Controle over emoties?

Mijn emoties beheersen, dat is hetgene dat ik moet leren. Elke keer zorgen mijn emoties namelijk ervoor dat ik in vriendschaps- en liefdesrelaties faal.

Ik maak er altijd een compleet zooitje van. Zo ook met een meisje van dit forum. Had haar ontmoet en begon gevoelens voor haar te krijgen. We zijn niet bepaald buren van elkaar en ze kreeg het druk met een aantal zaken, waardoor ik dus noodgedwongen geduld op moest brengen.

Nu zou het ideale gedrag geweest zijn: haar tijd geven, af en toe een lief smsje sturen en opnieuw ontmoeten komt vanzelf wel weer. Zoals een wijs man al opperde: liefde is geduld.

Wat doe ik echter? Ik begin na een aantal weken te zeuren. Als ik met haar chatte op MSN kon ik over niets anders beginnen dan weer ontmoeten en wanneer ze nou eindelijk kan en of ze eigenlijk wel wat voelt voor mij. Ik werd ongeduldig.

Mijn emotie is (nog steeds ): ik heb gevoelens voor haar en kan er niets mee. Maar waarom eigenlijk? Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Waarom kan en kon ik niet normaal met haar omgaan en het geduld opbrengen?

Hetzelfde met normale vriendschappen. Op het moment dat ik het gevoel krijg dat iemand geen tijd voor me heeft, ben ik erg snel geneigd diegene uit mijn leven te bannen. Er komt dan een soortgelijk gevoel naar boven als bij liefde: "zie je nou wel, hij / zij geeft toch geen ruk om je".

Ook dit is onzinnig. Nu is het zo dat ik in de omgang vrienden kan degraderen tot kennissen. Door het contact oppervlakkig te houden, kan ik dus wél met hun omgaan zonder gek te worden.

Bij liefde lukt me dat nog niet Hetgeen er momenteel toe leidt dat ik geen relatie heb en er waarschijnlijk ook geen onderhouden kan. Alleen maar om 1 simpele reden: geen controle over emotie.

Nu heb ik 2 vragen aan jullie.

De eerste: wat zijn jouw ervaringen met de beheersing van emoties? Oftewel: heb je ook al ervaren dat emoties onnodig dingen kapot maken?

De tweede: hoe leer je beter met emoties om te gaan?

[Quiana]

******** schreef:


De eerste: wat zijn jouw ervaringen met de beheersing van emoties? Oftewel: heb je ook al ervaren dat emoties onnodig dingen kapot maken?

De tweede: hoe leer je beter met emoties om te gaan?

1) Ja, door afhankelijk te zijn van mensen, geef ik diegene te weinig ruimte, waardoor een vriendschap/verkering stuk aan het lopen is/stuk gelopen is.
Ook met woede heb ik dat, dat ik soms onnodig mensen kwets, terwijl ik dat helemaal niet zo bedoel.
Maar dat komt weer omdat ik heel snel gelijk zeg wat ik denk

2) Hm.. moeilijk. Gelijk zeggen wat ik denk, meer proberen in te houden, bewuster nadenken over wat ik zeg, proberen minder bot over te komen
(iemand met een lelijke broek aan vraagt wat ik van die broek vind: ipv LELIJK, goh, grappig, maar niet mijn style )
Dat geldt eigenlijk ook voor woede, en afhankelijk, mja, daar zit ik een btje mee te klooien.
Ik denk dat dat voor iedere persoon anders is..
Probeer je ongeduld in te houden, concentreer je niet alleen op dat ene meisje, vooral omdat je al weet dat als je gaat zeuren het er voor jullie allebei niet leuker op word..
Hou in je hoofd dat de persoon echt wel contact met je zoekt zodra het kan, en stuur afentoe bijv. een smsje, zodat jullie nog wel contact hebben..
[onnutuig] Je wist het waarschijnelijk zelf al.. weet niet echt iets nuttigs te zeggen vd rest [/onnutig]

[Herrie]

******** schreef:
Mijn emoties beheersen, dat is hetgene dat ik moet leren. Elke keer zorgen mijn emoties namelijk ervoor dat ik in vriendschaps- en liefdesrelaties faal.

Ik maak er altijd een compleet zooitje van. Zo ook met een meisje van dit forum. Had haar ontmoet en begon gevoelens voor haar te krijgen. We zijn niet bepaald buren van elkaar en ze kreeg het druk met een aantal zaken, waardoor ik dus noodgedwongen geduld op moest brengen.

Nu zou het ideale gedrag geweest zijn: haar tijd geven, af en toe een lief smsje sturen en opnieuw ontmoeten komt vanzelf wel weer. Zoals een wijs man al opperde: liefde is geduld.

Wat doe ik echter? Ik begin na een aantal weken te zeuren. Als ik met haar chatte op MSN kon ik over niets anders beginnen dan weer ontmoeten en wanneer ze nou eindelijk kan en of ze eigenlijk wel wat voelt voor mij. Ik werd ongeduldig.

Mijn emotie is (nog steeds ): ik heb gevoelens voor haar en kan er niets mee. Maar waarom eigenlijk? Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Waarom kan en kon ik niet normaal met haar omgaan en het geduld opbrengen?

Hetzelfde met normale vriendschappen. Op het moment dat ik het gevoel krijg dat iemand geen tijd voor me heeft, ben ik erg snel geneigd diegene uit mijn leven te bannen. Er komt dan een soortgelijk gevoel naar boven als bij liefde: "zie je nou wel, hij / zij geeft toch geen ruk om je".

Ook dit is onzinnig. Nu is het zo dat ik in de omgang vrienden kan degraderen tot kennissen. Door het contact oppervlakkig te houden, kan ik dus wél met hun omgaan zonder gek te worden.

Bij liefde lukt me dat nog niet Hetgeen er momenteel toe leidt dat ik geen relatie heb en er waarschijnlijk ook geen onderhouden kan. Alleen maar om 1 simpele reden: geen controle over emotie.

Nu heb ik 2 vragen aan jullie.

De eerste: wat zijn jouw ervaringen met de beheersing van emoties? Oftewel: heb je ook al ervaren dat emoties onnodig dingen kapot maken?

De tweede: hoe leer je beter met emoties om te gaan?

Dat relatiegedeelte klinkt me heel erg bekend. Ik kan er gewoon niet tegen als degene met wie ik een relatie heb, niet de tijd kan maken/nemen om mij ff te schrijven/bellen, terwijl ik dat altijd wel doe.

[miro]

Ik heb in mn huidige relatie wel eens last van mijn emoties. Ik ben veel te emotioneel. Als mijn vriend me 2 dagen even niet wil zien dan word ik al gelijk kwaad. Ik maak vaak ruzie om onnozele dingen, ik maak van een mug een olifant. T is voor mijn vriend af en toe best moeilijk om hier mee om te gaan. Mijn emoties zijn altijd overdreven. Als ik iets niet leuk vind ben ik meteen boos, of ik moet janken enz. Als ik iets wil dan moet dat altijd meteen gebeuren, net zoals jij zegt. Je zit de hele tijd te zeuren over afspreken, zo ben ik ook.

Wat ik eraan doe? Telkens als ik ergens niet tevreden mee ben eraan denken om mezelf onder controle houden.

[Roos]

Het is, als je niet erg veel vrienden hebt, lastig om er een paar te maken, om er "in" te komen.
Namelijk:
persoon A heeft niet veel vrienden.
persoon B heeft er wel veel.

Persoon B heeft dus heel veel mensen waar hij mee kan praten, omgaan, iets mee kan afspreken. Als er van die vriendengroep eentje even "afvalt", omdat diegene het een periode erg druk heeft, is dat niet zo heel erg.
Als hetzelfde zou gebeuren bij persoon A, zal dit meer invloed op A hebben. Een groter percentage van zijn vriendenkring is immers tijdelijk uitgeschakeld.

Als we ons A echter voorstellen met een paar meer vrienden, is het voor hem minder vervelend wanneer er een persoon afvalt.

Daarnaast:
Stel: persoon A en persoon B vrienden.
Doordat persoon B het erg druk heeft, kunnen ze elkaar een tijdje niet zien. Zoals hierboven is uitgelegd, zal dit voor persoon A vervelender zijn dan voor persoon B.


Tot zover de theorie.. volgens mij is het dus best logisch dat je er mee zit. Het is moeilijk dit onder controle te krijgen. De enige remedie is volgens mij ander gezelschap opzoeken, totdat je dat meisje weer eens kan zien.

rosi schreef:
Tot zover de theorie.. volgens mij is het dus best logisch dat je er mee zit. Het is moeilijk dit onder controle te krijgen. De enige remedie is volgens mij ander gezelschap opzoeken, totdat je dat meisje weer eens kan zien.

Met andere woorden: sociale affiliatie. Mijn behoefte naar regelmatige sociale contacten is groter dan het aantal bewerkstelligde contacten. Gevolg: ik klamp me eerder vast aan een bepaald persoon? Indirect gevolg: ik ben kwetsbaarder?

Hmm..

Daarnaast uitleg van een wijs persoon: "Het begrip liefde is relatief nieuw voor je, je weet er nog niet echt mee om te gaan. Het is niet reëel om te verwachten dat je dat wel direct kunt" .. daar zit ook wel iets in.

De eerste: wat zijn jouw ervaringen met de beheersing van emoties? Oftewel: heb je ook al ervaren dat emoties onnodig dingen kapot maken?

Yep,maar de "truuk"die ik tegenwoordig vaak toepas is dat ik mensen meestal vertel dat ik nogal een emotioneel persoon ben en dus nogal heftig en "overdreven" kan reageren. Dus mocht t dan eens weer zo ver zijn dan kan er een ander rekening mee houden doordat ze t al van te voren weten. En echte vrienden kunnen er mee omgaan.

De tweede: hoe leer je beter met emoties om te gaan?

Door lering te trekken uit je eigen ervaringen, er over te praten met degene die er geconfronteerd mee is door jou en dan vooral je vrienden. Zij zien misschien eerder hoe het bij jou in elkaar steekt dan een buitenstaander.

[michieldewit]

******** schreef:
Nu heb ik 2 vragen aan jullie.

De eerste: wat zijn jouw ervaringen met de beheersing van emoties? Oftewel: heb je ook al ervaren dat emoties onnodig dingen kapot maken?

Ikzelf heb een tijd lang geprobeerd mijn emoties zoveel mogelijk te onderdrukken. Dat was niet alleen uit overtuiging, maar ook gewoon uit praktische overwegingen. Met het overlijden van mijn vader kwam er een stortvloed aan emoties over me heen, eigen emoties maar vooral ook emoties van anderen (met name mijn moeder). Om die emoties de baas te blijven en praktisch te kunnen blijven handelen (iemand moest dat immers doen) heb ik ze maar zoveel mogelijk geblockt.

Dat blocken ging redelijk, begon soms op een echte Stoïcus te gaan lijken. Daaruit concludeerde ik dus dat rationaliteit kennelijk superieur is (was toen ook in een leeftijd voor dat soort ongenuanceerde ideeën).

Lange tijd ging dat allemaal goed, totdat je merkt dat al dat rationele (en daarmee ook afstandelijke) gedoe je in een behoorlijk isolement plaatst. Van mezelf ben ik toch al een eenling, maar door mijn overdreven rationele gedrag werd dat bijna verklaarbaar en goed.

Eenzaamheid was natuurlijk het gevolg. Daaropvolgende reactie: je storten in emotionaliteit. Dat dan maar verheerlijken. Ik probeerde mensen (waar mogelijk, mijn imago van Stoïcus kon ook niet zomaar geschrapt worden) heel emotioneel en warm te benaderen. Ineens bloeiden ook overal bloemetjes en leek de oplossing voor de wereldproblematiek in een woord te benoemen: "liefde".

Uit de teneur van het verhaal kun je al wel opmaken dat ook deze uitspatting niet het gewenste resultaat opleverde. Daarom nu mijn nieuwste overtuiging: rationaliteit en emotionaliteit zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en vormen samen een sterk koppel. Een balans vinden tussen rationeel denken en emotioneel handelen dus.

Omdat dit hele verhaal geen grafschrift is, maar meer een soort tussenstan, kan ik niet zeggen of dit zoeken naar een balans de ultieme weg is. Voorlopig voel ik me er in ieder geval veel beter bij en lukt het me gemakkelijker me over bepaalde rationele of emotionele problemen heen te zetten.

Wat betreft het beheersen van emoties is de conclusie dus zo'n beetje: geef emoties een plaats, denk zeker niet dat rationele overwegingen altijd prevaleren en ondruk emoties beslist niet!

Dat emoties onnodig dingen stuk maken is voor mij een gegeven geworden. Het 'rücksichtslos' achter emoties aanhollen leidt tot grote schade. Alsof je een olifant in een porseleinkast loslaat, eigenlijk. De bekende volkswijsheid 'tel eerst tot 10, voordat je tot actie overgaat' is eigenlijk het beste advies. Handel nooit uitsluitend uit emotionele overwegingen, consulteer ook altijd even je verstand. En als je het gevoel hebt dat bepaalde acties een groot risico met zich meedragen of grote gevolgen zullen hebben, slaap er dan liefst nog een nachtje over.

Overigens verkeerde ik laatst in een tamelijk lastige situatie waarbij emotie en ratio nogal met elkaar in conflict waren geraakt. Na jaren was ik een oud klasgenote van me tegengekomen op wie ik vroeger (stiekem) al eens een oogje had gehad. Het vuur was duidelijk nog niet gedoofd. Wat te doen? De emotie uitspreken met de kans een potentiële vriendschap meteen weer te vereneweren of zwijgen en de twijfel mee het graf in nemen (wat een dramatiek...).

Voor een dergelijke openbaring staan vele wegen open. Je kunt iemand achterna hollen totdat je er allebei gek van wordt of bestoken met SMS'jes, kaartjes, anderszins onbenullige dingen. Alles met de kans jezelf onsterfelijk belachelijk te maken en een vriendschap te verzieken. Na een felle discussie tussen ratio en emotie besloot ik daarom (voor het eerst in mijn leven, overigens) de kwestie met woorden op te lossen. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar was voor mij een hele kluif (lafheid?). Gelukkig bleek de dame in kwestie heel begrijpend en positief te reageren (al was de strekking van de boodschap overigens negatief). Deze samenwerking tussen emotie en ratio bleek (in dit geval althans) dus nuttig.

De tweede: hoe leer je beter met emoties om te gaan?

Daar zijn vast vele goede (en nog meer slechte) boeken over geschreven. Persoonlijk ben ik niet zo'n voorstander van boekenwijsheden. Mijn visie op dit probleem is: acceptatie en integratie. Dus eerst accepteren dat er zoiets is als emoties en dat die een belangrijk deel van je uitmaken. En dan proberen die emoties te integreren in je (rationele) gedachten. Na integratie (die overigens moeilijk volledig te realiseren is, mij is het althans nog bij lange na niet gelukt) zou je een stuk evenwichtiger moeten zijn.

Belangrijk is (naar mijn idee) wel dat je probeert emotie en ratio een gelijke positie te geven. Dus niet je afvragen 'hoe moet ik met emoties omgaan', hetgeen ongeveer net zo klinkt als 'hoe richt ik mijn huisdier af'. Emoties accepteren en integreren.

Overigens (helaas toch een beetje boekentaal hier) heb ik nog niet al te lang geleden een interessant boek gelezen over dit onderwerp. Het is meer een vermakelijke inleiding dan een daadwerkelijke uiteenzetting van de problematiek (het is namelijk een roman), maar misschien inspirerend. Het boek heet 'De wereld van Nul-A' van A.E. van Vogt (o.a. uitgegeven door Meulenhof).

Mh... Ik weet het niet. Ik ben te bang om mezelf te geven, waardoor ik eventuele relaties stuk laat lopen in het begin. Dan denk ik dat ik hem toch niet wil, maar als ik hem dan weggejaagd heb, voel ik me bijzonder klote.

michieldewit schreef:
*heel verhaal*

Het overlijden van een ouder is een traumatische gebeurtenis. Ik kan me voorstellen dat je gevoelens dan tracht te onderdrukken.

Ik werd vroeger vaak gepest op school, wat tot een vergelijkbaar effect leidde, maar uiteraard niet zo erg. Misschien heeft het pesten ook wel iets met mijn wantrouwen te maken, maar anderzijds is het te makkelijk om alles af te schuiven op het verleden.

Voor de rest denk ik wel dat een evenwicht tussen emotie en ratio inderdaad gewenst is.

In ieder geval bedankt voor de uitgebreide reply. Ik zal binnenkort ook je mailtje beantwoorden en misschien eens naar dat boekje kijken

[michieldewit]

******** schreef:
...en misschien eens naar dat boekje kijken

Je moet het alleen lezen als je van SF houdt en zin hebt in een goed (maar ingewikkeld) boek. De relevante informatie is tamelijk beperkt. Meer informatie over het in het boek gepromote non-Aristotelische systeem (waarin integratie van emotie en ratio een belangrijke rol speelt) vind je op de website van het Institute of General Semantics (IGS) www.general-semantics.org. Overigens moet ik eerlijk zeggen dat ik me er zelf nooit zo in heb verdiept...

[ABrules]

Heej, man maak je niet zo druk, emoties zijn menselijk en niet controleerbaar, je zou een binnenvetter worden, dat is niet goed voor je... je bent gewoon geen robot die het knopje emotie aan of uit kan zetten, ook al zou je dat soms heel graag willen

hoe ermee omgaan, niet bang zijn om gekwetst te worden, heb zelf ook het een en ander meegemaakt enzo, en ga gewoon gezellig door, wordt ik weer gekwetst so be it, wordt ik weer wijzer van... snappie gewoon lekker emoties hebben en zeker niet bang zijn om ze te uiten, dus... gewoon voelen die emoties weet je tenminste dat je leeft

ABrules schreef:
Heej, man maak je niet zo druk

Dat begin ik zo langzamerhand eindelijk in te zien

Sommigen leren het alleen op de harde manier :+

[Pinkish Dress]

******** schreef:
Nu heb ik 2 vragen aan jullie.

De eerste: wat zijn jouw ervaringen met de beheersing van emoties? Oftewel: heb je ook al ervaren dat emoties onnodig dingen kapot maken?

De tweede: hoe leer je beter met emoties om te gaan?

1:
Ik ben daar heel slecht in. Door mijn verschrikkelijke onzekerheid, en weinig zelfvertrouwen zijn er zowel relaties (of bijna relaties) en vriendschappen kapot gegaan. Of tenminste, dat ik er ruzie door heb gehad. Mijn hart ligt op mn tong, en zodra ik ergens mee zit.. of iets wil, komt het er uit en niet altijd met te leuke gevolgen

2:
Ik weet het niet, misschien eerst dingen opschrijven ipv meteen te zeggen. In jou geval, ze iig niet proberen weg te stoppen en daarna in eens beginnen *te zeuren* (zoals jij het noemt). Zodra je die gevoelens hebt, misschien ze meteen bekend maken...
Je had haar ook een meeltje kunnen sturen ipv msn, voor mij is dat iig makkelijker.. kan ik in 1 keer al mn gevoelens er inzetten. En kan de andere gelijk op alles reageren...

[Piccola]

Ik heb alleen een antwoord op je eerste vraag...

Ik ben daar erg slecht in! Ik ben ook vreselijk onzeker! En qua relaties negatief ingesteld geloof ik.. Heb moeite met vertrouwen ofzo, kweeniej. Hierdoor heb ik bijvoorbeeld met mijn ex best vaak ruzie gehad, omdat ik niet geloofde dat ie van me hield en blabla. Ook nu bij mijn nieuwe vriend zijn hierdoor wel ruzies. Hij woont in 't buitenland dus ik ben de hele tijd bang voor wat hij daar allemaal doet. Dat ie vreemdgaat of er gewoon geen zin meer in heeft ofzo. En als ik kwaad of verdrietig ben dan zeg ik ook wel eens dingen die ik eigenlijk niet meen en waar ik dus spijt van krijg.