Snijden

Hi,
Een vriendin van mij snijdt steeds in zichzelf. We hebben het er al over gehad en ze zou het niet meer doen en haar problemen gewoon aan mij vertellen en dan konden we erover praten. Ze blijft het maar doen en verteld mij niks over wat haar dwarszit. Ik weet niet wat ik moet doen. Het maakt me wanhopig; het idee dat er niks is wat ik kan doen. Ik voel me zo machteloos.
Als iemand ideeen heeft zijn die van harte welkom.

[Gothic]

Zegt ze dat ze hulp wil? Dat ze wil dat het oplost? Zo ja, zoek hulp voor haar, hulp waar ze niet onderuit kan, wil ze geen hulp, maar blijft ze je vertellen dat ze zich snijdt, dat vraagt ze aandacht en manipuleerd/gebruikt ze jou op deze manier. Dan moet je haar desnoods chanteren door naar haar ouders te gaan, of voor professionele hulp gaan zorgen (als in een "inrichting")...

[Droomvlucht]

Het kan best zijn dat ze zegt dat ze het niet meer zal doen, maar helaas werkt snijden voor veel mensen als een verslaving, en lukt het niet zo 123 om ermee te stoppen.

Ik kan niet helemaal uit je bericht opmaken of ze nou geholpen wil worden of niet, maar zo ja, maak dan eens een avond vrij om er rustig en serieus over te praten. Laat haar vertellen wat ze wìl vertellen, dus niet gaan aandringen over bepaalde zaken ofzo. Misschien dat jullie er dan samen al een beetje achter komen wat een geschikte oplossing zou kunnen zijn.

Mocht ze geen hulp willen kun je daar helaas weinig aan veranderen. Je kunt haar hoogstens proberen te laten inzien dat ze hier niets mee zal bereiken, en dat het echt niet goed is wat ze doet, en misschien beetje bij beetje proberen los te peuteren wat er is met haar. Maar dit is erg gevaarlijk, en kan een vriendschap slopen, omdat je grote kans hebt dat ze het dan niet als hulp gaat opvatten, maar als "lastigvallen"...

Als het trouwens zo zou zijn dat ze aandacht probeert te trekken merk je dat meestal aan iemand. Maar zo'n conclusie moet je nooit te snel trekken!

x-je

Laura

[** Phoebe **]

Hey
Ik begrijp heel erg goed dat je je vriendin wilt helpen.....en dat het voor jou raar overkomt dat ze niets aan jou vertelt, over haar problemen...en zich wel nog steeds snijd....
Het kan zijn dat ze toch een beetje bang is om haar problemen aan je te vertellen....ik weet niet of ze last heeft van zelfhaat. (dit heb ik zelf wel en vind het duz ook vreselijk om andere mijn problemen te vertellen, dan ga ik mezelf alleen nog maar meer haten.......duzz misschien heeft zij ook wel moeite de stap op dat moment te nemen om naar je toe te komen en te praten)

Mijn advies is praat veel met haar....en zoek hulp(profesioneel).....meestal is het zo dat mensen die zich zelf snijden ze van binnen erge pijn hebben....maar daar kan jij nix aan doen....alleen er voor haar zijn....maar ze mag je natuurlijk nie gaan manipuleren dat zou nie eerlijk zijn.....en dat moet je ook niet laten gebeuren...het is en blijft (hoe lullig het ook klinkt) haar probleem...

veel succes
Phoebe

[Roos]

Het is jammer dat je haar niet goed kan helpen. Weten haar ouders het? Miscshien kunnen die eens met haar praten.
Daarnaast zou ik professionele hulp zoeken, ook al is het best moeilijk om zo'n stap te nemen

Bedankt voor jullie berichtjes.
1. Nee, ze wil geen hulp zoeken.
2. Ik heb dinsdag haar moeder opgebeld om te zeggen dat ze het (weer) deed. (haar moeder wist van 1 eerdere keer).
3. Ze verteld me niet dat ze snijdt, ik zie het. Ik vroeg er vorige keer naar en toen zei ze dat haar kat dat had gedaan. Aangezien ik zelf 4 katten heb weet ik wel hoe een kattenkrabbel eruit ziet. Dus ik zei: Waarom doe je dat? Toen gaf ze dus wel toe dat ze het zelf had gedaan, maar ze zegt dat ze zelf ook niet weet waarom.

Nogmaals bedankt voor alle reacties!!!

[dystopia]

tomtommertje schreef:
1. Nee, ze wil geen hulp zoeken.

Allereerst bij voorbaat al mijn excuses voor mijn harde bewoording. Maar ja that's me. Hoe goed ken je haar, hoe goed is jullie relatie?

Je zegt hier dat ze geen hulp wilt. Toch help jij haar. Jij bent geen professioneel persoon, jij hebt er niet voor gestudeerd. Wie denk je wie haar uiteindelijk beter kan helpen: jij of een professioneel iemand?

Sommige mensen willen niet geholpen worden of iig nog niet. Probeer dat te accepteren, dat is hun keuze. Het is hun leven en hun manier van een levensweg kiezen. Heb niet teveel hoop dat je haar daadwerkelijk kunt helen, verwacht niet teveel dat jij haar kunt helpen want dit is een complex probleem. Let op dat het je niet meesleurt.

Ik heb dinsdag haar moeder opgebeld om te zeggen dat ze het (weer) deed. (haar moeder wist van 1 eerdere keer).

Wat was haar reactie? In het volgende stukje blijkt dat ze eigelijk liever niet wilde dat jij het wist en nu weet haar moeder het ook al. Probeer je in haar te verplaatsen, dan begrijp je haar beter. Laat je echter niet meeslepen!

Ze verteld me niet dat ze snijdt, ik zie het. Ik vroeg er vorige keer naar en toen zei ze dat haar kat dat had gedaan. Aangezien ik zelf 4 katten heb weet ik wel hoe een kattenkrabbel eruit ziet.

Jep. De schaamte. Ik ken dit verhaal.

Dus ik zei: Waarom doe je dat? Toen gaf ze dus wel toe dat ze het zelf had gedaan, maar ze zegt dat ze zelf ook niet weet waarom.

Dat klinkt aannemelijk onder het mom van onzekerheid en automatisme (verslaving). Het is voor zover ik weet altijd een probleem dat het gevolg is van andere problemen. Hier staat meer interessante informatie over automutilatie: Scholieren.com - Extra - Persoonlijke problemen - Zelfbeschadiging. Aangezien je er wat meer van af wilde weten zal dit vast wel handig zijn voor je.

Weet waar je aan begint. De tip: help met haar professionele hulp zoeken.

dystopia schreef:
Allereerst bij voorbaat al mijn excuses voor mijn harde bewoording. Maar ja that's me. Hoe goed ken je haar, hoe goed is jullie relatie?

We zijn 4 jaar beste vriendinnen.

Je zegt hier dat ze geen hulp wilt. Toch help jij haar. Jij bent geen professioneel persoon, jij hebt er niet voor gestudeerd. Wie denk je wie haar uiteindelijk beter kan helpen: jij of een professioneel iemand?

Mij lijkt een professioneel iemand. Die heeft er ervaring mee enz. Ik heb het zelf ook wel eens gedaan, maar in veel mindere mate.

Sommige mensen willen niet geholpen worden of iig nog niet. Probeer dat te accepteren, dat is hun keuze. Het is hun leven en hun manier van een levensweg kiezen. Heb niet teveel hoop dat je haar daadwerkelijk kunt helen, verwacht niet teveel dat jij haar kunt helpen want dit is een complex probleem. Let op dat het je niet meesleurt.

Ik accepteer ook wel dat ze geen hulp wil zoeken, maar ik voel me gewoon zo machteloos. Ik kan moeilijjk 24/7 op haar lip gaan zitten om te zorgen dat ze niet snijdt...

Wat was haar reactie? In het volgende stukje blijkt dat ze eigelijk liever niet wilde dat jij het wist en nu weet haar moeder het ook al. Probeer je in haar te verplaatsen, dan begrijp je haar beter. Laat je echter niet meeslepen!

Ik heb haar verteld dat ik het aan haar moeder had verteld (de eerste keer had ze het zelf verteld aan haar moeder) en heb gezegd dat ik het gedaan heb omdat ik me zorgen maak. Dat begreep ze en ze was ook niet boos.

Dat klinkt aannemelijk onder het mom van onzekerheid en automatisme (verslaving). Het is voor zover ik weet altijd een probleem dat het gevolg is van andere problemen. Hier staat meer interessante informatie over automutilatie: Scholieren.com - Extra - Persoonlijke problemen - Zelfbeschadiging. Aangezien je er wat meer van af wilde weten zal dit vast wel handig zijn voor je.

Bedankt voor de link. Helaas stond er niks nieuws voor me

Weet waar je aan begint. De tip: help met haar professionele hulp zoeken.

Ik kan haar toch moeilijk dwingen als ze niet wil?

[dystopia]

tomtommertje schreef:
We zijn 4 jaar beste vriendinnen.

Zal het voor jou moeilijker maken dan dat het om een 'gewone' vriendin ging.

Mij lijkt een professioneel iemand. Die heeft er ervaring mee enz. Ik heb het zelf ook wel eens gedaan, maar in veel mindere mate.

Ja. Maar jij bent er ook vanaf gekomen. Misschien kun je haar uitleggen over hoe en waarom en verder staan op dit forum een aantal tips om er vanaf te komen. Check de search eens

Ik accepteer ook wel dat ze geen hulp wil zoeken, maar ik voel me gewoon zo machteloos. Ik kan moeilijjk 24/7 op haar lip gaan zitten om te zorgen dat ze niet snijdt...

Zij wil geen professionele hulp. Maar idd je kunt niet 24/7 op haar letten. Het is haar verantwoordelijkheid. Dus pas op dat je er zelf niet te verdrietig om wordt, aangezien het je beste vriendin is sinds 4 jaar. Pas op dat het je niet meesleept. Pas op dat je je eigen leven niet verdoezeld (dat kan van alles zijn: school,werk, priveleven, andere vrienden, relatie met je ouders, etc.) niet laat lijden onder het verdriet van haar waar zij zelf geen hulp voor wil zoeken.

Hulpmet eigen gevaar - deze songtext geeft goed weer wat ik bedoel.

Ik heb haar verteld dat ik het aan haar moeder had verteld (de eerste keer had ze het zelf verteld aan haar moeder) en heb gezegd dat ik het gedaan heb omdat ik me zorgen maak. Dat begreep ze en ze was ook niet boos.

gelukkig!

Bedankt voor de link. Helaas stond er niks nieuws voor me

Ook niet de manieren waarom iemand dat doet? Want automutilatie is het gevolg van problemen. Als je die problemen aanpakt kunje de automutilatie daardoor ook (makkelijker) aanpakken.

Ik kan haar toch moeilijk dwingen als ze niet wil?

Je kunt haar zeker niet dwingen. Iemand gedwongen professionele hulp geven is niet goed, vind ik. Iemand moet zelf willen. Als je niet echt iets wilt lukt het ook niet goed. Als je daarentegen echt iets wilt dan is de kans groter dat je je er erg voor gaat inzetten.

Je kunt haar dus wel steunen en proberen te helpen maar nogmaals, pas op dat het je niet meetrekt het diepe in... mij heeft de automutilatie van iemand in mijn omgeving waar ik veel om gaf ooit wel depressief gemaakt.. en dat zuigt behoorlijk!

dystopia schreef:
Zal het voor jou moeilijker maken dan dat het om een 'gewone' vriendin ging.

Idd.

Ja. Maar jij bent er ook vanaf gekomen. Misschien kun je haar uitleggen over hoe en waarom en verder staan op dit forum een aantal tips om er vanaf te komen. Check de search eens

Ik heb haar al verteld waarom ik ermee gestopt ben maar dat heeft niks geholpen. Nou was mijn reden ook niet echt super (Ik ben gestopt (en dat heb ik ook verteld) omdat ik geen zin meer had in de vragen van iedereen hoe ik aan die littekens kwam)

Zij wil geen professionele hulp. Maar idd je kunt niet 24/7 op haar letten. Het is haar verantwoordelijkheid. Dus pas op dat je er zelf niet te verdrietig om wordt, aangezien het je beste vriendin is sinds 4 jaar. Pas op dat het je niet meesleept. Pas op dat je je eigen leven niet verdoezeld (dat kan van alles zijn: school,werk, priveleven, andere vrienden, relatie met je ouders, etc.) niet laat lijden onder het verdriet van haar waar zij zelf geen hulp voor wil zoeken.

Ik denk niet dat ik me er zo in mee zal laten slepen. Daarbij is mijn leven toch al niet zo fantastisch dus veel schade zal het niet aanrichten

Hulpmet eigen gevaar - deze songtext geeft goed weer wat ik bedoel.

Hmmm...

Ook niet de manieren waarom iemand dat doet? Want automutilatie is het gevolg van problemen. Als je die problemen aanpakt kunje de automutilatie daardoor ook (makkelijker) aanpakken.

Ik kende de redenen al en ik weet ook een deel van de reden die zij heeft. Alleen kan ik daar ook zo weinig aan doen

Je kunt haar zeker niet dwingen. Iemand gedwongen professionele hulp geven is niet goed, vind ik. Iemand moet zelf willen. Als je niet echt iets wilt lukt het ook niet goed. Als je daarentegen echt iets wilt dan is de kans groter dat je je er erg voor gaat inzetten.

That's so true...

Je kunt haar dus wel steunen en proberen te helpen maar nogmaals, pas op dat het je niet meetrekt het diepe in... mij heeft de automutilatie van iemand in mijn omgeving waar ik veel om gaf ooit wel depressief gemaakt.. en dat zuigt behoorlijk!

Dat spijt me zeer en ik kan me er wel iets bij voorstellen
Het enige 'voordeel' is dat ik al depressief ben, veel erger kan het dus niet worden.

Nogmaals bedankt voor je tips en hulp!

[de doornvogel]

Moeilijk zeg, ik wilde me ook nooit laten helpen door een vriendin. Maar toch heeft ze me geholpen zonder dat ze het besefte. Mijn tip: probeer heel normaal te doen. Laat je verdriet niet merken, maar doe gewoon. Het is echt moeilijk hoor. Maar als je een neutrale houding hebt gaat voor haar het speciale eraf. Je kunt ook vragen of ze niet in staat is zisch anders af te reaferen. En als ze zegt van niet, raad je haar gewoon aan hulp te zoeken 'want wat zij doet is niet normaal, en als ze zelf niet anders kan heeft ze daar hulp bij nodig'.
Nu geef je haar een aantal dingen:
a) je bent rustig, je zegt er niet veel van zodat ze zichzelf wel tegenkomt
b) je raadt haar dus aan hulp te zoeken, dit is gewoon je 'taak' in zo'n geval, als ik dat zo mag zeggen
c) je laat zien dat wat ze doet niet normaal is, maar wel op zo'n manier dat ze niet geniet van de aandacht die ze voor dat 'speciale' krijgt.
d) je laat zien dat het een berperking van haar is

[dystopia]

Als je zelf niet lekker in je vel zit zou ik het gewoon niet doen. Professionele hulp of geen hulp.

[Mad^Athlete]

Euhm . . . ik ga volgens mij nu kei hard in tegen een aantal beweringen, en ik weet nie of het klopt of dat het niet klopt, maar in de periode dat ik me veel sneed had ik geen behoefte aan hulp, verborg het ook voor alles en iedereen ( is wel goed voor je creativiteit moe ik zeggen ) Een paar vrienden wisten wel dat ik sneed, maar deed er altijd luchtig over. Ze hebben me nooit gedwongen om hulp te zoeken, en hebben me me gang laten gaan ( het was niet zo dat ik me volledig kapot sneed, alleen een deel van mijn armen en mijn borstkas ) Maar op een gegeven moment ben ik zelf gaan inzien dat ik eigenlijk best wel zielig bezig was . . . en wilde ik er ook vanuit mezelf mee stoppen.

Wat ik hiermee eigenlijk probeer te zeggen, is dat de gene die snijdt, er zelf achter moet staan om te stoppen, al of niet met profesionele hulp. Maar het heeft volgens mij geen enkele zin om hele tij dte zeggen dat hij / zij verkeerd bezig is en dat die hulp moet zoeken, of dat jij hulp voor hem regelt. Ik zou het opgevat hebben als uitdaging om nog langer door te gaan, en hun "gezeik" op mezelf af te reageren.

Maar ja wie ben ik . . .

[dystopia]

Mad Athlete, dat ben ik met je eens. Een junk forceren om af te kicken werkt m.i. ook niet omdat hij/zij van zijn verslaving alleen af komt wanneer hij/zij dat ook echt wil!

Iemand die echt wilt stoppen wil daar graag hulp bij; iemand die niet graag wil stoppen wil ook geen hulp maar wil graag in het oude vertrouwde patroon blijven.

[de abt van sion]

dystopia schreef:

1) Een junk forceren om af te kicken werkt m.i. ook niet omdat hij/zij van zijn verslaving alleen af komt wanneer hij/zij dat ook echt wil!

2) Iemand die echt wilt stoppen wil daar graag hulp bij; iemand die niet graag wil stoppen wil ook geen hulp maar wil graag in het oude vertrouwde patroon blijven.

1) Juist.
2) Onzin.

[Joyce-b]

Ik denk niet dat het zo'm goed idee is als je haar moeder erover opbelt.
Op die manier geef je haar het gevoel dat ''de hele wereld tegen haar is''. En waarschijnlijkw erkt het alleen maar averechts, wat je wel kan doen, is zorgen dat ze weer dat je om hgaat geeft, en het misschien voor jezelf met iemand erover hebben, die jou advies kan geven wat je er precies mee aanmoet.
Maar nogmaals, laat het je niet teveel grijpen, het is haar keuze om het te doen, jij doet je best, maar je bent haar niet, geef jezelf ook nergens de schuld van!

[Gothic]

de abt van sion schreef:
2) Onzin.

Dan mag jij mij eens uitleggen waarom dat onzin is

[de abt van sion]

Gothic schreef:
Dan mag jij mij eens uitleggen waarom dat onzin is

Iemand die ècht wil stoppen, heeft geen hulp nodig.

[mathfreak]

de abt van sion schreef:
Iemand die ècht wil stoppen, heeft geen hulp nodig.

Tenzij die iemand het niet kan, hoewel hij of zij het wel wil. Wat als zo iemand wel wil stoppen, maar zich niet over de drang om te snijden heen kan zetten? In een dergelijk geval heeft zo iemand wel degelijk hulp nodig, lijkt mij.

[Gothic]

de abt van sion schreef:
Iemand die ècht wil stoppen, heeft geen hulp nodig.

Ok, ik dacht dat je doelde op zijn 2e stukje...

Nee, iemand die niet over snijdrang heen kan komen, wil het niet écht... Snijdrang is namelijk niet het probleem, maar hetgeen hij/zij daarmee verdringt...

de abt van sion schreef:
Iemand die ècht wil stoppen, heeft geen hulp nodig.

Je moet niet vergeten dat de hersens van sommige mensen gewoon zodanig 'mislukt' zijn (om maar even heel cru aan te geven wat er eigenlijk aan de hand is, want de hersens functioneren niet zoals het moet, een gezond mens verwondt zichzelf niet) dat ze gewoon niet anders kúnnen. Die mensen 'kunnen niet willen' stoppen.

[Ilsje]

Psies. En verder is t zo dat ik ook wilde stoppen, maar toch hulp nodig had, om bijvoorbeeld een complimentje te krijgen daarover.

[miekmuis]

Ilsje schreef:
Psies. En verder is t zo dat ik ook wilde stoppen, maar toch hulp nodig had, om bijvoorbeeld een complimentje te krijgen daarover.

Het is inderdaad belangrijk van mensen te horen dat ze het goed van je vinden en dat ze in je geloven. Ik heb nu iemand die het zelf heeft gehad en er mee is gestopt. Ze is er een stuk sterker van geworden en verteld mij steeds dat ik het ook kan en dat ik positiever moet gaan doen. Dankzij haar onder andere ben ik nu al meer dan een week gestopt en alhoewel het soms vreselijk moeilijk is denk ik wel dat ik het ga halen.

[moenbase]

Je kunt pas stoppen wanneer je het daadwerkelijk ook écht wilt.
Dat lijk me logisch.

[miekmuis]

moenbase schreef:
Je kunt pas stoppen wanneer je het daadwerkelijk ook écht wilt.
Dat lijk me logisch.

Maar dat is niet altijd genoeg...

[moenbase]

miekmuis schreef:
Maar dat is niet altijd genoeg...

Het is in iedergeval een stap in de goede richting; een beter begin begint bij jezelf, nietwaar?

[Gael]

Heb het net gedaan, kon me niet meer concentreren op mijn werk. En het moet morgen af.

Laten we er maar eerlijk mee zijn:

Sommige mensen willen er niet meer ophouden. Die willen er gewoon nog mee zitten, en ermee doorgaan. Er valt dan echt niks aan te doen, alleen hopen dat ze er zelf achter willen komen en onder ogen willen zien dat het anders zal moeten... en dat dan ook ECHT gaan doen.

Als je echt om iemand die het doet geeft, dan kun je maar beter snel stoppen met zoveel om iemand te geven.
Je kan er ook eerlijk voor uitkomen:
"Het doet me echt pijn om dat te zien bij jou, en om te horen dat je dat doet. Ik kan het niet echt aan, en daarom neem ik liever even afstand."

[moenbase]

Dan geef je naar mijn mening niet voldoende om die gene.
Als ik echt om iemand geef dan laat ik diegene niet in de steek, maar probeer ik alternatieven te zoeken voor snijden.
Ook al doet het me nog zo'n pijn als ik hoor dat iemand zich snijdt om wie ik veel geef.

[moenbase]

Gael schreef:
Heb het net gedaan, kon me niet meer concentreren op mijn werk. En het moet morgen af.

Conclusie, wat heb je er mee bereikt?
Je voelt je nogsteeds ellendig omdat je je werk niet af hebt voor morgen en je hebt in jezelf gesneden.

Er is meer bijgekomen dan dat er vanaf is gegaan.
Als jij je goed had weten te concentreren en je werk gewoon had gedaan 'hoefde' jij je niet te snijden. Nietwaar?


Overigens, 'k vind dit soort reacties zoals die van Gael heel erg aanstootgevend.
Niet letterlijk, maar toch:
"het geeft niets dat ik in mij egen snij"

Ik vind dat dit niet moet kunnen, wat jullie?

moenbase schreef:
Overigens, 'k vind dit soort reacties zoals die van Gael heel erg aanstootgevend.
Niet letterlijk, maar toch:
"het geeft niets dat ik in mij egen snij"

Ik vind dat dit niet moet kunnen, wat jullie?

Ik vind het juist wel goed. Het geeft de totale nutteloosheid van snijden aan en zet mensen misschien aan tot denken. Immers, je bereikt er niks mee, dat is een voldongen feit. Als je dat onder ogen ziet kán dat misschien helpen. Het is een uitweg, maar een oneindige. Je bereikt er nooit iets mee.

Overigens: ik weet er weinig van, meng me meestal ook niet in discussies over snijden, maar als ik sommige dingen zo lees dan lijkt het me verstandig dat sommige mensen pronto naar de psychiater of andere arts gaan of gebracht worden, want die zijn een gevaar voor zichzelf, zoals dat heet. Iemand die die wil heeft zal echt niet veranderen door de tips op dit forum, daar moet gewoon een prof aan te pas komen...

[moenbase]

nare man schreef:
Ik vind het juist wel goed. Het geeft de totale nutteloosheid van snijden aan en zet mensen misschien aan tot denken. Immers, je bereikt er niks mee, dat is een voldongen feit. Als je dat onder ogen ziet kán dat misschien helpen. Het is een uitweg, maar een oneindige. Je bereikt er nooit iets mee.

Er iets mee bereiken doe je zeker niet. Maar mensen die snijden en dit topic lezen zien dat waarschijnlijk niet op een manier zoals jij het ziet. Dat is misschien best jammer.

de abt van sion schreef:
Iemand die ècht wil stoppen, heeft geen hulp nodig.

Iemand die al zover is dat hij / zij snijdt, kampt sowieso al met een gebrek aan zelfbeheersing volgens mij. Met name bij tegenslagen. De wil alléén zal dus waarschijnlijk niet genoeg zijn.

[Mad^Athlete]

******** schreef:
Iemand die al zover is dat hij / zij snijdt, kampt sowieso al met een gebrek aan zelfbeheersing volgens mij. Met name bij tegenslagen. De wil alléén zal dus waarschijnlijk niet genoeg zijn.

Volgens mij verschilt het heel erg van persoon tot persoon, sommige hebben hulp nodig om verschillende redenen, terwijl andere geen hulp nodig hebben . . .

[Severus]

Heeft iemand zich ooit al eens op zijn buik gekrast/gesneden (of andere minder gebruikelijke plaatsen dan bijv. polsen)? Ik wel namelijk, op mijn onderbuik. Omdat daar niemand het kan zien (want de vorige keer hadden ze mijn krassen op mijn polsen ontdekt ).



Ripper

[Gael]

Sommige mensen maakt het gewoon echt niet uit of het beter zal gaan of niet... die zijn al te ver heen...

En daar moet je ook rekening mee houden:

Als mensen zeggen dat ze het okeej vinden, omdat je er toch achter bent gekomen... doen ze het meestal om er snel vanaf te zijn. De wil is er helemaal NIET... voor NUL%

Het liefste willen ze dan dat niemand het zou weten, dat ze met rust worden gelaten. Dat alles gewoon zou stoppen, hoe maakt hun niet uit...

At least, dat is wat ik heb.

Pleaz hou daar rekening mee

[moenbase]

Gael schreef:
Sommige mensen maakt het gewoon echt niet uit of het beter zal gaan of niet... die zijn al te ver heen...

En daar moet je ook rekening mee houden:

Als mensen zeggen dat ze het okeej vinden, omdat je er toch achter bent gekomen... doen ze het meestal om er snel vanaf te zijn. De wil is er helemaal NIET... voor NUL%

Het liefste willen ze dan dat niemand het zou weten, dat ze met rust worden gelaten. Dat alles gewoon zou stoppen, hoe maakt hun niet uit...

At least, dat is wat ik heb.

Pleaz hou daar rekening mee

Die mensen willen ook geen hulp. Ik vind dat zij dan ook anderen niet met hun probleem mogen belasten. Maar wél wanneer hij/zij er ook echt vanaf wil komen.


Als jij graag wilt snijden omdat je denkt dat het 'oplost', ga gerust je gang, maar val anderen er dan niet mee lastig. Zij gaan zich dan ook steeds rotter voelen omdat ze willen helpen, maar het niet kunnen.
Natuurlijk heb jij er niet omgevraagd dat ze om je beginnen 'te geven'. Maar zij doen dat toch.

Ik ben ook van mening dat als mensen die automutileren in contact komen metelkaar, dat het alleen maar bergafwaards kan gaan. Immers: 2 negatief denkende mensen, vormen geen positiviteit.
En ik denk dat ze dát juist nodig hebben, om positief te worden, en niet negatief te blijven.

[edit]
'Pleaz' hou daar ook rekening mee.
[/edit]

[Mad^Athlete]

Ripper schreef:
Heeft iemand zich ooit al eens op zijn buik gekrast/gesneden (of andere minder gebruikelijke plaatsen dan bijv. polsen)? Ik wel namelijk, op mijn onderbuik. Omdat daar niemand het kan zien (want de vorige keer hadden ze mijn krassen op mijn polsen ontdekt ).



Ripper

Euh ja ik . . . maar moet zeggen wonden op je buik helen langzaam, zeg maar TE langzaam

Weet je hoe je trouwes ook lichamelijke pijn kunt opwekken, door te trainen kei en kei hard te trainen, tot dat je moet kotsen en dan nog ff doorgaan . . . dat wordt ook nog eens geaccepteerd door de maatschappij, en het heeft bij mij hetzelfde effect . . .

[Severus]

~*Mad^Athlete*~ schreef:
Euh ja ik . . . maar moet zeggen wonden op je buik helen langzaam, zeg maar TE langzaam

Inderdaad. Bij mij blijken wonden over het algemeen sowieso langzaam te helen, toen ik mijn benen had volgekrast (thank god heb ik dat voor iedereen weten te verbergen) duurde het wel een maandje of anderhalf maandje voor het een beetje roodkleurige littekens waren.

Alhoewel het mijn eigen schuld is, zorgen die littekens er allemaal voor dat ik helemaal niet meer (half)bloot wil. Ik durf niet meer in zwemkleding, en zou al helemaal niet naakt durven te zijn bij een toekomstig vriendje. Sowieso durfde ik al niet meer naakt (vind mezelf lelijk), maar nu dus zelfs nog meer. Maar ja, eigen schuld, dikke bult. En niemand wil me toch, anyway, dus who cares.....

Ripper

Ripper schreef:
En niemand wil me toch, anyway, dus who cares..

Als je zo redeneert, zul je je alleen maar lamlendiger voelen.

Wat belet mensen eigenlijk om hun emoties anders te uiten? Waarom per sé automutilatie? Motieven als "ik wil mezelf pijn doen" moeten toch te weerleggen zijn als je de consequenties kent? Jullie zijn toch geen kinderen meer?

Wees verantwoordelijk voor jezelf en je daden. Snijden en krassen heeft nadelige gevolgen die je niet wilt, dus hou er dan gewoon mee op. Je kiest er zelf voor..

[moenbase]

******** schreef:

Wees verantwoordelijk voor jezelf en je daden. Snijden en krassen heeft nadelige gevolgen die je niet wilt, dus hou er dan gewoon mee op. Je kiest er zelf voor..

Het is 'een' manier om je gevoelens te onderdrukken..maar zeker niet 'dé' ('juiste') manier.

moenbase schreef:
Het is 'een' manier om je gevoelens te onderdrukken..maar zeker niet 'dé' ('juiste') manier.

Automutilatie is een (erg foute) expressie van emotie, geen beheersing ervan.

[Severus]

******** schreef:
Wat belet mensen eigenlijk om hun emoties anders te uiten? Waarom per sé automutilatie?

Misschien hebben ze nooit geleerd om hun emoties anders te uiten. Misschien hebben ze nooit gehuild, bijvoorbeeld omdat hen werd geleerd dat je dat niet moet doen (vooral bij jongens en mannen, omdat dat niet mannelijk zou zijn). Of misschien zijn ze zeer streng opgevoed of op een nogal Britse manier opgevoed (iedereen weet dat de meeste Britten gevoelens opkroppen en gereserveerd zijn). Of het is gewoon in het karakter, dat je alles opkropt enzo. Logisch dat ze dan niet weten hoe ze gevoelens moeten uiten, en dat ze uiteindelijk alleen nog maar pijn of alcohol of drugs een goede manier vinden....

Ripper

[Mad^Athlete]

Ripper schreef:
En niemand wil me toch, anyway, dus who cares.....

Weet je dat je zeikt ? Zo niet, dan weet je het nu

******** schreef:
Wat belet mensen eigenlijk om hun emoties anders te uiten? Waarom per sé automutilatie?

Goeie vraag . . . waarom kan iemand niet praten over zijn gevoelens, omdat die gene zichzelf een aansteller vind ? In ieder geval zo voel ik het, er zijn belangrijkere dingen in de wereld dan wat ik voel, en hoe ik denk. Waarom zou ik daar iemand mee lastig vallen ( tja tegenwoordig heeft iets wat op een dagboek lijkt er last van )

Ik denk dat het voor een groot deel door het zelf beeld van iemand komt, denk ik, maar wie ben ik

Ripper schreef:
Misschien hebben ze nooit geleerd om hun emoties anders te uiten.

Het is nooit te laat om iets te leren.

Misschien hebben ze nooit gehuild, bijvoorbeeld omdat hen werd geleerd dat je dat niet moet doen (vooral bij jongens en mannen, omdat dat niet mannelijk zou zijn).

Ik heb ook geleerd niet te huilen. Bij mij uitte frustratie zich vroeger dan ook in vandalisme en agressief gedrag, maar niet in automutilatie.

Dus het verbieden van huilen op zich leidt niet tot automutilatie bij frustratie.

Of misschien zijn ze zeer streng opgevoed of op een nogal Britse manier opgevoed (iedereen weet dat de meeste Britten gevoelens opkroppen en gereserveerd zijn). Of het is gewoon in het karakter, dat je alles opkropt enzo.

Mensen kroppen van nature niets op. Alle baby's huilen immers. Opkroppen is dus een aangeleerd gedrag wat afgeleerd kan worden.

Logisch dat ze dan niet weten hoe ze gevoelens moeten uiten, en dat ze uiteindelijk alleen nog maar pijn of alcohol of drugs een goede manier vinden....

Nee, is helemaal niet logisch. Vertel mij eens waarom jij in jezelf zou snijden en / of krassen als je al deze kennis erover bezit? Als je weet dat je wél mag huilen? Als je weet dat je je anders mag uiten? Waarom doe je het dan nog?

[Tio]

******** schreef:
Ik heb ook geleerd niet te huilen. Bij mij uitte frustratie zich vroeger dan ook in vandalisme en agressief gedrag, maar niet in automutilatie.

Bij mij uitte frustratie zich dus door automutilatie. Waarom? Omdat ik (in mijn ogen) zelf schuldig was aan de huidige situatie waardoor ik me kut voelde. Als ik me dan ergens op af wilde reageren was ik zelf dus het eerste slachtoffer, want de rest van de wereld had niets gedaan, ik wel. Ook is het dus zo dat als je automutileert, je een soort rustgevende drug aanmaakt in je lichaam, waar je aan verslaafd kan raken. Daarom is het moeilijk te stoppen. Als je je klote voelt weet je dat je je weer rustig kan voelen door dmv automutilatie weer die drug te maken.

moenbase schreef:
Je kunt pas stoppen wanneer je het daadwerkelijk ook écht wilt.
Dat lijk me logisch.

Veel mensen willen wel stoppen, behalve op het moment dat ze het daadwerkelijk doen.

[Severus]

~*Mad^Athlete*~ schreef:
Weet je dat je zeikt ? Zo niet, dan weet je het nu ;

Nou, eh, thanks, ik zal maar eens meer op mijn woorden gaan letten dan.

Ripper

[Severus]

******** schreef:
Vertel mij eens waarom jij in jezelf zou snijden en / of krassen als je al deze kennis erover bezit? Als je weet dat je wél mag huilen? Als je weet dat je je anders mag uiten? Waarom doe je het dan nog?

Ik weet het niet, ik kán het gewoon niet. Ik weet dat ik me anders mag uiten, maar ik kán me gewoon niet uiten op die andere manieren. Huilen gaat niet, ik ben niet een type dat direct de vuile was naar buiten gooit en dan een groot potje gaat janken en zich dan hartstikke opgelucht en beter voelt.

Ik kan me niet anders uiten, ik weet niet hoe het moet, er zit me iets in de weg (maar wat?).....

Ripper

[Mad^Athlete]

Ripper schreef:
Nou, eh, thanks, ik zal maar eens meer op mijn woorden gaan letten dan.

Ripper

Was meer bedoeld van er zijn heus wel mensen die je willen . . . maar dan op de ietwat botte manier van hoe ik dingen probeer uit te leggen, sorry

Ripper schreef:
Huilen gaat niet, ik ben niet een type dat direct de vuile was naar buiten gooit en dan een groot potje gaat janken en zich dan hartstikke opgelucht en beter voelt.

Ik kan me niet anders uiten, ik weet niet hoe het moet, er zit me iets in de weg (maar wat?)....

Niemand beweert dat het eenvoudig is. Ik heb eind april vorig jaar voor het laatst gehuild en dat ook alleen maar omdat ik echt door de grond zakte.

Het is heel moeilijk om daaraan toe te geven. Ik ervaar het persoonlijk als zwakte en probeer mezelf haast instinctief te vermannen. Ook het idee dat iemand me misschien in die toestand aantreft, kan ik niet uitstaan.

Maar uiteindelijk is de vraag wat belangrijk is. Als ik me gefrustreerd voel, luister ik muziek of ga even opdrukken of een hyong lopen en ik voel me weer beter. Die methoden hebben geen negatieve gevolgen, maar snijden wel.

Misschien heb je ook wel iemand nodig bij wie je kunt uithuilen of iemand waarmee je het samen doet. Dat laatste klinkt misschien vreemd, maar het schijnt echt te werken

[moenbase]

******** schreef:
Automutilatie is een (erg foute) expressie van emotie, geen beheersing ervan.

Op het moment dat zé het doen is het voor hen, 'de juiste'. Dat is het nare ervan.