[Verhaal] Je schreeuwt mijn woorden

[The one who I am]

Je schreeuwt hard in mijn oor. Je schreeuwt mijn woorden en mijn woede. Ik zit stil en zeg niets, ik kijk je niet aan en ik kijk niet weg. Ik staar naar je handen en naar de mijne. Ik huil jouw tranen, maar niet om jou.

Verdomme wat is het al laat. Ik sta stil en kijk op de klok. Ik moet weg! Ik moet weg! Snel raap ik mijn jas van de grond en ren het huis uit. Iemand roept me na de deur te sluiten, maar ik heb te veel haast en ook geen zin.
Hijgend zit ik op de fiets, het is al helemaal donker. Mooi hoor al die sterren, dat zie je niet vaak in de stad. Ik schrik als mijn mobieltje gaat. Pokkeding! Ik neem op, jouw stem. Ik zeg je gedag, ik zeg je dat ik al onderweg ben, jij zegt me dat te laten, je hebt al wat anders geplanned zo even. Of ik maar iets anders wil gaan doen, alsikblief. Daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in, maar ook niet in ruzie. Ik geef toe; "Ik zie je dan wel morgen ofzo, hoi!". Ik hang op, flikker mijn fiets kwaad op de grond en ga ergens midden op de weg zitten, er rijdt hier toch niets. Klotezooi!

Ik ben misselijk als ik wakker word. Ook kan ik me even niet bedenken waar ik ben tot ik het asvalt onder mijn hoofd voel. Ik schrik! Heb ik hier geslapen?! Ik kijk waar ik mijn fiets heb gelaten, dan op mijn horloge. Oh god! Het is al half 10. Ze hebben al lang door dat ik niet thuis heb geslapen. Snel grijp ik mijn barrel en haast me richting huis.

Je belt me 's middags. Je bent chagerijnig, maar je wilt me niet zeggen waarom. Ik ben ook chagerijnig en ik wil jou maar al te graag zeggen waarom. Je zult het wel niet begrijpen. Het zal wel gewoon zijn om me te verbieden naar je toe te komen als ik al onderweg ben. Je zal wel je reden hebben. Ik vraag je waarom je eigenlijk belt. Jij vraagt mij of ik dat soms erg vind. Ik zeg jou van niet. Jij zegt mij dat je denkt van wel en zo ontstaat er een ruzie. Ik zeg je dat ik er geen zin meer in heb en hang op. Mijn moeder snauwt me toe dat dat mijn laatste gesprek is geweest vandaag en dat er nu van mij gewenst wordt dat ik naar mijn kamer vertrek en daar zo lang mogelijk blijf. Huisarest of eigenlijk meer kamerarest. Stomzinnig.

's Avonds bel je weer. Ik hoor de telefoon overgaan, ik hoor mijn moeder opnemen en zich verontschuldigen; "nee ze kan echt niet aan de telefoon komen, het spijt me. Dan had ze maar thuis moeten zijn vannacht, goede avond."

Om een uur of een bel ik je met mijn mobieltje. Mijn ouders liggen al zo'n uur of twee in bed en zullen nu wel slapen. Je neemt op, je bent in de kroeg. Ik zeg je daar te wachten, jij vind het best.
Na een halfuur doortrappen zie ik je staan. Je staat over een hek geleund, een sigaret tussen je vingers geklemt. Je bent mooi zo, als je boos kijkt. Je begroet me, niet met een kus, maar met iets wat het midden houdt tussen een valse grijns en een spontaan lachje. Je loopt naar binnen en ik volg je. Je verdwijnt in de massa. Ik loop naar de bar en bestel wat te drinken, daarna ga ik opzoek naar jou. Als ik je zie zitten heb ik spijt dat ik ben gekomen. Je hebt je typische "ik ben boos" houding. Je kijkt me niet aan als ik je hand pak, maar gelukkig trek je hem ook niet weg. Je reageert heel kort af als ik iets zeg, dus ik heb geen andere keuze om je te vragen waar je mee zit. Dat had ik dus beter niet kunnen doen, je bent als een vulkaan in zijn uitbarstig, je woorden zijn als lava en ik voel me het dorpje, eens aan de voet van je berg. "Waar ik mee zit?! Waar ik mee zit?! Waar denk je dat ik mee zit?!" Ik heb echt geen idee, ik probeer iets te verzinnen, maar bij alles wat ik zeg wordt je alleen maar bozer. Ik zeg je dat je het gewoon moet vertellen, dat je er niets mee opschiet als je me laat raden, dat ik het toch niet weet. Je verwijt het me, je bent kwaad omdat ik niet eens weet waar jij mee zit. Dan vraag je me opeens bits waar ik heb geslapen vannacht. Ik lach en jij ziet dat als een belediging. Ik leg je uit dat ik in slaap ben gevallen op de plaats waar je me belde om te zeggen dat je geen zin in me had. Je gelooft me niet, natuurlijk geloof je me niet, want onze relatie is nou niet echt perse gebasseerd op vertrouwen, ofzo.. Ik wil je vertellen hoe een eikel ik je eigenlijk vind dat je me zomaar afbelt, dat je me niet vertrouwd, dat je me negeert, dat je me kwetst, dat je me niet gelooft en dat we altijd ruzie hebben, maar ik hou me in. Ik wil niet nog meer ruzie, ik wil in iedergeval niet de aanstichter zijn en ik wil je ook echt niet kwijt. Dus ben jij de aanstichter, maar je geeft mij toch de schuld. Je schreeuwt hard in mijn oor. Je schreeuwt mijn woorden en mijn woede. Ik zit stil en zeg niets, ik kijk je niet aan en ik kijk niet weg. Ik staar naar je handen en naar de mijne. Ik huil jouw tranen, maar niet om jou. Ik huil om mij. Ik huil om mijn woorden die verdwijnen. Ik huil omdat ik me niet kan verdedigen. Ik huil gewoon.

Wow. Indrukwekkend.

Ik weet niet precies wat het is, maar iets in deze tekst spreekt me aan. Het onderwerp lijkt misschien niet al te boeiend, maar het absurde van het slapen op de weg en de stijl maken het geweldig.

De stijl is apart. Je gebruikt enorm veel 'ik' en 'jij'. Normaal, als het weinig effect had, zou het zeer storend zijn, maar in dit verhaal is het een kanonvuur van korte zinnen dat je op de lezer afschiet. We ontkomen er niet aan en moeten het verhaal uitlezen tot de laatste regel.

De laatste alinea grijpt terug op de eerste en sluit het geheel stijlvol af. Een goed verhaal.

Ik zag nog wel een paar spel- typfouten. Misschien heb je er wat aan als ik ze eruit pik.

Stomzinnig - Stompzinnig.
Gebasseerd - Gebaseerd.
Hoe een eikel ik je eigenlijk vind - Wat een eikel ik je eigenlijk vind.
Iedergeval - Ieder geval.
Enz.

Het zijn lullige foutjes, maar als er aan de rest zo weinig aan te merken valt, moeten we toch wat doen.

LUH-3417

[The one who I am]

LUH-3417 schreef:
....

LUH-3417

vet lieve reactie! nee inderdaad stelt het verhaal niet zo veel voor... de inhoud dan.. ik bedoel het onderwerp maar ik had ff zo'n soort gevoel, van dat ik het allemaal vet oneerlijk vond.. (niet dat dit verhaal letterlijk is gebeurd, maar wel het gevoel...) aarg vandaag lukt uitleggen niet zo erg, maar ik wou toch maar ff zeggen dat ik t een vet positieve reactie vond ( en vind) en dat ik dat -natuurlijk- vet cool vind om te krijgen

tnxtnx Rupsje

p.s. ga je nu ook alle spelfouten uit deze reply halen?!

Als ik je daar echt gelukkig mee maak, wil ik dat best doen hoor.

LUH-3417

Ik ben het helemaal eens met LUH-3417, inclusief dat het noodzakelijk is er een aantal spelfouten uit te halen.

asvalt - asfalt
huisarest / kamerarest - huisarrest en dan natuurlijk ook kamerarrest
chagerijnig - chagrijnig
uitbarstig - uitbarsting

Twee waar ik niet helemaal zeker van ben:
jij vind het best - jij vindt het best
dat je me niet vertrouwd - dat je me niet vertrouwt

Ik heb mijn twijfels over de uitgang van vertrouwen in deze context. Als ik de regels naloop, zou het gewoon 'ik vertrouw, jij vertrouwt' moeten zijn, maar dat staat niet erg lekker. Het lijkt er dan op dat iemand verplicht wordt te trouwen met iemand zo dus naar kansen op een goed huwlijk 'vertrouwt'.

Ik ervaar een spellingsblack-out. Help.

LUH-3417

[stroopwafel]

over de spelfouten gedoe

e schrijfstijl..

[The one who I am]

Dank jullie wel... en sorry voor het spelfoutverwarringsgedoe...

kuskusje Rupsrupsje

[Vlooienband]

Ik geloof niet dat ik het verhaal leuk vond. Het was een beetje teveel herhaling, teveel drama, om het zo maar te zeggen.
Voor dit soort verhalen heb ik zelden het geduld. Maar toch zal ik reageren, omdat ik het gelezen heb.
Ik vind het een beetje realistisch, het kwam onwaarschijnlijk over dat iemand op het asfalt ging slapen. Maar dat is heel persoonlijk. De ruzie tussen de hoofdpersoon en haar vriend is wel duidelijk. Het is alsof ze allebei hun relatie een beetje zat zijn, geen zin meer in ruzies, het gebrek aan vertrouwen e.d.

Het verhaal zelf is functioneel opgebouwd, duidlijk geschreven, er komt geen hinderlijke herhaling in voor.
De stijl bevalt me wel, dus dat wel als pluspunt. Wat dit betreft, ben ik het volledig eens met LUH-3417.

Ik kon me echter niet inleven in de hoofdpersoon. Misschien komt dat, omdat als ik de hoofdpersoon zou zijn en dat allemaal zou doen, ik me continu zou ergeren, gloeiend zou ergeren aan elke handeling.
Het verhaal is goed te volgen, de stijl maakt het prettig om te lezen. Dus mijn mening: Goede structuur, hoewel de inhoud niet bij mijn smaak past.

[Vlooienband]

btw: Gefeliciteerd met je verjaardag