de Rode Traan

[Telpeva Isil]

een druppel langs het raam
begint zijn wedstrijd, geeft op,
en gelijktijdig rolt mijn traan
uit de bescherming van mijn ogen.

Gedachten stormen, wijken terug,
geluiden strekken boven verdoving uit.
Ik verwachtte vuur, beminning,
maar in gedachten klinkt die zucht...

Ik keek, een smalle spleet van werkelijkheid,
mijn nevel verzwakte, lostte op.
er was onaardse sfeer, zwoel,
lichaamsdelen in verstrengeling.

Mijn wereld brak, mijzelf was ik niet,
rode waas verhulde mijn blik,
de smalle spleet verbreedde zich,
ontstaan was driemaal schrik.

Op oceanen afstand, de tere hals,
maar de klamme handen hielden neit op;
De schim van leugens met een haarlok bedekt,
haar rode traan rolde terug in zee...