en dan denk je dat het eindelijk afgelopen is
dat je een 'normaal' leven mag hebben
blijkt het toch weer niet zo te werken
ik voel me weer zo verrot van binnen,
zo kapot
en ik weet weer niet waarom...
ik voel me weer alleen
voorzichtig kruip ik terug in mijn hoekje
mijn beschutte plekje
waar niemand me mag raken
ik wil het allemaal niet meer horen
waarom moet iedereen toch zo tegen elkaar schreeuwen?
ik probeer me in te houden
want uiteindelijk is het dan toch weer mijn schuld
sorry mama, sorry papa
ik ben niet zoals jullie hoopten...
ja ut loopt niet, ut hangt niet samen enzow, maar kwil ut gewoon kwijt