hulp?

[sansel]

Hai,

Ik zit nu al een hele tijd in een depressie. Het gaat op en neer om het zo maar te zeggen, voel me af en toe redelijk, om vervolgens weer in een diep gat terug te vallen. Nu praat ik sinds een half jaartje ofzo ook met de vertrouwenspersoon. Vertrouw hem echt helemaal en het lucht altijd enorm op als ik even bij hem mn hart heb uit kunnen storten. Maar toch weet ik echt niet wat ik aan hem heb. De ene keer is ie echt een en al oor, hartstikke bezorgd en alles (oke, heb al een aantal keer geprobeerd er een eind aan te maken), maar de andere keer doet ie zo verschrikkelijk lullig, zegt ie dat ik alles wat ik doe verkeerd doe en dat ik nooit weet wat ik wel en weet ik het allemaal. Nu was dit vanmiddag weer zo, ben hierdoor weer ingestort. Misschien een heel stomme reden, maar hoe hij me eerst altijd hielp heeft me toch heel veel goed gedaan, veel deed ie niet, hij luisterde alleen maar, maar nu is het echt alsof ie me gewoon laat vallen. Nu moet ik wel zeggen dat ik em redelijk goed ken, misschien wel te goed, en weet dat ie af en toe wat bot uit de hoek kan komen, maar begin nu wel te twijfelen of het wel zo slim is om nog bij hem langs te gaan. Moet zeggen dat de vertrouwensrelatie een paar maanden geleden uit de hand is gelopen. Had het toen echt heel erg moeilijk waardoor ik bijna elke dag een uur op school bij hem zat om mn hart te luchten. Hij leefde altijd heel erg met me mee. Misschien wel te veel, maar het deed me toch goed dat er iemand was die zich zorgen om me maakte en me even de aandacht gaf die ik nodig had die ik nergens anders kreeg. Hij is me ook op komen zoeken toen ik opgenomen was omdat ik weer een poging had gedaan, was toen opgenomen bijna aan de andere kant van t land. We hebben hier ook problemen mee gehad met het riagg, vonden dat hij teveel met me omging en dat hij me meer naar hun moest sturen. nu zit ik bijna elke week bij de crisisdienst van t riagg terwijl dat eerst nooit zoveel nodig was. Maar nu doet ie dan zo vaag tegen me en ben weer helemaal terug bij af. Is er misschien iemand die ook ooit een keer zoiets mee heeft gemaakt?

Liefs,
van mij

[B@RTOLI]

sansel schreef:
Hai,

Ik zit nu al een hele tijd in een depressie. Het gaat op en neer om het zo maar te zeggen, voel me af en toe redelijk, om vervolgens weer in een diep gat terug te vallen. Nu praat ik sinds een half jaartje ofzo ook met de vertrouwenspersoon. Vertrouw hem echt helemaal en het lucht altijd enorm op als ik even bij hem mn hart heb uit kunnen storten. Maar toch weet ik echt niet wat ik aan hem heb. De ene keer is ie echt een en al oor, hartstikke bezorgd en alles (oke, heb al een aantal keer geprobeerd er een eind aan te maken), maar de andere keer doet ie zo verschrikkelijk lullig, zegt ie dat ik alles wat ik doe verkeerd doe en dat ik nooit weet wat ik wel en weet ik het allemaal. Nu was dit vanmiddag weer zo, ben hierdoor weer ingestort. Misschien een heel stomme reden, maar hoe hij me eerst altijd hielp heeft me toch heel veel goed gedaan, veel deed ie niet, hij luisterde alleen maar, maar nu is het echt alsof ie me gewoon laat vallen. Nu moet ik wel zeggen dat ik em redelijk goed ken, misschien wel te goed, en weet dat ie af en toe wat bot uit de hoek kan komen, maar begin nu wel te twijfelen of het wel zo slim is om nog bij hem langs te gaan. Moet zeggen dat de vertrouwensrelatie een paar maanden geleden uit de hand is gelopen. Had het toen echt heel erg moeilijk waardoor ik bijna elke dag een uur op school bij hem zat om mn hart te luchten. Hij leefde altijd heel erg met me mee. Misschien wel te veel, maar het deed me toch goed dat er iemand was die zich zorgen om me maakte en me even de aandacht gaf die ik nodig had die ik nergens anders kreeg. Hij is me ook op komen zoeken toen ik opgenomen was omdat ik weer een poging had gedaan, was toen opgenomen bijna aan de andere kant van t land. We hebben hier ook problemen mee gehad met het riagg, vonden dat hij teveel met me omging en dat hij me meer naar hun moest sturen. nu zit ik bijna elke week bij de crisisdienst van t riagg terwijl dat eerst nooit zoveel nodig was. Maar nu doet ie dan zo vaag tegen me en ben weer helemaal terug bij af. Is er misschien iemand die ook ooit een keer zoiets mee heeft gemaakt?

Liefs,
van mij

Heb hetzelf niet meegemaakt maar ken wel mensen die het meegemaakt hebben en kan zeggen dat is niet prettig om mee te maken.

[*twinkle]

hey meis,

ik heb zelf niet zoiets meegemaakt
maar misschien dat hij nu zo doet, juist omdat hij iets meer afstand wil houden?

We hebben hier ook problemen mee gehad met het riagg, vonden dat hij teveel met me omging en dat hij me meer naar hun moest sturen.

dat het misschien hiermee te maken heeft? dat hij toch iets meer afstand wil houden, omdat hij bang is dat hij anders toch te persoonlijk erbij betrokken raakt?

maar zolang je er nog wel iets aan hebt
zou ik er nog wel heen blijven gaan..

je zou het hem ook kunnen vragen, als je altijd zo eerlijk tegen hem bent en alles verteld.. dan zou je dit ook moeten kunnen vertellen, het is immers iets wat je dwars zit.. maar ik snap wel dat dat niet zo makkelijk gaat, daar is ook best wel wat moed voor nodig, om hem dat te durven vragen.. maar als je het zou durven zou ik het wel doen, misschien dat je het dan iets beter begrijpt.. en zijn reactie kan je ook laten meewegen met of je nog wel naar hem toe wil gaan of niet..

en misschien doet hij het wel helemaal niet met opzet maar heeft hij zelf ook problemen waardoor hij anders reageert..
het kan allemaal, het hoeft niet aan jou te liggen..

heel veel sterkte ermee *knuffel*

Liefs

[Quiana]

Heb het niet zelf meegemaakt..
Misn klamp je je teveel aan hem vast ofzo..?
Ik bedoel het niet lullig hoor, maar als iemand zo doet tegen
jou, en jij je daardoor weer rot voelt,
terwijl hij je zou moeten helpen, is hij dan wel goed..?
Maar goed, heel veel sterkte..

[PsychoBoy]

Depressie dat ken ik, ik heb het een maandje gehad.
Later heb ik met mijn vriendin gepraat, en alles wat me dwars zat, zette ik zomaar van me af, want ik vond het wel redelijk wat mijn vriendin zei,

Mijn vriendin vertelde me een heel moedig verhaal van wat ik moest doen.

Ik huilde toen, maar hield ineens op....
Het was zo ongeveer waar wat ze zei..

Opeens zag ik alles weer positief voor me..
Zo ineens...
Dat was zo'n raar gevoel..

Maar het was fijn, ik kon weereens een glimlach brengen.
Het was wel iets te snel over gegaan, want bijna niemand kon het maar geloven..

PsychoBoy schreef:
Depressie dat ken ik, ik heb het een maandje gehad.

Een depressie heb je niet 'een maandje'... Verder sluit je reply volgens mij niet geheel aan bij het onderwerp van de topic...

[dawnie]

*twinkle schreef:
hey meis,

ik heb zelf niet zoiets meegemaakt
maar misschien dat hij nu zo doet, juist omdat hij iets meer afstand wil houden?



dat het misschien hiermee te maken heeft? dat hij toch iets meer afstand wil houden, omdat hij bang is dat hij anders toch te persoonlijk erbij betrokken raakt?

maar zolang je er nog wel iets aan hebt
zou ik er nog wel heen blijven gaan..

je zou het hem ook kunnen vragen, als je altijd zo eerlijk tegen hem bent en alles verteld.. dan zou je dit ook moeten kunnen vertellen, het is immers iets wat je dwars zit.. maar ik snap wel dat dat niet zo makkelijk gaat, daar is ook best wel wat moed voor nodig, om hem dat te durven vragen.. maar als je het zou durven zou ik het wel doen, misschien dat je het dan iets beter begrijpt.. en zijn reactie kan je ook laten meewegen met of je nog wel naar hem toe wil gaan of niet..

en misschien doet hij het wel helemaal niet met opzet maar heeft hij zelf ook problemen waardoor hij anders reageert..
het kan allemaal, het hoeft niet aan jou te liggen..

heel veel sterkte ermee *knuffel*

Liefs

durf het em toch op een of andere manier niet te vertellen...

[black tiger]

sansel schreef:
Hai,

Ik zit nu al een hele tijd in een depressie. Het gaat op en neer om het zo maar te zeggen, voel me af en toe redelijk, om vervolgens weer in een diep gat terug te vallen. Nu praat ik sinds een half jaartje ofzo ook met de vertrouwenspersoon. Vertrouw hem echt helemaal en het lucht altijd enorm op als ik even bij hem mn hart heb uit kunnen storten. Maar toch weet ik echt niet wat ik aan hem heb. De ene keer is ie echt een en al oor, hartstikke bezorgd en alles (oke, heb al een aantal keer geprobeerd er een eind aan te maken), maar de andere keer doet ie zo verschrikkelijk lullig, zegt ie dat ik alles wat ik doe verkeerd doe en dat ik nooit weet wat ik wel en weet ik het allemaal. Nu was dit vanmiddag weer zo, ben hierdoor weer ingestort. Misschien een heel stomme reden, maar hoe hij me eerst altijd hielp heeft me toch heel veel goed gedaan, veel deed ie niet, hij luisterde alleen maar, maar nu is het echt alsof ie me gewoon laat vallen. Nu moet ik wel zeggen dat ik em redelijk goed ken, misschien wel te goed, en weet dat ie af en toe wat bot uit de hoek kan komen, maar begin nu wel te twijfelen of het wel zo slim is om nog bij hem langs te gaan. Moet zeggen dat de vertrouwensrelatie een paar maanden geleden uit de hand is gelopen. Had het toen echt heel erg moeilijk waardoor ik bijna elke dag een uur op school bij hem zat om mn hart te luchten. Hij leefde altijd heel erg met me mee. Misschien wel te veel, maar het deed me toch goed dat er iemand was die zich zorgen om me maakte en me even de aandacht gaf die ik nodig had die ik nergens anders kreeg. Hij is me ook op komen zoeken toen ik opgenomen was omdat ik weer een poging had gedaan, was toen opgenomen bijna aan de andere kant van t land. We hebben hier ook problemen mee gehad met het riagg, vonden dat hij teveel met me omging en dat hij me meer naar hun moest sturen. nu zit ik bijna elke week bij de crisisdienst van t riagg terwijl dat eerst nooit zoveel nodig was. Maar nu doet ie dan zo vaag tegen me en ben weer helemaal terug bij af. Is er misschien iemand die ook ooit een keer zoiets mee heeft gemaakt?

Liefs,
van mij

Hoi

Ik heb ongeveer hetzelfde als jij meegemaakt, nog steeds eigenlijk wel.
Ik praat(te) ook met een vertrouwingspersoon van school. De band werd echt heel hecht, ik vertrouwde hem volledig en praate ongeveer 1 keer per week met hem. Ook ik deed een poging en hij heeft me er vanaf gebracht. We konden over alles praten, ik kon alles bij hem kwijt. Op geven moment kwam ik in behandeling bij een kliniek, en de psychiaters daar die verboden het om nog met die vertrouwingspersoon te praten, omdat ik anders bijna niks meer in de therapie zou vertellen. Die vertrouwingspersoon was het er ook mee eens. Hij vond ook dat onze band te hecht werd. Ik had daarna ook het idee dat hij wat afstandelijk tegen mij deed, mischien om even wat afstand te bewaren, ik had daar wel veel moeite mee. We hadden een paar maanden niet meer gepraat. En toen kreeg ik er genoeg van. Ik ben gewoon weer naar hem toegegaan. Hij deed niet meer afstandelijk en luisterde naar mij. en nu is er afgesproken dat ik gewoon als ik er behoefte aan heb, met hem mag praten. En dat is niet zo heel vaak, 1 keer in de zoveel weken.
Nou ja, ik weet niet of je hier iets aan hebt.

xx Tig