. Huil je jezelf in slaap (bijvoorbeeld), dan weet je dat. Doet die ene stoere jongen dat, dan zal je dat waarschijnlijk nooit weten. Spiegel jezelf dus niet aan dat "perfecte" beeld van die ander. Dat beeld is incompleet!

Wil je jezelf "verbeteren", streef er dan naar om een betere versie van jezelf te worden. Geen versie van een ander.

[Little Phoebe]

JamesR10 schreef:

Ja, daarom ben ik dus ook naar me huisarts geweest en die verwees me eerst door naar een soort ggz medewerker waar ik nu vier keer een oriënterend gesprek mee heb gehad. We zijn nu zover dat ze me een verwijsbrief gaat geven om naar een echte psycholoog te gaan. Een jaar ongeveer ja, maar pas na die afwijzing kwam alles op hetzelfde moment eruit; verdriet vanwege mijn persoonlijkheid en verdriet vanwege haar afwijzing. Nu is het vooral dat ik nog verdrietig kan worden vanwege om hoe ik ben.

En natuurlijk beleef ik ook nog wel leuke momenten en heb ik ook nog wel plezier maar dat is allemaal maar tijdelijk, zoals een avond of een dag bijv. Maar als iemand me nu vraagt of ik over een langere periode gelukkig ben de laatste tijd dan is me antwoord wel stellig "nee".

En dat positief toespreken zal ik gaan proberen. Dus dat moet er ongeveer gaan uitzien zoals jij in je eerste post laatste alinea ook al schreef?

Goed dat je stappen neemt!

En ja, kijk jezelf aan in de spiegel en geef jezelf hardop een compliment. Mag van alles zijn. Als je een doel wil stellen, is dat natuurlijk ook helemaal goed!

En Eline, wat zeg je dat mooi en helder

[JamesR10]

@Elin3

Dat heb je inderdaad mooi gezegd zoals LittlePhoebe ook al zei, dankje daarvoor.

Echter, ik spiegel me ook niet aan het 'perfecte' van een ander. Ik zie die andere mensen ook zeker niet als 'perfect' maar simpelweg als beter dan mij. Ik voel me minder dan de mensen om mij heen.

Misschien hebben zij ook wel problemen, maar ik ga af op wat ik zie. En wat ik zie maakt mij dan verdrietig. Ik zie dat heel veel mensen om mij heen wel het durf, lef en zelfvertrouwen hebben. Wat de achtergrond ervan is; hoe zij dat hebben verkregen of dat zij dat al van nature hebben dat weet ik inderdaad niet, daarvoor ken ik hen verhaal niet goed genoeg maar feit is dat zij dat hebben en dat dat bij mij ontbreekt. Als ik dat dan zie en daarover nadenk wordt ik wel somber en verdrietig.

[JamesR10]

Is het trouwens raar dat ik mezelf geen geluk gun? Ik vind het namelijk wel raar. Iedereen streeft er naar om gelukkig te worden in zijn of haar leven en ik gun mezelf dat gewoon niet. Mijn gevoel zegt mij dat ik niet goed genoeg ben en dat ik het dus ook niet verdien om gelukkig te zijn.

Want zoals ik al zei, ik durf het dus überhaupt al niet meer om op zo'n open manier met meisjes om te gaan, bang om weer gekwetst te worden, maar zelfs al zou er iemand zijn die ik leuk vind en die mij ook leuk zou vinden dan nog zou ik het niet doen want behalve die angst om gekwetst te worden voel ik mij niet goed genoeg voor wat voor meisje dan ook en daarbij zou ik het mezelf niet eens gunnen om gelukkig te worden met iemand.

[PiettePeter]

Manifest in Love for yourself first, then the outer world.
Sorry for being cheesy, but you gotta start loving yourself.
If you love and trust yourself, you're there. If you don't love, accept and love yourself, then who will?
Others? Maybe, but who's that person you spend the most time with? Yup, yourself. love yourself and life turns awesome, not perfect, just awesome.