[Verhaal] Een dag

[proycon]

EEN DAG

En de dag begint. Een langzame zon kruipt gestaag omhoog, als de zonnegod Ra zou bestaan (en wie kan het tegendeel bewijzen?), dan zou hij de zon op zijn rug dragen en met al zijn kracht omhoog duwen. Het is te begrijpen dat de inspanning enorm is. Een zon til je namelijk niet zomaar op! Of moet ik zeggen: "een ster"? De zon is immers een ster, al doet een ster toch woord "ster" toch iets lichters vermoeden dan een zon.

Maar sterren zijn er niet meer. Het verblindende daglicht is als een bezem over een zwarte hemel. Langzaam als je er naar kijkt, maar zodra je even niet kijkt toch heel snel, maken sterren plaats voor de ochtendglorie, als stofdeeltjes worden ze weggeveegt. En dan is er nog de maan natuurlijk, zij is toch iets hardnekkiger want blijft vaak nog koppig hangen terwijl de zon ook al op is, alsof ze haar uitdaagt tot een duel.

Zodra de zon zijn licht laat zien begint de wereld te leven, vogels beginnen te zingen en drukke zakenmannetjes in chique pakjes verlaten vroeg hun huis. Vergezeld van een koffertje vol met belangrijke papieren stappen ze in hun veel te dure leaseauto en vertrekken ze, om pas weer terug te keren als de zon al weer verdwenen is. Maar nee, niet iedereen doet is gelukkig zo... Je hebt ook van die mensen die pas om elf uur met een kater uit bed komen, om zich dan te realiseren dat ze al lang vertrokken hadden moeten zijn op hun oude gammele omafietsen (dit soort noemt met ook wel "studenten")...

En dan rond een uur of kwart over acht komen ze tevoorschijn: de brigadiers. Gewapend met fel-oranje uniform en een ferme stok houden ze de constante stroom auto's tegen (die toch al niet opschoten) opdat de talloze veel te drukke kinderen (waar halen ze de energie toch vandaan?) over kunnen steken en veilig hun bestemming kunnen bereiken. Huppelend en dartelend verplaatsen deze kleine mensjes zich, in opperbeste stemming.. terwijl de rest van de wereld zich door de ergernissen van de ochtend doorworstelt.

Naarmate de zon hoger klimt zakt de ochtendhysterie langzaam weg. Eindelijk heeft iedereen weer zijn bestemming bereikt en doet hij of zij wat er te doen valt.. Meestal hetzelfde als gisteren en morgen.... De ergernissen van de ochtend lijken ook langzaam te verdwijnen en men legt zich weer bij het dagelijks lot neer...


...En men doet wat men moet doen,
Werken voor de poen.
Of leren voor later,
desnoods met een kater.
Men doet wat men moet doen,
Werken voor de poen.
Men kan het gewoon niet laten,
al heeft niemand het in de gaten...


En dan, als de zon al lang weer op zijn terugweg is, speelt het schouwspel zich nog een keer af. Maar deze keer van achter naar voren. Mensen die 's ochtends nog alle moeite deden om op tijd op een bepaalde plek te komen, willen er nu ook weer zo snel mogelijk vandaan. Weer opweg naar huis.. want daar wacht het eten dat zo liefdevol bereid is, maar nooit precies is wat je nou had gewild. De minder gelukzaligen hebben echter niets wat op hun wacht en zullen toch echt zelf voor het eten moeten zorgen, of erger nog, zij zijn degene die het eten zo liefdevol bereiden om het later in een ondankbare mond (of monden) te zien verdwijnen... En de kinderen, ja de kinderen.. zij zijn nog even vrolijk en beweeglijk, vaak iets meer dan gewenst.

De blauwe lucht maakt weer plaats voor het zwart, vogels keren terug naar hun nest. Het rijk is nu aan de nacht en zijn sluwe jagers (die overdag onze o zo lieve schootkatjes zijn).


Binnen de talloze huizen gaat het leven echter door......leven?.... Veel leven zit er ook niet meer in... Hangen voor de buis met pantoffels, kijkend naar intelligente en educationele programma's ter verscherping van de geest en ter verrijking van het leven...programma's zoals Big Brother of Jerry Springer dus....

En dan vindt er nog een ritueel plaats rond iets wat ontactvol "kinderbedtijd" heet... De opzet is als volgt: de kleintjes hebben tot taak de ouders af te leiden zodat ze geen blik op de klok kijken. Dit kan gebeuren door actief de aandacht te trekken, maar vaak werkt dit na verloop van tijd irritatie op waardoor de o zo gevreesde klok als excuus gebruikt wordt om er maar weer eens een einde aan te breien. Een betere tactiek is vaak het passief zijn en stilletjes hopen dat je aanwezigheid niet opgemerkt wordt... De taak van de ouders in dit alles is te zorgen dat het kind zo snel mogelijk verdwenen is zodat er eindelijk van de rust genoten kan worden...

En dan na een tijdje is het ook weer tijd voor de rest van de wereld om te gaan slapen, behalve de studenten, zij hebben nog de levenslust om het ritme der aarde te trotseren en door te gaan tot in de late uurtjes, met ondersteuning van de nodige verdovende middelen natuurlijk. De rest houdt het echter voor gezien en gaat weer slapen...

De maan heeft nu de zon afgelost en schijnt op de aarde, echter niet altijd in volle vorm, soms is zij maar half zichtbaar, of erger nog, helemaal niet.. De sterren vergezellen de maan in haar lichtshow, die overigens niet door iedereen wordt gezien aangezien de wolken ons dit mooie schouwspel willen onthouden. Langzaam beweegt de gehele hemel zich dan..vanaf het moment dat het nachtgehemelte op komt baant het zich al weer een weg naar de ondergang, alsof ze er geen zin in hebben.. En terecht, want wat is er nu te beleven?


En dan.. dan beginnen zachtjes de eerste vogels te kwetteren en duikt het eerste licht weer op...

En de dag begint. Een langzame zon kruipt gestaag omhoog, als de zonnegod Ra zou bestaan (en wie kan het tegendeel bewijzen?), dan zou hij de zon op zijn rug dragen en met al zijn kracht omhoog duwen. Het is te begrijpen dat de inspanning enorm is. Een zon til je namelijk niet zomaar op! Of moet ik zeggen: "een ster"? De zon is immers een ster, al doet een ster toch woord "ster" toch iets lichters vermoeden dan een zon........

[proycon]

reacties? Sorry voor de kick maar ik zou wat feedback toch wel fijn vinden!

[love is life]

Ik vind het veel te alng om te lezen
sorry ...

Ik heb het gelezen, maar ik heb geen flauw idee wat ik er mee moet.

Van een verhaal is niet veel sprake, omdat je zonder echte personen werkt. Je probeert op semi-kritische wijze de alledaagse dag van de Nederlander te schetsen, maar je verteld een hoop dingen die niet interessant zijn en je haalt studenten eruit alsof zij God op aarde zijn.

Neem je eerste alinea, die je godbetert zelfs twee keer plaatst. Die gaan we even ontleden:

"En de dag begint. Een langzame zon kruipt gestaag omhoog,..."

Tot hiertoe ging het wel ok. Introductie van een dag. Zelf zou ik het niet snel zo doen, maar ik ben dan ook redelijk bang voor teksten die beginnen met een uitgebreide beschrijving van hoe het er buiten aan toe gaat, terwijl dat niet zo boeiend is.

"als de zonnegod Ra zou bestaan (en wie kan het tegendeel bewijzen?), dan zou hij de zon op zijn rug dragen en met al zijn kracht omhoog duwen."

Waarom vertel je dit? De meeste lezers zullen bekend zijn met de mythologie van Ra. Het uitdagend 'en wie kan he tegendeel bewijzen' irriteert mij als lezer, al is het alleen maar omdat het tussen haakjes staat.
Ik zou er wat positiefs in kunnen lezen door een analogie te zien van de last van de Zonnegod met die van de mens in de morgen.

"Het is te begrijpen dat de inspanning enorm is. Een zon til je namelijk niet zomaar op!"

Die laatste zin is niet nodig. Zeker niet als je daarna verder gaat met:

"Of moet ik zeggen: "een ster"? De zon is immers een ster, al doet een ster toch woord "ster" toch iets lichters vermoeden dan een zon."

Wat moeten we hiermee? Misschien zijn er ergens in hartje Rome nog wat Christenfundamentalisten te vinden die menen dat de zon geen ster is en dat de aarde het middelpunt van het universum is, maar voor de gemiddelde lezer is het overbodig en niet interessant.

Ik ben nu heel erg streng geweest met je eerste alinea, terwijl ik eigenlijk maar één ding wil zeggen: vertel geen overbodige dingen. De lengte van je verhaal is belangrijk voor of het gelezen wordt of niet (zie hierboven) en als het dan ook nog eens wat kant-nog-wal-rakend begint, dan houd je niet veel lezers meer over.

Als ik je tips zou geven, zou ik je zeggen proberen een hoofdpersoon te introduceren. Hem kan je dan alle kwellingen (waar je er overigens wel een aantal heel typische van weet uit te lichten) laten ondergaan. De lezer kan dan meeleven, krijgt wat actie voor de kiezen en leest geboeid verder.

LUH-3417

[Vlooienband]

"De zon is immers een ster, al doet een ster toch woord "ster" toch iets lichters vermoeden dan een zon. "

"Langzaam als je er naar kijkt, maar zodra je even niet kijkt toch heel snel, maken sterren plaats voor de ochtendglorie, als stofdeeltjes worden ze weggeveegt."

"Maar nee, niet iedereen doet is gelukkig zo..."

Klopt dit?

"(dit soort noemt met ook wel "studenten)"
Ik geloof dat je deze soort, i.p.v. dit soort moet zeggen.

"En dan rond een uur of kwart over acht komen ze tevoorschijn"
En dan, rond een uur of kwart over acht, komen ze tevoorschijn.

"Gewapend met fel-oranje uniform en een ferme stok houden"
uniformen en stokken

"(...)in opperbeste stemming.. terwijl de rest(...)"
Drie puntjes komen na 'stemming'.

Als je persé meer punten dan één achter elkaar wilt hebben, respecteer dan de regel dat er maximaal en minimaal drie horen. Geen twee, geen vier, maar drie.

"Weer opweg naar(...)"
op weg

"overdag onze o zo lieve schootkatjes zijn"
Het is: o, zo lieve.

"buis met pantoffels"
Hier hoort 'aan' nog achter te staan.

"vaak werkt dit na verloop van tijd irritatie op waardoor de o zo gevreesde klok als excuus"
Het is: wekt, i.p.v. 'werkt'. En al weer: o, zo.

"de rust genoten kan worden"
Het is: kan worden genoten.

"behalve de studenten"
behalve voor de studenten.

"gaat weer slapen"
Waarom 'weer'?

"echter niet altijd in volle vorm, soms is zij maar half zichtbaar"
Ik geloof niet, dat je 'echter' hier hoort te gebruiken.

"de gehele hemel zich"
algehele

Het leest niet erg prettig, ik raad je aan minder lange zinnen te maken.


Zo, ik heb het hele stuk gelezen. En ik heb het echt niet met plezier gedaan, je schrijft namelijk wel leuk, maar er zitten zoveel fouten in...
Dat leest echt niet prettig. Heb respect voor je lezers en lees je tekst na het schrijven eens na, dan haal je er al veel fouten uit...