{verhaaltje] beginnetje "alleen zij"

[prulleke]

Ze was het er niet mee eens. Altijd had ze haar mond gehouden, er niks van gezegd, omdat ze wist dat het toch niet uit zou maken. Maar nu was de emmer vol, er kon geen druppel meer bij. Maar ook zij kende het gezegde, de laatste druppel, je weet wel, die al die emmers over doet lopen? Die kwam ook haar leven binnen gedruppeld.

Haar schoolwerk ging achteruit de laatste tijd en zelf vond ze dit geen punt. Het scheen haar niet veel te kunnen schelen. Haar ouders waren boos, of beter, zoals het goede ouders betaamd, bezorgt. Ze zagen hun dochter voor hun ogen ‘slechter’ worden. Eerste gedachte was meteen dat het slechts en fase was, iedere puber zet zich af tegen zijn of haar ouders. Het was iets natuurlijks. Zoeken naar je eigen ik, naar de persoon die je voor de rest van je leven wilde zijn.
En deze zoektocht gaat niet vaak zonder de nodige alcohol, drugs, vriendjes en uitgaan belangrijker vinden dan school. Haar ouders waren bezorgt, en terecht. Het ging niet goed met haar. Het ging ronduit slecht, maar dit lag niet aan haar lage cijfers, te weinig goede vrienden, teveel verdovende middelen of experimentele avontuurtjes. Ze had gehoopt dat het hierdoor kwam…Ze had gehoopt dat ze net als haar vriendinnen van haar leven kon genieten, leuke dingen kon gaan doen als ze vrij was, een vriendje kon hebben die haar echt begreep. Maar daar zat dus het probleem. Niemand begreep haar. Het leek af en toe wel alsof ze van een andere planeet kwam. Alsof ze een andere taal sprak dan haar ouders en vrienden. En zoals vaak gebeurd met mensen die je taal niet spreken, verwaterde het contact met haar vrienden. Of in ieder geval met de mensen die zij vrienden had genoemd en die misschien zelfs tegen andere mensen over haar praatten als vriendin.
Zo was ze alleen, alleen in haar eigen wereld. En die wereld was geweldig, zolang ze er alleen verbleef. Zodra iemand van buitenaf een poging deed haar wereld binnen te dringen ging het fout….

[Vlooienband]

Je verhaal inhoudelijk besproken
Leuk, je maakt me nieuwsgierig, met alle problemen en dingen die zij fout doet.
Ik lees verder en wacht op een ontknoping, maar nee.
Ik mis de ontknoping, als je meer hebt geschreven, kan je dat dan ook posten? Nu weet ik niet goed wat ik er mee aanmoet...

Spelling', stijl:

"Maar nu was de emmer vol, er kon geen druppel meer bij. Maar ook zij kende (...)"


"Ze had gehoopt dat het hierdoor kwam…Ze had gehoopt dat (...)"


Spatie tussen '...' en 'ze'. Misschien is het ook handig om er weer een alinea'tje in te zetten.

[prulleke]

dankje, ontknoping komt inderdaad later nog...hoop ik ben nog druk aant speculeren over de rest....maar houdt je op de hoogte

[prulleke]

Zo ook die ene keer. Ze zat in bad, las een boek dat haar was aanbevolen door een goede vriend. Een van de weinigen die haar liet voor wie ze was en haar niet lastig viel met vragen. Ze las het boek erg geconcentreerd en langzaam, zodat ze er helemaal in op ging. Ze leefde in het boek, ze liep over de straten waar de hoofdpersoon liep, sliep in hetzelfde bed, at hetzelfde ontbijt en ging om met dezelfde mensen. Ze leefde het leven van de hoofdpersoon. Totdat haar moeder met een ijselijke gil de badkamer uitrende. Ze had verschillende pogingen gedaan haar dochter ‘wakker’ te schudden, uit haar droomwereld te trekken, maar niets lukte. Haar moeder kon er niet meer tegen, want dit was niet de eerste keer dat het leek alsof haar dochter niet meer op deze wereld was. Het gebeurde vaker en in het begin hadden haar ouders er geen aandacht aan geschonken. Evenals de drugs, alcohol en vriendjes zou het wel weer eenf ase zijn. Maar dit keer was het anders. Normaal gesproken lukte het haar moeder vrijwel direct haar weer veilig op aarde te doen belanden, maar nu lukte het niet. Na meerdere malen haar naam geschreeuwd te hebben, tegen haar wang getikt te hebben en water in haar gezicht te gooien, leek het onmogelijk voor moeders om haar dochter terug te doen keren. Ze schrok hier zo van dat ze met een gil naar beneden was gestormd om vader te halen.

Je gaat een luttel moeizaam van start. Je lijkt eerst een contaminatie te maken tussen de druppel die de emmer over doet lopen en de maat die vol was. Later lijk je er, in een zin die zonder reden met 'maar' begint, op terug te komen, maar het veel haalt het niet uit.

Door het verhaal heel ben je niet voorzichtig genoeg met het gebruik van komma's een punten. Vrij zelden haal je ze door elkaar, maar vaker nog zijn er stukken waar ik liever een komma gezien had waar niet staat. Maar, ik ben dan ook een groot voorstander het het gebruik van komma's.

Nog een inhoudelijk opmerking zou ik willen maken over wat je precies verteld. Je balanceert nu tussen vertellen en laten zien. Je zegt dat het slecht met 'haar' gaat en geeft vervolgens wat voorbeelden. Mooier zou zijn als de voorbeelden voor zichzelf sterk genoeg waren, en ze geen 'voice-over' van de schrijver behoeften.
Zet anders voor de grap een scene neer in een huiselijke huiskamer waar de gespannen ouders wachten op de thuiskomst van dochterlief, die uiteindelijk uren te laat arriveert, thuisgebracht door de metadonbus, rode ogen van de drank en de gezinsverpakking condooms nog in de arm geklemd a la kapitein Ortega. Nu overrrijf ik, maar je snapt me vast wel.

Maar je stijl is verder wel ok. Grappig hoe je de ouders afschilderd en ook treffend hoe je de situatie van de wereld op van haar op het laatst van het eerste deel verwoord.

In het tweede deel ga je een andere weg in. Interessant wat daar gebeurt, maar vooral ook beangstigend. Kijk uit dat je de spanning niet kapotmaakt door er teveel van te vertellen wat de ouders er destijds van dachten, maar houdt ons ook in de badkamer.

LUH-3417 - Het is trouwens een poos geleden wetenschappelijk bewezen dat het leven voor mensen in de puberteit daadwerkelijk 'niet eerlijk' is. Vanwege de tornado van emoties in de hersenen van de puber, krijgt het deel dat rekenschap neemt voor het gedrag in sociale situaties minder aandacht en raakt het onderontwikkeld. Resultaat is dat pubers niet altijd goed weten wat te doen en niet vrij en blij hun gevoelens kunnen uiten. Maar, dat terzijde.