[Verhaal]

[Imhotep]

‘s ochtends roept moeder dat Dennis uit de cornflakes moet komen. Aan het ontbijt zegt vader dat hij niet met zijn broertje mag gooien. Op school vinden zijn klasgenoten hem allemaal aardig en wie dat niet vindt kan erop rekenen dat hij niet helemaal onbeschadigd thuiskomt. Regelmatig sturen docenten hem naar de rector omdat hij onbeleefd en grof doet, niet oplet, anderen van hun werk houdt en op alle andere mogelijke manieren de les verziekt. Soms prikt hij de lerares Nederlands lek, maar sinds de conciërge elke les paraat staat met een bandenplaksetje is daar geen lol meer aan. Misschien moest hij morgen zijn rode mierenkolonie maar meenemen. Op weg naar huis gooit hij kleine kinderen in de prullenbak als die hem in de weg vliegen met hun scooters en hij pakt oude dames hun gebitten af, om die tien meter verder op een passende plaats, in de sloot, achter te laten. Als hij thuiskomt plundert hij de badkamer, gooit de helft van de melk over het aanrecht, zorgt dat eventuele brieven van school onvindbaar zijn en steekt terloops wat gordijnen in brand.

Meestal gaat hij de rest van de middag wat met zijn vrienden rondhangen op de ijsschots op het veldje en als een toevallige passant het waagt iets van zijn vrienden te zeggen vliegen ze er met zijn allen op af. Zij kunnen het toch ook niet helpen dat ze niet zichtbaar zijn? Een keer had een der slachtoffers het aangegeven, maar toen had alleen Dennis de schuld gekregen en waren zijn vrienden vrijuit gegaan. ’s Avonds kijkt hij soms nog wat naar de wasmachine, maar hij gaat vaak al snel in de wasbak liggen en trekt de shawl over zich heen om te gaan slapen. Hij moet immers weer fit zijn de volgende dag om zijn drukke schema af te kunnen werken.

Ik mag Dennis niet. Ik vind het een vervelend rotjong, maar dat zal ik dus nooit hardop zeggen; ik ben best op mijn complete lichaam gesteld en zou het zonde vinden als daar op onnatuurlijke wijze lichaamsdelen van werden verwijderd. Maar waarom spreekt iedereen mij toch steeds aan als Dennis?



Niet af, niet tevreden over, maar op zich denk ik dat het wel wat leuks zou kunnen worden... Daarom mijn wanhopige schreeuw om hulp; HELP!

[nps]

vinnem leuk zo (daar heb je wat aan, maar goed )

[NecroDopey]

Je intentie is erg leuk en duidelijk. Het heeft naar mijn mening veel weg van een verhaal dat Scimmia iets eerder gepost heeft --> http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=263504 || Misschien dat je hier extra inspiratie op kan doen

Er zitten een paar geniale ideeen tussen, maar tis jammer dat het slecht uitgewerkt wordt. Het irritants is dat ik er als lezer zijnde geen vorm aan kan geven. Hij is raar en de omgeving is raar, daardoor voel ik me als lezer gedistantieerd van de tekst, het komt me te surrealistisch over omdat er geen diepere betekenis achter zit. Je einde kan geniaal zijn. Een "ik" dat boven Dennis staat en zijn acties verafschuwd, waarna opeens blijkt dat die ik Dennis is. Alleen het komt nog rommelig en ongestructureerd over omdat het haaks staat op de beleveniswereld van de ik persoon... ik zou als ik jou was zo'n einde beter uitwerken en daar vanuit terug werken met alle maffe dingen van dien, zodat het logischer overkomt dan nu

Hmmm khoop dat je hier wat aan had..blaat

Ik vind je idee voor dit verhaal goed. Het einde kwam voor mij onverwachts en dat is altijd goed. Maar zoals je zelf aan aanvoelt en aangeeft verdient dit meer.

De eerste alinea is een opsomming van kutstreken die Dennis uithaalt. Een nogal plichtmatige lijst van zaken, af en toe onderbroken door een grappige manier van vertellen, maar verder blijft het koud en nodigt het niet uit tot meeleven. Bovendien kunnen we hier nog niets opmaken over vanuit wie we dit verhaal nu meemaken. Je zou daar hier al mee kunnen beginnen, zodat wij een punt hebben om in mee te gaan.

In de tweede alinea wordt het al duidelijker hoe het zit met Dennis. Zijn onzichtbare vrienden die vrijuit gaan zijn een vondst, maar nog altijd is het kort, koud, plichtmatig, alsof je een samengevat, psychisch dossier over Denis leest.

Dat dit niet zo is, blijkt uit de laatste alinea, waarin we plotseling Dennis wel blijken te zijn. Maar ook weer niet. Da's fijn.

Over het algemeen moet je de lezer meer de vrijheid geven om zich in het verhaal te plaatsen. Dit kan door meer vertellen over de daden of de achtergrond (maar niet teveel) of door een persoon te introduceren, die naamloos blijft totdat we erachter komen dat hij David is (en wij dus eigenlijk ook).

LUH-3417 - Maar dit idee is zeker de moeite waard om er mee door te gaan.